บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1271

บทที่ 1271 คาบแรก

บทที่ 1271 คาบแรก

ในช่วงเช้าของวันนี้

โอม!

คลื่นเสียงดังกระหึ่มมาจากทางด้านนอกของเคหา ทำให้เฉินซีตื่นจากการทำสมาธิ

“เฉินซี เจ้าพร้อมหรือไม่?” เฉินซีเปิดข้อจำกัดของเคหา และได้ยินเสียงที่ชัดเจนของจี้เซวียนปิง

เฉินซีตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นชายหนุ่มก็ตบหน้าผากตัวเอง ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาให้หัวฉับพลัน วันนี้เป็นวันที่พวกเขาจะเข้าสู่เขตฝ่ายใน!

“โปรดรอสักครู่พี่จี้ ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้” เฉินซีเก็บกระดูกต้นกำเนิดของราชาปลาหยินหยางออกไป ก่อนจะออกจากเคหาพร้อมกับความเสียดายที่แล่นเข้ามาในหัวใจ แต่ก็กลับมาสงบทันที

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วันมานี้ เขาเพิ่งเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับมหาเต๋าแห่งแสงสว่างและความมืด ซึ่งยังไม่เข้าใจพวกมันอย่างถ่องแท้ นับประสาอะไรกับการควบคุมพวกมัน ดังนั้นความรู้สึกเสียดายจึงเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

เมื่อเฉินซีออกมาจากเคหา เขาก็เห็นจี้เซวียนปิงที่สวมเสื้อคลุมขนนกสีทองอ่อนและยืนเอามือไพล่หลัง เมื่ออีกฝ่ายสังเกตเห็นเฉินซี จี้เซวียนปิงก็เดินเข้ามาทักทายเฉินซีด้วยรอยยิ้ม

“มาเถอะ ศิษย์ทุกคนที่ผ่านการทดสอบของเขตฝ่ายใน จะต้องเข้าร่วมพิธี ‘รับน้องใหม่’ เจ้าต้องเตรียมตัวเตรียมใจด้วย” จี้เซวียนปิงยิ้มขณะที่กล่าวกับเฉินซี จากนั้นจึงทะยานวาบออกไปในระยะไกล

“พี่จี้ มีอะไรที่ข้าควรรู้เมื่อเข้าสู่เขตฝ่ายในหรือไม่?” เฉินซีตามไปติด ๆ และเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไม่ เพียงแต่ว่าอาจารย์ใหญ่ฝ่ายในมีนิสัยแปลก ๆ เขามักใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อเหยียบย่ำศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้าสู่เขตฝ่ายใน… อืม ข้าหมายถึงขัดเกลาพวกเขา และหากอธิบายในแง่ดี มันเป็นคาบแรกของการเข้าสู่เขตฝ่ายใน” จี้เซวียนปิงหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนไหวไหล่และหัวเราะอย่างขมขื่น “ไม่ว่าใครก็หลีกเลี่ยงไม่ได้”

เฉินซีตกตะลึง

คาบแรก? ขัดเกลา? นี่ดูเหมือนจะเป็นการแสดงอำนาจสินะ…

ในบรรดาห้าฝ่ายที่สำคัญของสำนัก ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฝ่ายในเป็นสถานที่ที่ศิษย์สายนอกปรารถนาที่จะเข้าไปอย่างไม่ต้องสงสัย

เขตฝ่ายในตั้งอยู่ในพื้นที่หลักของสำนัก ก่อตั้งขึ้นบนแอ่งน้ำอันกว้างใหญ่ ล้อมรอบด้วยภูเขาและมวลเมฆอุดมสมบูรณ์ อาคารโบราณจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่ภายใน คล้ายอาณาจักรที่ตั้งตระหง่านอยู่ในแอ่งน้ำ

แต่ต่างจากอาณาจักรทั่วไป การจัดเรียงของเขตฝ่ายในสอดคล้องกับภูเขาโดยรอบ และมันก็เหมือนกับผลงานอันวิจิตรของธรรมชาติ

บนผืนฟ้า มีรัศมีอันเป็นมงคลสาดส่องไปทั่ว ขณะที่เมฆมงคลห้าสีรวมตัวกัน บนผืนดิน นกกระเรียนมงกุฎแดงกระพือปีก เห็นกวางสีขาวอยู่ราง ๆ เถาวัลย์บางขดอยู่รอบต้นไม้โบราณเก่าแก่ ดอกไม้แปลกประหลาดเปล่งประกายแสงสีเขียวหยก สัตว์ร้ายมากมายเคลื่อนไหว กล้วยไม้ปกคลุมเต็มช่องเขาในบริเวณโดยรอบ สมุนไพรอมตะเติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์บนหน้าผา โถงโบราณตั้งตระหง่านอยู่ทุกหนทุกแห่งราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า และทางเดินก็สลับกันไปมาเหมือนกระสวย

ฉากดังกล่าวดูเหมือนจะเกินความงามของธรรมชาติ คล้ายสรวงสวรรค์สำหรับผู้เป็นเซียนเสียมากกว่า

เมื่อเฉินซีและจี้เซวียนปิงมาถึงที่นี่ พร้อมกับเห็นฉากนี้ พวกเขาก็อุทานด้วยความประหลาดใจไม่รู้จบ

“แม้แต่ตระกูลของข้าก็ไม่มีสรวงสวรรค์เช่นนี้” จี้เซวียนปิงถอนหายใจ

เขามาจากตระกูลจี้ที่เก่าแก่ แต่กลับถอนหายใจและกล่าวประโยคดังกล่าวออกมา จึงเห็นได้ชัดว่าเขตฝ่ายในนั้นวิเศษเพียงใด

เฉินซีก็หายใจเข้าลึก ๆ เช่นกัน ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่า ไม่เพียงปราณเซียนที่หนาแน่นในฟ้าดินเท่านั้น ยังมีกระทั่งกลิ่นอายของความโกลาหล บรรพกาล การรังสรรค์ ต้นกำเนิด และอื่น ๆ อีกมากมาย ถึงขนาดที่เขาสามารถสัมผัสถึงพลังแห่งโชคลาภอันเป็นมงคลได้!

“ช่างน่ากลัวจริง ๆ!”

บางทีคงมีเพียงสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเท่านั้น ที่สามารถสร้างสิ่งฟุ่มเฟือยดังกล่าว และจัดเตรียมสรวงสวรรค์เพื่อให้ศิษย์สายในได้ฝึกฝน

ในขณะที่ทั้งสองถอนหายใจ เสียงคำรามอันรุนแรงและทุ้มหนัก ซึ่งเหมือนกับเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นมาทันที “เจ้าเด็กเหลือขอสองตัวตรงนั้น มีอะไรน่าสนใจเกี่ยวกับภูมิทัศน์ขยะเหล่านี้หรือ? รีบไสหัวมาที่นี่ซะ!”

แค่ประโยคเดียวก็ทำลายกลิ่นอายอันเงียบสงบของสรวงสวรรค์แห่งนี้ได้ในฉับพลัน

ครืน!

แต่นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของมัน พร้อมกับเสียงคำรามที่ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน จู่ ๆ ก็มีภูเขาขนาดมหึมาสองลูกปรากฏขึ้นมาจากอากาศธาตุ พวกมันแฝงไปด้วยพลังอันรุนแรง ซึ่งโจมตีเฉินซีและจี้เซวียนปิงอย่างดุร้าย

พลังนั้นรุนแรงเกินไป จนถึงขั้นบดขยี้ความว่างเปล่าจนเกิดเสียงระเบิดโครมคราม จี้เซวียนปิงและเฉินซีไม่ทันตั้งตัว ทำได้เพียงต้านมันโดยอาศัยปฏิกิริยาตอบสนองของพวกตนเท่านั้น

ตู้ม! ตู้ม!

ภูเขาระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ ทำให้เกิดเศษหินกระเด็นไปรอบ ฝุ่นผงฟุ้งกระจาย แม้ว่าเฉินซีและจี้เซวียนปิงจะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แต่ร่างกายก็เต็มไปด้วยฝุ่นผง และตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอายอย่างยิ่ง

สีหน้าของเฉินซีดิ่งลงทันที และเผยท่าทางไม่เป็นมิตร

“อย่าโมโหเลย นี่แหละอาจารย์ใหญ่ฉือฉางเซิง!” จี้เซวียนปิงรีบเตือนเฉินซีผ่านกระแสปราณเมื่อสังเกตสีหน้าของสหาย