บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1819

บทที่ 1819 จากไปอย่างเดือดดาล

………………..

บทที่ 1819 จากไปอย่างเดือดดาล

ชิงโห่ว!

อสูรร้ายซึ่งถูกกล่าวกันว่าเป็นหนึ่งในความน่าสะพรึงกลัวอันยิ่งใหญ่ ณ บรรพกาล มีรากเหง้ากำเนิดจากความโกลาหล เป็นเทพอสูรบรรพชนสายเลือดแท้

อสูรตนนี้รูปร่างคล้ายพยัคฆ์ ตัวใหญ่ดุจขุนเขา ปกคลุมด้วยผิวหนังและขนสีเขียว นอกจากนั้นยังมีเขาสีเทาอันบรรจุพลังแก่นแท้สสารของเต๋าแห่งสายฟ้า

ขณะเดียวกัน ทาปาชวนก็คือทายาทเผ่าเทพชิงโห่ว!

“โฮก!!!” หลังจากคืนร่างเดิมซึ่งก็คือชิงโห่ว ทาปาชวนโก่งคอคำรามลั่นฟ้า อำนาจดุร้ายสาดกระหน่ำ ดูประหนึ่งจะทลายตะวันจันทราด้วยสำเนียง

ทันใดนั้น เขาก็กระโจนเข้าใส่เฉินซีด้วยความเร็วสูงเสียจนฉีกมิติเป็นเส้นตรง

เฉินซีหรี่ตาลง ออกแรงนิ้วก่อเจตจำนงกระบี่อันเรืองรองไร้ใดเปรียบ ฟาดฟันเข้าใส่ทายาทอสูรบรรพกาลอันกล้าแกร่งผู้นี้

เปรี้ยง!

เรื่องนี้น่าตกใจอย่างยิ่ง เพราะเมื่อครู่เขายังถูกเฉินซีปราบไม่เป็นท่า แต่ยามนี้เจ้าตัวกลับมีอำนาจเปลี่ยนสถานการณ์ขึ้นมาเล็กน้อย

โฮก!

ชิงโห่วกู่ร้องสะท้านจักรวาล กระทั่งทั่วสมรภูมิศึกปีศาจยังโคลงคลอน

เขาเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว อำนาจแก่นแท้ในสายเลือดถูกกระตุ้นอย่างเต็มกำลัง ทำให้เขามีอำนาจแข็งแกร่งประหนึ่งสยบฟ้ากำราบภูมิ

เสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวนั้นทำให้แก้วหูยอดฝีมือมากมายนอกสมรภูมิระเบิดแตก เจียนล้มลงสิ้นสติ โชคยังดีที่สมรภูมินี้ปกคลุมด้วยข้อจำกัดคุ้มกัน มิเช่นนั้น ผลที่เกิดคงยิ่งร้ายแรง

ขณะนี้ คนมากมายต่างตะลึง ไม่คาดคิดว่าทาปาชวนจะมีไพ่ตายเช่นนี้ในมือ

“ฮึ!” สายตาของเฉินซีพลันเย็นเยียบ เขาตั้งใจใช้กระบี่เปลื้องมลทินจบศึกในทันที ไม่ให้ตนต้องพัวพันในศึกกับทาปาชวนต่อไป

ทว่าก่อนที่เฉินซีจะทันลงมือ หนึ่งเสียงพลันดังขึ้นในสมรภูมิศึกปีศาจ….

“ศิษย์น้องทาปา กลับมาเถอะ” เสียงนั้นแผ่วเบาเฉยชา และปรากฏว่าเป็นเสียงของกงซุนมู่

ขณะนี้ สีหน้าของเขาไร้อารมณ์ ดวงตาเรืองประกายเย็นเยียบ แม้จะยืนเงียบ ๆ แต่ก็ให้บรรยากาศยิ่งใหญ่เกินบรรยาย

สำหรับพวกเขา เรื่องนี้น่าประหลาดใจนัก

ทาปาชวนผู้กลายร่างเป็นชิงโห่วก็หยุดลงเช่นกัน หันตัวเบนคู่เนตรแดงเลือดไปมองกงซุนมู่

กงซุนมู่ไร้วาจาเพิ่มเติม ทำเพียงมองทาปาชวนอย่างเงียบ ๆ

“ก็ได้”

วิ้ง!

ร่างของทาปาชวนคืนสู่ร่างมนุษย์ หันกลับออกจากสมรภูมิศึกปีศาจโดยไม่เหลือบแลเฉินซีแม้แต่น้อย

อำนาจรอบกายของเขาถูกสะกดกลับ ฟื้นสู่ภาพลักษณ์ดาษดื่นเช่นกาลก่อน ไม่เหลืออำนาจร้ายกาจและจิตสังหารบนร่าง

หากใบหน้าของเขาไม่ได้ซีดขาว คงน่าสงสัยกระทั่งว่าเขาใช่คนเดียวกับชิงโห่วตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อครู่จริงหรือ

ขณะที่มองทาปาชวนก้าวเดินออกจากสมรภูมิศึกปีศาจ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าสมาชิกตระกูลเชินถูหรือคณะศิษย์สำนักศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาต่างมีสีหน้าคลุมเครือเล็กน้อย

พวกเขาตระหนักดีว่า แม้ทาปาชวนจะไม่พ่ายหมดท่า แต่การออกจากสมรภูมิในยามนี้ก็ไม่ต่างจากแสดงความด้อยกว่าต่อเฉินซี

ไม่เพียงพวกเขา กระทั่งศิษย์คนอื่น ๆ ของสำนักศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่อาจจับต้นชนปลายได้ว่าเหตุใดกงซุนมู่จึงตัดสินใจเช่นนั้น

น่าเสียดายที่กงซุนมู่มิอธิบายใด ๆ

เขาดูจะผ่อนลมหายใจโล่งอกยามเห็นว่าทาปาชวนฟังคำสั่งตน ถอยออกมาจากสมรภูมิ หลังจากนั้นก็หันมองเฉินซีผู้ยืนอยู่ในสมรภูมิจากไกล ๆ

“ข้าต้องยอมรับว่าอำนาจต่อสู้ที่เจ้าแสดงวันนี้เกินคาดฝันของข้าจริง ๆ แต่นี่ไม่ใช่จุดจบหรอกนะ” กงซุนมู่เงียบไปครู่สั้น ๆ แล้วจึงพูดช้า ๆ

สิ้นคำเขาก็หันหลังเดินจากไปทันที

“เรากลับกัน”

เขาจรจากโดยไม่เหลียวหลัง

เมื่อเหล่าศิษย์สำนักศักดิ์สิทธิ์เห็นเช่นนี้ พวกเขาก็ผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบร้อนตามไป

“อะไรนี่? เจ้าไม่มาประมือกับข้าหน่อยหรือ?” ปรากฏว่าเฉินซีเอ่ยท้าทายกงซุนมู่ขึ้นเสียงเรียบ ไม่ได้คิดหยุดเรื่องเพียงเท่านั้น

“ไม่ต้องรีบร้อนไป โอกาสประมือของเราย่อมบังเกิดหลังการถกวิถีเต๋าของห้าสุดยอดแห่งเอกภพจักรวรรดิเปิดฉาก ถึงยามนั้น… ข้าจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เจ้าเอง” กงซุนมู่หยุดเท้าครู่หนึ่ง กล่าวขึ้นเสียงเรียบโดยไม่เหลียวกลับ

วูบ!

ไม่ทันสิ้นเสียง เขาก็พาคณะศิษย์จากสำนักศักดิ์สิทธิ์ทะยานเวหาจากไป

คนอื่น ๆ ต่างตะลึง หัวใจกระเพื่อมเป็นคลื่นคลั่ง พวกเขาย่อมเคยได้ยินนามของเฉินซีมาเช่นกัน เพราะอีกฝ่ายเป็นศิษย์สายตรงของเขาเทพพยากรณ์ ศิษย์น้องเล็กของนายใหญ่อู๋เซวี่ยฉาน!

ทันทีที่เขาปรากฏตัวเมื่อไม่กี่ปีก่อน เขาก็เป็นที่สนใจจากขุมกำลังต่าง ๆ ในฐานะศิษย์สำนักศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าสุดยอดแห่งเอกภพจักรวรรดิเช่นกัน พวกเขาย่อมเคยได้ยินชื่อของชายหนุ่มมานานแล้ว

แต่ไร้ผู้ใดคาดฝันว่าเฉินซีผู้นี้จะยิ่งแข็งแกร่งเกินคำร่ำลือ….

“แล้วเรื่องการร่วมมือกับตระกูลเชินถูเล่า?” ทาปาชวนขมวดคิ้วถาม

“หยุดมันไว้ตรงนี้แหละ พวกเจ้าน่าจะเห็นชัดแล้วว่าเจ้าเฒ่าเชินถูชิงหยวนผู้นั้นบ่ายเบี่ยงซื้อเวลา ไม่ยอมประกาศจุดยืนชัดเจน เรื่องนี้ผิดปกติ แล้วยามนี้ เจ้าคนที่น่าจะใช่เฉินซีนั่นก็ปรากฏตัว ต่อให้เรากลับไปยืนกรานคาดคั้นยามนี้ก็เสียแรงเปล่า” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าของกงซุนมู่ก็ปรากฏความน่าสะพรึงกลัว “ข้าหวังเพียงว่า ตระกูลเชินถูจะไม่เสียใจภายหลัง!”

เสียงของเขาเจือความดุร้ายอย่างเกินปกปิด

…

“สารเลว!” หลังจากกงซุนมู่และคณะจากไปไม่นาน เชินถูซิงก็ไม่อาจระงับโทสะได้อีก เขาตวาดขึ้นดังลั่น “โอกาสร่วมมือดี ๆ ยามนี้ถูกคนนอกทำพินาศสิ้น ไม่ถือเราตระกูลเชินถูจริงจังโดยแท้!”

เขาเล่นงานเฉินซีทันที

“เรื่องมันเกิดไปแล้ว มาโกรธยามนี้ก็ไร้ประโยชน์” เชินถูเป้าขมวดคิ้วกล่าว

“เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้วจริง ๆ แต่ต่อให้เราไร้โอกาสร่วมมือกับสำนักศักดิ์สิทธิ์ยามนี้ เราก็ต้องทำให้คนที่ล่มมันลงชดใช้เป็นเยี่ยงอย่าง มิเช่นนั้น หากสำนักศักดิ์สิทธิ์ตั้งใจโทษตระกูลเราในภายหน้า ผู้ใดจะรับผลของมันได้?” เชินถูหมิงต้าอัดแน่นด้วยโทสะเต็มอก ตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงเครียดขรึม จ้องมองเฉินซีด้วยสายตาเย็นเยียบ อยากจะสับเฉินซีเป็นชิ้น ๆ เสียเหลือเกิน

ทันทีที่วาทะถูกกล่าว สมาชิกตระกูลเชินถูมากมายก็เห็นชอบ จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้ เฉินซีออกมาปกป้องเชินถูเยียนหราน อำนาจต่อสู้ร้ายกาจของเขาพิสูจน์แล้วถึงความไม่ธรรมดา

แต่ก็เพราะเขา ทูตจากสำนักศักดิ์สิทธิ์จึงจากไปอย่างโกรธเคือง ทำลายโอกาสร่วมมือระหว่างพวกเขาตระกูลเชินถูกับสำนักศักดิ์สิทธิ์ลงสิ้น ทำให้พวกเขาไม่พอใจกันพอตัว

เฉินซีไม่คาดคิดเลยว่าพ่อลูกคู่นี้ เชินถูหมิงต้าและเชินถูซิงจะฉวยโอกาสนี้ระเบิดโทสะหมายหัวเขา

สิ่งนี้ทำให้เขาพูดไม่ออก ในใจเกิดเค้ารังเกียจอย่างช่วยไม่ได้

“พี่ใหญ่ เจ้าคิดทำอะไร?” คิ้วของเชินถูเป้าขมวดแน่นกว่าเก่า

“จับเขาส่งไปให้สำนักศักดิ์สิทธิ์จัดการน่ะสิ หากได้รับการอภัยจากสำนักศักดิ์สิทธิ์ก็ยิ่งดี” เชินถูหมิงต้าเหมือนรอคำถามนี้มานานแล้ว เขาตอบอย่างไร้ความลังเล

“ถูกต้อง ต้องเป็นเช่นนั้น” เชินถูซิงเสริมจากข้างกายบิดา

กระทั่งยามนี้ พ่อลูกสองคนนี้ยังคิดร่วมมือกับสำนักศักดิ์สิทธิ์?

….สิ่งนี้ทำให้เฉินซีรู้สึกขำขันชวนสรวลเสนัก!

………………..