BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 40

"อื้ออออ! " เสียงอู้อี้ในลำคอดังมาจากเจ้าของร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงซุกผ้าห่มผืนหนา เธอค่อยๆ ลืมตามองเพดานสีขาวสบายตาเล็กน้อย ก่อนจะหยัดตัวลุกมองหาแฟนหนุ่มของตัวเอง

"หายไปไหน" ผ้าแพรพูดออกมาเสียงแผ่วเบาก่อนจะยกมือมองนาฬิกาที่บอกว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยมากว่าสี่ชั่วโมงตั้งแต่เธอผล็อยหลับไป

แอดดดดด! ประตูห้องหรูถูกเปิดออกเผยให้เห็นเจ้าของร่างสูงที่เดินเข้ามาพร้อมเอกสารในมือ

"ที่รักไปไหนมา..." ผ้าแพรหยัดตัวลุกจากเตียงก่อนจะวิ่งไปสวมกอดแฟนหนุ่ม

"ไปทำงานครับ นอนเต็มอิ่มแล้วหรอ" นาวินยิ้มพร้อมกับลูบใบหน้าที่ดูสดใสขึ้นของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน แล้วจึงวางเอกสารไว้ที่โต๊ะใกล้แล้วสวมรั้งเอวผ้าแพรเข้ามากอด

"อือ ขอโทษที่ไม่ได้ไปช่วย" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ถึงเธอจะเป็นแฟนแต่เธอก็เป็นเลขาเขาอย่างน้อยก็ควรจะช่วยอะไรเขาให้มากกว่านี้

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรเลย..."

"...ที่อยากให้มาด้วยกันเพราะอยากให้ที่รักพักผ่อน ไม่ใช่ให้มาช่วยทำงานสักหน่อย" ตั้งแต่ผ้าแพรเข้ามาทำงานที่นี่ เธอเองก็ช่วยเขาได้มาก แต่เขากลับไม่อยากให้เธอทำงานสักเท่าไหร่ เขาไม่อยากให้เธอเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ

"หิวไหม...อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า" นาวินนั่งลงบนที่วางแขนของโซฟาก่อนจะรั้งแฟนสาวมายืนกลางหว่างขาตัวเอง

"หิว" คนตัวเล็กพยักหน้าตอบอย่างไม่ปิดบัง เพราะช่วงนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองหิวบ่อยมาก อยากกินไปซะทุกอย่าง

"จะออกไปกินข้างนอกหรือจะสั่งรูมเซอร์วิส..."

"...แต่ข้างนอกอากาศดีมากเลย อยากไปนั่งกินข้าวรับอากาศเย็นๆ ไหม? "

"อยาก ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ" ผ้าแพรพยักหน้าทันที ก่อนรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุด ทำให้นาวินถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

"ที่รัก อย่าวิ่งแบบนั้นครับ เดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา" คนตัวสูงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มมันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก

"..." ผ้าแพรหันหน้ามามองด้วยสายตาบางอย่าง นาวินรีบพูดกลับไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่ายิ่งสาวคงคิดว่าเขากำลังดุเธอ

"ไม่ได้ดุนะ แค่เป็นห่วง" เขาก้าวขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวก่อนจะจูบศีรษะทุยหนึ่งหนักๆ หนึ่งที แล้วจึงเดินมานั่งรอที่ปลายเตียง หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับยิ้มอย่างอารมณ์ดีขึ้นมา

นาวินมองท่าทีของคนตัวเล็กในตอนนี้ เขาก็เข้าใจเธอเป็นอย่างดีว่าเพราะอะไรทำให้ผ้าแพรถึงอารมณ์ปวนแปรได้ถึงขนาดนี้ หรือต่อให้มันไม่ใช่สาเหตุที่เขาคิด เขาก็ไม่เคยหงุดหงิดหรือโกรธเธอเลยด้วยซ้ำ

"วินเสร็จแล้ว"

"ครับผม" นาวินพยักหน้ารับก่อนจะดันตัวลุกจากเตียงก้าวขาเดินไปจับมือผ้าแพรให้เดินออกมาข้างนอกพร้อมกับเขา

"วินช่วงนี้ ฉันขี้หงุดหงิดไปใช่ไหม" ผ้าแพรที่เดินอยู่ข้างๆ ก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์อ่อนไหวของตัวเองได้เลย

"นิดหน่อยครับแต่ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจนะ" ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบอกหญิงสาวตามความรู้สึกตัว

"ขอโทษที่งี่เง่าเกินไป"

"ไม่เป็นไรครับ แต่ก่อนฉันก็งี่เง่าเหมือนกัน..."

"...แค่เปลี่ยนกันบ้างจะเป็นอะไรไปล่ะจริงไหม" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นก่อนจะกระชับมือหนาที่กุมคนตัวเล็กแน่นกว่าเดิม

"นายจะไม่เบื่อฉันใช่ไหม" สิ่งที่เธอกลัวคือนาวินจะรำคาญกับนิสัยเจ้าอารมณ์ในตอนนี้ของตัวเองมากที่สุด

"ไม่มีทาง ความรู้สึกนั้นจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน..."

"...ต่อให้เธอจะเป็นมากกว่านี้สักสิบเท่า ฉันก็ไม่เคยรำคาญ ไม่มีความคิดที่จะเบื่อเธอเลยสักนิดเดียว" คนตัวสูงชะงักเท้าเดินก่อนจะเอื้อมมือลูบศีรษะคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าผ้าแพรจะเป็นยังไง เธอก็คือผ้าแพรคนที่เขารักอยู่ดีเขาไม่เคยใส่ความคิดแบบนั้นเข้าไปให้รกสมองเลย

"ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันถึงขนาดนี้" เจ้าของริมฝีปากเล็กเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่คิดว่านาวินจะยอมเธอได้ถึงขนาดนี้

"ก็ฉันรักเธอมากนี่..."

"...เธอเป็นคนรักของฉัน อะไรที่ทำให้เธอมีความสุข ฉันก็ทำได้ทั้งนั้น"

ผ่านไปสักพัก...

นาวินพาหญิงสาวเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรมตัวเอง แล้วเดินตรงมาโซนด้านนอกที่สามารถนั่งรับลมเย็นๆ ที่มันไม่เกิดขึ้นได้บ่อยนักในช่วงหน้าร้อนแบบนี้

"เอาเท่านี้ครับ..." นาวินปิดเมนูอาหารหลังจากที่สั่งให้แฟนสาวไปห้าอย่าง ส่วนมากมีแต่อาหารที่บำรุงร่างกายดีต่อสุขภาพ

"...รบกวนไม่ใส่ผงชูรสนะครับ" นาวินเอ่ยบอกลูกน้องตัวเองด้วยน้ำเสียงสุภาพ