บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1645

บทที่ 1645 ทุกข์ทนลึกล้ำ

………………..

บทที่ 1645 ทุกข์ทนลึกล้ำ

เพราะการมาถึงของชายหญิงคู่นี้ บรรยากาศทั่วทั้งโถงจึงเงียบสงัดลงเฉียบพลัน

สายตาทุกคู่พุ่งมารวมกันที่ชายหนุ่มผมสีเงินตาสีม่วง สีหน้าของพวกเขาแฝงความตะลึงไม่มากก็น้อย

ขณะเดียวกัน ทันทีที่สายตาของเฉินซีมาหยุดที่สตรีผู้นั้น เขาก็ไม่อาจเลื่อนสายตาไปที่อื่นได้อีก

ม่านตาของเขาหดตัว หัวใจสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้ กระทั่งร่างของเขายังเกร็งค้าง ตะลึงลานกับที่

สตรีผู้นั้นสวมชุดกระโปรงสีดำ ผิวพรรณเนียนนุ่มเปล่งปลั่ง เรือนผมดกดำรวบมวยปักปิ่นไม้ เผยรูปหน้ากลมจิ้มลิ้มกระจ่างใส

นางมีกิริยาสง่างาม รูปร่างเพรียวบาง เพียงยืนเฉยก็เผยความงามสงบเงียบเป็นธรรมชาติ ดุจบัวหิมะอันบริสุทธิ์บนยอดผา

เจิ้นหลิวชิง!

เฉินซีสาบานได้ว่าสตรีที่เขาเห็นในขณะนี้เป็นเจิ้นหลิวชิงไม่ผิดแน่ เพราะรูปลักษณ์และกิริยาของนางยังคงเรียบง่ายสง่างามเหมือนเช่นอดีต

แต่เฉินซีไม่คาดเลยว่าหลังจากกันไปหลายปี พวกเขาจะได้พบกันอีก ณ เมืองเฟิงฉีในแดนเทพโบราณ นอกจากจะทำให้เขาตะลึงไม่ทันตั้งตัว ยังรู้สึกดั่งต้องอัสนีฟาด ทำให้เขาแน่นิ่งอยู่กับที่

กาลก่อนยามพวกเขามุ่งหน้าสู่แดนภวังค์ทมิฬจากสมรภูมิบรรพกาล เจิ้นหลิวชิงถูกมหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ผู้เป็นศิษย์พี่ของนางพาตัวไป และจากนั้นมา ไม่ว่าจะเป็นในแดนภวังค์ทมิฬหรือหลังมาถึงภพเซียน เฉินซีก็ไม่เคยพบนางอีกเลย

ในอดีต เขาค้นพบเรื่องเกี่ยวกับหุบเหวศักดิ์สิทธิ์แห่งความมืดในซากโบราณสถานแรกกำเนิด และทราบว่าเจิ้นหลิวชิงกับอาจารย์ของนาง นักพรตเต๋าเซวี่ยอาศัยอยู่ที่นั่น ทว่ายามไปหานาง กลับได้ทราบจากมหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ว่าเจิ้นหลิวชิงและอาจารย์ของพวกเขา นักพรตเต๋าเซวี่ยออกเดินทางไปนานแล้ว

ภายหลัง เมื่อเขาได้เป็นเจ้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า เฉินซีก็ยังไม่ลดละความพยายามตามหาเจิ้นหลิวชิง โชคไม่ดีที่นางเหมือนกับระเหยหายจากโลกหล้า ไม่อาจหาพบได้เลย…

ทว่ายามนี้ นางกลับมาปรากฏตัวในเมืองเฟิงฉี แล้วเฉินซีจะไม่ประหลาดใจได้อย่างไร?

แต่อึดใจต่อมา อารมณ์เหล่านั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความลิงโลดตื่นเต้น เพราะเฉินซีดีใจยิ่งที่ได้พบเจิ้นหลิวชิงที่นี่

สายตาของเขาไม่ได้เยือกเย็นอีกต่อไป มันเจือความยินดีอย่างไม่อาจอำพราง

ขณะเดียวกันนั้นเอง เจิ้นหลิวชิงก็เหมือนสังเกตเห็นบางอย่างเช่นกัน และหันศีรษะมาทางเฉินซี ทว่านางทำเพียงชำเลืองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไป เหมือนไม่รู้จักเฉินซีเลยสักนิด

เฉินซีอดผงะไปเล็กน้อยไม่ได้ หรือนางจะจำข้าไม่ได้?

บรรยากาศในโถงเดิมทีเงียบดุจป่าช้า ดังนั้นเมื่อจู่ ๆ เฉินซีก็ลุกขึ้นปริปากทักทายเจิ้นหลิวชิง จึงกลายเป็นที่สนใจจากทั่วทิศทันที

ขณะเดียวกันนั้น ดวงตาของชายหนุ่มผมสีเงินก็หรี่ลง เขาเหลือบมองสตรีข้างกายตน แล้วจึงเหลือบมองเฉินซีซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปอย่างเต็มไปด้วยความสนอกสนใจ

ขณะนี้ อวิ๋นชิงก็ตะลึงไปเช่นกัน แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฉินซีทักทายเพียงสตรีชุดดำ เขาก็ผ่อนหายในโล่งอก ขณะเดียวกัน เขาก็อดรู้สึกสับสนเล็กน้อยไม่ได้ เจ้าเด็กนี่รู้จักนางหรือ?

“คุณชายท่านนี้ เหมือนจะเข้าใจผิดคิดว่าข้าคือผู้อื่นหรือไม่?” สตรีชุดดำขมวดคิ้ว ใบหน้าจิ้มลิ้มกระจ่างใสยังคงเรียบเฉยเช่นเมื่อครู่

ข้าจำผิด คิดว่านางคือผู้อื่น? สีหน้าของเฉินซีชะงัก เขาจ้องมองเจิ้นหลิวชิงอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะกล่าวยิ้ม ๆ “แม่นางเจิ้น ล้อกันเล่นอยู่หรือไม่?”

“ล้อเล่น?” คิ้วทรงใบหลิวของหญิงสาวยิ่งขมวดแน่น นางกล่าวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “คุณชาย ข้าไม่ล้อเล่นกับคนที่ข้าไม่รู้จักหรอก”

หัวใจของเฉินซีร่วงวูบ เขาประหลาดใจและตะลึงเล็กน้อย หรือข้าจะทักนางเป็นเจิ้นหลิวชิงผิดจริง ๆ?

ขณะเดียวกัน สายตาของทุกผู้ในโถงซึ่งมองมายังเฉินซีก็เปลี่ยนจากแค่ประหลาดใจเป็นเคลือบแคลงเล็กน้อยเช่นกัน เป็นสีหน้าประหลาดพิกล

“เจ้ารู้ชื่อของนางหรือ?” ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบานุ่มนวล เจือเสน่ห์เฉพาะตัว

พร้อมกันนั้น นางก็หันหลังตั้งใจจาก

“รอเดี๋ยวสิ ข้าว่าสหายเต๋าท่านนี้รู้จักเจ้าดีเอาการเลยนะ” ชายหนุ่มรั้งแขนหญิงสาวไว้พลางกล่าวยิ้ม ๆ

ร่างของสตรีผู้นั้นชะงักค้าง ตั้งใจจะสะบัดให้หลุด ทว่าสุดท้ายก็หยุดมือ แม้สีหน้าของนางจะมืดทะมึนลงเล็กน้อย

เฉินซีเลิกคิ้ว เขาเหลือบมองชายหนุ่มก่อนจะเบนไปทางหญิงสาว จึงกล่าวว่า “หากข้าจำไม่ผิด เช่นนั้นแม่นางท่านนี้ก็เป็นเจิ้นหลิวชิงสหายข้าแน่”

มุมปากของชายหนุ่มพลันยกยิ้มบาง เหลือบมองเฉินซีด้วยรอยยิ้มเย้าหยอก “เจ้าพูดถูก นางชื่อเจิ้นหลิวชิงจริง ๆ”

ทุกคนในโถงได้ยินเช่นนี้ต่างตะลึงจังงัง หรือเจ้าเด็กนี่จะรู้จักสตรีผู้นั้นจริง ๆ?

แต่หากเป็นเช่นนั้นจริง ไยสตรีผู้นั้นจึงทำเหมือนไม่รู้จักเขากัน?

เฉินซีกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วลั่นขึ้นสีขาว ดวงตาเย็นชาถึงขีดสุด

ขณะเดียวกัน นับแต่แรกจนบัดนี้ เจิ้นหลิวชิงก็ไม่หันกลับมาเลย…

เฉินซียืนนิ่งดุจรูปปั้นด้วยสีหน้าเย็นเฉียบ ไร้ผู้ใดรับรู้ว่าในใจเขารวดร้าวดิ้นรนเช่นไร และรู้สึกเดือดดาล เคียดแค้น คับข้องใจเช่นไร!

ยามชายหนุ่มและเจิ้นหลิวชิงจากไป บรรยากาศทั่วโถงก็แปรเปลี่ยนเป็นเอะอะมะเทิ่งอีกครั้งในทันที

ทว่าประเด็นการสนทนาเปลี่ยนไปแล้ว

“ฮ่า ๆ! เจ้าเด็กนั่นพยายามเอื้อมคว้าสิ่งที่อยู่เกินตัวแท้ ๆ ไม่รู้หรือไรว่านางเป็นของผู้ใด?”

“จะเสวนากับสตรีก็ต้องดูกาลเทศะ เขาดันไม่ดูตาม้าตาเรือไปเกี้ยวผู้หญิงของกงเหย่เจ๋อฟูต่อหน้าต่อตาเจ้าตัว อยากตายหรือไร?”

“ข้าว่าสหายเต๋าท่านนี้น่าจะเสียสติเพราะความงามของนางกระมัง จิตอ่อนเกินไปโดยแท้ เขากระทั่งกล้าพยายามชิงผู้หญิงของกงเหย่เจ๋อฟู เล่นกับไฟแท้ ยังดีที่กงเหย่เจ๋อฟูใจกว้างไม่เอาความ ไม่เช่นนั้น มีหรือเขาจะยังรอดอยู่ได้?”

“นั่นสิ กงเหย่เจ๋อฟูคงไม่มานั่งจู้จี้จุกจิกกับใครก็ไม่รู้เช่นเขาหรอกกระมัง?”

“จะว่าไป พวกท่านคนใดรู้จักเจ้าเด็กนั่นบ้าง?”

“ไม่เลย แต่เขาไม่ใช่ศิษย์สำนักชั้นสูงจากเอกภพจักรวรรดิแน่นอน ไม่เช่นนั้น เขาจะไม่รู้จักกงเหย่เจ๋อฟูได้อย่างไร?”

กงเหย่เจ๋อฟู!

เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ พยายามสงบตนเองลงอย่างเต็มที่ ก่อนจะหันกลับไปนั่งลงที่เดิมด้วยสีหน้าที่ยังเจือความหม่นหมองไม่อาจลบล้าง

“เหอะ ๆ ข้าไม่คาดเลยว่าเป้าหมายของข้าในครานี้จะเป็นคนรักของเจิ้นหลิวชิงไปได้ ถึงขนาดที่นางทำเหมือนไม่รู้จักข้าเพื่อเขา….” เฉินซีพลันรู้สึกอยากหัวร่อ รู้สึกว่าโชคชะตาจงใจล้อเล่นกับเขา หรือบางที มันอาจกำลังลงโทษเขาอยู่ก็ได้กระมัง?

มันกำลังลงโทษเขาที่ไม่ออกตามหาเจิ้นหลิวชิงเลย!

“ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องหาคำตอบของบางเรื่องอยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อมันเกี่ยวกับ ‘ความรู้สึก’ อย่าทำเพื่อพลิกสถานการณ์กลับมา ให้ทำเพื่อปลดปล่อยตัวเจ้าเองออกมาเท่านั้น” อวิ๋นชิงมองเฉินซีอยู่เนิ่นนานก่อนจะเปิดปาก สายตาเปี่ยมปัญญาอันมีเพียงการขัดเกลาผ่านอายุและประสบการณ์จึงมีได้ “แน่นอน ผลลัพธ์อาจจะเป็นเรื่องชวนประหลาดใจน่ายินดีก็ได้ ใครจะรู้?”

………………..