บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1708

บทที่ 1708 ทดสอบขีดจำกัด

………………..

บทที่ 1708 ทดสอบขีดจำกัด

ผ่านไปไม่นาน เหล่าไป๋ก็ส่ายหน้าน้อย ๆ เพราะแม้ว่าเด็กตรงหน้าจะถูกโจมตีไม่หยุด แต่ก็ยังต้านพลังของสิบเก้าวิญญาณกระบี่ไว้ได้ ความสามารถในการป้องกันเช่นนั้นนับว่าเหนืออายุไปแล้ว

ทว่าไม่นานใบหน้าก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง แววตาเจือความกังวล

…

เฉินซีพลันกระอักเลือดออกมา ใบหน้าซีดขาวกว่าเก่า อีกทั้งม่านพลังกระบี่กลมเกลี้ยงจากโอบวลัยยังสั่นสะท้านรุนแรง คล้ายว่าจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ

ชายหนุ่มถูกปราณกระบี่ดุดันจำนวนมากซัดจนกระเด็นกลับไป ไม่อาจต้านทานได้เลย ยังไม่อาจเรียกได้ว่าปลอดภัย

วิญญาณกระบี่แกร่งจริง ๆ ถึงจะแค่ใช้ท่าเชือดเฉือนกาสร ก็เหมือนมีจักรพรรดิกระบี่จำนวนมากกำลังเผยอำนาจอยู่

หากเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัว มหาเทวาวิญญาณอย่างลั่วฉ่าวหนงผู้รั้งอันดับสามบนเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณคงไม่อาจสู้พวกมันได้เลยสักตัว!

แต่ตอนนี้มีวิญญาณกระบี่สิบเก้าตัวโจมตีเข้ามาพร้อมกัน ส่งผลให้เจตจำนงกระบี่ลั่นสะท้านนภา รุดหน้าเข้ามาปิดล้อมเฉินซีไว้ เห็นได้ชัดว่ามีพลังน่าเกรงขามเพียงใด ทำเฉินซีตกที่นั่งลำบากทีเดียว

ที่สำคัญคือ เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แสงสว่างจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากยอดเขาทั้งสามสิบหกแห่งของสันเขาอสูร หมายความว่าวิญญาณกระบี่ตัวแล้วตัวเล่ากำลังพุ่งขึ้นฟ้ามาเข้าร่วมการต่อสู้นั่นเอง….

ตู้ม!

สุดท้ายเมื่อมีวิญญาณกระบี่ยี่สิบห้าตัว ม่านพลังที่เฉินซีใช้กระบวนท่าโอบวลัยสร้างไว้ก็ต้านการโจมตีไว้ไม่ได้ ถูกระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ จนเศษโปรยลงมา….

อึ่ก!

เหล่าไป๋ยืนอ้าปากค้างอยู่ไกล ๆ ด้วยความตกใจกลัว หรือว่าเจ้าหนูนี่จะมาได้ไกลแค่นี้ทั้งที่ใกล้จะจบแล้วงั้นหรือ?

เป็นเรื่องที่น่าเสียดายยิ่งไม่ใช่หรือไร!?

วิหารศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียนตั้งอยู่ที่นี่มานานนัก ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายปี ทว่านับแต่โบราณจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครเคยมาถึงที่นี่มาก่อน

อาจกล่าวได้ว่าเฉินซีเป็นผู้บ่มเพาะคนแรกที่เหล่าไป๋ได้พบหน้าหลังจากผ่านมานานจนไม่อาจนับ การกระทำก่อนหน้านี้ก็ไม่ธรรมดา กระทั่งในสายตาเหล่าไป๋ยังมองไม่พบข้อบกพร่องมากเท่าไหร่

แม้ว่าเหล่าไป๋จะไม่ชอบนิสัยหยาบคายพูดตรงของเฉินซี แต่พอเห็นชายหนุ่มตกอยู่ในอันตราย มันก็เป็นกังวลมากเช่นกัน

วิ้ง!

เมื่อกระแสปราณกระบี่หวีดหวิวเข้ามาหมายสังหารเฉินซีให้สิ้น ม่านพลังกระบี่ก็ผงาดขึ้นมาอีกครั้งในจังหวะสำคัญ ป้องกันการโจมตีไว้ได้พอดิบพอดี

ครืน!

ปราณกระบี่ระเบิดออก เกิดเป็นฝนแสงโปรยลงมารอบกาย

และเป็นไปตามคาด เฉินซีถูกดีดกระเด็นไปอีกครั้ง มุมปากมีเลือดไหลซึม อาภรณ์ชุ่มโชกไปด้วยสีโลหิต

สภาพดูย่ำแย่ และดูล่อแหลมเกินไป ถึงเหล่าไป๋จะถอนหายใจโล่งอก แต่ก็ยังอดเหงื่อแตกแทนไม่ได้

หากไม่ใช่ว่าบ่มเพราะพลังใจจนเทียบได้กับใจเหล็กบรรพกาล ข้าคงได้หัวใจวายเพราะเด็กนี่แน่…. เหล่าไป๋เอาปีกตบอกตนเอง ทำท่าโล่งใจ

แต่ไม่ทันไรร่างก็ต้องชะงักค้างไปอีกครั้ง เพราะสถานการณ์ที่เห็นไม่ได้ดีขึ้นเลย ทั้งเฉินซียังดูตกที่นั่งลำบากมากขึ้นด้วยซ้ำ

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

กำแพงกระบี่ของเฉินซีถูกทำลายจนแตกอีกครั้ง เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายครั้งแล้วครั้งเล่า หากพลาดเพียงนิดก็ถึงชีวิตได้ทีเดียว

หากใครใจแข็งไม่พออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เข้า ก็คงทนไม่ไหว สิ้นใจตายไปก่อนจะถูกสังหารแล้ว

ทว่าเหล่าไป๋มองประเมินทั้งหมดอยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ปาฏิหาริย์อะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะเฉินซี มีกำลังพอจะรอดมาได้ต่างหาก

ซึ่งกำลังเช่นนี้ไม่ได้หมายถึงพลังบ่มเพาะ มันยังต้องใช้พลังใจ ความมุ่งมั่น และความเฉลียวฉลาดควบรวมกันไปด้วย!

หากไร้อย่างใดอย่างหนึ่งไป ไม่ว่าเฉินซีจะมีพลังบ่มเพาะสูงส่งเพียงไหน แต่ก็คงไม่สามารถรั้งอยู่จนถึงตอนนี้ได้แน่

แต่ก็เพราะเข้าใจลึกล้ำเช่นนี้ เหล่าไป๋จึงยิ่งเป็นกังวลร้อนใจมากขึ้น เพราะยิ่งนานเข้า สุดท้ายวิญญาณกระบี่ทั้งสามสิบหกตนก็จะเข้ามากันหมด!

นับว่าเป็นจำนวนที่น่าตกตะลึงยิ่ง เหมือนได้เห็นสามสิบหกยอดจักรพรรดิกระบี่ที่แกร่งกว่าลั่วฉ่าวหนงรวมพลังกันต่อกรกับเฉินซี หากใครอื่นได้มาเห็น คงได้อ้าปากค้างไม่อยากเชื่อ

ฟ่าว!

ผ่านไปชั่วครู่ วิญญาณกระบี่ตนที่สามสิบสามก็เข้าสู่สมรภูมิ

ตอนนี้ใบหน้าเฉินซีซีดขาวยิ่ง ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด พลังในร่างเริ่มจะหมดลง แต่นัยน์ตายังมั่นคงเปล่งประกายจ้า

ถึงจะถูกกดดันมาตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่อาจโต้กลับได้เลยก็ตาม แต่เขาก็ยังรั้งอยู่ได้จนถึงตอนนี้….

ฟ่าว!

“สามสิบห้าวิญญาณกระบี่แล้ว เจ้านี่จะโง่งมไปถึงเมื่อไร ทำไมยังไม่เข้าใจความลึกล้ำแห่งกระบวนท่าเชือดเฉือนกาสรอีก?” เหล่าไป๋ร้อนใจจนร่างเกร็ง เป็นห่วงเป็นกังวลกว่าตัวเฉินซีเองเสียอีก อยากจะพุ่งเข้าไปอธิบายความลึกล้ำนั่นให้ฟังเสียตอนนี้เลย

แต่น่าเสียดายที่ทำแบบนั้นไม่ได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะกฎ แต่ที่สำคัญที่สุดคือหากไม่สามารถเข้าใจสุดยอดวิชากระบี่เช่นนี้ได้ด้วยตัวเอง ก็ไร้ประโยชน์ที่ผู้อื่นจะมาคอยชี้แนะ

การต่อสู้ครั้งนี้นับว่าเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย เป็นอันตรายที่เอาชีวิตได้ทีเดียว

ตอนนี้เขาสังหารศัตรูได้ทั้งหมด เฉินซีจึงเป็นผู้ชนะไปในที่สุด

เฉินซีลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังหอบหายใจ “เจ้าดูเป็นกังวลกว่าข้าเสียอีกนะ”

เหล่าไป๋หน้าแข็งค้างไป ก่อนจะแค่นเสียงเย็น “กังวลหรือ? ข้าอยู่มานานนม มีเรื่องใดไม่เคยเห็นบ้าง มีหรือจะเป็นกังวลกับเรื่องเช่นนี้ได้?”

เฉินซียังคลี่ยิ้มไม่หุบ ยิ้มจนเหล่าไป๋รู้สึกไม่สบายตัว มันจึงไอแห้ง ๆ ออกมาสองคราแล้วเปลี่ยนเรื่อง “เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าเข้าใจความลึกล้ำแห่งวิชาเชือดเฉือนกาสรได้ตั้งนานแล้วกันนะ เช่นนั้นเหตุใดไม่รีบลงมือตอนได้จังหวะ แต่กลับทำให้ตนเองต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ด้วย?”

เฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนทั่วร่างจะเต็มไปด้วยกระแสแสงศักดิ์สิทธิ์ บาดแผลทั้งหลายที่ได้รับมาในการต่อสู้พลันฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ไม่นานชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน ทอดสายตามองไปไกลแล้วกล่าวขึ้นว่า “รากเต๋าวิภูจักรวรรดิอยู่ตรงนั้นหรือ?”

เหล่าไป๋โกรธยิ่ง เอ่ยด้วยความขัดใจ “ข้ากำลังถามเจ้าอยู่! อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ!”

“อยากรู้จริงหรือ?”

“อยาก!”

“ก็ง่าย ๆ ข้าแค่อยากทดสอบขีดจำกัดของตนเอง”

เหล่าไป๋ได้ยินแล้วก็อึ้งไป ทดสอบขีดจำกัด? มีใครทดสอบขีดจำกัดตัวเองโดยเอาชีวิตเข้าแลกแบบนี้บ้าง?

เหล่าไป๋อยากจะด่าออกไปสักยก ก่อนหน้านี้มันกลัวแล้วกลัวอีก แต่ก็ไม่คิดเลยว่าที่เฉินซีทำไปก็เพราะเหตุผลนี้!

แม้ว่าจะคิดเช่นนั้น แต่สายตาที่มองเฉินซีก็เปลี่ยนแปลงไป ในใจเริ่มเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น

ไม่แน่ว่าอาจมีเพียงชายหนุ่มเช่นนี้เท่านั้นที่สามารถก้าวข้ามอดีตและสร้างเส้นทางของตนเองได้กระมัง?

“เหล่าไป๋ หลังจากนี้มีบททดสอบอะไรอีกหรือไม่?” เฉินซีพลันถามขึ้นจนเหล่าไป๋สะดุ้ง มันยืดปีกขาวออกแล้วบินพุ่งตัวออกไปยังฟ้าไกล

“ตามข้ามา!”

เฉินซีชะงักไป ไม่คิดว่าครั้งนี้ตาแก่จะยอมโดยง่าย เฉินซีจึงได้แต่ส่ายหน้าแล้วรีบไล่ตามเหล่าไป๋ไปติด ๆ

พวกเขาเดินทางผ่านสันเขาอสูร จากนั้นก็เดินทางกันอีกนาน จนเห็นลำแสงสีม่วงทองเปล่งประกายศักดิ์สิทธิ์พุ่งรุดสู่ฟ้าปรากฏขึ้น

เฉินซีเบิกตากว้าง นี่มันแสงศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน? ถึงสามารถดึงเอากระแสพลังบัญชาเต๋าศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้เข้ามารวมกันได้เช่นนี้!

………………..