บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1017

บทที่ 1017 สังหารเซียนสวรรค์

บทที่ 1017 สังหารเซียนสวรรค์

“คุณชายเฉินซี เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

“มีผู้เยี่ยมยุทธ์กำลังใกล้เข้ามา!”

“อะไร…เขาตั้งใจจะทำอะไร?”

“ยังไงก็เถอะ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ หากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริง ๆ เจ้าจงซ่อนตัว แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของข้าเอง”

ภายในทางเดินที่เงียบและลึก เฉินซีนำมู่หลิงหลงพุ่งไปยังส่วนลึกของเหมืองอย่างรวดเร็ว

ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ปราณวิญญาณครามก็ยิ่งหนาแน่นขึ้น จนเต็มไปทุกหนทุกแห่ง หลังจากนั้น มันเหมือนกับแม่น้ำไหลเชี่ยวกราก บีบให้ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องโคจรปราณจ้าววิญญาณของเขาด้วยพลังทั้งหมดอย่างเต็มที่ เพื่อต้านทานพลังกัดกร่อนอันน่าสะพรึงกลัวของปราณวิญญาณคราม

“ว่าแต่เป็นใครกัน?”

เฉินซีพุ่งตัวข้างหน้าไปพร้อมกับครุ่นคิด แต่นึกอย่างไรก็ไม่ออก ทำให้เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

ตุ๊บ! ตุ๊บ!

ไม่นานหลังจากเฉินซีและมู่หลิงหลงหายไป คลื่นเสียงฝีเท้าประหลาดก็ดังก้องไปทั่วทางเดินอันเงียบ ฟังดูคล้ายเสียงฟ้าร้องอู้อี้ แต่กลับเขย่าหินจนสั่นสะเทือน

ในชั่วพริบตา ร่างกำยำของหวงซินก็ปรากฏขึ้นในสถานที่ที่เฉินซีและมู่หลิงหลงยืนอยู่เมื่อสักครู่

“ดูเหมือนจะเป็นเจ้าเด็กนั้น…” หวงซินแหงนหน้าขึ้น ซึ่งเต็มไปด้วยกระแสวังวนสีเงินดูเหมือนพายุสายฟ้า และมองไปยังส่วนลึกของทางเดินผ่านชั้นของปราณวิญญาณคราม

รอบกายมีกระแสพลังแห่งกฎ เหมือนอสรพิษสีเงินตัวเล็ก ๆ เลื้อยไปมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกมันกระแทกปราณวิญญาณครามให้กลับไปอย่างง่ายดาย

ชู่ว!

ในชั่วพริบตาต่อมา ก็หายตัวไปจากจุดนั้น ราวกับพยัคฆ์ยามออกล่า ช่างแข็งแรงและดุร้าย ทุกที่ที่พุ่งผ่าน ปราณวิญญาณครามจะถูกผลักดันไปทางด้านข้าง และไม่ส่งผลต่อความเร็วของเขาเลยแม้แต่น้อย

“เร็วอะไรปานนั้น คนผู้นี้อาจเป็นหนึ่งในสี่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนสวรรค์ของเหมืองวิญญาณคราม ข้าไม่สามารถหนีต่อไปได้อีกแล้ว มิฉะนั้น ข้าจะเฉื่อยชายิ่งกว่าเดิม…” เมื่อสัมผัสได้ถึงฝีเท้าแปลกประหลาดและหนักหน่วงจากทางด้านหลังที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ คิ้วที่ขมวดแน่นของเฉินซีก็คลายลง

ผู้เป็นเซียนสวรรค์ที่เข้าใจถึงพลังของกฎนั้น ไม่ใช่คนที่เสี่ยวอวิ๋นและหนานกงฮุ่ยจะสามารถเปรียบเทียบได้ หากเฉินซีพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ผู้เป็นเซียนสวรรค์คนนั้นจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าร่างอวตารของเซียนทองคำ!

เพราะนี่คือมิติเซียน และเซียนสวรรค์ที่แท้จริงได้ควบรวมสี่สระต้นกำเนิดสวรรค์ไว้ในร่างกาย นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของเซียนสวรรค์จะไม่ถูกควบคุมโดยกฎแห่งเต๋าสวรรค์เหมือนในภพมนุษย์

ดังนั้น เมื่อเผชิญกับการไล่ล่าจากผู้เยี่ยมยุทธ์เช่นนี้ ภายในอุโมงค์ที่ลึกจนไม่อาจหยั่งถึง มีแต่ต้องเตรียมพร้อมต่อสู้จึงจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด มิฉะนั้นเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์อันสิ้นหวัง

ไม่นานนักร่างกำยำก็ปรากฏขึ้น ภายในปราณวิญญาณครามมาปกคลุมอยู่บริเวณโดยรอบดุจดั่งราชา ทุกที่ที่เขาผ่าน ปราณวิญญาณครามจะแตกกระจายไปด้านข้าง

‘เป็นเขาเอง…’ ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง ตอนที่เพิ่งเข้าไปในเหมือง เขาสัมผัสได้ว่ามีเซียนสวรรค์สี่คนและเซียนลึกลับหนึ่งคนอยู่ภายในเหมืองนี้

ในบรรดาพวกเขา เฉินซีได้พบเหวยเจิ้ง โหลวเฟิง และชายวัยกลางคนตัวอ้วนอย่างเสวี่ยคุน มีเพียงหวงซินเท่านั้นที่อยู่ในอุโมงค์ของเหมือง ดังนั้นเฉินซีจึงสัมผัสได้เพียงกลิ่นอายของหวงซินเท่านั้น แต่ไม่สามารถเห็นรูปลักษณ์ของหวงซินได้

“ข้าหวงซิน ผู้พิทักษ์ขอบเขตเซียนสวรรค์ภายใต้คำสั่งของราชันเซียนหลินฮ่าว จงตามข้ามาซะ แล้วเจ้าจะได้ไม่ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัว มิฉะนั้นการมีชีวิตอยู่อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายสำหรับเจ้า”

หวงซินหยุดลงเมื่ออยู่ห่างจากเฉินซีเพียงร้อยยี่สิบจั้ง ดวงตาของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดเมื่อจดจ้องไปยังเฉินซีอย่างเย็นชา น้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็เผยให้เห็นถึงการควบคุมที่สมบูรณ์

เขาเป็นเหมือนเหยี่ยวกำลังมองมดขณะประกาศคำสั่งของตน ไม่จำเป็นต้องกล่าวเสียงดัง แต่ก็แสดงความเย่อหยิ่งและอำนาจออกมาอย่างชัดเจน

“แม้ว่าเจ้าต้องการจะจับตัวข้า ก็ควรมีเหตุผลใช่หรือไม่?” ใบหน้าของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เจ้าสามารถถามท่านราชันเซียนได้” หวงซินไม่คาดคิดว่าเฉินซีจะสามารถสงบสติอารมณ์ได้ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนจะสงบสติอารมณ์ได้ ใบหน้าสงบนิ่งถูกปกคลุมด้วยความเฉยเมย

“ราชันเซียนหลินฮ่าว?” เฉินซีขมวดคิ้ว พร้อมกับครุ่นคิดในใจอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนว่าในอดีตข้าจะไปล่วงเกินผู้ยิ่งใหญ่เข้า บางทีอาจเป็นศัตรูของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองในภพเซียนหรืออาจจะเป็นตระกูลจั่วชิวกระมัง?”

“หรืออาจเป็น ปิงซื่อเทียน?”

อย่างไรก็ตาม เฉินซีไม่คิดว่าปิงซื่อเทียนผู้มีการบ่มเพาะเพียงขอบเขตเซียนทองคำ จะสามารถทำให้ราชันเซียนต้องเคลื่อนไหวเพื่อตัวเขาได้ เว้นแต่ปิงซื่อเทียนจะใช้ความสัมพันธ์บางอย่าง

ครั้งนี้หวงซินไม่ได้ตอบกลับ ทำเพียงจ้องเฉินซีอย่างเฉยเมย ราวกับกำลังจ้องมองศพ ขณะที่กำลังจะกล่าวบางอย่าง ดวงตาของเขาก็หรี่ลง จากนั้นก็กล่าวด้วยความประหลาดใจ “ขอบเขตเซียนปฐพีระดับแปดในการขัดเกลากายา? เจ้าขึ้นมาได้อย่างไร…”

ยังกล่าวไม่ทันจบ เฉินซีที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ก็ลงมือ ปราณจ้าววิญญาณในร่างกายพลุ่งพล่านและเปลี่ยนเป็นพายุฝนฟ้าคะนองจำนวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่หมัดขวา ในขณะที่หมัดของเขาพุ่งทะลุท้องฟ้า

เปรี้ยง!

ฟ้าร้องดังกึกก้อง พวกมันควบแน่นเป็นพลังหมัด และปลดปล่อยกระแสวังวนเจิดจ้าราวกับพายุพัดผ่านฟ้าดิน มันถาโถมลงมาจากกลางอากาศพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดังสนั่น

หมัดนี้เป็นหมัดที่ดีที่สุดของขอบเขตเซียนปฐพีระดับแปดในขัดเกลากายาที่เฉินซีเคยได้ใช้ และถ้านี่คือภพมนุษย์ มันก็เพียงพอที่จะบดขยี้ทุกสิ่งที่อยู่ในระยะสองหมื่นห้าพันลี้โดยรอบ