BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 17

"คุณเลขาครับ วันนี้ผมมีงานอะไรอีกไหม? " นาวินเปิดประตูห้องทำงานตัวเองออกมาพร้อมกับถามหญิงสาวที่นั่งทำงานอยู่บริเวณโต๊ะของตัวเองด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ไม่มีแล้วค่ะ คุณนาวิน" เสียงหวานของผ้าแพรตอบกลับไปนั่นก็เพราะมีหลายคนเดินผ่านและมองมายังเขากับเธอ

"อีกสิบนาทีเจอกันที่รถนะครับ คุณเลขา" ริมฝีปากหนาพูดเสียงนุ่มแต่ทว่าเขากลับก้มลงมากระซิบข้างใบหูของคนตัวเล็ก

"เอ่ออ...ค่ะ" ผ้าแพรยิ้มตอบแต่ทว่าสายตาเธอกำลังจ้องคนตัวสูงเขม็งกับการกระทำของเขาเมื่อสักครู่นี้ มันทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น

":) " ซึ่งนาวินเองก็ต้องการแบบนั้น เขาเดินออกไปด้วยท่าทีอารมณ์ดี พอเห็นแบบนั้นผ้าแพรก็รีบเก็บของแล้วรีบหยิบกระเป๋าเดินตามผู้เป็นเจ้านายไปทันที

' เห็นท่านรองกับยัยเลขาใหม่ปะแก '

'เห็นสิยะ ยัยนี่ต้องอ่อยคุณนาวินของฉันแน่ๆ เลยอะ! '

' ฉันเกลียดมันชะมัด มีดีแค่สวย'

คำพูดติฉินนินทาของพวกหนักงานผู้หญิงทำให้ผ้าแพรชะงักเท้าและหยุดเดิน เธอค่อยหันมองพวกนั้นด้วยสายตานิ่งเรียบ

"ขอโทษนะคะ เมื่อกี้พวกเธอน่าจะพูดถึงฉันแต่ว่าไม่เป็นไร..."

"...แค่อยากจะบอกว่าอย่างน้อย ฉันก็ยังสวย"

"คะ...คะ? "

"แต่บางคนนอกจากไม่สวย ก็แทบไม่มีอะไรดี..."

"...คิดว่าที่มีดีน่าจะเป็นปากดี ขอบคุณค่ะ" พูดจบร่างบางก็เดินออกมาทันที ความเป็นจริงเธอเองก็ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับใคร แต่อย่างที่บอกผ้าแพรคนเก่ามันตายไปแล้ว เธอเองก็จะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบเธอได้อีก

"เสียงนกเสียงกา" เธอสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะลงมาด้านล่างแล้วเดินตรงมายังรถพอร์ชคันสีเหลืองที่จอดเด่นคู่อยู่กับแลมโบกินีสีดำของประธานบริษัทเพื่อนของเขา

พรึ่บ! มือเรียวเปิดประตูรถก่อนจะหย่อนตัวนั่ง เสียงทุ้มก็พูดขึ้น

"มีอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าเป็นตูดแบบนั้น"

"เพราะนาย ฉันถึงถูกนินทา..."

"...ก็บอกแล้วว่าอย่าทำแบบนั้น! " ผ้าแพรโวยวายเสียงดังอย่างไม่พอใจ เพราะแบบนี้ไงเธอถึงไม่อยากให้นาวินทำเป็นสนิทกับเธอต่อหน้าคนอื่น

"ใครนินทาเธอล่ะ" นาวินถามเสียงเข้มก่อนจะจับปลายคางมนของหญิงสาวให้หันมาหาตัวเอง

"ช่างมัน ฉันจัดการไปแล้ว" ผ้าแพรพูดก่อนจะเลื่อนมือจับเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้กับตัวเอง

"แน่ใจนะ? "

"ค่าา บอสสส~" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทพร้อมกับปัดมือออกจากปลายคางตัวเอง

"เรียกฉันว่าบอสเวลาอยู่บนเตียงสิ"

"บอสขาาาา~" ผ้าแพรพูดด้วยน้ำเสียงหวานก่อนจะโน้มใบหน้าซบลงบนแขนแกร่งของชายหนุ่มอย่างออดอ้อน

"ถ้าเรียกแบบนี้เวลาอยู่บนเตียงจะฟัดให้จมเตียงจนลุกไม่ขึ้นเลย" ริมฝีปากหนาเอ่ยก่อนจะก้มจูบศีรษะของผ้าแพรหนักๆ หนึ่งที แล้วจึงหันกลับมาเข้าเกียร์แล้วขับรถออกมาจากบริษัทตัวเอง

":) " คนตัวเล็กยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงการกระทำอบอุ่นของอีกคนถึงมันจะเป็นแค่ความสัมพันธ์แปลกๆ ระหว่างเขากับเธอก็ตาม

@INDEX

"ขอโทษนะครับ เอาเตียงนั้นครับ"

"ครับ ต้องการเปลี่ยนสีตรงไหนรึเปล่าครับ" พนักงานถามก่อนจะหยิบสมุดเฉดสีหนังของหัวเตียงมาให้กับนาวิน

"ไม่ครับ เอาแบบนี้เลย..."

"...ไม่ทราบว่าเตียงนี้มันเป็นเซ็ตที่เข้าชุดกันไหม พวกโต๊ะเครื่องแป้งกับตู้เสื้อผ้า" ที่เขาถามแบบนั้นเพราะในห้องที่เขาจะให้คนตัวเล็กอยู่นั้นไม่มีอะไรเลย มันเป็นห้องเปล่าที่มีเพียงแค่การทาสีห้องเท่านั้น

"มีครับ แต่สองอย่างนั้นจะเป็นสีขาวเหมือนฐานเตียงนะครับ"

"ครับ เอาด้วย" นาวินพยักหน้ารับเพราะสีขาวก็เข้ากับผู้หญิงอย่างผ้าแพรเหมือนกัน

"ครับ คุณผู้ชายจะดูอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ"

"โซนพรมอยู่ตรงไหนครับ"

"ทางนั้นครับ" พนักงานชี้ไปอีกทางนึงซึ่งนาวินก็พยักหน้ารับก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กแล้วพาเดินมาทางนั้น

"วิน มันแพงไปรึเปล่า" หญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ เริ่มทักท้วงและก็เกรงใจที่เขาซื้ออะไรพวกนั้นให้เธอ

"ถ้าไม่อยากให้ซื้อก็มานอนห้องเดียวกัน เอาไหมล่ะ? " นาวินถามด้วยรอยยิ้มซึ่งเขาเองก็หวังให้คนตัวเล็กตอบตกลงเหมือนกัน

"ไม่ ฉันจะซื้อให้นายหมดตัวเลย"

"เอาสิ พอฉันหมดตัว เธอก็รับเลี้ยงด้วยนะ..."

"...เลี้ยงฉันน่ะ ไม่เปลืองเงินหรอกเพราะฉันกินเธอแทนข้าวได้" เขาพยายามแทะโลมคนตัวเล็กเมื่อมีโอกาส เขารู้สึกว่าผ้าแพรไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นและเขาเองรู้สึกว่าอยากให้เธอมาเป็นส่วนนึงในชีวิตเขาด้วยเหมือนกัน