บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1744

บทที่ 1744 บรรพชนโลหิตเขียว

………………..

บทที่ 1744 บรรพชนโลหิตเขียว

คำตอบของเฉินซีนั้นตอบไปตามตรงเปิดเผยยิ่ง ทำให้ชายชราหรี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนไม่คิดว่าจะสหายน้อยพวกนี้จะกล้าปฏิเสธคำขอของเขา

“กล้าดีนัก! เจ้ากล้าพูดกับบรรพชนของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!” ชายหนุ่มคนหนึ่งรุดเข้ามาตำหนิเฉินซี

เฉินซีเหลือบตาขึ้นมองประเมินชายหนุ่มที่อยู่เพียงขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ พอเห็นแล้วก็ประหลาดใจขึ้นมาบ้าง เด็กคนนี้เหิมเกริมยิ่ง กล้ามาตำหนิบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลเช่นข้าได้

เขามองชายชราแล้วก็เหมือนตกอยู่ในภวังค์ คิดในใจขึ้นว่า คนคู่นี้คงมีพื้นเพไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าทำเช่นนี้แน่

ทว่าเฉินซีก็ไม่สนใจเรื่องนั้นอยู่ดี เขาถึงขนาดกล้าสังหารศิษย์จากกองกำลังใหญ่แห่งเอกภพจักรวรรดิอย่างลั่วฉ่าวหนง ไม่เห็นตาแก่อย่างกงเหย่หนานลี่กับตี้อวิ๋นชิวเป็นอะไร มีหรือจะกลัวสองคนนี้ได้?

เฉินซีส่ายหน้า จากนั้นหันหลังเดินจากไป ไม่คิดสร้างเรื่องเอะอะโวยวายอะไร

“เจ้า… หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!” ชายหนุ่มชะงักไป ร้องขึ้นมาด้วยความโกรธ อีกฝ่ายไม่สนใจตน นับว่าหมิ่นเกียรติกันอย่างยิ่ง

เฉินซีจึงหยุดฝีเท้า จากนั้นหันมามอง มุมปากกระตุกยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรแล้วหันหลังเดินจากไป

ทั่วร่างจึงหลั่งเหงื่อเย็นจนชุ่มโชกอาภรณ์อย่างไม่อาจควบคุมได้

“ฮ่า!” ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังลั่นขึ้น ทำให้สะดุ้งตื่นจากฝันด้วยใบหน้ามึนงง “บรรพชน เมื่อครู่นี้….”

เมื่อชายชราเบ้าตาลึกเห็นดังนั้น ก็หรี่ตาลงแล้วแค่นเสียงเย็นออกจากลำคอ “หูเอ้อร์ เจ้าอารมณ์ร้อนเกินไป หากข้า บรรพชนของเจ้า ไม่ได้อยู่ด้วยวันนี้ เจ้าคงซวยไปแล้ว”

ชายหนุ่มสั่นไปทั้งร่าง ถามด้วยความตกอกตกใจ “เด็กนั่นเก่งขนาดนั้นเลยหรือ?”

ชายชราเอ่ยพร้อมใบหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าจะไปทำอะไรบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอย่างเขาได้?”

ชายหนุ่มจึงใบหน้าเคร่งขรึมลง แล้วเม้มปากเงียบไป กวาดสายตามองรอบกายก็ไม่เห็นเฉินซีแล้ว

“ไปหาอาจารย์ลุงของเจ้าเถอะ ครั้งนี้ต้องได้คะแนนเยอะเป็นแน่!” ดวงตาชายชราเผยแววน่าขนลุก พริบตาต่อมาก็พาชายหนุ่มจากไปอย่างรวดเร็ว

…

ลานแสวงรางวัล

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือบนม่านแสงมีแต่รายการหาของ ส่วนมากก็เป็นการหาวัตถุเทวะ สมบัติศักดิ์สิทธิ์ เม็ดยา และสมบัติอื่น ๆ ที่ผู้บ่มเพาะพลังใฝ่หา

ตอนนี้เฉินซีกำลังยืนอยู่ท่ามกลางจอเหล่านั้นด้วยสองมือไพล่หลัง กำลังมองดูเนื้อหาที่ปรากฏขึ้นบนหน้าม่านแสง

เฉินซีพูดไม่ออก เมื่อเห็นว่ามีคนคิดจะซื้อสมบัติวิญญาณธรรมชาติด้วย 30 ล้านผลึกศักดิ์สิทธิ์

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นคงไม่คิดว่าจะมีใครเอามาขายจริง ดังนั้นจึงไม่ได้ระบุวันสิ้นสุดไว้

“คุณชายมาอยู่ที่นี่เอง” ไม่นาน เฉียนอันก็เดินเข้ามา ท่าทางเหมือนยกภูเขาออกจากอก

เฉินซีหันมาถาม “เสร็จแล้วหรือ?”

“เรียบร้อยแล้วขอรับ คุณชายมารับวัตถุเทวะในอีกสามวันถัดจากนี้ได้เลย นอกจากนั้นแล้วคุณชายยังเหลืออีกสามแสนผลึกศักดิ์สิทธิ์ด้วย” พูดจบ เฉียนอันก็ส่งกระเป๋าสัมภาระคืนให้

เฉินซีรับมาด้วยท่าทีปกติ จากนั้นเหมือนนึกอะไรได้ บนฝ่ามือบังเกิดแสงหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็กลายเป็นภาพชายหนุ่มและชายชราขึ้นมา

เป็นชายชราเบ้าตาลึกและชายหนุ่มนามหูเอ้อร์เมื่อก่อนหน้านั่นเอง

“รู้จักสองคนนี้หรือไม่?” เฉินซีถาม

เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ เพราะเห็นว่าไม่มีใครสนใจก็ลดเสียงลงแล้วเอ่ยผ่านกระแสปราณ “คุณชายมีเรื่องหมองใจกับพวกเขางั้นหรือ?”

เฉินซีเลิกคิ้วขึ้น “หมายความว่าอย่างไร?”

เฉียนอันเอ่ยขึ้นเร็ว ๆ “หากเป็นคนอื่นข้าคงจำไม่ได้ หากแต่ข้าจำบรรพชนโลหิตเขียวได้เป็นอย่างดี เขามาจากเผ่าโลหิตสามปีศาจโบราณ เป็นหัวหน้าของกองโจรดาราปักษารัตติกาล ชายหนุ่มข้างกายชื่อฮั่วหูเอ้อร์ เป็นศิษย์ของบรรพชนโลหิตเขียว”

เผ่าโลหิตสามปีศาจเป็นเผ่าพันธุ์ที่ชั่วร้ายยิ่ง และเป็นหนึ่งในเผ่าโบราณโดยเผ่าพันธุ์นี้เข้าถึงเต๋าได้ด้วยการทำลายสามปีศาจภายในร่าง กลืนเลือดทวยเทพในการบ่มเพาะพลัง เป็นเผ่าพันธุ์ที่ดุร้ายเหี้ยมโหดนัก

เมื่อครั้งยุคบรรพกาล ยังมียอดฝีมือที่เรียกตนเองว่าราชันโลหิตสามปีศาจ เขาเคยกลืนแก่นโลหิตของสิ่งมีชีวิตทั่วเอกภพในชั่วข้ามคืน ทั้งยังเปลี่ยนแปลงโชคชะตา แล้วก้าวขึ้นสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋าได้ในคราวเดียว เหตุการณ์นี้สั่นสะเทือนไปทั่วใต้หล้า ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในแดนเทพโบราณ

หากแต่เพราะหลายปีฆ่าฟันมาเยอะเกินไป ราชันโลหิตสามปีศาจจึงล่วงเกินยอดฝีมือไว้มาก สุดท้ายจึงถูกดักล้อมและสังหารในที่สุด

เผ่าโลหิตสามปีศาจเกือบถูกลบล้างหายไปแล้วในตอนนั้น ถึงจะรอดมาได้ในสภาพสะบักสะบอม แต่ก็ใกล้จะล่มสลายเต็มทน

จนถึงตอนนี้ เผ่าโลหิตสามปีศาจก็ยังไม่มีที่ตั้งภายในแดนเทพโบราณ พอมีใครได้ยินว่าเป็นลูกหลานเผ่าโลหิตสามปีศาจ ก็จะถูกมองเป็นศัตรูทันที สุดท้ายก็ตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ เหมือนหนูตัวหนึ่งที่ต้องคอยวิ่งหลบคนบนถนน

เฉียนอันรีบสูดลมหายใจเข้าลึก เรียกความสุขุมตนเองกลับมาโดยเร็ว สายตาที่จ้องมองทางเฉินซีเต็มไปด้วยแววประหลาดใจ

พวกมันนับได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าแห่งแดนเทพโบราณ มีแต่ยอดกองกำลังเท่านั้นที่จะไปถึงแดนรากบรรพกาลซึ่งสามารถผลิตรากเต๋าบรรพชนระดับนั้นขึ้นมาได้ หากแต่ไม่มีใครเอาสมบัติเช่นนั้นมาขายกันหรอก!

ในหน้าประวัติศาสตร์นั้น ทุกครั้งที่มีรากเต๋าบรรพชนระดับห้าขึ้นไปปรากฏขึ้นมา ก็มักจะเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ขึ้น คนจำนวนมากพากันต่อสู้แย่งชิงให้ได้มันมา!

แต่ตอนนี้ เฉินซีปรับคิดเอาสมบัติล้ำค่าเช่นนั้นมาเป็นของแลกเปลี่ยนกับวัตถุเทวะ จึงทำให้เฉียนอันคิดว่าตนหูฝาดไปหรือไม่

“มีเท่านั้นล่ะ อีกสักหลายวันข้าค่อยกลับมาใหม่” เฉินซีมองเฉียนอันทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินจากไป เขายังมีธุระอีกมาก ย่อมไม่เสียเวลาอยู่กับที่นี่เพียงที่เดียว

เฉียนอันพยักหน้าแล้วจ้องเฉินซีด้วยสายตาว่างเปล่า ยังคงตกใจไม่หาย

ผ่านไปนาน เฉียนอันก็ถอนหายใจแล้วพึมพำออกมา “หากออกคำขอนี้ไป คงได้ทำให้ทั้งเทศกาลหลินหลางเป่าโกลาหลยกใหญ่แน่เลย? ถึงตอนนั้นก็คง….”

เฉียนอันไม่กล้าพูดต่อ รีบหันหลังนำเรื่องนี้ไปรายงานนายท่านแห่งโถงแลกเปลี่ยน เพราะอย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องซับซ้อน ผู้ประเมินราคาอย่างเขาไม่อาจทำการตัดสินใจเองได้

…

ภายในเรือนแห่งหนึ่งในเมืองนาวาวิญญาณ เฉินซีจ่ายหนึ่งผลึกศักดิ์สิทธิ์ต่อวันเพื่อพักอยู่ในเรือนหลังนี้

“หากนี่ยังไม่ได้ผล คงได้แต่ต้องไปตลาดมืดแล้ว….” เฉินซีนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นตกอยู่ในภวังค์ความคิดอันล้ำลึก ก่อนหน้านี้เขาได้ข้อมูลเกี่ยวกับเทศกาลหลินหลางเป่าจากเลี่ยอวิ๋นฉงและผู้บ่มเพาะปีศาจคนอื่น ๆ มามาก

เทศกาลหลินหลางเป่าถูกแบ่งออกเป็น ‘ตลาดมืด’ และ ‘ตลาดเสรี’

ตลาดเสรีคือตามท้องถนน ร้านค้าทั้งหลาย โถงแลกเปลี่ยน และสถานที่อื่น ๆ ที่เปิดให้แลกเปลี่ยนสินค้ากันภายในเมืองนาวาวิญญาณ

ทว่า ตลาดมืดนั้นซ่อนอยู่ภายในเมืองนาวาวิญญาณ หากไม่มีคนนำทางก็หาทางเข้าไม่เจอเป็นแน่

และถึงจะมีคนนำทางไป แต่ก็ยังต้องจ่ายล้านผลึกศักดิ์สิทธิ์เป็นเครื่องประกันก่อนเข้าตลาดมืดอีก ซึ่งล้านผลึกศักดิ์สิทธิ์นี้จ่ายแล้วไม่ได้คืนเสียด้วย!

แค่เงื่อนไขข้อนี้ก็ทำให้หลายคนวางมือไปแล้ว จึงเป็นสาเหตุให้ตลาดมืดยิ่งดูลึกลับเกินหยั่งมากขึ้นไปอีก

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นแก่นแท้ของ ‘เทศกาลหลินหลางเป่า’ เพราะหากมีจ่ายมากพอ ไม่ว่าสมบัติอะไรก็หามาให้ได้ทั้งนั้น

………………..