บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1437

บทที่ 1437 ดินแดนกาลเวลา

บทที่ 1437 ดินแดนกาลเวลา

เมื่อเห็นว่าจั่วชิวเฟิงกำลังคล้อยตาม เว่ยซิงก็กล่าวเสริมขณะที่เหล็กยังร้อน “เฉินซีนั่นซ่อนตัวอยู่ในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ข้าคิดว่าอาจต้องใช้วิธีการพิเศษบางอย่างในการฆ่ามัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จั่วชิวเฟิงจึงระงับความนึกคิดและสงบลงอย่างสมบูรณ์

นิกายอำนาจเทวะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเว่ยซิง ดังนั้น แม้ว่าเขาจะตกลงที่จะร่วมมือกับเว่ยซิง แต่จั่วชิวเฟิงก็ยังคงมีความระมัดระวังไว้ในใจ เพราะถึงอย่างไร ชื่อเสียงของนิกายอำนาจเทวะในภพทั้งสามนั้นก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก มันไล่ตามวิถีแห่งความไร้อารมณ์ ดังนั้นไม่ว่าใครที่ร่วมมือกับนิกายอำนาจเทวะ คนผู้นั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระมัดระวัง

“ใต้เท้าเว่ย ข้าขอถามได้หรือไม่ วิธีการพิเศษที่ท่านกล่าวถึงคือสิ่งใด?”

เว่ยซิงยิ้มและหลีกเลี่ยงด้วยการตอบคำถามด้วยคำถามแทน “ปัจจุบัน ตระกูลจั่วชิวเต็มไปด้วยความขัดแย้งภายใน ข้าสงสัยว่าท่านประมุขจั่วชิวมีแผนการอันใดหรือไม่”

จั่วฉิวเฟิงขมวดคิ้วทันที “แต่ความขัดแย้งก็สามารถคลี่คลายได้ในที่สุด มิใช่หรือ?”

เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน ถ้าใต้เท้าเว่ยเต็มใจช่วยข้า ตระกูลจั่วชิวย่อมจดจำบุญคุณนี้อย่างแน่นอน”

เว่ยซิงยิ้มเช่นกัน “ในเมื่อท่านประมุขจั่วชิวกล่าวแล้ว ข้าจะไม่เห็นด้วยได้อย่างไร”

เมื่อกล่าวมาถึงจุดนี้ ทั้งคู่ก็เข้าใจความคิดของกันและกัน ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจั่วชิวเฟิงตั้งใจที่จะพึ่งพาพลังของเว่ยซิง เพื่อคลี่คลายความขัดแย้งภายในตระกูล ในขณะที่เว่ยซิงตั้งใจที่จะคว้าโอกาสนี้เพื่อลากตระกูลจั่วชิวให้เข้าร่วมกับนิกายอำนาจเทวะ เมื่อไตร่ตรองดูแล้ว ก็ถือได้ว่าเป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์

ส่วนตระกูลจั่วชิวจะถูกควบคุมโดยนิกายอำนาจเทวะอย่างสมบูรณ์ หรือหากมันข้ามแม่น้ำได้แล้วรื้อสะพานทิ้ง ทั้งหมดนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของทั้งสอง

“เพื่อต้านทานกองกำลังภายนอก เราจะต้องรักษาความมั่นคงภายในให้คงที่ ไยเราไม่ดำเนินการทันที และจัดการกับปัญหาภายในของตระกูลจั่วชิวก่อนล่ะ” เว่ยซิงหยั่งเชิง

“ฮ่า ฮ่า ใต้เท้าเว่ย เหตุใดจึงต้องรีบร้อนด้วย?” จั่วชิวเฟิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ข้าได้ยินมาว่า คนในตระกูลเหล่านั้นที่ต่อต้านท่านประมุขจั่วชิวล้วนเกี่ยวข้องกับจั่วชิวเสวี่ย มารดาของเฉินซี ดังนั้นเหตุใดเราจึงไม่ใช้สิ่งนี้เพื่อข่มขู่เฉินซี และบังคับให้มันมาหาเราอย่างเชื่อฟังเล่า” เว่ยซิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “การทำเช่นนี้ จะสามารถช่วยให้ท่านประมุขจั่วชิวระงับความขัดแย้งภายใน และคุกคามเฉินซีได้ในคราวเดียว อาจกล่าวได้ว่าเป็นการยิงเกาทัณฑ์ลูกเดียว ได้นกถึงสองตัว ท่านเห็นด้วยหรือไม่?”

จั่วชิวเฟิงนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะถามอย่างฉับพลัน “เมื่อหลายปีก่อน บิดาของข้าถึงแก่กรรมอย่างกะทันหัน เรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับนิกายของท่านหรือไม่?”

เว่ยซิงตกตะลึง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ท่านประมุขจั่วชิว เหตุใดถึงกล่าวเช่นนั้น”

“ฮึ่ม!” จั่วชิวเฟิงแค่นเสียงเย็น “ถึงใต้เท้าเว่ยจะไม่ทราบ แต่นิกายของท่านย่อมทราบเรื่องนี้ดี แน่นอนว่าข้าไม่ได้ปฏิเสธความร่วมมือ แต่ท่านอย่าคิดว่าจะสามารถปกปิดทุกอย่างได้”

สีหน้าของเว่ยซิงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง “แน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอทราบได้หรือไม่ ตอนนี้ใต้เท้าเว่ยมีกองกำลังอยู่ในมือกี่กองกำลัง?” จั่วชิวเฟิงถามด้วยท่าทีสบาย ๆ

เว่ยซิงยิ้ม “มากมาย! เกินจินตนาการของท่านประมุขจั่วชิวอย่างแน่นอน อย่างน้อยที่สุด ผู้อาวุโสของสำนักศึกษานภาไพศาล สำนักศึกษามหาเดียวดายและสำนักศึกษาระทมสันต์ ต่างมีความยินดีที่จะร่วมมือกับเรา

เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ “แน่นอนว่านี่เป็นเพียงกองกำลังบางส่วนที่นิกายของข้าวางไว้ในภพเซียน หากท่านผู้นำจั่วชิวต้องการมัน ก็จะมีกองกำลังมาเพิ่มมากขึ้น เพื่อที่จะช่วยตระกูลจั่วชิวกวาดล้างอุปสรรคทั้งปวง”

จั่วชิวเฟิงเงียบไปนานหลังจากได้ยินสิ่งนี้ และกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาในท้ายที่สุด “เช่นนั้น ข้าจะไม่เกรงใจใต้เท้าเว่ย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะกดดันคนในตระกูลที่ต่อต้านข้า ถึงเวลานั้น ข้าคงต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งของใต้เท้าเว่ยแล้ว”

เว่ยซิงพยักหน้า “ข้ายินดีรับใช้!”

…

ในวันเดียวกัน จั่วชิวเฟิงใช้เวลาไปเยี่ยมจั่วชิวหวงหลิน และปรึกษาหารืออยู่เป็นเวลานาน

ในคืนนั้นเอง จั่วชิวเฟิงเรียกประชุมตระกูล เขาได้รวบรวมผู้อาวุโสของตระกูลมารวมกัน ก่อนที่จะประกาศอย่างแข็งกร้าวว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ความขัดแย้งภายในตระกูลจะเป็นสิ่งต้องห้าม หากผู้ใดฝ่าฝืน เขาจะลงโทษโดยไร้ความเมตตา! อย่างน้อยที่สุด ก็ถูกไล่ออกจากตระกูล และอย่างหนักที่สุด อาจถึงขั้นถูกประหารชีวิต!

ทันทีที่สิ้นคำ มันทำให้ผู้อาวุโสทุกคนตะลึงงัน

ตัวอย่างเช่น จั่วชิวเฟยหมิงและผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ที่สนับสนุนจั่วชิวเสวี่ย พวกเขาต่างโกรธมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกดมันเอาไว้ ภายใต้สัญญาณของจั่วชิวเฟยหมิง และดูเหมือนการยอมรับโดยปริยาย

ทุกคนตระหนักดีว่า ไม่ว่าจั่วชิวเฟิงจะกล่าวอะไร เขาก็จะเริ่มลงมือตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป และเป้าหมายของการปราบปรามนี้ ก็คือคนในตระกูลทั้งหมดที่นำโดยจั่วชิวเฟยหมิง

ชั่วขณะหนึ่ง ตระกูลจั่วชิวก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล และแสดงสัญญาณของความขัดแย้งภายในอย่างรุนแรง

จั่วชิวเฟยหมิงและคนอื่น ๆ จะนิ่งเฉย และรอให้ความตายมาถึงหรือ?

แน่นอนว่าย่อมไม่!

จั่วชิวเฟิงคาดเดาเรื่องนี้ไว้แล้ว ดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ความขัดแย้งภายในปะทุขึ้น ในวันนั้น ภายใต้คำแนะนำของจั่วชิวเฟิง เว่ยซิงปรากฏตัวต่อหน้าสายตาเหล่าผู้อาวุโสของตระกูลจั่วชิว พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่แค่เว่ยซิง เขามาพร้อมกับผู้อาวุโสของสำนักศึกษานภาไพศาล สำนักศึกษาระทมสันต์ และสำนักศึกษามหาเดียวดาย รวมถึงบรรดาราชันเซียนครึ่งขั้นจากทวีปอื่น ๆ

ในขณะนี้ ทุกคนล้วนเข้าใจแล้วว่า เหตุผลที่จั่วชิวเฟิงกระทำการในลักษณะแข็งกร้าวเช่นนี้ ก็เพราะได้รับการสนับสนุนจากกองกำลังภายนอกที่น่ากลัวอย่างยิ่ง!

สถานที่ที่เฉินซียืนอยู่คือ ป่าท้อในดินแดนกาลเวลา และมันเป็นตัวแทนของวสันตฤดู

วสันตฤดูเป็นฤดูที่ความมีชีวิตชีวาปรากฏขึ้นจากผืนดิน ทุกสรรพสิ่งเริ่มงอกงาม

เฉินซียืนนิ่งเป็นเวลานาน จากนั้นก็ส่ายศีรษะ

เพราะไม่ว่าจะพยายามเท่าใด ก็ไม่อาจค้นพบร่องรอยของพลังแห่งกาลเวลาโดยใช้ญาณมหาเทวะอมตะ ดวงจิตแห่งเต๋า หรือวิญญาณ เพื่อตรวจสอบพื้นที่อันกว้างใหญ่นี้ ดังนั้นการคิดต่อไปจึงเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ

ชายหนุ่มเอามือไพล่หลังขณะเดินลัดเลาะผ่านป่าท้อ ก้าวข้ามลำธารน้ำใสที่คดเคี้ยว และบังเอิญได้เห็นแสงตะวันที่สาดส่องท้องฟ้ายามเย็น

ในเวลาไม่นาน ม่านแห่งราตรีก็เคลื่อนคล้อยลงมา ดวงดาวลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า เสียงร้องอันแผ่วเบาของแมลงดังก้องไปทั่วฟ้าดิน ขณะที่สายลมแห่งราตรีพัดมาอย่างแผ่วเบา ทำให้ต้นไม้ส่งเสียงดังหวีดหวิว มันเป็นฉากที่เงียบสงบเกินจะพรรณนา

รัตติกาลนี้ว่างเปล่าและเงียบงัน มีเพียงเฉินซีเท่านั้นที่เดินเพียงลำพังในฟ้าดินอันกว้างใหญ่นี้

หัวใจของเขาค่อย ๆ สงบลง เพียงเหลือบมองทุกสิ่งที่ผ่านไป มองดูภูเขา ลำธาร และทิวทัศน์ เมื่อใดที่รู้สึกพึงพอใจก็จะหยุดมอง แล้วหากไม่สนใจก็จะจากไป

ชายหนุ่มกระทำตามความพอใจ และปล่อยไปตามใจต้องการ

หากเขามีอารมณ์ เขาจะดึงใบหญ้า หรือเด็ดลูกท้อสองสามลูกเพื่อเติมลงในสุราของตน

ต้นไม้โบราณ หินขนาดมหึมา น้ำตก… ร่างสูงใหญ่ย่ำก้าวไปทุกหนทุกแห่ง หยอกล้อกับเหล่าหิ่งห้อยในตอนกลางคืนและเหล่าผีเสื้อท่ามกลางดอกไม้

เมื่อหมดความสนใจ ชายหนุ่มจะสะบัดแขนเสื้อแล้วจากไป ฟันผ่าภูเขา แยกน้ำ และเดินผ่านพื้นที่นั้นในทันที

หลังจากนั้น ม่านแห่งรัตติกาลเลือนหาย ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาลอยเด่นกลางนภา สลายม่านสีดำหมึกแห่งราตรี ปล่อยให้ฟ้าดินเข้าสู่เวลากลางวัน และจากนั้นเวลาก็เคลื่อนจากวสันต์สู่คิมหันต์!

ดวงอาทิตย์อันวิจิตรตระการตาลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ขณะที่คลื่นความร้อนม้วนตัวขึ้น ดอกบัวบานสะพรั่งท่ามกลางความร้อนแรง

กลางวันและกลางคืนนั้นผันเปลี่ยนในชั่วพริบตา วสันต์ผันเปลี่ยนเป็นคิมหันต์ น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถสัมผัสมันได้

เฉินซีเงยหน้าขึ้นมองและดื่มสุราเข้มข้นหนึ่งอึก ใบหน้าประดับรอยยิ้ม ท่าทางดูไร้กังวล เส้นผมรวบไว้หลวม ๆ ในขณะที่ก้าวไปข้างหน้า

•