BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 39

"ที่รักจะเอาชุดไหนไปบ้าง พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้านะ เดี๋ยวไม่มีเวลาเก็บ" นาวินตะโกนเรียกแฟนสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอกเสียงนุ่มทุ้ม แต่ทว่าคนที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างผ้าแพรก็รู้สึกว่ามันขัดหูไปหมดทุกอย่าง

"แค่นั่งพักไม่ได้เลยรึไง! แค่ห้านาที สิบนาทีจะเป็นอะไร! " ผ้าแพรตะโกนกลับไปด้วยความหงุดหงิดทั้งๆ ที่นาวินเองก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

"..." นาวินทำสีหน้างุนงงอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้ามองร่างเล็กที่เดินเข้ามาในห้องอย่างกระฟัดกระเฟียด

"แค่นี้เก็บให้ไม่ได้หรอ ไปแค่ไม่กี่วันเอง"

"ฉันแค่ถามว่าจะเอาชุดไหนไปบ้างให้เลือกมาจะพับให้" นาวินพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดเพราะกลัวยิ่งสาวจะหาว่าเขาดุอีก เพราะตลอดทั้งวันมานี้ผ้าแพรอารมณ์ไม่คงที่เลยแม้แต่นิดเดียว

"..." คนตัวเล็กเงียบไม่ตอบอะไร เดินไปหยิบชุดตัวเองแล้ววางลงบนเตียงแล้วจัดการพับมันอย่างไม่สนใจสายตานาวินที่กำลังจะมองเธออยู่ มือเล็กพับเสื้อผ้าตัวเองยัดใส่กระเป๋าจนเสร็จก่อนจะเดินออกมานนั่งด้านนอกอีกครั้ง

"กูทำอะไรผิดนักหนาวะเนี่ย" นาวินกำลังใช้สมองประมวลผลว่าวันนี้เขาได้ทำอะไรให้คนตัวเล็กไม่พอใจอะไรบ้าง แต่ทว่ามันไม่มีเลย เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย มีแค่เรื่องหึงไร้สาระนั้นอย่างเดียว แต่ทว่ามันเคลียร์ไปเรียบร้อยแล้ว

"ฮึก...ฮืออออ" เสียงสะอื้นไห้ทำนาวินชะงัก เขารีบลุกจากพื้นรีบวิ่งออกมาตามเสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กทันที

ภาพที่เขาเห็นคือผ้าแพรกำลังหยิบป็อปคอร์นใส่ปากทั้งน้ำตา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับคนเสียใจมากๆ แต่ทว่าปากเล็กก็ยังกินสิ่งที่มือยัดเข้าไปอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าหล่อถึงกับนวดคลึงขมับแล้วเดินเข้าไปหาเธอ แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อดวงตากลมตวัดสายตามองเข้าผ่านม่านน้ำตา

"ถ้าดุกัน ก็ไปเลยไม่ต้องมายุ่ง! "

"เฮ้อออ..."

เช้าวันต่อมา...

@เชียงใหม่

"อากาศดีจังงง~" เสียงหวานของผ้าแพรดังขึ้นอย่างอารมณ์พร้อมกับชะโงกหน้ารับลมในขณะที่รถกำลังเคลื่อนที่อยู่

"..." นาวินมองแฟนสาวตัวเองด้วยสายตาบางอย่างที่ไม่คุ้นชินเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ผ้าแพรยังโวยวายใส่เขาอยู่เลย

"ไม่ได้มาที่นี่ตั้งหลายปีแล้ว ยังอากาศดีเหมือนเดิมเลย" คนตัวเล็กพึมพำก่อนจะเลื่อนกระจกขึ้นแล้วกลับมานั่งในท่าปกติ พลางหยิบขนมขบเคี้ยวที่แวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อในสนามบินออกมาฉีกกิน

"..." ชายหนุ่มมองความผิดปกติของผ้าแพรเล็กก่อนจะหันกลับมามองถนนเบื้องหน้าเพื่อขับรถตรงมายังโรงแรมของตัวเองทันที

@River-11 HOTEL

"สวัสดีครับ ท่านรอง"

"ครับ" นาวินตอบกลับอย่างสุภาพก่อนจะมองสำรวจไปทั่วบริเวณโรงแรม

"มาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนดีไหมครับ ผมเตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้วครับ..." ผู้จัดการหนุ่มพูดก่อนจะผายมือไปอีกทาง

"ห้องของท่านรองจะอยู่ที่ชั้นสิบเจ็ด ส่วนห้องของคุณผ้าแพรจะอยู่ชั้นสิบหกนะครับ"

"ไม่ครับ เอาแค่ห้องเดียวก็พอ..."

"...ผมกับผ้าแพรนอนห้องเดียวกันได้ครับ" คำพูดของนาวินทำให้ผู้จัดการหนุ่มชะงักไป พลางมองทั้งสองคนสลับกันด้วยความประหลาดใจ

"...! "

"ผ้าแพรเป็นเลขาแล้วก็เป็นแฟนของผมครับ" เมื่อเห็นใบหน้าสงสัยของผู้จัดการหนุ่ม นาวินจึงพูดออกมาเพื่อให้ความกระจ่างทันที

"อ๋อครับ งั้นเชิญทางนี้เลยครับ" นาวินไม่ลืมที่จะเอื้อมไปจูงมือคนตัวเล็กให้เดินมาพร้อมกัน การกระทำของเขาทำให้พนักงานอิจฉาผ้าแพรเป็นแถว กิตติศัพท์ความหล่อและอบอุ่นของนาวินมันเลื่องลือมากชนิดที่ว่าใครๆ ก็อยากครอบครองเขา

"ขอบคุณนะครับ" นาวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงาุภาพกับคนที่โตกว่าก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้องพักสุดหรูชั้นบนสุดของโรงแรมทันที

พรึ่บ! ร่างบางของผ้าแพรรีบถอดรองเท้าก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรงด้วยอาการอ่อนเพลียจากการเวียนหัวบ่อยๆ และตื่นเช้า มันทำให้เพียงเธอหลับตาลง เธอก็ผล็อยหลับไปอย่างงายดาย

(ไม่มีนะ เมียกูไม่ใช่คนงี่เง่าแบบนั้น)

"ไม่มีเลยหรอวะ"

(เออ...ทำไมเมียมึงเป็นหรอ?)

"เออ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน อารมณ์สวิงไปมาจนกูเปลี่ยนอารมณ์ตามไม่ทันแล้วเนี่ย! " นาวินทำพูดเสียงดังก่อนจะก้มมองแฟนสาวที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

(เออก็น่าแปลกอยู่นะ)

"แปลกฉิบหายเลยแหละ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ กูงงไปหมดละไอ้สัส ยังไม่รวมขี้น้อยใจที่ชอบพูดตัดพ้อกูอีก ถ้าสั่งแล้วไม่ทำทันทีก็วิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำ แล้วก็กลับมาเป็นปกติอย่างกับหลุดออกไปอยู่อีกมิตินึง" นาวินพ่นคำพูดยาวเหยียดออกมาด้วยความรู้สึกสงสัย สมองมีแต่เครื่องหมายคำถามว่าทำไม...ผ้าแพรเป็นอะไรกันแน่

(กูจำได้ละ อาการนี้เมียกูเคยเป็นอยู่...)

"เพราะอะไร...เงียบทำส้นตีนอะไรเนี่ย! " นาวินที่อยากรู้คำตอบนั้นมากๆ ก็เผลอสบถด่าคนปลายสายออกมา

(ไอ้สัสนี่ มึงใจร้อนไปไหนวะ)

"พูดมาเร็วสิสัส"

(เออสัส กำลังจะพูดนี่ไง...)

(...ตอนเมียกูเป็นคือตอนที่ท้องมารียาสามเดือนแรก)

"งั้นแสดงว่า...! "

(อืม เมียมึงอาจจะท้อง)