บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1804

บทที่ 1804 ถูกโจมตีระหว่างทาง

………………..

บทที่ 1804 ถูกโจมตีระหว่างทาง

ท่ามกลางเสียงหัวเราะนั้น มหาเทพเต๋าบรรพมังกรจากไปด้วยความโล่งอก สลายหายไปไม่เหลือสิ่งใดไว้ในฟ้าดิน

ทว่าโลงศพทองแดงที่พาดผ่านท้องฟ้าดาราระยับก็แปรเปลี่ยนเป็นของชิ้นเล็กที่คล้ายกับป้ายหยก ร่วงลงมาใส่มือเฉินซี

แม้จะเทียบกับดวงจิตมังกร หัวใจมังกร โลหิตมังกร และแก่นกำเนิดมังกรที่เป็นประโยชน์ต่อการบ่มเพาะพลังไม่ได้ แต่ก็เป็นสิ่งที่บันทึกประสบการณ์ทั้งหลายของมหาเทพเต๋าบรรพมังกรเอาไว้!

หากให้พูดก็คงกล่าวได้ว่ามันล้ำค่ากว่า เป็นสิ่งที่ได้มายากยิ่ง

ในวันที่เฉินซีขึ้นขอบเขตมหาเทพเต๋าเมื่อไหร่ ก็คงใช้เจ้านี่ก้าวไปตามเส้นทางสะท้านสวรรค์ด้วยสองเท้าตนเองได้ ไม่จำเป็นต้องเดินทางผิดพลาดอย่างมหาเทพเต๋าบรรพมังกร

“สำเร็จแล้วหรือ?” เมื่อเห็นเฉินซีกลับมา เหล่าไป๋ เป่าน้อย และเยี่ยเหยียนจึงถามขึ้น เพราะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นัก

เฉินซีพยักหน้าแล้วก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มอีก

ตู้ม!

“เวรแล้ว! พอขาดพลังจากตราประทับเจตจำนงมหาเทพเต๋าบรรพมังกรไป ที่นี่ก็กำลังจะถูกทำลายแล้ว! รีบออกไปเร็ว!” เหล่าไป๋ร้องเตือนเสียงเครียด

ครืน!

เสียงเหล่าไป๋ยังไม่ทันสิ้นดี ทุกคนก็เห็นว่าท้องนภาไกลลิบเริ่มแยกออกจากกันแล้วล่มสลายลง กลายเป็นหลุมดำพลังรุนแรงที่คืบคลานเข้ามาเรื่อย ๆ

เหตุการณ์เช่นนี้คล้ายกับภาพวันโลกาวินาศทีเดียว

ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก ทำให้เฉินซีและคนอื่น ๆ ต้องรีบระวังภัย ตั้งใจเหินร่างกลับทางที่ใช้มาทันที

“ข้ามีกระสวยบินอยู่ สามารถพาพวกเจ้าออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย” ทันใดนั้นตงปั๋วเหวินที่นั่งขัดสมาธิทำสมาธิอยู่ก็ลุกขึ้นยืน เอ่ยกับเฉินซีน้ำเสียงอบอุ่นและใบหน้าสงบนิ่ง

“ไม่เป็นไรหรอก” เฉินซีปฏิเสธแทบไม่ต้องคิด เพราะไม่อยากสานสัมพันธ์อะไรกับตงปั๋วเหวินอีก

ฟ่าว! ฟ่าว! ฟ่าว!

ว่าแล้ว ร่างเฉินซีก็แวบไป นำเหล่าไป๋และคนอื่น ๆ หายไปอย่างรวดเร็ว

“ช่างเป็นชายหนุ่มที่หัวดื้ออะไรอย่างนี้….” ตงปั๋วเหวินมองเฉินซีและคนอื่น ๆ จากไปด้วยสีหน้าซับซ้อน ด้วยรู้ดีว่าเพราะก่อนหน้านี้ทำพลาดไปจึงทำให้พวกเฉินซีผิดหวัง คงไม่สามารถสานสัมพันธ์ระหว่างกันได้อีก

“แต่อย่างไรก็ต้องชดเชยให้ล่ะนะ” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเลิกลังเล ก่อนแวบร่างหายไปอย่างรวดเร็ว

…

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

แรงระเบิดระลอกแล้วระลอกเล่าสนั่นลั่นทั่วฟ้าดิน เหมือนวันโลกาวินาศมาเยือน รอบกายคล้ายว่าแตกสลาย ทุกอย่างถูกทำลายไม่เหลือซาก

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์สูงตระหง่านจำนวนมากที่ตั้งอยู่ที่นี่มานานหลายปีพากันถล่มลงมา

เส้นทางกระดูกเองก็ถูกทำลายไปทีละนิด

ท่ามกลางภาพการทำลายล้างอันน่าเกรงขาม เฉินซีและคนอื่น ๆ เหินร่างรุดหน้าเต็มกำลังอย่างไร้ลังเล

แต่ก็เคราะห์ดีที่ระหว่างทางไม่เจออุปสรรคอะไร อาจเป็นเพราะตราประทับเจตจำนงมหาเทพเต๋าบรรพมังกรถูกทำลายไปแล้วก็เป็นได้

ตลอดทางนั้น กระดูกมังกรที่กระจายตัวอยู่ทั่วสุสานมวลมังกรก็ป่นเป็นผุยผง สลายหายไปกับฟ้าดิน

ภูมิมังกรมายาไม่อาจคงอยู่ได้อีก เหลือไว้เพียงสถานที่เวิ้งว้างว่างเปล่าเท่านั้น

ราวกับว่าทุกอย่างหายไปพร้อมกับตราประทับเจตจำนงมหาเทพเต๋าบรรพมังกร….

เฉินซีและคนอื่น ๆ ไม่มีเวลาแม้แต่ถอนใจ เพราะตอนนี้ทุกอย่างกำลังล่มสลาย หากถูกกลืนเข้าไปในความวุ่นวายก็ไม่อยากคิดถึงผลที่ตามมาเลย

…

ทว่าเฉินซีและคนอื่น ๆ ก็ยังประมาณความรุนแรงของเหตุการณ์ต่ำไปอยู่ดี

เมื่อออกมาได้สำเร็จก็เห็นว่าทั้งดวงดาว อุกกาบาต ลำแสง และทุกอย่างที่เห็นระหว่างทางถูกทำลายหายสิ้นแล้ว!

เหตุการณ์เช่นนี้ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องตกตะลึงจนรู้สึกเยือกเย็นไปทั้งหัวใจ

หากลองคิดดู มันคือทั้งกลุ่มดาว กว้างใหญ่ไพศาล กินพื้นที่ท้องนภาไม่อาจประมาณได้ แต่ตอนนี้ทั้งหมดนั่นกลับกำลังล่มสลายหายไป!

ระหว่างที่รุดหน้า ก็เหมือนกับได้เห็นภาพโลกขนาดใหญ่กำลังล่มสลายหายไปต่อหน้าต่อตา เป็นภาพที่สะเทือนขวัญไม่ใช่เล่น

ทุกอย่างกำลังล่มสลาย

ดาราทั้งหลายร่วงหล่น

ฟ้าดินเปลี่ยนผันไม่เหลือสิ่งใด!

พลังทำลายล้างในห้วงลึกของกลุ่มดาววิญญาณจรกระจายตัวออกมาอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่ามันจะแตะผ่านพื้นที่ใด ก็ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความเงียบงัน!

…

“เตรียมตัว เราจะโจมตีเด็กนั่นเต็มกำลัง จะปล่อยให้มันหนีไปไม่ได้!”

ขุนพลคนอื่น ๆ เอ่ยขึ้นเสียงเหี้ยม ดวงตาเต็มไปด้วยกลิ่นอายดุดันเยือกเย็น

…

เพราะจากที่เฉินซีประมาณการไว้ เขาพอจะเดาได้ว่าจักรพรรดิไท่จิ้งคงไม่จากไปทั้งอย่างนั้นแน่ แต่ก็ไม่คิดว่าแม้จะไม่ต้องประมือกับจักรพรรดิไท่จิ้ง แต่พอกลับมาจะเจอศัตรูเป็นกลุ่มรออยู่เช่นนี้

อีกทั้งเหมือนจะรออยู่นานแล้วด้วย

“ห้าขุนพลวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นิกายอำนาจเทวะ! เหตุใดจึงเป็นพวกเขาได้?” เยี่ยเหยียนหน้าคว่ำ เผยสีหน้าเคร่งขรึมที่เห็นได้ยากออกมา ทันใดนั้นจึงรู้ว่านี่เป็นผลมาจากการทรยศของนาง!

ห้าขุนพลวิญญาณศักดิ์สิทธิ์คงมาเพื่อสังหาร ‘คนทรยศ’ เช่นนางเป็นแน่!

“พวกนั้นเป็นขุนพลวิญญาณที่เกิดจากแก่นพลังสสารเบญจธาตุ เป็นเจ้านิกายอำนาจเทวะนำพวกเขากลับมา และคอยชี้แนะการบ่มเพาะให้ แม้ทุกคนจะอยู่แค่ดาราแรกแห่งขอบเขตมหาราชเทวา แต่หากทั้งห้ารวมพลังกันก็สามารถกำจัดจักรพรรดิส่วนมากได้เลยทีเดียว!” เยี่ยเหยียนเอ่ยผ่านกระแสปราณอย่างรวดเร็ว อธิบายให้เฉินซีและคนอื่น ๆ รู้เรื่องห้าขุนพลวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ตรงหน้า

“จักรพรรดิห้าดาราแรกหรือ? เช่นนี้ลำบากหน่อยแล้ว” เหล่าไป๋เอ่ยเสียงเครียดเล็กน้อย ด้วยรู้ดีว่าแม้ห้าขุนพลวิญญาณศักดิ์สิทธิ์จะอยู่เพียงดาราแรกแห่งขอบเขตมหาราชเทวา แต่ก็เป็นขุนพลแห่งเบญจธาตุ สามารถผสานพลังเข้าด้วยกันได้ เมื่อไหร่ที่ทั้งหมดรวมพลังกันก็สามารถแผลงอำนาจสูงส่งเกินจินตนาการ

“ดูท่าหากอยากออกไปคงต้องรับมือพวกเขาก่อน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เตรียมสู้ได้เลย!” เฉินซีเผยแววตาเยือกเย็นลุ่มลึกดั่งหุบเหว

ตอนนี้พลังบ่มเพาะของเขาขึ้นขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลขั้นสูงแล้ว ใช้ระเบิดสังหารเทวะและระเบิดสมบัติวิญญาณธรรมชาติด้วยเต๋ารู้แจ้งแห่งจุดจบได้ ไม่จำเป็นต้องกลัวศัตรูแต่อย่างใด

“น่าชังนัก! เราถูกพวกมันไล่ล่ามาตลอดทาง ครั้งนี้ฆ่าสังหารมันให้หนำใจไปเลย!” เป่าน้อยกัดฟันแน่น กลิ่นอายดุดันกระหายการต่อสู้แผ่ออก

ตู้ม!

แต่เฉินซีและคนอื่น ๆ ก็ต้องตกใจ ด้วยยังไม่มีจังหวะได้ลงมืออะไร แสงศักดิ์สิทธิ์สีม่วงก็แผ่ออกมาจากฟ้าไกล พุ่งเข้าใส่ห้าขุนพลวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!

มันเกิดขึ้นรวดเร็วยิ่ง ไม่เพียงแต่ทำให้เฉินซีตกใจ กระทั่งห้าขุนพลวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นิกายอำนาจเทวะเองก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้ สีหน้าพลันผันเปลี่ยนทันใด

“แย่แล้ว!”

“รีบหลบเร็วเข้า!”

“มันน่าเกรงขามเกินไป เป็นการโจมตีจากจักรพรรดิเก้าดารา!”

“เวรแล้ว! เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้?”

พวกเขาเบิกตากว้างแทบถลน คำรามเสียงเครียดออกมาดังลั่น ปลดปล่อยกระแสแสงศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายออกมาสว่างจ้า ใช้พลังทั้งหมดเพื่อหลบการโจมตีไปอีกด้าน

ทว่าตอนนี้เฉินซีและคนอื่น ๆ กลับเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว คนที่โจมตีก็คือตงปั๋วเหวินนั่นเอง!

………………..