บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1653

บทที่ 1653 เชินถูเยียนหราน

………………..

บทที่ 1653 เชินถูเยียนหราน

หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินซี สีหน้าของเป่ยเหวินมืดหมองลง เขาโกรธเกรี้ยวอย่างสุดขีด เพราะไม่เคยพบเจอคนที่ดื้อรั้นขนาดนี้มาก่อน

คุนอู๋ชิงกลับยิ้มอย่างสุขุม และเหลือบมองเป่ยเหวิน “หากเป็นเช่นนั้น… ข้าคงต้องปฏิเสธเท่านั้น”

ความหมายเบื้องหลังคำพูดก็คือ เขาตั้งใจจะช่วยเป่ยเหวินจนถึงที่สุด

ท่าทีนี้ทำให้เฉินซีโกรธเคืองอย่างยิ่ง เป็นเพราะการแทรกแซงอย่างกะทันหันของคนผู้นี้ การต่อสู้ที่ควรจะจบลงจึงถูกรบกวน เป็นใครก็ไม่อาจยอมรับสิ่งนี้ได้

“ดังนั้นเจ้าจึงตั้งใจจะเป็นศัตรูกับข้าหรือ?” เฉินซีกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับสหายเต๋า” คุนอู๋ชิงยิ้มด้วยความเบิกบานใจ ไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อย

เฉินซีตกอยู่ในความเงียบ มือกำยันต์ศัสตราแน่นขึ้นเรื่อย ๆ หว่างคิ้วเต็มไปด้วยจิตสังหารที่ค่อย ๆ หนาแน่นยิ่งขึ้น…

บรรยากาศเริ่มกดดันและตึงเครียดทุกขณะ

พายุจะพัดโหมได้ทุกเมื่อ!

เขาได้ประจักษ์ชัดต่อเหตุการณ์ที่คนผู้นี้บดขยี้ศัตรูด้วยการโจมตีด้วยกระบวนท่าเดียว ในใจจึงไม่กล้าถือว่าเฉินซีเป็นคนธรรมดาอีกต่อไป

ถึงขั้นที่เขามองเป็นหนึ่งในศัตรูตัวฉกาจ เหตุผลนั่นง่ายมาก คนผู้นี้ลึกลับเกินไป และต้นกำเนิดก็น่าสงสัยอย่างยิ่ง เนื่องจากชื่อของเฉินซีดูเหมือนจะไม่อยู่ในร้อยอันดับแรกของเทียบอันดับรู้แแจ้งวิญญาณด้วยซ้ำ

มันผิดปกติอย่างยิ่ง!

ท้ายที่สุดแล้ว พลังของเทียบอันดับเทวาครอบคลุมทุกพื้นที่ของเต๋าสวรรค์ในแดนเทพโบราณ แทรกซึมอยู่ทุกหนทุกแห่ง เมื่อความแข็งแกร่งของมหาเทวาวิญญาณบรรลุถึงความสูงระดับหนึ่ง มหาเทวาวิญญาณผู้นั้นจะได้รับอันดับในเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ และกลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก

แต่กลายเป็นว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้า สามารถเอาชนะเป่ยเหวินที่อยู่ในอันดับที่ห้าสิบสามได้อย่างง่ายดาย มิหนำซ้ำ ชื่อของเขาดูเหมือนจะไม่ปรากฏในเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ ดังนั้นนี่จึงเป็นเรื่องผิดปกติอย่างยิ่ง

เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แน่นอนว่าต้องมีความลับอยู่เบื้องหลัง!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ คุนอู๋ชิงจะกล้าประเมินเฉินซีต่ำไปได้อย่างไร

แน่นอน แม้จะไม่กล้าประเมินอีกฝ่ายต่ำไป แต่หากต้องปะทะกันจริง ๆ เขาก็ไม่เกรงกลัวเช่นกัน เพราะไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นมหาเทวาวิญญาณที่อยู่ในอันดับที่สิบเก้า ดังนั้นจึงมั่นใจในความสามารถของตัวเองระดับหนึ่ง

“ฮ่า ๆ ๆ! สหายเต๋าช่างเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ ท่านรู้ถึงความหนักเบา และรู้วิธีจัดการตัวเอง หากข้าไม่มีเรื่องสำคัญให้จัดการ ข้าก็อยากจะเลี้ยงสุราเลิศรสให้แก่สหายเต๋าจริง ๆ” คุนอู๋ชิงแผดหัวเราะลั่น เพราะเขารู้เช่นเห็นชัดว่าเฉินซีได้ล้มเลิกความคิดที่จะจัดการเป่ยเหวินแล้ว

ในขณะนี้ เป่ยเหวินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

บรรยากาศที่ตึงเครียด ค่อย ๆ ผ่อนคลาย และสลายไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่เฉินซี คุนอู๋ชิง และเป่ยเหวินล้วนทราบดีว่าหากเฉินซีเปลี่ยนใจ มันจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดอย่างแน่นอน

“เช่นนั้นขอตัวลา” เมื่อเห็นว่าเฉินซีไม่ได้พูดอะไรอีก คุนอู๋ชิงจึงยิ้มพร้อมกับประสานมือคารวะ จากนั้นก็จากไปพร้อมกับเป่ยเหวินอย่างรวดเร็ว

“ไอ้สารเลวนั่น!” ความเกลียดชังปกคลุมใบหน้าของเฉินซีทันที ในขณะที่มองดูทั้งสองลับตาไป ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบคุนอู๋ชิง เขาเกลียดวิธีการชั่วร้ายที่อีกฝ่ายสังหารสหายเต๋าคนอื่น ๆ เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง คราวนี้คุนอู๋ชิงได้เข้ามาแทรกแซงการต่อสู้ครั้งนี้ และทำให้แผนการล้มเหลว ดังนั้นเฉินซีจึงรู้สึกเกลียดชังชายแซ่คุนอู๋ผู้นี้อย่างยิ่ง

เฉินซีตัดสินใจแล้วว่า หากมีโอกาสเขาจะแก้แค้นเรื่องในวันนี้ให้ได้!

แต่หลังจากนั้น เฉินซีก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเบา ๆ “หากข้ามีความแข็งแกร่งพอที่จะสยบเขาได้ แล้วทำไมข้าจะต้องรอจนถึงคราวหน้า แล้วข้าจะหยุดการต่อสู้ครั้งนี้ได้อย่างไร?

สิ่งสำคัญคือหากสู้กับแค่คุนอู๋ชิงเฉินซีย่อมมั่นใจว่าตนจะไม่ตกเป็นรองอย่างแน่นอน แต่ถ้ารวมเป่ยเหวินด้วย ผลลัพธ์ก็ยากที่จะคาดเดา

เขาเพิ่งก้าวเข้าไปในซากโบราณสถานรกร้างหมานกู่ และเป้าหมายคือการหยุดกงเหย่เจ๋อฟูจากการได้รับรากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้า ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการสร้างปัญหาให้ตัวเองในขณะนี้

ช่างเถอะ เขาคงยังไม่ออกไปจากซากโบราณสถานรกร้างหมานกู่เร็ว ๆ นี้ ข้ายังมีโอกาสคิดบัญชีกับเขาในภายหน้า! เฉินซีหายใจเข้าลึก ๆ และหยุดคิดถึงเรื่องนี้

แปะ! แปะ! แปะ!

ทันใดนั้น จู่ ๆ เสียงปรบมือก็ดังก้องมาจากระยะไกล จากนั้นแสงสีฟ้าอ่อนก็ปรากฏขึ้น ซึ่งเผยให้เห็นร่างเพรียวบางงดงาม

ผู้มาใหม่คือสตรีสวมชุดสีฟ้าอ่อนที่มีรูปโฉมประณีตงดงาม เรือนผมยาวขดเป็นมวย ริมฝีปากสีแดงชุ่มชื้นอวบอิ่ม เรือนร่างเปี่ยมด้วยกลิ่นอายอันน่าดึงดูด

ทันทีที่ปรากฏตัว ดวงตาที่วาววับและสวยงามก็จับจ้องไปที่เฉินซี และนางก็ปรบมือพลางกล่าวว่า “สหายเต๋าช่างมีความสามารถ ทั้งยังมีอุปนิสัยและความกล้าหาญที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ”

หญิงสาวไม่ได้ตระหนี่คำชมแต่อย่างใด ล้วนจริงใจและเป็นธรรมชาติโดยแท้ ทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจเมื่อได้ยินมัน

หัวใจของเฉินซีกระตุกวูบ ยังมีอีกคน!

ชายหนุ่มรู้สึกระแวงในใจ เพียงแค่ความปั่นป่วนของการต่อสู้ช่วงสั้น ๆ กลับดึงดูดผู้คนมาได้

ทุกคำที่นางกล่าวนั้นไพเราะรื่นหู ทั้งยังเจือน้ำเสียงเย้าแหย่อยู่เล็ก ๆ

ใบหน้าของเฉินซีแข็งทื่อทันที นางหมายความว่าอย่างไร? แล้วการถูกรบกวนหมายถึงอะไร? นางทำให้ข้าดูเหมือนกำลังแอบนัดพบกัน…

“ไปกันเถอะ” เฉินซีเอ่ยตัดบททันที

เชินถูเยียนหรานยิ้มบาง และดูค่อนข้างพอใจกับคำตอบที่ได้รับ หญิงสาวชี้นิ้วเรียวไปทางเหนือ “ไปที่นั่นกันเถอะ เรื่องนี้ไม่อาจล่าช้าได้”

ส่วนเรื่องที่อะไรที่ไม่อาจล่าช้านั้น นางไม่ได้กล่าวถึง

ในทางกลับกัน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเลือกทางเหนือ เฉินซีก็ไม่ได้กล่าวอะไร เพราะเขาก็ต้องการมุ่งหน้าไปทางเหนือเช่นกัน

เหตุผลนั่นธรรมดามาก เป็นเพราะชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก ก่อนหน้านี้เขาสัมผัสได้ถึงการเรียกหาที่คลุมเครือมาจากทางทิศเหนือของของซากโบราณสถานรกร้างหมานกู่

โดยไม่ลังเล ทั้งสองคนพุ่งปราดขึ้นไปกลางอากาศ และเคลื่อนย้ายไปจากจุดที่ยืนอยู่ทันที

อย่างไรก็ตาม ระหว่างเดินทาง จู่ ๆ เชินถูเยียนหรานก็หันหน้ากลับมากล่าวว่า “คุณชายเฉินซี เจ้าจะรังเกียจไหมถ้าข้าจะช่วยเหลือเจ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางกล่าว “แม่นางหมายถึงอันใด”

เชินถูเยียนหรานยิ้มและแตะแผ่นหลังของเฉินซีเบา ๆ

ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มแย้มยิ้ม ใบหน้าสวยงามอ่อนโยนอย่างแท้จริง

ทว่าร่างกายของเฉินซีกลับตึงเครียดขึ้นทันที แม้เขาจะไม่ปฏิเสธ แต่เขาก็ระมัดระวังตัวอย่างยิ่ง และหากเชินถูเยียนหรานเผยเจตนาร้ายแม้แต่นิดเดียว เขาก็จะตอบโต้ทันที

เพราะถึงอย่างไร ระหว่างเราก็ไม่มีความสัมพันธ์หรือความเชื่อมโยงใด ๆ ดังนั้นไม่ว่าท่าทีของนางจะดีเพียงใด เขาก็ไม่กล้าปักเชื่อใจนางแม้แต่น้อย

โชคดี ที่ไม่มีความผิดปกติใดเกิดขึ้น

เพียงชั่วพริบตา เชินถูเยียนหรานก็ละมือออกไป พร้อมกับผีเสื้อตัวหนึ่งที่ไม่สะดุดตาที่ระหว่างนิ้วของนาง ผีเสื้อขนาดเพียงหนึ่งชุ่นและมีสีเทาสนิท

แน่นอน นางนำมันออกมาจากเสื้อผ้าบนหลังของเฉินซี!

………………..