บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1714

บทที่ 1714 เหนือใคร

………………..

บทที่ 1714 เหนือใคร

ไม่นานอวิ๋นชิงก็มาถึงนอกประตูเมือง

มหาสมุทรสุสานเทวะที่อยู่ไกลสุดหูตาดูสงบและกว้างใหญ่ มีแต่ความเงียบสงัดจนทำให้ใจเต้น

ที่ริมฝั่งมีหลายเงาร่างกระจัดกระจายตัวอยู่ทั่วจนรวมกันเป็นกลุ่มก้อนใหญ่

รถม้าสมบัติทองแดงที่มีไก่ฟ้าอัคคีเจ็ดหางสี่ตัวคอยลากลอยอยู่เหนือฟ้า มีทาสเทพคอยเฝ้ารักษาการอยู่ เผยบรรยากาศสูงส่งน่าเกรงขามออกมา

อวิ๋นชิงรู้ว่ารถนี้คงเป็นของบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลชั้นยอดตระกูลกงเหย่แห่งเอกภพจักรวรรดิ กงเหย่หนานลี่ มีชื่อว่ารถเทียมไก่ฟ้าอัคคี

โอ๊ก! โอ๊ก!

เสียงคำรามดังลั่นครืนเหมือนฟ้าลั่น มันคือเสียงคางคกหยกเก้าเนตรที่ตัวใหญ่เหมือนภูเขา มีเครื่องหมายสีทองม้วนเป็นเส้นล้อมรอบกายเหมือนไส้เดือน ยิ่งไปกว่านั้น ยังเห็นรัศมีศักดิ์สิทธิ์เผยออกมา เป็นความงามสง่าที่กลืนกินได้ทั้งโลก

ชายชราผมเทากลิ่นอายน่าผวาพร้อมกับใบหน้าเย็นชายืนอยู่บนคางคกหยกเก้าเนตรนั่น เขาคือตี้อวิ๋นชิวจากตระกูลตี้แห่งเอกภพจักรวรรดิ เป็นยอดฝีมือทรงอำนาจคนหนึ่ง

พวกเขากระจัดกระจายอยู่รอบข้าง อยู่บนรถม้าหรูหราแตกต่างกันไป หรือไม่ก็ขี่อสูรนภา ไม่ก็ยืนอยู่บนเมฆ…. ที่สำคัญคือทุกคนมีทาสเทพและสมุนฝีมือดีคอยติดตาม

เมื่อมองจากที่ไกล บรรยากาศฟ้าดินที่นั่นเปลี่ยนผันไปตลอด ห้วงอากาศลอยเอื่อย เต็มไปด้วยกลิ่นอายดุดันน่าเกรงขามจนถึงที่สุด

หากเป็นคนธรรมดามายืนอยู่ที่นี่ แค่แรงกดดันอันน่าหวาดกลัวนั้นก็มากพอที่จะทำให้เขาเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นได้แล้ว

มันเป็นเหตุการณ์ที่เห็นแล้วน่าหวาดกลัว ยอดฝีมือทั่วเอกภพจักรวรรดิดั่งจ้าวครองแดนมารวมตัวกัน ได้แต่บอกว่าเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่ง

แต่ในความคิดของอวิ๋นชิง ที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นมังกรตัวสีน้ำเงินซึ่งอยู่บนฟ้าอย่างเงียบเชียบเหนือชายฝั่งมหาสมุทรสุสานเทวะ!

ตัวมังกรใหญ่เหมือนภูเขา กรงเล็บดั่งคมมีดจากฟากฟ้า ดวงตาสุขสกาวเหมือนตะวันจันทรา แต่ละลมหายใจของมันลั่นครืนดังลมพายุ ทั้งยังเต็มไปด้วยแรงกดดันหนาแน่น

มังกรนี้มีพลังอยู่ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลเป็นอย่างต่ำ อาจแกร่งกว่านั้นด้วยซ้ำ!

แค่มองจากไกล ๆ ก็ทำให้ใจสั่นได้แล้ว

ทว่าตอนนี้ ชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนหัวของมัน ทั่วร่างเต็มไปด้วยสายฟ้าสีม่วงที่ปกคลุมจนไม่อาจมองเห็นใบหน้าที่ชัดเจนได้

เขามีนามว่าลั่วชง ผู้อาวุโสจากตระกูลลั่วแห่งเอกภพจักรวรรดิ ได้รับสมญานามว่าจักรพรรดิชงโตว!

หรือก็คือเขาอยู่ขอบเขตมหาราชเทวานั่นเอง! เป็นผู้ที่สามารถขึ้นเป็นจ้าวเอกภพ ครองแดนในแดนเทพโบราณได้ทีเดียว!

ขอบเขตมหาราชเทวา!

คนผู้นี้นับว่าอยู่ในจุดสูงสุดของเอกภพจักรวรรดิ ความแกร่งเหนือชั้นทำให้มองต่ำบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลได้ด้วยซ้ำ

ตอนนี้ไม่ใช่เพียงอวิ๋นชิงเท่านั้นที่ตกใจ แต่ยอดฝีมือคนอื่น ๆ ก็ส่งสายตามองลั่วชงเช่นกัน เผยให้เห็นใบหน้าตกใจและหวาดกลัวออกมา

ดูเหมือนไม่คิดว่าตระกูลลั่วจะส่งผู้อาวุโสขอบเขตมหาราชเทวาออกมาเพราะความตายของลั่วฉ่าวหนงได้เช่นนี้!

เพราะอย่างไรผู้อยู่ขอบเขตมหาราชเทวาก็นับว่าอยู่บนจุดสูงสุดของทวยเทพแล้ว ปกติล้านปียังไม่ค่อยเผยตัว

เห็นได้ชัดว่าฐานะของลั่วฉ่าวหนงในตระกูลลั่วสูงส่งเพียงใด และตระกูลลั่วโกรธแค้นกับการตายของเขามากแค่ไหน

เป็นปัญหาแน่! ใจอวิ๋นชิงเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไรเหตุ กองกำลังตรงหน้าแข็งแกร่งหาใครเทียบ เฉินซีตกเป็นที่ต้องสงสัยอันดับแรก ฉะนั้นถึงพิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นคนทำ ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าคนพวกนี้จะไม่ระบายความโกรธกับเฉินซี

ยามนี้รอบข้างเงียบสนิท

พวกเขากำลังรอ

กำลังรอความจริงปรากฏ เพื่อจะได้ระบายอารมณ์โกรธเสียที!

“หือ?”

“เหมือนจะเป็นน้ำเต้าสะบั้นวิญญาณตระกูลเล่อ!”

ทันใดนั้นก็มีน้ำเสียงตกใจดังขึ้น ตอนนี้สายตาทุกคนมองไปยังฟ้าไกลโดยพร้อมกัน

…

ในใจเฉินซีพลันเกิดความกลัวขึ้นมา จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นจากสมาธิ

ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง เสียงเล่ออู๋เหินก็ดังมาให้ได้ยินจากที่อีกไกล “ทุกคน เมืองเฟิงฉีอยู่ตรงหน้านี้แล้ว โปรดเตรียมพร้อมด้วย เราจะออกจากน้ำเต้าสะบั้นวิญญาณไปพร้อมกัน”

เฉินซีเลิกคิ้วสูง ในที่สุดก็รู้ว่าความกลัวนั้นมาจากที่ใด

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป

พวกเขารู้ดีว่ามีอันตรายรอซุ่มอยู่ภายใน เมืองเฟิงฉี ไม่ว่าจะผ่านไปได้หรือไม่ก็คงอยู่กับอนาคตในช่วงไม่กี่อึดใจนี้

วิ้ง!

แสงศักดิ์สิทธิ์ปกคลุมรอบกาย ฝนแสงโปรยลงมา น้ำเต้าสะบั้นวิญญาณหมุนเป็นวงกลมก่อนที่เฉินซีและคนอื่น ๆ จะเดินเข้าไปด้านใน

เฉินซียิ้มป้องมือทำความเคารพเช่นกัน

อวี๋ชิวจิงกับจวนอวี๋สุ่ยก็อยากแนะนำเฉินซีให้ผู้อาวุโสเช่นกัน แต่ก็ถูกเล่ออู๋เหินขัดไว้เสียก่อน “เราออกจากที่นี่กันก่อนเถอะ เข้าเมืองแล้วค่อยคุยกันก็ได้”

พูดจบก็กวาดสายตามองรอบข้าง

แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากริมฝั่งแล้วกลับเมืองเฟิงฉี ก็มีเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นท่ามกลางเสียงพูดคุยทั้งหลาย

“ผู้อาวุโส ดูนั่น! นั่นมันเฉินซี!”

เงาร่างเล่ออู๋เหินและคนอื่นนิ่งค้างไป

พริบตาต่อมา เฉินซีก็สังเกตเห็นหลายสายตาเคลื่อนมาทางเขาดุจคมมีดเย็น

บรรยากาศคึกคักแปรเปลี่ยนเป็นเงียบสนิท พลันสัมผัสกลิ่นอายดุดันกดดันได้อย่างชัดเจน

“ไปเถอะ ไม่จำเป็นต้องสนใจหรอก” เล่ออู๋เหินเอ่ยผ่านกระแสปราณ คิดจะนำหน้าเดินทางไปต่อ แต่เหตุการณ์ต่อไปก็ทำให้ใจเขาหล่นวูบ ไร้ทางเลือกต้องหยุดฝีเท้าไว้เท่านั้น

เพราะรถม้าสมบัติทองแดงที่ลากโดยสี่ไก่ฟ้าอัคคีเจ็ดหางพุ่งลงมาจากฟ้า ทะลวงผ่านห้วงอากาศ ขวางเส้นทางตรงหน้าไว้

ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ชายวัยกลางคนในชุดสีดำใบหน้าเย็นชาในทรงผมพิถีพิถันก็ย่างเท้าออกมาจากรถม้าสมบัติทองแดง

ตี้อวิ๋นชิว!

ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลชั้นยอดตระกูลตี้แห่งเอกภพจักรวรรดิ!

ทันทีที่พูดเช่นนั้น สายตาทั้งหลายจึงเคลื่อนมามอง พาเอาแรงกดดันไร้รูปทั้งหลายถาโถมเข้ามาด้วย

หากเป็นคนอื่นคงได้กลัวจนสิ้นสติไปแล้วเมื่อต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือชั้นสูงจากเอกภพจักรวรรดิเช่นคนผู้นี้

แต่เฉินซีไม่ใช่ใครอื่น เขายังคงสีหน้าสงบนิ่งไว้แล้วพยักหน้าด้วยความสุขุม “ใช่แล้ว”

“ลุงสาม” เชินถูเยียนหรานขมวดคิ้วเอ่ยเสียงเบาขึ้น

เชินถูเป้าทำท่าเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน เขาพยักหน้าให้ก่อนมองตี้อวิ๋นชิว “พี่อวิ๋นชิว ท่านหลบไปก่อนเถอะ หากต้องการอะไร กลับเมืองแล้วค่อยคุยยังไม่สาย”

ตี้อวิ๋นชิวแค่นเสียงเย็น “กลับเมืองงั้นหรือ? ถึงตอนนั้นก็คงสายไปแล้ว! เชินถูเป้า เจ้าหลีกไป! ไม่ใช่เพียงข้าที่อยากรู้ความจริง สหายเต๋าคนอื่น ๆ ก็ต้องการรู้ความจริงเช่นกัน!”

เป็นคำพูดเย่อหยิ่งไม่ยอมคนอย่างยิ่ง

………………..