บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1236

บทที่ 1236 ค้างคาวอมตะ

บทที่ 1236 ค้างคาวอมตะ

ทางเดินทั้งมืดและลึก มันเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็นซึ่งเกาะกุมวิญญาณของผู้คน

นี่คือสุสานของราชันเซียนซึ่งคงอยู่ตั้งแต่บรรพกาล ไม่อาจทราบช่วงเวลาที่ผันผ่านได้อย่างแน่ชัด แม้กระทั่งรากฐานการบ่มเพาะของเฉินซีผู้อยู่ขอบเขตเซียนทองคำยังรู้สึกถึงแรงกดดันที่ยากจะอธิบาย ขณะยืนอยู่ภายใน

เขาไม่กล้าประมาทขณะใช้เนตรเทวะแห่งความจริง ดวงตาแนวตั้งปรากฏตรงหว่างคิ้ว มันส่องแสงเจิดจ้าพลางมองเข้าไปในส่วนลึกของทางเดินมืดมิด

ทันใดนั้น เฉินซีส่งเสียงครวญคราง ดวงตาแนวตั้งตรงหว่างคิ้วถูกทิ่มแทงด้วยความเจ็บปวด มันกลายเป็นสีแดงดั่งเปลวเพลิงขณะกระแสหินหนืดและโลหิตสะท้อนผ่านรูม่านตา ซึ่งกำลังแผดเผาเนตรเทวะแห่งความจริง

ตอนนี้ทางเดินเปลี่ยนรูปลักษณ์อย่างสมบูรณ์ภายในขอบเขตการมองเห็นของเขา มันเต็มไปด้วยทะเลโลหิตประหนึ่งหินหนืดหลอมละลายเข้มข้นเดือดพล่านและแผดเสียงคำราม รวมถึงจิตสังหารโบราณน่าสะพรึงที่กระตุ้นให้เนตรเทวะแห่งความจริงเจ็บปวดแสนสาหัส

เฉินซีรู้สึกเย็นเยือกอยู่ภายใน พลังปราณโลหิตอันน่าสะพรึงนั่นไม่จางหายไปตามกาลเวลา โดยเจตจำนงโบราณซึ่งอยู่ภายในช่างน่าสะพรึงเหลือคณา

แม้กระทั่งเนตรเทวะแห่งความจริงก็เกือบถูกทำลายด้วยจิตสังหารนี้!

“อย่างที่คิด ผู้คนทั้งหลายปรารถนาสถานที่แห่งนี้ แต่ไม่มีโชคพอที่จะออกจากที่นี่ สุดท้ายกระดูกของพวกเขาจึงถูกฝังไปพร้อมกับความเกลียดชัง”

หม้อใบจิ๋วถอนหายใจอย่างเวทนา แต่เสียงของมันยังคงเฉยชา

“ผู้อาวุโส ปราณโลหิตที่กระจายไปทุกหนแห่งเป็นของผู้เยี่ยมยุทธ์ที่เข้ามาที่นี่ใช่หรือไม่?” เฉินซีประหลาดใจ

“ถูกต้อง ทางเดินนี้มีชื่อว่าทางเดินอนิจจัง มันเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิตและความตายสูงสุดซึ่งถูกจัดเรียงเป็นทางหนีอันคับแคบ หากไม่สามารถหาทางที่ปลอดภัยได้ก็จะตกอยู่ในภัยพิบัติแห่งชีวิตและความตาย จนสิ้นใจในที่สุด”

หม้อใบจิ๋วอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

พลังแห่งชีวิตและความตายคือหนึ่งในสามกฎเกณฑ์สูงสุดที่ขอบเขตราชันเซียนสามารถทำความเข้าใจและควบคุมได้!

เมื่อได้ยินดังนี้ เฉินซียิ่งมั่นใจว่าเจ้าของสุสานที่หม้อใบจิ๋วเอ่ยถึงอยู่ระดับราชันเซียนเป็นอย่างต่ำแน่นอน หาไม่แล้วคงไม่สามารถควบคุมกฎเกณฑ์สูงสุดแห่งชีวิตและความตายได้

“ผู้อาวุโส หนทางที่ปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียวอยู่ที่ใด?”

เฉินซีอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม พลังแห่งปราณโลหิตซึ่งปกคลุมที่นี่น่าสะพรึงเกินไป แม้กระทั่งเนตรเทวะแห่งความจริงก็ไม่สามารถมองเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของทางเดินได้

หม้อใบจิ๋วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยคำ “ตลอดเวลาที่ผ่านมา การจัดเรียงของที่นี่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ประกอบกับผ่านมาเนิ่นนาน เป็นการยากที่ข้าจะให้คำตอบที่แม่นยำได้”

เฉินซีตกตะลึง ลางสังหรณ์ไม่ดีพลันก่อตัวขึ้นภายในใจ

“ทว่า ข้าแนะนำให้เจ้าลงมือเสียตอนนี้ อย่าอยู่ที่เดิมนานเกินไป” หม้อใบจิ๋วเอ่ย “กฎแห่งชีวิตและความตายคือสิ่งไม่เที่ยงที่สุด การหยุดนิ่งคือการกระทำอันโง่เขลา”

เฉินซีตกตะลึงอีกครา มุมปากกระตุก แต่เพราะคำพูดของหม้อใบจิ๋ว จึงทำให้เขาหยุดคิดเรื่องโชค แล้วเริ่มมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างระมัดระวัง

เคร้ง!

หลังจากครุ่นคิดสักพัก เฉินซีชักกระบี่ตะขอดาราแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง ทางเดินแยกออกเป็นสองทาง เขาไม่อาจหันหลังกลับไปได้อีก

ไม่ช้า ชายหนุ่มก็พบซากศพนั่งอยู่ข้างทางเดิน สภาพเสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างครึ่งหนึ่งบริสุทธิ์ดุจทองและหยก ส่วนอีกครึ่งเป็นสีดำราวถ่าน

เฉินซีลอบสั่นสะท้านอยู่ภายใน ซากศพนี้มีสีดุจทองและหยก หมายความว่าจะต้องเป็นตัวตนที่ทรงพลังยิ่ง แต่สุดท้ายกลับล่วงลับอยู่ข้างทางเดินอนิจจัง

หืม?

ทันใดนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นจี้หยกโบราณขนาดเท่าฝ่ามืออยู่ข้างศพ แต่ทันทีที่นิ้วสัมผัส เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้น แล้วจี้หยกก็กลายเป็นผุยผงแล้วสลายไป

“มองไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่มีสมบัติใดอยู่ในทางเดินอนิจจังแห่งนี้หรอก คนเป็นจะออกมาส่วนคนตายจะคงอยู่ ภายใต้การกัดกร่อนของพลังแห่งชีวิตและความตาย สมบัติจึงไม่อาจอยู่ในสภาพสมบูรณ์ได้”

หม้อใบจิ๋วเอ่ยคำ

เฉินซีพยักหน้า สีหน้ายิ่งเคร่งขรึม ก่อนจะมุ่งหน้าต่อไป

ระหว่างทาง เขาพบเจอซากศพมากมาย อีกทั้งยังมีหลุมเรียงรายอยู่บนกำแพงทางเดินซึ่งเต็มไปด้วยรอยดาบจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าผู้คนเหล่านี้ต้องทุกข์ทรมานกับการโจมตีอย่างแสนสาหัส

ขณะมองร่องรอยการต่อสู้ที่คล้ายถูกประทับมานานแรมปี หัวใจของเฉินซียิ่งหนักอึ้ง เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารน่าประหลาด บ้างก็คล้ายได้ยินเสียงคำรามอันเกรี้ยวกราด และไม่เต็มใจมาจากกาลเวลา

ทั้งหมดนี้จะต้องเป็นฝีมือของผู้เยี่ยมยุทธ์ไร้เทียมทาน ร่องรอยการต่อสู้คงอยู่มาเนิ่นนาน ยากที่จะจินตนาการได้ว่าในตอนนั้นพวกเขาทรงพลังเพียงใด

แต่บัดนี้ พวกเขาล้วนถูกฝังอยู่ภายในทางเดินอนิจจัง…

“พลังของทางเข้ากระแสต่างมิติจะคงอยู่เพื่อให้เพียงผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนทองคำเข้าไป ข้าไม่ทราบว่าศพเหล่านี้ได้ทำการบุกทะลวงเข้ามาที่นี่หรือไม่ แต่น่าเสียดาย สุดท้ายพวกเขาก็ยังถูกฝัง หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะเสียใจกับการมาที่นี่หรือไม่?”

เฉินซีสูดหายใจเข้าแล้วสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ใบหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแแปลง ทั้งหมดนี้ยิ่งทำให้ชายหนุ่มระแวดระวังจนเส้นประสาทเกร็งเครียด

ทว่าเขากลับไม่พบอันตรายระหว่างทาง ทุกสรรพสิ่งเงียบสงัด มีเพียงกลิ่นอายหนักอึ้ง ไร้รูปร่างล่องลอยอยู่ในอากาศ