BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 20

หลายวันผ่านไป...

"ผ้าแพรตื่นรึยัง? " เสียงทุ้มตะโกนถามหญิงสาวที่อยู่อีกห้องนึงพร้อมกับเอื้อมมือหมายจะเปิดประตู

พรึ่บ!

"จะเข้าห้องฉันอีกแล้วนะ" ร่างเล็กเปิดประตูออกมาพอดี ทำให้นาวินชักมือลงแทบไม่ทันที

"มอร์นิ่งคิสครับ" คนตัวสูงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องแล้วโน้มตัวจูบปากบางอย่างอ่อนโยน

"เปลี่ยนเรื่องเก่งงง~" ผ้าแพรพูดประชดก่อนจะก้าวขาเดินออกมาจากห้องตัวเองแล้วจึงปิดประตูลง

"แซวเก่ง" นาวินตอกกลับพลางเอื้อมมือโอบเอวเล็กให้เดินมาที่โต๊ะกินข้าวที่มีอาหารเช้าสไตล์ยุโรปวางอยู่ แต่ทว่าหญิงสาวกลับก้าวขามายืนหน้าเครื่องชงกาแฟแบบอัตโนมัติเพราะนาวินไม่ได้ชงไว้ด้วย

"เอาไหม" ผ้าแพรหันไปถามร่างสูงอย่างไม่ได้คิดอะไรแต่ทว่าสิ่งที่เขาตอบกลับมามันเป็นคนละเรื่องกับที่เธอคิด

"ไหวหรอเมื่อคืนก็สามรอบแล้วนะ" นาวินพูดหยอกล้อเพราะเวลาเขาเห็นใบหน้าเขินของผ้าแพรเขากลับรู้สึกว่ามันน่ารักมากสำหรับเขา

"นายนี่มันจริงๆ เลยนะ! " มือเล็กเอื้อมมือขยุ้มผมนาวินอย่างหมั่นไส้ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันนาวินก็หื่นกว่าเดิมหลายเท่ามากแต่เธอก็ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นได้

"ไม่ชอบหรอครับ..."

"...เสียงครางเธอยังดังอยู่ในหูฉันอยู่เลยนะ" นาวินลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมายืนซ้อนด้านหลังของผ้าแพรมีหนาโอบรอบเอวหลวมๆ แล้วจึงวางใบหน้าลงบนไหล่ของเธอ

"แพรครับ ไม่ไหวแล้ว..."

"...เสียงนายก็ก้องอยู่ในหัวฉันเหมือนกัน" คนตัวเล็กทำเสียงล้อเล่นอีกคนอย่างกวนประสาท เธอเริ่มชินกับความเป็นนาวินในตอนนี้

"ทำไมเธอไม่คบกับฉันซะที..."

"...เธอโอเคหรอที่อยู่ในสถานะนี้กับฉัน" นาวินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังซึ่งเขาเองก็ชัดเจนเสมอว่าอยากให้แพรผ้ามาเป็นแฟนเขา

"อือ สถานะนี้มันก็ไม่เลว ฉันไม่อยากคาดหวังน่ะ..."

"...นายเข้าใจฉันใช่ไหม คาดหวังว่าอีกคนต้องเป็นแบบนี้แบบที่ต้องการ ฉันไม่อยากมานั่งกังวลด้วย" ร่างเล็กหันกลับไปเผชิญหน้าอีกคนพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอเองก็กลัวที่จะเริ่มใหม่กับใคร แน่นอนว่าความรักเจ็ดปีมันไม่ง่ายเลยที่จะยอมสิ่งใหม่เข้ามาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอยังลืมความรักนั้นไม่ได้

"ที่เราทำอยู่มันยิ่งกว่าสถานะนั้นอีกนะ"

"แต่มันก็เป็นอิสระทั้งคู่ไม่ใช่หรอ"

"ฉันบอกหรอว่าให้อิสระกับเธอน่ะ..."

"...เรื่องผู้ชายฉันไม่ยอมนะ อย่าเข้าใจผิด" ใช่ เขาพยายามจะมัดมือชกคนตัวเล็กให้อยู่กับเขา ถึงแม้เธอจะปฏิเสธว่ายังไม่ได้อยู่ในสถานะแฟนกันแต่เขาเองก็เลือกที่จะเป็นมากกว่านั้นไปแล้ว

"ขี้หวงนี่น่า"

"อืม หวงเธอน่ะ" สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ก้มจูบทาบทับริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะอุ้มอีกคนขึ้นมานั่งบนเคาท์เตอร์แล้วแทรกตัวเข้าไปกอดไว้หลวมๆ

"วันนี้ไปลองชุดงานแต่งงานไอ้กายด้วยกันนะ" เขาไม่ได้ปิดบังสถานะอยู่แล้ว เพียงแต่เขารอแค่เวลาให้ผ้าแพรพร้อมเท่านั้น เขาไม่อยากเร่งรัดอะไรเธอ

"จะให้ฉันไปงานด้วยหรอ? " ร่างบางถามชายหนุ่มเสียงแผ่วแน่นอนว่าการไปด้วยกัน มันก็แอบดูแปลกไม่น้อยที่รองประธานของเขาจะควงเลขาอย่างเธอไปงานแต่งของประธานบริษัท

"ยืมควงวันนึง"

"ไม่ให้ยืมค่ะ ต้องจ้าง..."

"เดี๋ยวนี้หน้าเงินนะเราน่ะ" มือหนาเอื้อมมือบีบจมูกโด่งรั้นของผ้าแพรอย่างมันเขี้ยว

"ใครบอกอยากได้เงิน ลองจ้างเป็นตัวนายสิ"

"เพื่อนที่แอบมีอะไรกับแฟนเพื่อน..."

"...ฉันไม่อยากทักให้เป็นเสนียดชีวิตหรอก" คำพูดของผ้าแพรทำให้ทั้งคิวและมิ้นชะงักไปเพราะผ้าแพรที่ทั้งสองคนเคบรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้

"ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรผิดไปนะแพร..."

"...ฉันคบกับพี่คิวมาก่อนเธอ ส่วนเธอน่ะมาที่หลัง" ผ้าแพรหันหน้ามองคิวที่ยืนนิ่งมองเธอด้วยสายตาบางอย่างแต่ทว่าผ้าแพรกลับเลือกที่จะเมินแล้วตอบกลับเสียงเรียบ

"งั้นหรอ ก็ถือว่าเป็นโชคดีของฉันนะที่ปล่อยให้เหี้ยสองตัวอยู่ด้วยกัน สมสู่กันให้พอใจแล้วกันเนอะ"

ปึก! พูดจบผ้าแพรก็เดินกระแทกไหล่ของมิ้นออกมาอย่างแรงซึ่งแน่นอนว่าอีกฝ่ายนึงไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ส่วนทางฝั่งของผ้าแพรนั้นเธอไม่ได้เก็บเอาเรื่องนี้มาคิด

"ไอ้เวรนั่น แฟนเก่าเธอหรอ"

"อือ" หญิงสาวพยักหน้าตอบอย่างไม่ได้ปิดบังเพราะถึงขนาดนี้แล้ว ปิดไปนาวินเองก็รู้อยู่ดี

"ยังลืมมันไม่ได้หรอ"

"เปล่า ลืมไปนานแล้ว..."

"...ฉันแค่หงุดหงิดที่เห็นหน้าสองคนนั้นเฉยๆ " แต่ความเลวของสองคนนั้นเธอกลับจไได้ไม่ลืมแต่ความรู้สึกที่เคยมีให้กันเธอลบมันออกไปหมดแล้ว

"ยังรักมันอยู่รึเปล่า? " นาวินถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกลัวคำตอบที่จะออกมาจากปากของหญิงสาว

"อย่าถามถ้ากลัวคำตอบ..." มือเล็กเอื้อมมือจับใบหน้าหล่อของนาวินอย่างอ่อนโยนเพียงแค่เห็นสายตาสั่นไหวของเขาเธอก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"...แต่ฉันจะบอกให้ก็ได้ ฉันไม่ได้รักผู้ชายคนนั้นแล้วและถ้าคนต่อไปที่จะรัก..."

"...ฉันเลือกรักนายดีกว่า"