บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1498

บทที่ 1498 ประมือกับกลุ่มราชันเซียน

……………………………………………………………………..

บทที่ 1498 ประมือกับกลุ่มราชันเซียน

ระหว่างที่พูด เจี้ยงไท่จงก็ประกบฝ่ามือเข้าหากันอีกครั้ง ปรากฏเป็นฝ่ามือขนาดใหญ่ขึ้นบนท้องฟ้า มันทิ้งตัวลงมาจนข้อจำกัดทั้งหลายที่ปกปักรักษาสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าสั่นสะเทือนและเลือนแสงลง คล้ายจะพังทลายอยู่รอมร่อ

“เพิ่มพลังให้ค่ายกล!” อาจารย์ภายในมหาค่ายกลตะโกนเสียงลั่นขึ้นอีกครั้ง

วิ้ง!

ทั่วทั้งมหาค่ายกลเต็มไปด้วยพลังผันผวนแห่งข้อจำกัดอีกครั้ง มันกะพริบริบหรี่ไปด้วยยันต์ ทั้งยังมีกลิ่นอายลึกล้ำอยู่จาง ๆ มันส่องแสงสว่างจ้า ส่งผลให้ทั่วทั้งสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าสว่างไสวเหมือนดวงตะวัน

“หือ? ยอมใช้วัตถุดิบเซียนทั้งหลายเพื่อเป็นเชื้อเพลิงให้ค่ายกลสินะ น่าเสียดายที่ต้องเสียเปล่า” ราชันเซียนด้านหลังเหมือนสังเกตเห็นและหัวเราะขึ้นมา

มหาค่ายกลย่อมไม่ธรรมดา มันยิ่งใหญ่ดูโอ่อ่าไม่น้อย ปกปักรักษาได้ทั่วทั้งสำนัก ป้องกันอยู่ส่วนหน้าของสำนักเหมือนป้อมปราการแข็งกล้า

ครั้งนี้ เจี้ยงไท่จงหยุดการโจมตี และเอ่ยเสียงดัง “ทุกคนภายในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าจงฟังข้า! เรามาในวันนี้เพื่อจับตัวและสังหารเฉินซี ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย รีบส่งไอ้บัดซบเฉินซีออกมาเสีย ไม่เช่นนั้นข้าจะทำลายที่นี่และพวกเจ้าทุกคนทิ้ง!”

ไม่ใช่ว่าพวกเขาทำลายค่ายกลเข้าไปไม่ได้ แต่เพราะไม่อยากสู้กับเฉินซีในสำนักต่างหาก เพราะอย่างไรเฉินซีก็เคยใช้พลังชะตากรรมภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์จักรพรรดิเต๋ากำจัดราชันเซียนทั้งกลุ่มด้วยตัวคนเดียวมาแล้ว พวกเขาจึงต้องระวังไว้ก่อน

“เจ้าสำนักของพวกข้าเป็นคนที่เจ้าคิดอยากเจอหน้าก็ทำได้หรือ? น่าขันสิ้นดี!” เหล่าอาจารย์เปล่งเสียงออกจากมหาค่ายกล แม้ใบหน้าจะซีดขาวด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ยังกัดฟันเอ่ยคำเหมือนไม่คิดกลัวสิ่งใด

“หึ! ด้วยฐานะของพวกเรา ถึงจะเป็นเจ้าสำนักคนก่อนเหมิงซิงเหอ ก็ยังต้องออกมาต้อนรับ เฉินซีเป็นแค่เด็กไร้หัวนอนปลายเท้าคนหนึ่ง เขามีดีอะไรถึงมาทำวางท่าเช่นนี้ได้? รีบส่งตัวเขามาเสีย อย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนเลย!” เจี้ยงไท่จงเอ่ยสั่งเสียงเย็น เขาไม่คิดว่าอาจารย์และศิษย์ทั้งหลายในมหาค่ายกลเป็นภัยแต่อย่างใด ยังคงแสดงความจองหองดูถูกอีกฝ่ายออกมาไม่หยุด

ทั้งอาจารย์และศิษย์ได้ยินก็โกรธ มีคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าคนชั่วมาด้วยจุดประสงค์ร้าย ยังอยากจะให้เจ้าสำนักออกมาต้อนรับขับสู้อีกหรือ? คิดว่าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าไร้คนมีฝีมือหรือไร?” มันเป็นน้ำเสียงที่มุ่งมั่นไร้ความเกรงกลัว

“ไอ้พวกมดปลวก! กล้าเสียมารยาทเช่นนี้เลยหรือ!? รนหาที่ตายเสียแล้ว!” เจี้ยงไท่จงหน้าคว่ำ ด่ากราดขึ้นมาทันควัน

น้ำเสียงเต็มไปด้วยกลิ่นอายสูงส่งของราชันเซียน ทำเอาทั้งอาจารย์และศิษย์สะท้านแม้อยู่ในข้อจำกัด ร่างกายสั่นไหวสีหน้าซีดขาว แต่ก็ไม่มีใครถอยเลยสักคน

“ใครรนหาที่ตายกัน?!” ทันใดนั้น เสียงเฉินซีก็ดังขึ้นในพลัน น้ำเสียงเปล่งออกไปนอกสำนักดังลั่นเหมือนฟ้าคำราม

เจ้าสำนัก!

ทั้งอาจารย์และศิษย์รอบข้างมีกำลังใจขึ้นมาทันที แรงกดดันที่เคยมีในใจสลายหายไปเกือบหมด

“เด็กเวร! รีบไสหัวออกมารับโทษตายของเจ้าเดี๋ยวนี้!” ที่ด้านนอกสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า เจี้ยงไท่จงส่งสายตาดั่งสายฟ้าฟาดมองเข้ามา พร้อมกับน้ำเสียงตะโกนลั่น

คำก็เวรสองคำก็บัดซบทำให้ทั้งอาจารย์และศิษย์สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ารู้สึกไม่พอใจ ผู้นำตระกูลเจี้ยงจะมากเกินไปแล้ว!

ทุกคนล้วนรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีทีท่าจองหองพองขน เพราะกล้ามาเรียกเจ้าสำนักด้วยท่าทีเช่นนั้นได้

“พวกสุนัขนิกายอำนาจเทวะกล้ามาเห่าถึงหน้าสำนักข้าเลยหรือ? คิดหรือว่าใต้หล้าขาดคนฆ่าสุนัข?” เฉินซีเอ่ยเสียงก้องดังมาจากภายใน มันแผ่กลิ่นอายสูงส่ง น้ำเสียงเย็นชาเต็มไปด้วยกระแสจิตสังหารกดดัน

แค่ประโยคเดียว ทั้งเจี้ยงไท่จงและราชันเซียนคนอื่น ๆ ก็กลายเป็นสุนัขไปเสียแล้ว ทำเอาพวกเขาหน้าแดงก่ำกันเลยทีเดียว

“อวดดี!” เจี้ยงไท่จงโกรธเกรี้ยวนัก พลังราชันเซียนสีทองเข้มลุกโชนขึ้นทั่วร่าง ก่อนจะกลายเป็นเส้นแสงซัดหวีดหวิวผ่านอากาศ หมายทำลายมหาค่ายกล

ครืน!

แสงศักดิ์สิทธิ์โปรยลงมาดั่งหยาดฝน หากแต่เจือด้วยพลังสูงส่ง เผยอำนาจอันน่าเกรงขามของราชันเซียนออกมา พริบตานั้นฟ้าดินพลันหม่นแสง ห้วงอากาศบิดเบี้ยว ก่อนจะปรากฏเป็นหลุมดำและคลื่นพลังผันผวน

ทุกคนภายในมหาค่ายกลตกใจ รู้สึกหวาดกลัวยิ่ง เพราะนี่คืออำนาจของราชันเซียนที่กำลังโกรธเกรี้ยว ยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกว่าตนไร้พลังต่อกร

“สุนัขแก่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง! สมควรตายแล้ว!” ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนลั่นดังขึ้น กระแสปราณกระบี่รวดเร็วกว่าเสียง มันเป็นเพียงกระแสปราณกระบี่ธรรมดา แต่กลับบดบังผืนฟ้าได้ แค่ซัดออกมาคราวเดียวก็ทำลายแสงศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นจนแตกสลายอย่างง่ายดาย

จากนั้น แสงจากดอกบัวทองก็ส่องขึ้นฟ้า เฉินซีในชุดสีเขียวก็เหินร่างขึ้นมาปรากฏบนเส้นแสง ถือยันต์ศัสตราสีดำสนิทไว้ในมือ สายตาคมปราดดั่งสายฟ้าฟาด คล้ายว่าสองตานี้สามารถล่วงรู้ทุกความลับในใต้หล้า

โจวจื่อหลี เสิ่นฮ่าวเทียน มู่หรงเทียน เซวียนหยวนพัวจวิน จ้าวหลิงซี และราชันเซียนคนอื่นยืนอยู่เคียงข้าง ปรากฏเป็นค่ายกลที่ทำให้พลังของเฉินซียิ่งทรงพลังมากยิ่งขึ้น

เห็นดังนี้ ทั้งอาจารย์และศิษย์ภายในมหาค่ายกลก็เปล่งเสียงร้องยินดี

ทว่าสายตาของเจี้ยงไท่จงและราชันเซียนคนอื่นเบื้องหลังกลับหรี่ลง จากนั้นก็คลี่ยิ้มเย็นออกมา เฉินซีถูกบีบให้ออกจากตำหนักศักดิ์สิทธิ์จักรพรรดิเต๋าแล้ว ย่อมไม่สามารถใช้พลังชะตากรรมภายในนั้นได้อีก เช่นนั้นพลังก็จะลดลงมาก

“เจ้าบัดซบเอ๋ย! ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าหาญเช่นนี้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าก็แล้วกัน หากเจ้ายังอยากให้สำนักนี้ยังคงอยู่ต่อไปได้ เช่นนั้นก็ทิ้งตำแหน่งเจ้าสำนักเสีย ยอมให้พวกข้าจับตัวเจ้าไว้ ให้พวกข้าคุมชะตาชีวิตเจ้า!” เจี้ยงไท่จงเอ่ยเสียงเย็นออกไปตามตรง

“เจี้ยงไท่จง เจ้าเป็นถึงผู้นำตระกูลเจี้ยงโบราณ แต่คำที่เอ่ยออกมามีแต่สิ่งน่าละอาย ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกอับอายกับการไปร่วมมือกับนิกายอำนาจเทวะ ถึงกับภูมิใจเสียอีก เจ้านี่ทำให้บรรพบุรุษต้องอับอายขายขี้หน้าเสียจริง!” มู่หรงเทียนเอ่ยขึ้นอยู่ข้างกายเฉินซี ไม่ปิดบังความเกลียดชังแม้แต่น้อย “เจ้าสำนัก ให้ข้าเป็นคนสังหารสุนัขตัวนี้เถอะ!”

พูดจบเขาก็กำลังจะลงมือ

แต่เฉินซีก็หยุดไว้ “ก็แค่สุนัขบ้าฝูงหนึ่ง ให้ข้าจัดการเอง!”

เฉินซีย่อมมีแต่ความเกลียดชังอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าคนที่มาหาเรื่องจะไม่ใช่นิกายอำนาจเทวะ แต่เป็นกองกำลังใหญ่ในภพเซียน ยิ่งทำให้เขาทั้งรู้สึกผิดหวังและโกรธไม่น้อย