บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1573

บทที่ 1573 ล้างบางในพริบตา

…………….

บทที่ 1573 ล้างบางในพริบตา

กาลเวลาเคลื่อนผ่านทีละน้อย

บรรยากาศในมหาค่ายกลเงียบสงัดดุจป่าช้า ยอดฝีมือทั้งหลายซึ่งรวมตัวกันในตำแหน่ง ‘เฉียน’ ต่างผงะตะลึงเล็กน้อย เหตุใดจึงไร้การเคลื่อนไหว?

ลุงเก้าเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน สิ่งนี้ผิดปกติเล็กน้อย หรือเจ้าเด็กนั่นตั้งใจจะซ่อนในมหาค่ายกล สู้ศึกยืดเยื้อกับเรา?

“เฮอะ! เจ้าคิดว่าสารเลวนั่นจะฉีกกระชากค่ายกลเป็นเสี่ยง ๆ อยู่หรือ?” ใครบางคนเอ่ยปาก พยายามเล่นมุกตลกเพื่อผ่อนบรรยากาศตึงเครียดกดดันรอบข้าง

ทว่ายามคำพูดนี้เข้าปะทะโสตลุงเก้า มันก็ไม่ต่างจากอัสนีขยี้แดนสงัด ฉีกกระชากค่ายกล… ฉีกกระชากค่ายกล… ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าเจ้าเด็กนี่เชี่ยวชาญเต๋าแห่งยันต์อักขระ และอาจกระทั่งเกี่ยวพันกับเขาเทพพยากรณ์!?

ก่อนหน้านี้ เฉินซีเข้ามาในมหาค่ายกล แต่กลับไม่ติดอยู่ในนั้น เป็นดั่งมัจฉาคืนวารี ฉวยโอกาสลอบสังหารยอดฝีมือฝั่งตนไปมากมาย ทั้งหมดนี้ก็เพียงพอพิสูจน์แล้วว่าเฉินซีมองจุดอ่อนทั้งหมดของค่ายกลล่าตะวันทะลุปรุโปร่งมานานแล้ว!

ด้วยเหตุนี้ มีหรือเฉินซีจะเลือกอยู่เฉย ใช้วิธีสุดปลอดภัยอย่างทำศึกยืดเยื้อ?

ยามตระหนักเช่นนี้ ลุงเก้าก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ สีหน้าดำคล้ำยากมองและไม่อาจตัดสินใจได้ เหมือนกำลังลังเลในบางสิ่ง

ท้ายที่สุด เขาก็เชิดหน้ากัดฟัน กล่าวขึ้นเสียงเข้มขรึม “อพยพ!”

อพยพ?

มันอาจเป็นเพียงหนึ่งคำ แต่กลับทำให้ยอดฝีมือทั้งหลายงุนงงตะลึงงัน

เมื่อสังเกตเห็นว่าเจ้าพวกนี้ไม่รู้อะไรเลย ลุงเก้าก็เดือดเจียนควันออกหู ข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันเสียงแข็ง “พวกเจ้าไม่เข้าใจข้าหรือ? ข้าบอกให้อพยพจากมหาค่ายกลเดี๋ยวนี้! เร็วเข้า!”

ทุกคนเข้าใจ แต่ก็ยังรู้สึกงุนงง เหตุใดเราต้องอพยพจากค่ายกลในยามนี้ด้วย? หากเราเสียการคุ้มครองของมหาค่ายกลไป ก็เท่ากับเสียแนวป้องกันธรรมชาติไปมิใช่หรือ?

ไอ้พวกโง่เอ๊ย! เมื่อสังเกตเห็นความลังเลในแววตาของคนอื่น ๆ ลุงเก้าก็เดือดดาลจนอกกระเพื่อมรุนแรง เขาตระหนักชัดเจนว่าหากคนเหล่านี้เป็นศิษย์ตระกูลอี้ สถานการณ์เช่นนี้จะไม่เกิดยามเขาออกคำสั่งแน่นอน

ประเด็นคือ ยอดฝีมือเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่ได้มาจากตระกูลอี้ ดังนั้นแม้พวกเขาจะกลัวอำนาจของตระกูลอี้ แต่ก็ใช่ว่าจะหลับหูหลับตาเชื่อฟัง

ดังคำกล่าวที่ว่า ใจคนไม่รวมศูนย์ กระทำการใหญ่ยากสำเร็จ

“เร็วเข้า! ในเมื่อลุงเก้าว่าเช่นนี้ เขาต้องมีเหตุผลแน่ อพยพด้วยกันเถอะ!” ในหมู่พวกเขาก็มีศิษย์ตระกูลอี้อยู่เช่นกัน และพวกเขาก็เผยจุดยืนกันทันทีที่ได้ยินคำสั่งจากลุงเก้า

“ก็ได้”

“นับแต่เราเริ่มร่วมมือกับพวกเจ้าตระกูลอี้ เราก็เผชิญผลร้ายติด ๆ กัน ข้าไม่รู้จะพูดเช่นไรจริง ๆ”

“อพยพก็อพยพ แต่ที่เราเสียโอกาสฆ่าเจ้าเด็กนั่น ไม่ใช่ความผิดเรานะ”

คนอื่น ๆ รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยในใจ สิ่งที่เผชิญในวันนี้ทำให้พวกเขาเสียเปรียบครั้งแล้วครั้งเล่า สั่งสมโทสะเต็มอกมาเนิ่นนาน เมื่อมาได้ยินคำสั่งเช่นนี้ของลุงเก้า สีหน้าจึงไม่ค่อยน่าดูนัก

ไอ้โง่พวกนี้! ไม่มีใครสัมผัสเค้าลางอันตรายกันได้เลยหรือไร? ลุงเก้าสังเกตเห็นสีหน้ากระฟัดกระเฟียดของคนทั้งหลายแล้วเดือดดาลเจียนระเบิด เขาเตือนคนทั้งหมดด้วยคำนึงถึงความปลอดภัยของคนอื่น ๆ แต่คนเหล่านั้นกลับไม่สำนึกในน้ำใจ ซ้ำยังมาโทษเขาอีก!

โชคยังดีที่คนเหล่านี้เริ่มอพยพออกจากค่ายกลกันจนได้ สิ่งนี้ทำให้ลุงเก้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

ฮึ่ม!

ทว่าทันใดนั้นเอง หนึ่งคลื่นอำนาจอันไม่อาจบรรยายพลันปะทุพล่านในมหาค่ายกลเยี่ยงกระแสธาร เพียงพริบตา มันก็ปกคลุมไปทั่วมหาค่ายกล แผดแสงศักดิ์สิทธิ์จ้าจรัสยิ่ง

ให้ความรู้สึกดุจหัตถ์ไร้ลักษณ์ข้างหนึ่งจุดประกายเพลิงเรืองทั่วทิศในผังมหาค่ายกลทุกจุด สั่งการอำนาจทุกสายในผังค่ายกลให้ปะทุเผยลักษณ์

แผดผลาญ เจิดจรัส ยิ่งใหญ่ โรจน์รุ่ง!

“นั่นอะไร?” พวกเขาทั้งหลายซึ่งกำลังจะอพยพจากค่ายกลต่างผงะ

“อพยพเร็วเข้า!” ลุงเก้ากลับหัวใจกระตุกอย่างรุนแรง สีหน้าเครียดคล้ำ ดวงตาแทบถลนจากโทสะ

น่าเสียดาย กว่าจะฟื้นจากความตกตะลึง ทางหนีก็ถูกผนึกไปเสียแล้ว

เหตุผลนั้นง่ายยิ่ง พวกเขายืนอยู่ที่ตาค่ายกลล่าตะวัน ณ ตำแหน่ง ‘เฉียน’ ซึ่งอยู่ใจกลางค่ายกลพอดี เมื่อเกิดเหตุไม่คาดฝันในค่ายกล มันก็เหมือนทั้งค่ายแปรสภาพเป็นสมุทรคลั่งถาโถม และตำแหน่ง ‘เฉียน’ ก็กลับกลายเป็นเกาะกลางสมุทร!

ทั่วทิศมีเพียงผืนสมุทร แล้วพวกเขาจะข้ามไปเช่นไร?

ในเมื่อพวกเขาอยู่ลึกถึงใจกลางมหาค่ายกล แล้วจะหาทางรอดชีวิตหนีไปได้เช่นไร?

เพียงพริบตา ใบหน้าของทุกคนพลันซีดเผือด การเปลี่ยนแปลงกะทันหันของค่ายกลทำให้พวกเขาไม่ทันตั้งตัว และสัมผัสอันตรายถึงตายได้ตาม ๆ กัน

พวกเขาหารู้ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นตามมา

หารู้ไม่ว่ามหาค่ายกลจะเกิดความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้

ไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันเช่นไรด้วยซ้ำ

ดังนั้นพวกเขาจึงพึ่งพาเพียงสัญชาตญาณที่ขัดเกลามาทั้งชีวิต โคจรการบ่มเพาะทั่วกาย นำสมบัติแข็งแกร่งสูงสุดออกมา ใช้ไพ่ตายหมายทะลวงออกจากค่ายกลสถานเดียว

“น่าเสียดาย มันสายไปแล้ว…” ไกลออกไป ลุงเก้าพึมพำด้วยสีหน้าเหม่อลอย