บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1027

บทที่ 1027 การมาถึงของเซียนทองคำ

บทที่ 1027 การมาถึงของเซียนทองคำ

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง ขณะที่กวาดผ่านชายวัยกลางคนร่างผอมบางและชายชราราวกับคมกระบี่ ไม่คิดปกปิดจิตสังหารแม้แต่น้อย

การถูกจดจ้องเช่นนี้ ทำให้ทั้งคู่ร้องออกมาด้วยความตกใจ ราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นถังใหญ่ จนร่างกายสั่นสะท้าน พร้อมกับรู้สึกถึงกลิ่นอายอันน่ากลัวของอันตราย ทำให้เงียบเสียงลงฉับพลัน

“เจ้าทั้งคู่จำข้าได้หรือไม่” เฉินซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เหตุการณ์ที่เหมืองวิญญาณครามเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วยามที่ผ่านมา ทั้งสองคนจึงไม่น่าจะรู้เรื่องนี้เร็วนัก อย่างไรก็ตาม จากปฏิกิริยาของพวกเขา ดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อเสียงของตนมาก่อน เป็นเรื่องแปลกประหลาดยิ่ง

หลังจากหายตกใจ ชายวัยกลางคนร่างผอมทั้งโกรธและอับอายที่รู้สึกตื่นกลัวจนตัวสั่นโดยมดตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งข้ามผ่านมาเมื่อไม่กี่วันก่อน และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที “ตอนนี้คงไม่มีใครในทวีปสันติบูรพาไม่รู้จักนามของเจ้า! เจ้าคือวายร้ายที่ตำหนักราชันเซียนตามล่า!”

ปัง!

เขาตบโต๊ะ ยืนขึ้นก่อนจะตะโกนว่า “เฉินซี ยอมให้จับกุมแต่โดยดี! หากเจ้ายังคงปฏิเสธที่จะตระหนักถึงความผิดของเจ้า ก็อย่าได้ตำหนิพวกเราที่ไร้ความปรานี!”

“เนื่องจากเจ้าตั้งใจที่จะกลับมารับตราเซียน มันจึงพิสูจน์ได้ว่าสันดานของเจ้าไม่ได้เลวร้าย ยามนี้เจ้าอาจหลีกเลี่ยงโทษทัณฑ์ได้ หากเจ้าอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง” ชายชรายืนขึ้นพร้อมเผยสีหน้าเย็นชา และมีท่าทางไม่แยแสคล้ายกำลังมองดูนักโทษวิงวอนขอความเมตตา

ท่าทีเช่นนี้คล้ายกับการปฏิบัติต่อเฉินซีตอนที่เพิ่งมาถึงโถงสวรรค์ไม่มีผิด

ดูเหมือนในสายตาของสองคนนี้ ผู้ข้ามผ่านทุกคนเป็นเหมือนทาสที่ต้องรับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง

นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าพวกเขาไม่รู้ถึงเหตุการณ์ในเหมืองวิญญาณครามจริง ๆ

โครม!

ทันใดนั้น กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวที่ลึกราวกับหุบเหวลึกก็แผ่ออกมาจากร่างของเฉินซี เหมือนกับสัตว์ร้ายในยุคบรรพกาลได้ตื่นจากการหลับใหล

โครม!

โต๊ะไม่สามารถทนต่อแรงกดดันของกลิ่นอายรุนแรงนี้ได้อีกต่อไป มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายไปรอบ ๆ ชายวัยกลางคนผอมบางและชายชราร่างสั่นสะท้านราวกับมีภูเขากดทับลงมาบนตัว จนต้องถอยกลับไปหลายก้าว พร้อมกับเสียงกระทืบเท้าดังกึกก้อง ร่างโงนเงนจนเกือบล้ม สภาพไม่น่าดูอย่างยิ่ง

คนทั้งสองสีหน้าซีดขาวราวกับภูตผี มันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่เชื่อในสายตาของตนเอง เพราะพวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลังจากผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ผู้ข้ามผ่านคนนี้จะมีกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวได้ขนาดนี้

ชายวัยกลางคนร่างผอมคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “เจ้าคิดจะทำอะไร? เราเป็นคนของนิกายรัศมีเมฆา หากเจ้ากล้าใช้กำลังกับเรา นิกายรัศมีเมฆาจะต้องให้เจ้าชดใช้อย่างแน่นอน!”

เพียะ!

ท่าทางของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลง ชายหนุ่มยกมือขึ้นและเหวี่ยงมันออกไป ตบเข้าที่ใบหน้าของชายวัยกลางคนอย่างรุนแรง แรงกระแทกทำให้เลือดไหลออกจากปากและจมูก จนล้มกองลงไปกับพื้น พร้อมกับร้องโหยหวนราวกับหมูกำลังถูกเชือด

“เจ้า…บังอาจนัก!” ชายชราทั้งตกใจและโกรธในเวลาเดียวกัน จึงตวาดอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยเสียงอันน่ากลัว “การทำเช่นนี้มีแต่จะทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในหายนะไปชั่วนิรันดร์!”

แม้ว่าเสียงจะยังแข็งกระด้าง แต่ท่าทีกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าทั้งคู่ชดใช้บาปของเจ้า บอกข้าทุกอย่างที่เจ้ารู้มา แล้วข้าจะไว้ชีวิต” ขณะที่ดวงตาของเฉินซีกะพริบไหว มวลพลังของกฎก็พลุ่งพล่านดุจสายฟ้า สายตาจดจ้องไปยังชายชรา “ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าไตร่ตรองเพียงแค่สามลมหายใจ”

ท่าทีเช่นนี้อหังการเป็นอย่างมาก และไม่ได้ให้โอกาสขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ทำให้มู่หลิงหลงที่อยู่ใกล้เคียงรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

แต่นางเกลียดสองคนนี้มากเช่นกัน จึงไม่เอ่ยอันใด

“โอหัง!” ชายวัยกลางคนร่างผอมยืนขึ้น จ้องมองเฉินซีด้วยความไม่พอใจ ขณะกำลังจะกล่าววาจาต่อ เขาก็ถูกชายชราหยุดไว้เสียก่อน

ชายชรามองไปที่ชายหนุ่มด้วยสีหน้าซีดเผือด “เราเป็นเพียงเซียนสวรรค์ที่มีหน้าที่รับผู้ข้ามผ่าน ดังนั้นเราอาจไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าต้องการ”

“คำถามนั้นง่ายมาก บอกข้ามาว่าเหตุใดข้าถึงกลายเป็นที่ต้องการตัวในทวีปสันติบูรพาเช่นนี้?” เฉินซีถามด้วยน้ำเสียงไม่แยแส ความจริง เขามีคำตอบอยู่ในใจแล้ว เพียงแต่ไม่แน่ใจนัก เพราะตั้งแต่ตอนสังหารหวงซิน หวงซินก็ได้บอกว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของราชันเซียนลิ่นฮ่าว

ราชันเซียนลิ่นฮ่าวได้ส่งผู้เยี่ยมยุทธ์จำนวนมากมาเพื่อจับตัวเขา จึงได้ตามจับผู้ข้ามผ่านทั้งหมดที่เพิ่งมาถึงภพเซียนในทวีปสันติบูรพา ทั้งยังกระทำอย่างโหดร้าย ราวกับยินยอมสังหารผู้บริสุทธิ์นับพันดีกว่าการปล่อยให้เป้าหมายหนีรอดไปได้

แต่เฉินซียังไม่เข้าใจเพราะไม่สามารถรู้ได้แน่ชัดว่าตนเป็นศัตรูกับราชันเซียนลิ่นฮ่าวตั้งแต่เมื่อใด และนี่คือเหตุผลที่ต้องถามคำถามนี้

“เจ้า…ไม่รู้จริง ๆ หรือ?” ชายชราตกตะลึง และดูไม่เชื่อเล็กน้อย

เฉินซีกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเป็นคนถามคำถามเจ้า” น้ำเสียงเริ่มหมดความอดทน

“นี่คือคำสั่งของราชันเซียนลิ่นฮ่าว ประมาณหนึ่งเดือนก่อน เมืองทั้งแปดหมื่นหกพันแห่งในทวีปสันติบูรพาได้รับคำสั่งนี้ เป็นคำสั่งให้จับกุมผู้ข้ามผ่านทั้งหมดที่มาถึงภพเซียนในช่วงเวลานี้” เมื่อชายชราสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเฉินซี สีหน้าพลันซีดลง ก่อนจะรีบกล่าว “เมื่อไม่กี่วันก่อน เราพบว่าเหตุผลที่ราชันเซียนลิ่นฮ่าวระดมกำลังจำนวนมากก็เพื่อจับตัวเจ้า ส่วนเรื่องอื่นนั้นไม่มีใครรู้”

คิ้วของเฉินซีขมวดเข้าหากัน แม้จะรู้ว่าด้วยระดับของชายสองคนนี้ไม่มีทางรู้ทุกอย่าง แต่ก็ยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของชายชรา

หลังจากครุ่นคิดครู่ใหญ่ เฉินซีก็กล่าวว่า “แล้วไปเถิด ครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า จงมอบตราเซียนมาซะ”

ชายวัยกลางคนและชายชราถอนหายใจด้วยความโล่งอก เนื่องจากพวกเขารู้ตัวว่ารอดพ้นจากหายนะได้ชั่วคราว