บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1185

บทที่ 1185 ชะตากรรมแห่งเต๋าสวรรค์

บทที่ 1185 ชะตากรรมแห่งเต๋าสวรรค์

หม้อสมบัติปะทุด้วยแสงแห่งสวรรค์สาดส่องไปทั่วห้องโถง พลันพลังแห่งสวรรค์อันไร้รูปร่างก็แผ่ซ่านออกไปรอบ ๆ พร้อมกับแผ่กลิ่นอายโบราณอันอ้างว้าง และลึกล้ำ

ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ ราวกับว่าหม้อสมบัติใบนี้กำลังจะตื่นขึ้นจากการหลับไหล

ในขณะเดียวกัน ความมั่นใจต่อวิธีการของเฉินซีก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

เดิมทีพวกเขาไม่คิดเชื่อ และเก็บความสงสัยไว้ในใจ แต่ในตอนนี้ ความสงสัยในใจพลันคลายลงอย่างมาก

เพราะพวกเขาไม่สามารถรับรู้แผนผังค่ายกลยันต์อักขระในส่วนที่เสียหายได้ นับประสาอะไรกับปรากฏการณ์ดังกล่าว สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า วิธีของเฉินซีได้ผลเป็นอย่างยิ่ง!

ฉากนี้ทำให้พวกเขาจริงจังและเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น แม้จะไม่สามารถเข้าใจความลับที่ซ่อนอยู่ในแผนผังค่ายกลยันต์อักขระได้ทั้งหมด แต่ยามนี้ไม่มีใครกล้าประมาทสักคนเดียว

อย่างไรก็ตาม เฉินซีกลับไม่รับรู้ถึงเรื่องนี้เลย แม้ตนจะไม่ได้มีส่วนร่วมในกระบวนการซ่อมแซม แต่จิตใจทั้งหมดก็จดจ่ออยู่ที่หม้อสมบัติ เพราะยังคงต้องสั่งการ ดังนั้นจึงไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นแม้แต่น้อย

ถ้าจำไม่ผิด คุณภาพของหม้อสมบัติเก้าลึกล้ำนั้นเกินระดับความว่างเปล่ามานานแล้ว เมื่อรวมกับแผนผังค่ายกลยันต์อักขระที่เกี่ยวข้องกับชะตากรรม ก็เป็นเรื่องยากที่จะซ่อมแซมหม้อสมบัติให้สมบูรณ์ได้

อย่างน้อย เฉินซีก็ไม่อาจทำสำเร็จได้โดยลำพัง

โชคดีที่เฉินซีไม่ต้องลงมือด้วยตัวเอง เหล่าผู้อาวุโสล้วนแล้วแต่มีการบ่มเพาะอยู่ในขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้น ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็เป็นปรมาจารย์ในเต๋าแห่งยันต์อักขระหรือเต๋าแห่งโอสถ ดังนั้นโอกาสที่จะประสบความสำเร็จจึงมีอยู่มาก

โอม!

โอม!

โอม!

เมื่อเวลาผ่านไป เสียงสั่นของหม้อสมบัติก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ มันหนักหน่วงราวเสียงกลองของทวยเทพ แต่ก็เหมือนเสียงโห่ร้องของบรรพบุรุษในยุคบรรพกาล มันทั้งอ้างว้าง เก่าแก่ และกระตุ้นความเคารพในใจของผู้คน

หากคนทั่วไปได้ยินเสียงนี้ พวกเขาคงคิดว่าสวรรค์ได้ถ่ายทอดประกาศิตลงมาอย่างแน่นอน ทำให้พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้น และหมอบกราบอย่างไม่รู้จบ

หลังจากนั้น เสียงที่ดังออกมาจากหม้อสมบัติยังคงกระจายออกไปนอกห้องโถงและทั่วฝ่ายสงวนโอสถ ไม่ว่าภูเขา แม่น้ำ ท้องฟ้าไร้ขอบเขต หรือพื้นดินอันกว้างใหญ่ ทุกสรรพสิ่งล้วนสะท้อนเสียงกึกก้องของหม้อสมบัติโบราณใบนี้

มันเหมือนกับเสียงของสวรรค์ การสวดมนต์ของมหาเต๋า และทำให้ฟ้าดินอาบไล้ไปด้วยบรรยากาศอันศักดิ์สิทธิ์

ในขณะนี้ อาจารย์และศิษย์ที่อยู่ในชั้นเรียนภายในฝ่ายสงวนโอสถได้หยุดทุกสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ และแสดงสีหน้าตกใจในขณะที่หัวใจรู้สึกราวกับว่าได้รับการชำระล้าง พวกเขาจมอยู่ในความรู้สึกนี้ และไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองจากมันได้

“เมื่อเรื่องทั้งหมดจบลง จงทำตามที่ข้าบอกและนำกระบี่เล่มนั้นกลับมา” ในเวลาเดียวกัน เสียงที่ฟังราวกับไม่แยแส แต่แท้จริงกลับยิ่งใหญ่ ซึ่งดูเหมือนจะอบอุ่นและราบเรียบ หากทว่ากลับสง่างามและอหังการ ดังออกมาจากบริเวณลึกลับภายในส่วนลึกของสำนักศึกษา

“ขอรับท่านอาจารย์”

…

“เป็นไปได้อย่างไรกัน!?”

ดวงตาของจั่วชิวเซิงเบิกกว้าง ความประหลาดใจได้แผ่ไปทั่วใบหน้าอวบอ้วนอย่างควบคุมไม่ได้

การซ่อมแซมหม้อสมบัติยังไม่สิ้นสุด ดังนั้นเขาจึงไม่ควรประหลาดใจมากนัก แต่เมื่อได้เห็นรัศมีแห่งสวรรค์ที่เปล่งออกมาจากหม้อสมบัติ และเสียงก้องกังวานของหม้อสมบัติที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็ไม่สามารถรักษาความสงบได้อีกต่อไป

เพราะดูเหมือนทุกอย่างจะมุ่งไปสู่ความสำเร็จ และไม่ได้แสดงวี่แววของความล้มเหลวเลยแม้แต่น้อย!

“นั่นเป็นปัญหาที่แม้แต่อาจารย์ทุกคนของฝ่ายสงวนโอสถยังจนปัญญา ไอ้สารเลวที่อยู่เพียงขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลางเช่นมันจะทำสำเร็จได้อย่างไร? หรือว่ามันจะมีผู้เยี่ยมยุทธ์คอยชี้แนะอยู่เบื้องหลัง?”

สีหน้าของจั่วชิวเซิงเปลี่ยนไปไม่รู้จบ สายตาที่จ้องมองเฉินซีเผยให้เห็นถึงความเกลียดชัง ความมุ่งร้ายและความไม่พอใจ

“ไม่ได้การแล้ว ข้าไม่สามารถทนดูสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน!” จั่วชิวเซิงกัดฟันและตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ทำให้สีหน้าของเขาดูน่ากลัวขึ้นเล็กน้อย

ในพริบตาต่อมา ชายร่างอ้วนยืนขึ้นและหายใจเข้าลึก ก่อนจะแสยะยิ้ม พลางเดินไปหาเฉินซีพร้อมกับกล่าวว่า “เหล่าสหายเต๋า ข้าจะช่วยเหลือพวกท่านด้วย!”

ขณะที่กล่าว ร่างอ้วนก็ก้าวไปข้างหน้า เข้าใกล้หม้อสมบัติ

แต่ทันใดนั้นเอง กลับมีมือปรากฏขึ้นจากอากาศและตกลงบนไหล่ แม้ดูจะเป็นการกระทำที่อ่อนโยนและเชื่องช้า แต่แท้จริงกลับทำให้ร่างกายของจั่วชิวเซิงแข็งทื่อใบหน้าอวบอ้วนซีดเผือด เพราะไม่ว่าจะพยายามอย่างไร ก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลยแม้แต่น้อย!

“อาจารย์จั่วชิวแค่สังเกตจากด้านข้างอย่างใจเย็นก็พอแล้ว” น้ำเสียงเยือกเย็นดังก้องอยู่ข้างหู แต่กลับเหมือนลมหนาวเย็นเสียดกระดูกทำให้ร่างอ้วนท้วนสั่นสะท้านในทันใด ไม่จำเป็นต้องหันไปมอง ก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนี้คือหัวเจี้ยนคง!

“สหายเต๋าเจี้ยนคง ข้าขอทราบเหตุผลที่เจ้ามาได้หรือไม่” จั่วชิวเซิงฝืนยิ้ม ก่อนจะหันกลับมาและกล่าว แน่นอนว่าเขาเห็นหัวเจี้ยนคงที่สวมเสื้อผ้าสีเทาและเส้นผมสีขาวราวหิมะยืนอยู่ด้านข้าง

เขาไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าหัวเจี้ยนคงปรากฏตัวในห้องโถงตั้งแต่เมื่อไหร่!

“ข้ามาตามคำสั่งของท่านอาจารย์” หัวเจี้ยนคงตอบอย่างเฉยเมย และไม่ได้กล่าวอะไรอีก จากนั้นก็จ้องมองไปยังหม้อสมบัติที่อยู่ไกลออกไป