BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 21

หลายวันผ่านไป...

"ฮัลโหล"

(ไอ้วินเดี๋ยวนี้มึงไม่มาหาเพื่อนบ้างเลยนะ)

"ขี้เกลียด งานกูเยอะมึงก็รู้"

(เยอะเชี้ยไร กูถามไอ้กายแล้ว)

"เออ คือกูขี้เกลียดไงไอ้เวรนี่ แค่นี้แหละจะทำงาน"

(สัส) สิ้นเสียงด่าของฟรังนาวินก็กดวางสายทันทีไม่รอให้อีกคนด่าอะไรไปมากกว่านี้

เขาก้มมองนาฬิกาเรือนหรูจากข้อมือและเห็นว่าในตอนนี้เกือบจะถึงเวลาพักเที่ยงแล้วเลยตั้งใจว่าจะออกไปชวนผ้าแพรออกไปกินข้าวด้วยกัน

แอดดดด! ร่างสูงเปิดประตูห้องทำงานตัวเองก่อนจะเลื่อนสายตามองหญิงสาวเจ้าของโต๊ะทำงานหน้าห้องเขาแต่ทว่ากลับไม่มี แถมกระเป๋าและโทรศัพท์ของเธอก็ไม่อยู่ด้วย

(ฮัลโหลค่ะ)

"ไปไหน"

(ฉันลงมาทานข้าวที่โรงอาหารค่ะ คุณนาวินจะรับอะไรไหมคะ) คำพูดเป็นทางการมันทำให้นาวินสงสัยว่าผ้าแพรอยู่กับใครถึงได้พูดกับเขาแบบนี้ออกมา

"อยู่กับใคร" นางินถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

(ไม่รับใช่ไหมคะ)

"ผ้าแพรตอบมา"

(โอเคค่ะ สวัสดีค่ะ) หญิงสาวกดตัดสายไปโดยที่ยังไม่ได้ตอบอะไรผู้เป็นเจ้านาย นาวินเองก็เริ่มหงุดหงิดที่ผ้าแพรไปกินข้าวกับคนอื่น

เจ้าของร่างสูงรีบเดินมาที่ลิฟต์ก่อนจะลงมาด้านล่างโรงอาหารเพื่อดูว่าหญิงสาวอยู่ใคร ถึงได้พูดอะไรแบบนั้นกับเขา แถมยังกล้าที่จะไม่ตอบคำถามเขาอีก

"..." นาวินกวาดสายตามองรอบๆ โรงอาหารก่อนจะไปสะดุดตาร่างบางในชุดทำงานสมส่วนยืนซื้ออาหารอยู่กับผู้ชายอีกคนที่หน้าตาดีแถมยังเป็นถึงหัวหน้าแผนกด้วย

ตึก ตึก ตึก! นาวินไม่สนใจว่าใครจะมองยังไงเขารีบเดินเข้าไปหาผ้าแพรทันที

"แพรพิชชา" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของนาวินทำให้ผ้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่ว

"คุณนาวิน"

"สวัสดีครับท่านรอง"

"..." นาวินพยักหน้าตอบลูกน้องตัวเองด้วยท่าทีนิ่งเรียบแต่สายตาเขายังมองที่ผ้าแพรอย่างไม่ชอบใจ

"คุณมีออกไปพบลูกค้ากับผม..."

"...คุณลืมหรอครับ" นาวินหันถามด้วยน้ำเสียงดุ ซึ่งหลายๆ คนที่อยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มจะได้รับรังสีบางอย่างที่มาจากตัวนาวินด้วยเหมือนกัน

"..." ผ้าแพรมองใบหน้าหล่อด้วยสายตาไม่เข้าใจ นาวินบออกเธอเองว่าวันนี้ไม่มีนัดอะไรแล้วและที่สำคัญในตารางงานมันก็ไม่มี

"ไปสิครับ จะยืนรออะไร" นาวินพูดเสียงเข้มทำเอาหลายๆ คนถึงกับหวาดกลัวท่าทางของนาวินตอนนี้ซึ่งเขาเองไม่ใช่คนขี้หงุดหงิดหรือซีเรียสอะไรถึงขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ

"ค่ะ" ผ้าแพรพยักหน้ารับก่อนจะหันไปบอกชายหนุ่มที่มาด้วยกันด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

"ขอโทษนะคะพี่เต้ แพรน่าจะทานด้วยไม่ได้แล้ว"

"ไม่เป็นไรครับ รีบไปเถอะเดี๋ยวท่านรองจะดุเอา" ผ้าแพรพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปหานาวินที่เดินไปยืนรออยู่หน้าโรงอาหารด้วยสายตาไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา

ปัง! ทันทีที่ทั้งคู่ขึ้นมานั่งบนรถและเสียงประตูปิดลงอย่างแรงด้วยฝีมือของนาวิน

"นายหงุดหงิดอะไร" ผ้าแพรเอื้อมมือไปจับมือหนาที่กำลังจะเข้าเกียร์เพื่อออกตัว

"..." นาวินเงียบไม่ตอบหญิงสาวเพราะเขาคิดว่าเธอเองก็นาจะรู้อยู่แล้ว

"วิน"

"..."

"จะทำตอนนี้! " นาวินพูดเสียงเข้มอย่างไม่ยอม

"งั้นไม่ทำ"

"ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ จะขัดคำสั่งหรอ? "

"ทำไมชอบเอาความเป็นเจ้านายมาขู่อยู่เรื่อยเลย" หญิงสาวเริ่มทำเสียงงอแงใส่คนตัวสูงแต่ทว่านาวินกลับไม่หลงกลเสียงออดอ้อนของเธอ

"..." ผ้าแพรรีบเลื่อนใบหน้าซบแขนแกร่งก่อนจะพูดอ้อนอีกคนออกมาทันทีเมื่อเห็นสายตาคมของเขา

"อย่าดุมากสิ ใจบางนะ"

"เธอดื้อ" นาวินพูดเสียงเข้มมองใบหน้าสวยที่กำลังซุกอยู่ที่แขนเขา

"ยอมรับก็ได้..."

"...แต่กลับไปทำที่ห้องได้ไหม กลัวคนอื่นเห็น" ทุกวันนี้แค่เดินเข้าไปในบริษัทเธอก็ถูกนินทาหาว่าอ่อยเจ้านาย อยากรวยทางลัดอยู่ตลอด

"ได้แต่ฉันจะนอนด้วย"

"โอเคเลย ได้เลย" หญิงสาวพยักหน้าตกลงทันทีที่ได้ยินข้อเสนอของนาวิน แค่นี้เองแค่นอนด้วยกันวันเดียว

"จะนอนทุกวัน"

"เดี๋ยวๆๆ! " ผ้าแพรรีบเด้งตัวขึ้นมามองใบหน้าหล่อของคนเอาแต่ใจ

"จะไม่ตกลงหรอ..."

"...ไม่ตกลงก็ทำ" นาวินพูดพลางเลื่อนมือปลดเข็มขัดตัวเอง แต่ทว่ามือเล็กกลับรีบไปจับมือเขาไว้ให้หยุดการกระทำนั้น

"เจ้าเล่ห์ใหญ่แล้วนะ" มือเล็กอีกข้างเอื้อมมือบีบแก้มสากของร่างสูงอย่างมันเขี้ยวและหมั่นไส้ที่เขาชอบหาเรื่องเอาเปรียบเธออยู่ตลอดเวลา

"มีเมียดื้อก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ"