บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1799

บทที่ 1799 ขัดเกลาพลังแก่นแท้สสาร

………………..

บทที่ 1799 ขัดเกลาพลังแก่นแท้สสาร

เมื่อเวลาผ่านไป กลิ่นอายของร่างสูงหนึ่งหมื่นจั้งก็ค่อย ๆ อ่อนกำลัง

ตู้ม!

เพียงชั่วครู่ ตงปั๋วเหวินออกแรงที่ฝ่ามือขณะก่อตัวเป็นแสงสีม่วงศักดิ์สิทธิ์นับหมื่นก่อนจะกำราบร่างสูงหมื่นจั้งในอึดใจเดียว ทำให้มันกลายเป็นเศษเสี้ยวแสงสว่างที่แตกสลาย

กลุ่มแสงสว่างเจิดจ้าปลดปล่อยพลังอันยิ่งใหญ่ของมหาเทพเต๋าประหนึ่งกลุ่มดวงอาทิตย์แผดเผาอันโกลาหลที่กำลังจะพังทลายระหว่างฟ้าดิน

ในอดีตที่ผ่านมา ตงปั๋วเหวินจัดการคู่ต่อสู้ไปมากกว่าหนึ่งครั้ง เขาทราบดีว่าอีกฝ่ายยังไม่สิ้นฤทธิ์ ไม่นานนักพลังแก่นแท้สสารก็กลายเป็นดวงแสงก่อนจะกลับมารวมตัวกันเพื่อฟื้นคืนชีพ!

มันเกินกว่าที่เขาจะหยุดยั้ง เพราะพลังแก่นแท้สสารเหล่านั้นไม่อาจถูกทำลายได้

เพราะเหตุนี้เขาถึงติดอยู่ที่นี่มาแปดพันปีจนไม่สามารถก้าวข้ามสถานที่แห่งนี้ไปได้

แต่เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ในครั้งนี้แตกต่างจากกาลก่อน เพราะมีตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ในพื้นที่ซึ่งมากพอจะจับชะตากรรมแห่งเต๋าสวรรค์!

แทบจะในเวลาเดียวกับที่ร่างสูงหนึ่งหมื่นจั้งพังทลายกลายเป็นเศษเสี้ยวแสงสว่าง ตาข่ายครอบคลุมสวรรค์กลายเป็นแสงดารากระจ่างชัดขณะมัดดวงแสงทั้งหมดนี้เอาไว้ ทำให้พวกมันหนีไปไหนไม่ได้

“เร่งมือเข้า นี่คือพลังแก่นแท้สสารที่หลงเหลือโดยมหาเทพเต๋ามันคือพลังมังกรบรรพชนที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก! หากสามารถขัดเกลาพวกมันได้ก็จะเป็นประโยชน์ต่อการบ่มเพาะมหาศาล!”

ลมหายใจของเหล่าไป๋ถี่รัวขณะกรีดร้อง

ขณะเอ่ยคำ มันสยายปีกก่อนจะทะยานเข้าไปเพื่อคว้าเศษเสี้ยวแสงสว่างด้วยกรงเล็บ จากนั้นจึงทำการยัดเข้าปาก

เฉินซีไม่ยั้งมืออีกต่อไปเมื่อเห็นเช่นนี้ ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้าเพื่อเริ่มแบ่งดวงแสงเหล่านั้น

พลังของดวงแสงทั้งบริสุทธิ์และโอ่อ่ายิ่ง หากไม่ใช่เพราะถูกพันธนาการโดยตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ มันย่อมใช้เวลาไม่นานก่อนจะรวมตัวอีกครั้งเพื่อกลายเป็น ‘แก่นวิญญาณมังกร’ สูงหนึ่งหมื่นจั้ง

แต่ตอนนี้ พลังของกลุ่มแสงดังกล่าวกลับไม่สามารถหลอมรวมด้วยกันได้ พวกมันถูกกักขังโดยตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ชิ้นแล้วชิ้นเล่าประหนึ่งผลไม้ที่ห้อยอยู่ตามกิ่งก้านที่ทำได้เพียงถูกผู้อื่นช่วงชิงเท่านั้น

“นี่ของเจ้า”

เฉินซีควบคุมตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ขณะมอบกลุ่มแสงหนึ่งในสามส่วนให้ตงปั๋วเหวิน

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจล่ะ”

ตงปั๋วเหวินยิ้มบางขณะเอื้อมมือออกไปคว้าดวงแสงแล้วหยิบออกมา จากนั้นจึงอ้าปากแล้วกลืนพวกมันเข้าไปในร่างก่อนจะนั่งขัดสมาธิเพื่อเริ่มขัดเกลาอย่างเงียบงัน

นี่คือพลังแก่นแท้สสารที่หลงเหลือตอนมหาเทพเต๋าล่วงลับ มันเป็นประโยชน์แม้แต่กับจักรพรรดิเก้าดาราเช่นเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินซีก็ไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่าก่อนจะเรียกเป่าน้อยกับเยี่ยเหยียนออกมาอีกครั้งเพื่อเริ่มแบ่งกลุ่มแสงที่เหลือพร้อมกับเหล่าไป๋

เป่าน้อยประหลาดใจ “นี่คืออะไร?”

เหล่าไป๋รีบเอ่ยคำขณะขัดเกลากลุ่มแสงด้วยความตื่นเต้น “พลังแก่นแท้สสารของมหาเทพเต๋ามังกรบรรพชน”

เป่าน้อยประหลาดใจ “พูดจริงหรือ?”

เหล่าไป๋เหลือบมองเป่าน้อยอย่างเกรี้ยวกราด “เหตุใดถึงยังพูดจาเหลวไหลอยู่อีก รีบใช้เวลานี้เพื่อขัดเกลามันซะ!”

“โอ้”

เป่าน้อยหุบปากทันทีก่อนจะเริ่มขัดเกลากลุ่มแสงเหล่านั้นด้วยความยินดี

แม้ร่างสูงหนึ่งหมื่นจั้งจะใหญ่โตโอ่อ่า แต่กลุ่มแสงที่หลงเหลือหลังจากมันพังทลายกลับมีเพียงสิบกว่าอันเท่านั้น

หลังจากมอบมันให้กับตงปั๋วเหวิน เหล่าไป๋ เป่าน้อย และเยี่ยเหยียน เฉินซีก็เหลือให้ตัวเองเพียงสองอัน

ทว่าเฉินซีพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง คนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดในครั้งนี้คือตงปั๋วเหวิน การมอบให้เขาหนึ่งในสามจึงนับว่าสมเหตุสมผล

…

เฉินซีไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่าขณะกลืนกินดวงแสงสว่างสองอันเข้าไปในร่างแล้วเริ่มขัดเกลาพวกมันอย่างสุดกำลัง

ครืนนน ~~~

พลังของแสงสว่างกลุ่มนี้กว้างใหญ่โอ่อ่าขณะเต็มไปด้วยพลังบริสุทธิ์ของมหาเทพเต๋า ทันทีที่มันเข้าสู่ร่างของเฉินซีก็กลายเป็นกระแสปราณก่อนจะส่งเสียงคำรามดังสนั่น

ตอนอยู่ในแดนโลกาวินาศ เฉินซีได้รับพลังที่หลงเหลือโดยมหาเทพเต๋าคุนเผิงในถิ่นที่อยู่ของเผ่าจุลบรรพกาล

บัดนี้เมื่อเขาเริ่มขัดเกลาพลังแก่นแท้สสารที่หลงเหลือโดยมหาเทพเต๋ามังกรบรรพชน จึงสามารถทำได้อย่างวางใจและไม่พบอุปสรรคแต่อย่างใด

…

สามชั่วยามต่อมา ตงปั๋วเหวินเป็นคนแรกที่ได้สติจากการทำสมาธิ เขาคือจักรพรรดิเก้าดารา ถึงแม้จะได้ประโยชน์จากการขัดเกลาพลังแก่นแท้สสารของมหาเทพเต๋ามังกรบรรพชนในครั้งนี้ค่อนข้างมาก แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่มากพอให้เกิดการพัฒนา

ทว่าแค่นี้ก็สร้างความพึงพอใจให้อย่างมหาศาลแล้ว ตัวตนเช่นเขาก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล การก้าวไปข้างหน้าย่อมยากลำบากกว่าการไปถึงสวรรค์ เป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุขั้นนี้ได้จากการบ่มเพาะเพียงอย่างเดียว

หรือก็คือการบ่มเพาะตอนนี้และความก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องของตงปั๋วเหวินไม่ได้ขึ้นอยู่กับความพยายามของตัวเองอีกต่อไป แต่มันขึ้นอยู่กับวาสนา โชคชะตา และโอกาส!

ยกตัวอย่างเช่นพลังแก่นแท้สสารของมหาเทพเต๋ามังกรบรรพชนที่เพิ่งได้รับมานั้นนับว่าเป็นโอกาส ถึงแม้มันจะดูน้อยนิด แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นผลประโยชน์อย่างหนึ่ง

คาดไม่ถึงว่าข้าจะสามารถฟันฝ่าอุปสรรคจนก้าวมาถึงจุดนี้ได้ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการช่วยเหลือของศิษย์น้องของอู๋เซวี่ยฉาน

“คาดไม่ถึงว่าข้าจะได้รับวาสนาเช่นนี้ก่อนจะถึงสุสานของมหาเทพเต๋ามังกรบรรพชน ถือได้ว่าเป็นผลประโยชน์ที่คาดไม่ถึง”

เฉินซีอดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มขณะสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงของกลิ่นอายทั่วทั้งร่างกาย

“ยังเหลือภูเขาศักดิ์สิทธิ์สิบเจ็ดแห่งในข้อจำกัดที่สอง หมายความว่ายังมีกำแพงสิบเจ็ดแห่งอยู่ระหว่างทาง แต่ขอเพียงพวกเราร่วมมือกัน นอกจากจะสามารถผ่านไปได้อย่างราบรื่นแล้วก็ยังได้รับพลังแก่นแท้สสารของมหาเทพเต๋ามังกรบรรพชนอีกด้วย!”

เหล่าไป๋ตะโกนด้วยความตื่นเต้นราวกับเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่แล้ว

“เยี่ยมไปเลย!”

เป่าน้อยมีความสุขเช่นกัน

“รอให้เยี่ยเหยียนได้สติก่อนแล้วกัน”

เฉินซีมีสีหน้าสงบยิ่งขณะมองเยี่ยเหยียนผู้กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างกาย

พรวด!

ทันใดนั้น ใบหน้างดงามของเยี่ยเหยียนก็ซีดเผือด นางกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่!

นี่ทำให้เฉินซีตกตะลึง มันเกิดอะไรขึ้น?

“ฮ่า!”

ตงปั๋วเหวินคล้ายกับตระหนักบางอย่างได้ก่อนจะส่งเสียงตะโกนดังก้องไปถึงหูของเยี่ยเหยียน อีกฝ่ายสั่นสะท้านไปทั่วร่างก่อนจะได้สติจากการทำสมาธิราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน

แต่ในตอนนี้ นางมีสีหน้าหวาดกลัวราวกับเมื่อครู่ได้ประสบบางสิ่งที่น่าสะพรึงยิ่ง

“ไม่ใช่เรื่องดีที่ฝืนทำการทะลวง ขอบเขตมหาราชเทวาไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิด หากโอกาสยังมาไม่ถึงแล้วฝืนทำการทะลวงอีก มันก็จะทำให้เกิดปราณหักเหจนนำไปสู่อันตรายร้ายแรง!”

ตงปั๋วเหวินเปิดเผยการกระทำของเยี่ยเหยียนเมื่อครู่ ทำให้เฉินซีเข้าใจว่านางถึงกับกำลังใช้โอกาสเพื่อทะลวงสู่ขอบเขตมหาราชเทวา

เยี่ยเหยียนพยักหน้าก่อนจะเอ่ยคำอย่างขมขื่น “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ให้การช่วยเหลือ เป็นข้าที่ไม่มีความอดทนมากพอ”

“ขอเพียงเจ้าปลอดภัยก็พอแล้ว ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากมาย”

เฉินซีปลอบประโลมอยู่ข้างกาย

“เอาละ ในเมื่อไม่มีอะไรผิดปกติแล้วก็รีบเดินทางกันเถอะ”

เหล่าไป๋เอ่ยคำอย่างหงุดหงิด

………………..