บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1813

บทที่ 1813 อยู่ดีไม่ว่าดี

………………..

บทที่ 1813 อยู่ดีไม่ว่าดี

พร้อมกันนั้น ชายผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง รายล้อมด้วยกลุ่มคน ดูประหนึ่งจันทราฉายท่ามกลางวงล้อมดารา

กลุ่มคนนั้นมีทั้งชายหญิง ต่างคนล้วนเรืองฤทธิ์มากรัศมี มีการบ่มเพาะสูงส่ง โดดเด่นในหมู่สหายร่วมขอบเขต

ทว่าผู้โดดเด่นกว่าใครย่อมเป็นชายผู้นั้น คนที่สวมชุดดำซึ่งตัดออกมาอย่างพอดีตัว ผิวพรรณขาวเนียนเช่นหยกเรืองรองเจิดจรัส ยิ่งกว่านั้น ทั่วกายยังเรืองรัศมีศักดิ์สิทธิ์ ดูยิ่งใหญ่เหนือผู้ใด

เส้นผมยาวสีม่วงไสวไปเบื้องหลัง เผยใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาไร้คู่เปรียบ

เขาโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง บรรยากาศสุขุมสำรวม ทุกการกระทำดูประหนึ่งราชนิกุล ให้ความรู้สึกสงบ สูงส่งเหนือปวงชน

เมื่อมองจากไกล ๆ เขาก็เหมือนเกิดมาเป็นเทพ มีความสง่างามเกินใดเปรียบปาน

“เหินห่างโดดเด่น สมแล้วที่เป็นศิษย์ผนึกฤทธิ์จากสำนักศักดิ์สิทธิ์!”

“ดุจราชันในหมู่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล เหนือชั้นเกินผู้ใดรอบข้าง”

ใครบางคนเอ่ยชม บรรยากาศยิ่งใหญ่เช่นนี้หาได้ยากยิ่ง ราวราชันประพาสแดนดินแทนเต๋าสวรรค์ ตัวตนเช่นนี้ย่อมมีอนาคตไร้ขอบเขต หากไร้สิ่งใดเกินคาดฝัน เขาก็จะขึ้นเป็นจักรพรรดิได้แน่นอน!

“คนผู้นี้หรือกงซุนมู่?” เฉินซีส่งกระแสปราณถาม ขณะที่ตนนั้นดูเหมือนจมในภวังค์ความคิด ปราดเดียวก็เห็นได้ว่าการบ่มเพาะของคนผู้นี้บรรลุขั้นสมบูรณ์ในขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลแล้ว ดูประหนึ่งราชันในหมู่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล

กล่าวคือ ยามคนผู้นี้พัฒนาสู่ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล เขาต้องได้แปรสภาพดูดซับรากเต๋าบรรพชนขั้นราชาระดับแปดมาแน่ ๆ! เพียงศักยภาพที่เขามีก็เหนือชั้นเกินบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลส่วนใหญ่แล้ว

ทว่ายามนี้ เขาเหยียบย่างสู่จุดสูงสุดแห่งขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล เผยศักยภาพบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลขั้นราชา ฤทธาจึงยิ่งลึกล้ำเกินหยั่งคะเน

“มิผิด สำนักศักดิ์สิทธิ์มีศิษย์ผนึกฤทธิ์สิบแปดคน และกงซุนมู่ก็อยู่ในอันดับสาม ความแข็งแกร่งย่อมร้ายกาจ จากข่าวลือ เขาอยู่ในลำดับยี่สิบสี่ในเทียบอันดับรู้แจ้งจักรวาล ความสำเร็จเช่นนี้บอกได้ว่าไม่ธรรมดา” เชินถูเยียนหรานส่งกระแสปราณตอบกลับอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงอันปนเปด้วยอารมณ์หลากหลาย กระทั่งนางยังต้องยอมรับว่ากงซุนมู่แข็งแกร่งมาก และไม่ใช่แข็งแกร่งธรรมดา เพราะกระทั่งผู้เฒ่าหลายคนในขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลยังถูกเขากลบรัศมีเสียมิด

“อันดับยี่สิบสี่? ไม่เลวจริง ๆ” แม้เฉินซีจะพูดเช่นนี้ สายตาของเขาก็เบนไปทางชายซึ่งตามติดข้าง ๆ กงซุนมู่ “คนผู้นั้นคือทาปาชวน ทายาทเผ่าเทพชิงโห่วหรือ?”

คนผู้นั้นสวมชุดเทา รูปลักษณ์ดาษดื่น ท่าทีเฉยชา ดูประหนึ่งก้อนหินบนหน้าผา ให้บรรยากาศมั่นคงหนักแน่น ไม่สั่นคลอนแม้ต้องพายุทั่วสารทิศ

เทียบกับกงซุนมู่ อำนาจของเขาดูหมองกว่ากันมาก แต่เห็นได้ชัดว่าเขาก็เป็นตัวตนสูงสุดในหมู่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลเช่นกัน

เสียงของเขาเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ไม่เร็วไม่ช้า กังวานเช่นเสียงระฆัง สะท้านสะเทือนถึงหัวใจ

“สมเป็นศิษย์ผนึกฤทธิ์ลำดับสามจากสำนักศักดิ์สิทธิ์ ทุกการเคลื่อนไหวเจือเต๋าศักดิ์สิทธิ์ กระทั่งเสียงยังไม่ต่างจากสำเนียงเต๋าในธรรมชาติ” ในโถงหลัก ดวงตาของสตรีบางคนเรืองประกาย

“สหายเต๋าชมเกินไปแล้ว” เชินถูเยียนหรานยกยิ้มสง่างาม วางตัวไม่โอนอ่อนแต่ก็ไม่ถือตัว “เชิญนั่ง”

กงซุนมู่แย้มยิ้ม แล้วนำเหล่าผู้ติดตามไปประจำที่นั่ง

หลังเข้ามาในโถงตระกูลเชินถู เขาก็ยังรักษาความสำรวมจนท้ายที่สุด ราวเดินเล่นในสวนหลังบ้านตนเอง นอกจากนั้น การแสดงออกอันผ่าเผยสง่างามก็เป็นที่สนใจจากทั่วทิศ ทำให้คนทั้งหลายประเมินเขาสูง

แม้จะนั่งที่ของตนแล้ว เขาก็ยังดูแสนโดดเด่น

ขณะเดียวกัน คนอื่น ๆ ซึ่งมาด้วยกันก็หาใช่ธรรมดา พวกเขายืนเคียงกันอย่างเปี่ยมสง่า ต่างฝ่ายเรืองฤทธิ์รัศมี ทำให้พวกเขายิ่งประชันขับเน้นกันให้ดูเฉิดฉาย

พวกเขาคือศิษย์จากสำนักศักดิ์สิทธิ์ หนึ่งในห้าสุดยอดแห่งเอกภพจักรวรรดิ ต่างมีความทะนงในศักดิ์ศรีเป็นของตน

เทียบกันแล้ว บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลจากตระกูลเชินถูในโถงดูหม่นรัศมีกว่ามากนัก

เฉินซีอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ ในฐานะหนึ่งในกองกำลังสูงสุดของเอกภพจักรวรรดิ ทรัพยากรและฝีมือของตระกูลเชินถูลึกล้ำสุดขั้ว แต่เมื่อใช้ทายาทขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลมาประชัน ก็ได้แค่พอผ่านอย่างแท้จริง

……

ทันทีที่ได้นั่ง กงซุนมู่ก็เข้าประเด็นอย่างตรงไปตรงมา “ข้าเชื่อว่าผู้อาวุโสทั้งหลายน่าจะทราบจุดประสงค์การมาของข้าแล้ว ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสทุกท่านตัดสินใจแล้วหรือยัง?”

สิ้นคำ บรรยากาศในโถงพลันเงียบกริบ ทุกคนหันมองเชินถูชิงหยวนผู้นั่งตำแหน่งเจ้าภาพ

“เรื่องนี้ซับซ้อนและสำคัญ ยากนักที่ข้าจะตัดสิน” เชินถูชิงหยวนพลันรำพึง ดูราวนี่เป็นตัวเลือกอันยากเย็นยิ่ง แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามตรง ๆ

ควรค่ากล่าวถึงว่า เชินถูซิงผู้นี้เองที่เชิญพวกกงซุนมู่เข้ามาในโถง

“ขออภัย เรื่องนี้สำคัญเกินไป ในขณะที่ทั้งฝีมือและความรู้ของข้าล้วนบกพร่อง จึงไม่อาจรับเกียรติเช่นนี้ได้ สหายเต๋ากงซุนโปรดอย่าถือสา” เกินคาด ยามเผชิญโอกาสหายากนี้ เชินถูเยียนหรานกลับมีสีหน้าสุขุม ปฏิเสธด้วยท่าทีสำรวม

จากสีหน้าของนาง ดูไม่สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด

เหตุนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงกันเล็กน้อย แทบไม่อยากเชื่อหูตน นี่คือโอกาสขึ้นเป็นศิษย์ผนึกฤทธิ์ในสำนักศักดิ์สิทธิ์เชียวนะ แต่นางกลับ… ปฏิเสธง่าย ๆ เช่นนี้?

ในหมู่คนทั้งหลายที่นี่ อาจจะมีเพียงเฉินซีที่ตระหนักชัดว่าเชินถูเยียนหรานตัดสินใจมานานแล้ว ดังนั้น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องขึ้นตำแหน่งเป็นศิษย์ผนึกฤทธิ์ ต่อให้ข้อเสนอเย้ายวนกว่านี้ นางก็น่าจะยังปฏิเสธ

“เยียนหราน เกียรติเช่นนี้หนักหนายิ่งจริงแท้ เป็นเรื่องปกติที่เจ้าจะรู้สึกกดดัน แต่ปฏิเสธกันเช่นนี้ก็ดูจะเกินไปหน่อยนะ” เชินถูหมิงต้ากล่าวเสียงเบา ดูเหมือนกำลังตำหนินาง

“เยียนหราน โอกาสนี้เป็นสิ่งที่คุณชายกงซุนได้มาอย่างยากลำบาก ทำเช่นนี้ไม่ดีต่อผู้ใดเลยนะ” เชินถูซิงกล่าวอย่างไม่ชอบใจ

สมาชิกบางคนในตระกูลเชินถูก็รู้สึกเช่นกันว่าเชินถูเยียนหรานทำตัวไร้เหตุผล โอกาสงามอยู่ตรงหน้า กลับปฏิเสธมันไม่ไยดี มิใช่การกระทำไร้เหตุผลหรือ?

“ความกังวลของแม่นางเยียนหรานเป็นเรื่องธรรมดา เพราะถึงอย่างไร การเป็นศิษย์ผนึกฤทธิ์ของสำนักศักดิ์สิทธิ์มิเพียงสื่อถึงเกียรติยศ ยังต้องแบกรับความรับผิดชอบเช่นกัน แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้ยากเลย ขอเพียงเจ้า เยียนหรานตกลง เราก็สามารถช่วยผ่อนความรับผิดชอบ ลดแรงกดดันที่เจ้าเผชิญได้” เสียงของกงซุนมู่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด ไม่ช้าไม่เร็ว เหมือนไม่มีโทสะจากการปฏิเสธของอีกฝ่าย ท่าทีสงบนิ่งทำให้คนอื่น ๆ มากมายเปี่ยมความชื่นชม

สิ่งนี้ยิ่งทำให้คนอื่น ๆ ในโถงยิ่งสัมผัสได้ถึงความจริงใจจากสำนักศักดิ์สิทธิ์ และหวังอย่างแท้จริงให้เชินถูเยียนหรานตอบตกลงเสียเดี๋ยวนี้

ตรงข้าม เชินถูเยียนหรานขมวดคิ้ว กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ขอบคุณในเจตนาดี สหายเต๋า ข้าตัดสินใจแล้ว โปรดอย่าพยายามเกลี้ยกล่อมข้าเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งเชินถูหมิงต้าและเชินถูซิงล้วนหน้าเสีย ไม่ชอบใจในความดื้อรั้นของเชินถูเยียนหรานอย่างยิ่ง

มิเพียงเขา ตัวตนทรงอำนาจมากมายในตระกูลเชินถูก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

โครม!

ศิษย์ผู้หนึ่งของสำนักศักดิ์สิทธิ์ดูเหมือนคุมตนเองไม่อยู่ เขาทุบโต๊ะตรงหน้าแหลกเป็นเสี่ยง ก่อนจะกล่าวขึ้นเฉียบพลัน “อยู่ดีไม่ว่าดี! นี่เจ้าดูถูกเราสำนักศักดิ์สิทธิ์อยู่หรือ!?”

………………..