บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1276

บทที่ 1276 ห้องกระบี่

บทที่ 1276 ห้องกระบี่

ภายในส่วนลึกของตำหนักปัญญาเต๋า

ในที่แห่งนี้ มีกำแพงหยกสูงสิบจั้งตั้งเรียงรายกันอยู่ที่นี่ พื้นผิวเต็มไปด้วยหมอก เห็นเป็นภูเขาจำลองมากมาย โดยภูเขาจำลองเหล่านี้มีขนาดเท่าหัวแม่โป้ง ดูละเอียดอ่อนงดงามราวกับของจริง

หน้ากำแพงหยกคือชายชราชุดสีเทากำลังทำสมาธิอย่างเงียบเชียบอยู่บนเบาะรอง ดวงตาทั้งสองปิดสนิท

เมื่อชิงเยี่ยพาเฉินซีมาถึงที่นี่ เขาก็โค้งคำนับให้ชายชราชุดเทาคนนั้นเล็กน้อย

จากนั้นก็ชี้ไปกำแพงหยก แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ศิษย์พี่เฉินซี เคหาทั้งหนึ่งพันแปดร้อยหลังของฝ่ายในระบุอยู่บนกำแพงหยก เนื่องจากภายในมีปราณเซียนที่แตกต่างกัน พวกมันจะแยกออกเป็นโกลาหล บรรพกาล รังสรรค์ มงคล กำเนิด และอื่น ๆ ศิษย์สายในทั้งหลายจะเลือกเคหาที่เหมาะกับการบ่มเพาะพลังของตนที่สุดมา”

“ตัวอย่างเช่น ศิษย์พี่หญิงหลิงชิงอู๋ฝึกคัมภีร์กำเนิดมหาเซียงเถา นางจึงเลือกเคหาที่มีปราณกำเนิดเพื่อใช้ฝึกฝน”

“แต่หากเป็นศิษย์พี่เยี่ยถังที่ฝึกวิชารังสรรค์วิบัติ เขาก็เลือกเคหาที่มีปราณรังสรรค์”

ชิงเยี่ยอธิบาย เฉินซีก็สังเกตเห็นว่าชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาผู้นี้รู้จักวิชาบ่มเพาะของบรรดาศิษย์สายในเป็นอย่างดี ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องปกติ

“ศิษย์พี่เฉินซี เคหาที่นี่จะไม่เหมือนกับของฝ่ายนอก คุณภาพไม่ค่อยต่าง ขึ้นอยู่กับความเหมาะสมเป็นหลัก ดังนั้นศิษย์พี่เฉินซีควรเลือกเคหาที่เหมาะกับท่านที่สุด” ชิงเยี่ยขยับไปด้านข้างหลังจากอธิบายหมดแล้ว เปิดโอกาสให้เฉินซีได้ตัดสินใจ

ชายหนุ่มกลับขมวดคิ้วไม่สามารถเลือกได้

ก่อนหน้านี้สมัยอยู่นรกขุมที่เก้า แดนฮุ่นตุ้นของเขาถูกทำลายไป จึงต้องใช้วิธีนอกรีต ใช้เต๋าแห่งยันต์อักขระเพื่อสร้างเส้นปราณและจุดชีพจรทั่วร่างขึ้นมาใหม่ อีกทั้งแม้แดนฮุ่นตุ้นจะกลั่นจากยันต์เทวะเบญจธาตุ แต่ต่อมาเขาก็ไม่ได้เลือกวิชาฝึกอีกเลย

เหตุผลเป็นเพราะเส้นปราณและจุดชีพจร กระทั่งการไหลเวียนของพลังชีวิตในร่างเต็มไปด้วยความลึกล้ำแห่งยันต์ เช่น ธาตุทั้งห้า หยิน หยาง ดารา และกลืนกิน ดังนั้นมันจึงสามารถสั่งงานปราณเซียนหลายประเภทได้ ทำให้เขาไม่ต้องคิดเรื่องวิชาบ่มเพาะเลย เพราะทำไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร

ดังนั้นตอนนี้ เคหาทั้งหนึ่งพันแปดร้อยหลังจึงเหมาะกับตนทั้งหมด เขาไม่รู้จะเลือกหลังไหนดี

“ข้าหรือ?” ชิงเยี่ยชะงักไป จากนั้นส่ายหน้าเอ่ยเสียงเบา “ข้าฝึกวิชาทองวิบัติ จึงเลือกเคหาพักที่มีปราณโกลาหลขอรับ”

จากนั้นเขาก็ชี้ไปทางภูเขาลูกหนึ่งบนกำแพงหยก พลันเกิดแสงสว่างขึ้นบนภูเขาจำลองช้า ๆ เผยให้เห็นเคหทั้งสามหลังบนนั้น น่าประหลาดใจที่เคหาสองหลังบนนั้นมีชื่อเยี่ยถังและชิงเยี่ยอยู่ ส่วนหลังสุดท้ายยังว่าง

“เคหาหลังนั้นมีลักษณะเป็นอย่างไร?” เฉินซีชี้เคหาที่ยังว่างอยู่

“หลังนั้นหรือ?” ชิงเยี่ยชะงัก จากนั้นเอ่ยว่า “ไม่มีใครสนใจหลังนั้นมานานแล้ว นั่นก็เพราะเคหาหลังนั้นมีปราณรุนแรงเกินไป ทั้งยังมีอยู่หลากหลายประเภท ศิษย์พี่เฉินซี ท่านควรรู้ว่าการใช้ปราณเซียนที่มีหลากหลายลักษณะผสมกันเกินไปไม่ใช่เรื่องดี เพราะต่อไปจะส่งผลถึงการบำเพ็ญเพียรได้”

เฉินซีกลับพูดว่า “ข้าเอาหลังนั้น”

ชิงเยี่ยชะงัก อดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “ศิษย์พี่เฉินซี เลือกเคหาแล้ว จะเปลี่ยนไม่ได้อีก ท่านจะไม่กลับไปคิดอีกทีหรือ?”

ชิงเยี่ยเอ่ยเช่นนี้ก็เพราะหวังดี แต่สำหรับเฉินซี เคหาที่ไม่มีใครสนใจหลังนั้นเหมาะกับตนที่สุด ปัญหาเรื่องปราณเซียนรุนแรงเกินไปและมีหลากหลายประเภทเช่นนั้นส่งผลดีต่อการบ่มเพาะพลังอย่างยิ่ง นั่นก็เป็นเพราะเส้นปราณและจุดชีพจรไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป

“ข้าตัดสินใจแล้ว” เฉินซีว่า

ชิงเยี่ยได้แต่มองเฉินซีด้วยสายตาสงสัยและไม่พูดอะไร

“เคหานี้ชื่อว่าห้องกระบี่ จ่ายห้าล้านแต้มดาราต่อปี” ในขณะเดียวกันนั้น ชายชราชุดเทาที่นั่งทำสมาธิอยู่บนเบาะรองก็ลืมตาขึ้น ส่งสายตาเมินเฉยไปทางเฉินซี “หากตัดสินใจได้แล้วก็ส่งตราดาราม่วงมา”

เฉินซีส่งมันไปให้ชายชราตามสั่ง

วิ้ง~

ได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้น เคหานาม ‘ห้องกระบี่’ บนกำแพงหยกก็ปรากฏชื่อเฉินซีขึ้นมา แสดงให้เห็นว่ามันมีเจ้าของใหม่แล้ว

จากนั้นชายชราชุดเทาจึงคืนตราดาราม่วงให้

“ศิษย์น้องชิงเยี่ย พาข้าไปเคหาหลังใหม่ที อ้อใช่ เคหาของเจ้าอยู่ติดกับข้า ต่อไปหากข้ามีปัญหาอะไร คงต้องรบกวนให้เจ้าช่วยชี้แนะ” เฉินซีพูดยิ้ม ๆ

ชิงเยี่ยพยักหน้าเขิน ๆ “ข้าโง่เขลาเกินไป คงไม่สามารถชี้แนะศิษย์พี่ได้”

“เดี๋ยวก่อน” จังหวะนั้นเอง ชายชราชุดเทาพลันพูดขึ้น จากนั้นก็ดูเหมือนลังเลไม่รู้ควรพูดต่อดีหรือไม่

เฉินซีชะงัก ก่อนจะหันมาป้องมือให้ “ขอทราบว่าผู้อาวุโสมีคำชี้แนะใดหรือไม่?”

ชายชราชุดเทาจ้องเฉินซีอยู่นานก่อนตอบ “เจ้าไม่รู้ประวัติของเคหาหลังนั้นเลยหรือ?”

เฉินซีเลิกคิ้วขึ้นสูง จากนั้นส่ายศีรษะ

“อ้อ ข้าเพิ่งจำได้ว่าเคหาหลังนั้น ห้องกระบี่น่ะ เคยเป็นสถานที่ฝึกวิชาของผู้อาวุโสอวิ๋นฝูเซิงเมื่อหลายปีก่อน แต่หลังจากเขาหายไป ก็ไม่มีใครเลือกเคหาหลังนั้นอีกเลย” ชิงเยี่ยตบหน้าผากตนเองเหมือนพึ่งนึกออก

อวิ๋นฝูเซิง! ห้องกระบี่!