บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1104

บทที่ 1104 มหาค่ายกลนพวายุ

บทที่ 1104 มหาค่ายกลนพวายุ

เดิมเฉินซีวางแผนจับเป็นเจี่ยงหนิง แต่อีกฝ่ายเลือกระเบิดตัวเอง ทำให้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากตัดใจ

หลังหอบหายใจพักหนึ่ง สีหน้าซีดเซียวก็กลับมาปกติ บาดแผลที่ได้รับก่อนหน้านี้ ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ส่วนร่างอวตาร แม้จะถูกเจี่ยงหนิงฟันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่หากพูดถึงความสามารถการฟื้นตัว มันกลับแข็งแกร่งกว่าร่างหลัก ใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจ นอกจากโลหิตที่เสียไปมาก บาดแผลส่วนอื่นล้วนหายเป็นปลิดทิ้ง

“เสี่ยวชิง ไปกันเถอะ”

เฉินซีครุ่นคิดสักพัก ก่อนลูบศีรษะหัวสัตว์ร้ายวิญญาณดาราที่อยู่ข้างกาย แล้วหันหลังจากไป

ชายหนุ่มจะยังไม่ออกจากที่นี่ แต่หาหุบเขาลับที่อยู่ใกล้เคียง เพื่อนั่งทำสมาธิ

พละกำลังของเจี่ยงหนิงแข็งแกร่งมาก แม้จะอยู่เพียงขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลาง แต่พลังต่อสู้ไม่อาจเทียบกับยอดฝีมือเซียนลึกลับผู้อื่น มันมากจนยากจะพรรณนา

เฉินซีทราบดีว่า หากพึ่งเพียงพลังของร่างอวตาร เขาอาจสามารถต่อสู้อย่างดุเดือดกับอีกฝ่ายได้นาน แต่สุดท้ายก็จะพ่ายแพ้อยู่ดี

ข้าไม่มีทางพบคู่ต่อสู้เช่นนี้ระหว่างทางได้แน่… เฉินซีนึกถึงเยว่เจิ้น

เฉินซีไม่ทราบนามของเยว่เจิ้น แต่อีกฝ่ายกับเจี่ยงหนิงอยู่กลุ่มเดียวกัน พละกำลังย่อมไม่ด้อยกว่ากันแน่

ในทำนองเดียวกัน เฉินซีไม่เข้าใจภูมิหลัง และจุดกำเนิดของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายคือศัตรู ต้องการเอาชีวิตตน และอาจมีกองกำลังขนาดใหญ่คอยหนุนหลังอยู่

เช่นนั้น อีกฝ่ายคือใคร?

ปิงซื่อเทียน?

ตระกูลจั่วชิว?

หรือกองกำลังศัตรูที่กำจัดนิกายกระบี่เก้าเรืองรองในภพเซียน?

ความไม่รู้ เป็นบ่อเกิดของความหวาดกลัว เฉินซีก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น หากไม่ทราบตัวตนของอีกฝ่าย เขาจะกินไม่ได้นอนไม่หลับอย่างแน่นอน

จึงตัดสินใจที่จะรั้งรอการมาถึงของเยว่เจิ้น!

…

ทันทีที่ตัดสินใจได้ เฉินซีก็หยุดครุ่นคิด ก่อนเริ่มเตรียมการ เพื่อรับมือกับเยว่เจิ้นผู้นั้น

ประการแรก มันคือการแข่งขันของพลังต่อสู้

สิ่งนี้สามารถใช้พละกำลังของเจี่ยงหนิงเป็นตัวชี้วัดได้ แต่ในใจของเฉินซี ประเมินพละกำลังของเยว่เจิ้นเอาไว้สูงกว่ามาก เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดคิดที่จะเกิดขึ้น

ในทางกลับกันพอมองพลังต่อสู้ของตน ร่างหลักนี้ไปถึงขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นกลาง ทำให้สามารถสำแดงพลังของกฎทั้งเก้าประเภทได้พร้อมกัน และสามารถติดอันดับเก้าร้อยเก้าสิบเก้าในเทียบอันดับเซียนทะยานฟ้าได้ มันคือเครื่องพิสูจน์พลังต่อสู้ของเขา

แต่ถึงอย่างไรมันเป็นเพียงอันดับ ไม่ใช่พลังที่สามารถปลดปล่อยในการต่อสู้จริงได้

หากจวนตัวขึ้นมา ด้วยการพึ่งพลังของร่างหลักเพียงอย่างเดียว แล้วใช้เคล็ดระเบิดสังหารเทวะ ก็จะสามารถสังหารเจี่ยงหนิงได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ร่างหลักจะอยู่ในสภาพอ่อนแอเป็นเวลาหลายเดือน ทำให้เสียเปรียบอย่างยิ่งในการสมัครเข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ดังนั้นหากไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย เขาจะไม่ใช้เคล็ดนี้โดยเด็ดขาด

ส่วนการขัดเกลาของร่างอวตารยังคงอยู่ขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นต้น มันสามารถสำแดงพลังของกฎทั้งห้าประเภทได้พร้อมกัน ทว่าเพราะการฝึกเคล็ดหม้อกลั่นนพเก้าเทพยมโลก ทำให้พลังต่อสู้แท้จริงด้อยกว่าร่างหลักเล็กน้อย

หากร่างอวตารนี้เข้าร่วมการแข่งขันสำหรับเทียบอันดับเซียนภาคพื้นทวีป น่าจะติดยี่สิบอันดับแรกได้อย่างง่ายดาย หากสู้อย่างสุดกำลัง ก็มีหวังที่จะติดสิบอันดับแรก

ด้วยเหตุนี้ หากร่างหลักร่วมมือกับร่างอวตาร ก็น่าจะมากพอในการสังหารเยว่เจิ้นได้

หากรวมสัตว์ร้ายวิญญาณดาราเสี่ยวชิงเข้าไป ย่อมเป็นการเพิ่มโอกาสให้อย่างแน่นอน

เมื่อเอ่ยถึงสัตว์ร้ายวิญญาณดารานี้ แม้แต่เฉินซีก็ยังประหลาดใจ เสี่ยวชิงน่าจะเป็นสัตว์แรกเกิด ยังไม่เติบใหญ่ แต่พลังต่อสู้กลับน่าทึ่งจนเทียบเท่าผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลางได้เลยทีเดียว!

ประกอบกับกฎแห่งมหาเต๋าแห่งลม ไฟ น้ำ และกลืนกินที่มันครอบครอง ทำให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ทรงพลังกว่ายอดฝีมือของขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลางหลายเท่า!

พลังชีวิตของเสี่ยวชิงแข็งแกร่งเช่นกัน ร่างของมันประหนึ่งเหล็กไหล อักขระยันต์นับไม่ถ้วนถูกประทับบนขนและกระดูกของมัน ทำให้พรสวรรค์ และรากฐานไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสัตว์เทพโบราณที่แท้จริง!

เฉินซีคาดการณ์ได้ว่า หากเสี่ยวชิงเติบใหญ่ มันจะกลายเป็นตัวตนอันน่าสะพรึง ที่กลืนกินสวรรค์และปฐพี!

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เสี่ยวชิงไม่ต้องการศิลาอมตะ หรือโอสถวิญญาณเลย มันสามารถดูดกลืนปราณเซียนแห่งสวรรค์และปฐพีเพื่อเสริมพลังร่างกาย และพัฒนาการบ่มเพาะได้ด้วยตัวเอง

และความเร็วการบ่มเพาะของมันก็น่าสะพรึงมาก หากบอกว่าผู้บ่มเพาะเซียนกลืนกินปราณเซียนอย่างเนิบช้า เช่นนั้นเสี่ยวชิงจะเปิดปากแล้วกลืนกินเข้าไปในคำเดียว!

นี่คือพรสวรรค์ของมัน ผู้ครอบครองพลังกฎแห่งการกลืนกิน แม้จะเป็นการต่อสู้จริง มันก็สามารถกลืนกินการโจมตีของอีกฝ่ายเข้าไป เพื่อเปลี่ยนเป็นพลังของตัวเองได้!

นี่คือความน่ากลัวของมหาเต๋าแห่งการกลืนกิน ที่ทำให้โลกตกตะลึง สามารถเทียบเคียงกับมหาเต๋าแห่งแสงสว่าง ความมืด ลืมเลือนและอื่น ๆ ได้

ทำได้แค่รอเท่านั้น อีกอย่างต้องเตรียมวิธีรับมือเอาไว้ด้วย… เฉินซีพึมพำ ก่อนลุกขึ้นยืน

…

สองวันต่อมา

ซู่!