BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 38

"น้องฝุ่นซื้อมาฝากฉัน แต่เธอกินหมดเลยหรอ" นาวินเดินมานั่งบนที่พักแขนก่อนจะมองกล่องครัวซองส์ร้านดังที่ฝุ่นซื้อมาฝากเขาที่ในตอนนี้มันลงไปอยู่ในท้องของผ้าแพรจนหมดแล้ว

"ก็มันอร่อย แค่นี้เสียสละไม่ได้หรอ" ร่างบางพูดออกมาเสียงเรียบพร้อมกับเงยหน้ามองคนตัวสูง

"ก็แค่ถาม ถ้าอยากกินจะซื้อให้อีก" ถึงเขาจะชอบกินมันมากก็ตามแต่ทว่าถ้าเป็นผ้าแพรเขาก็ให้ได้โดยไม่มีข้อแม้

"แล้วไป"

"หายโกรธแล้วใช่ไหม..." นาวินเปลี่ยนมาย่อตัวนั่งตรงหน้าของผ้าแพรก่อนจะเอื้อมจับมือบางไว้แน่น

"...ขอโทษนะที่งี่เง่าแบบนั้น"

"อือ นายต้องเชื่อใจฉันมากกว่านี้นะ" ผ้าแพรพูดก่อนจะลูบผมของแฟนหนุ่มเบาๆ

"ครับ ฉันรักเธอนะ" ร่างสูงโน้มตัวกอดร่างเล็กอย่างอ่อนโยน

"ฉันก็รักนายเหมือนกัน..."

"...ว่าแต่ที่บอกว่าจะซื้อครัวซองส์ให้อีก ไปซื้อตอนนี้ให้เลยได้ไหม อยากกินอีก" ดวงตากลมส่งแววตาออดอ้อนให้กับนาวิน พอเขาเห็นแบบนั้นถึงกับพยักหน้าตกลงเพราะที่เธอทำมันดูน่ารักมากจริงๆ

"งั้นเดี๋ยวรีบมานะ ฝากดูงานด้วย" นาวินลุกขึ้นยืนก่อนจะหยิบสูทของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป สร้างรอยยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่นั่งมองเขาอยู่

ผ่านไปสักพัก...

นาวินเดินซื้อถุงขนมเข้ามาในบริษัทอย่างพะรุงพะรัง เพราะไม่ใช่แค่ร้านเดียวที่แฟนสาวของเขาอยากกิน มันกลับมีอีกเป็นสิบๆ ร้านที่ผ้าแพรสั่งให้เขาซื้อโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าผ้าแพรตั้งใจแกล้งเขาหรือว่าอยากกินมันจริงๆ กันแน่

"เอ๋? มันอร่อยจนต้องซื้อมากินอีกเลยหรอคะพี่นาวิน" ทันทีลิฟต์เปิดกว้างฝุ่นที่ยืนอยู่ข้างในก็ทักท้วงเมื่อเห็นนาวินถือกล่องครัวซองส์สองสามกล่องในมือ

"ครับ เอาไหม? "

"ไม่ดีกว่าค่ะ พี่นาวินกินคนเดียวหมดหรอคะ" หญิงสาวเลิกคิ้วถาม

"พี่มีคนช่วยกินน่ะ" นาวินยิ้มตอบสาวรุ่นน้องก่อนจะก้าวสวนเข้าไปในลิฟต์

"แฟนหรอคะ"

"ครับ" สิ้นเสียงนาวินก็กดปิดลิฟต์แล้วกดชั้นของตัวเอง ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดเขาก็ก้าวขาออกมาแล้วเดินตรงมายังห้องของใครคนหนึ่ง

"ท่านรองมีอะไรรึเปล่าครับ" เสียงหัวหน้าแผนกการตลาดเอ่ยถามอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นนาวินเดินเข้ามา

"ผมเอาขนมมาฝาก..."

"...ฝากให้คุณจิราวัฒน์กล่องนึงด้วยครับ" นาวินพูดก่อนจะวางกล่องขนมไว้บนเคาน์เตอร์เล็กๆ เขาตั้งใจซื้อมาขอโทษลูกน้องที่พูดแบบนั้นออกไปแล้วก็จะขอบคุณที่ช่วยเหลือผ้าแพร

"ขอบคุณมากนะครับ"

"ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย" นาวินตอบรับก่อนจะก้าวขาเดินมาที่ห้องทำงานของตัวเอง

แอดดดดด! มือหนาเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง ร่างเล็กก็วิ่งเข้ามาหาเขาแถมใบหน้ายังบึ้งตึงอีกต่างหาก

"ทำไมมาช้า! " ผ้าแพรตะโกนเสียงดังอย่างไม่พอใจที่นาวินให้เธอนานเกือบสองชั่วโมง

"..." ไร้เสียงตอบรับ นาวินยืนนึกถึงท่าทีกับการกระทำของผ้าแพรที่มันเปลี่ยนไป อารมณ์ของเธอฉุนเฉียวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่าเขาจะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเธอเป็นอะไร ทั้งๆ ที่ผ้าแพรมีเหตุผลมาตลอดแต่ตอนนี้เธอกลับหาเรื่องเข้าอย่างเดียว

"ที่รักออกมาคุยกันก่อน..." นาวินตะโกนเข้าไปอีกครั้งแต่ทว่าคนในห้องน้ำก็ยังคงเงียบ นาวินขยี้ผมตัวเองแรงๆ อย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้หงุดหงิดผ้าแพรแต่เขาหงุดหงิดตัวเองที่ทำให้แฟนสาวต้องเป็นแบบนี้

พรึ่บ! ประตูห้องน้ำเปิดออกด้วยฝีมือเจ้าของร่างเล็ก ผ้าแพรมองใบหน้าของนาวินเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านเขาไปนั่งยังโซฟา แล้วหยิบของกินออกมาวางเรียงรายตรงหน้า

"ยืนอยู่ทำไม ไม่กินหรอ? " ผ้าแพรเอ่ยถามร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำเสียงเรียบ

"หายโกรธแล้วหรอ" นาวินก้าวขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ

"โกรธอะไร? "

"..." นาวินมองใบหน้าสวยที่ถามออกมาด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น ไม่มีอาการหงุดหงิดใส่เขาเหมือนในตอนแรกด้วยความงุนงงหนักกว่าเดิม

"กินอันนี้ไหม ร้านนี้อร่อยนะ" หญิงสาวคีบขนมจีบยื่นไปที่ปากของนาวินหวังจะให้เขากิน ซึ่งนาวินเองก็อ้าปากกินอย่างว่าง่ายแต่ในสมองเขามันมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด

"อร่อยไหม~ อร่อยเนาะ" เธอคีบขนมจีบเข้าปากก่อนจะหันมาถามแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

"..." นาวินยื่นมือไปแตะหน้าผากมนดูว่าเธอกำลังไม่สบายอยู่รึเปล่า ถึงมีอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนง่ายขนาดนี้

"ที่รัก กินสิ"

"ครับ" นาวินขานรับแฟนสาวก่อนจะคีบขนมจีบใส่ปากตัวเอง และไม่ลืมที่จะป้อนให้กับผ้าแพรด้วย แต่สายตาของเขามันยังคงจ้องมองเธอด้วยคำถามอยู่ตลอดเวลา (?)

...ว่าทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้