บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1425

บทที่ 1425 แทบจะเป็นบ้า

บทที่ 1425 แทบจะเป็นบ้า

จั่วชิวฮงมีระดับการบ่มเพาะที่ขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้น และในภพเซียน เขาเป็นอาจารย์ใหญ่ฝ่ายนอกของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ในทางกลับกัน ชายร่างผอมที่สามารถร่วมทางไปกับเขา เพื่อลงไปสู่ภพมนุษย์นั้น ย่อมต้องมีการบ่มเพาะและฐานะที่ทัดเทียบกับจั่วชิวฮงอย่างแน่แท้

ถึงกระนั้น ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองของภพเซียน กลับถูกสังหารด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว โดยที่ไม่มีโอกาสได้หลบหนีใด ๆ นั่นทำให้เฉินซีรู้สึกตกตะลึงอย่างอดไม่ได้

นี่เป็นที่ประจักษ์ว่าความแข็งแกร่งของจี้อวี๋นั้นน่าสะพรึงเพียงใด

แต่เวลาต่อมา เฉินซีก็ไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้ต่อไป เพราะทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นกลิ่นอายที่ทำให้หัวใจสั่นไหว และมันแผ่ซ่านออกมาจากส่วนลึกของจักรวาล!

นั่นคืออำนาจของเต๋าแห่งสวรรค์!

มันแตกต่างจากกฎแห่งเต๋าแห่งสวรรค์ที่รักษาสภาพของโลกใบเล็กอย่างห้องโถงโบราณไว้ พลังงานของเต๋าแห่งสวรรค์นี้น่ากลัวอย่างยิ่ง เป็นพลังงานที่แท้จริงของเต๋าแห่งสวรรค์ของทั้งสามภพ ทั้งยังไร้ขอบเขต สูงสุด และเปี่ยมด้วยกลิ่นอายที่น่าเกรงขามอย่างไร้ขอบเขต

“ข้าต้องไปแล้ว…” จี้อวี๋เงยหน้าขึ้นมอง เสื้อผ้าปลิวสะบัด ความเย่อหยิ่งฉายชัดอยู่บนใบหน้า ประหนึ่งกำลังเยาะเย้ยต่อพลังของเต๋าแห่งสวรรค์

ทันใดนั้น เฉินซีก็เข้าใจ แม้การโจมตีของจี้อวี๋ก่อนหน้านี้จะทำลายล้างจั่วชิวฮงกับสหายภายในกระบวนท่าเดียว แต่มันก็เผยกลิ่นอายของจี้อวี๋เช่นกัน เต๋าแห่งสวรรค์จึงสัมผัสได้ถึงตัวตนของเขาแล้ว!

เปรี้ยง!

ในจักรวาลอันไกลโพ้น สายฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวของเต๋าแห่งสวรรค์ได้พุ่งเข้ามา และมันกลายเป็นสายฟ้าสีเทาคลุมเครือที่พุ่งทะยานผ่านจะจักรวาลอย่างดุเดือด ไม่ว่าจะผ่านไปที่ใด ดวงดาวจะแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ห้วงมิติจะถูกแยกออกจากกัน กาลเวลาจะไหลทวนทิศ และทำให้ทุกสิ่งตกอยู่ในสภาพพังทลาย

เมื่อมองจากระยะไกล ทั้งจักรวาลดูเหมือนจวนจะล่มสลาย

“ยัยหนูหลิน มัวเหม่อกระไรอีก? รีบลงมือเร็วเข้า!” จี้อวี๋ตะโกนก้อง ร่างกายเปล่งประกาย และยืนตระหง่านอย่างภาคภูมิท่ามกลางดวงดาว เขากางแขน ในขณะที่เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมามากมาย ประหนึ่งดวงอาทิตย์ที่แผดเผาพร่างพราว ส่องแสงเจิดจ้าและส่องสว่างไปทั้งโลกา

เพียงชั่วพริบตา เขาทำให้สายฟ้าของเต๋าแห่งสวรรค์ไม่สามารถคืบหน้าต่อไปได้!

นี่ไม่ต่างจากการต่อต้านพลังงานของเต๋าแห่งสวรรค์ของสามภพ!

เฉินซีรู้สึกตกตะลึงอย่างยิ่ง ชายหนุ่มเบิกตากว้างแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้ จึงทำได้เพียงดูฉากเหล่านี้ และยอมรับการตัดสินใจของจี้อวี๋ ส่วนการสังหารจั่วชิวฮงและชายร่างผอมถือเป็นของขวัญการจากลา

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเห็นจี้อวี๋กำลังต่อสู้กับพลังของเต๋าแห่งสวรรค์ มันเหมือนกับได้เห็นปาฏิหาริย์ที่ท้าทายสวรรค์ ทำให้เขาตกตะลึงจนสุดขั้วหัวใจ

“นี่หรือ… คือพลังที่แท้จริงของผู้อาวุโส!”

เมื่อไตร่ตรองว่าผู้ยิ่งใหญ่จากยุคบรรพกาล ผู้ท่องผ่านสามภพอย่างอิสรเสรี กลับคอยเคียงข้างตนมาโดยตลอด

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้อาวุโสจี้อวี๋คงไม่เต็มใจที่จะเก็บตัวเช่นนี้กระมัง?

นี่เขาเตรียมตัวสำหรับวันนี้มาโดยตลอดเลยหรือ?

ในขณะที่เฉินซีมึนงงสับสน หม้อใบจิ๋วก็เริ่มควบคุมหม้อกลั่นศักดิ์สิทธิ์เก้าทวีป เพื่อที่จะนำโลกโถงโบราณออกไป และจากนั้นมันก็กลายเป็นดวงแสงที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของเฉินซี

การลงสู่ภพมนุษย์ในครั้งนี้ พลังของเฉินซีเกือบทั้งหมด ถูกผนึกโดยจานข่ายหมื่นดารา เพื่อหลีกเลี่ยงโอกาสที่จะถูกทำลายล้างด้วยพลังของเต๋าแห่งสวรรค์

ทว่าหม้อใบจิ๋วไม่มีความสามารถดังกล่าว และไม่มีทางที่มันจะต้านทานพลังของเต๋าแห่งสวรรค์ได้เหมือนที่จี้อวี๋ทำ มันจึงต้องซ่อนตัวอยู่ภายในร่างเฉินซี และคอยพึ่งพากลิ่นอายของชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากเพื่อปกปิดตนเอง

ครืน!

“เจ้าหนู ดูแลตัวเองด้วย!” ท่ามกลางเสียงอันยิ่งใหญ่ ร่างของจี้อวี๋ก็เปล่งประกายแรงกล้า จากนั้นจึงเดินเข้าสู่ทางเดิน และหายลับไปในพริบตา

ฟิ่ว!

เมื่อร่างของจี้อวี๋หายไป สายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ที่โหมกระหน่ำในจักรวาลอย่างรุนแรงก็หยุดลงทันที และค่อย ๆ สลายหายไปในที่สุด

ตั้งแต่ต้นจนจบ มันไม่ได้สนใจเฉินซีแม้แต่น้อย

แน่นอนว่า นี่เป็นการพิสูจน์ว่า เฉินซีที่ถูกผนึกพลังไปเกือบทั้งหมด ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นภัยคุกคามต่อเต๋าแห่งสวรรค์ของสามภพ

เขาไปแล้วหรือ?

หลังจากที่ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบ เฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ปรมาจารย์ฝูซีได้หายตัวไปหลายปีแล้ว ไยผู้อาวุโสต้องเดินตามรอยเท้าเขาอีก?

“เราจะไปที่ใดกันต่อหรือ?” หม้อใบจิ๋วกล่าว “ข้าไม่อยากอยู่ในภพมนุษย์นานนัก มันอันตรายเกินไป”

เฉินซีหายใจเข้าลึก ๆ และละทิ้งความคิดฟุ้งซ่านในใจ “ตอนนี้เรายังกลับไปไม่ได้ ข้าจะมุ่งหน้าไปยังแดนภวังค์ทมิฬ”

“หึ เจ้าคงไม่ได้คิดที่จะมุ่งหน้าไปยังแดนภวังค์ทมิฬ เพื่อรับผู้หญิงของเจ้าขึ้นสู่ภพเซียนกระมัง?” หม้อกลั่นใบจิ๋วหัวเราะเสียงเย็น น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ใบหน้าของเฉินซีแข็งทื่อ และกล่าวด้วยความเขินอายเล็กน้อย “ข้าไปที่นั่นก็เพื่อจัดการเรื่องศิษย์ของข้าจริง ๆ ยังมีศิษย์พี่และศิษย์น้องมากมายอยู่ที่นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ข้าไม่อาจปล่อยพวกเขาไปตามยถากรรมได้ นับประสากระไรถึงเรื่องนั้น…”