บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 287

บทที่ 287 สิ้นสุดการประมูล

บทที่ 287 สิ้นสุดการประมูล

เสียงที่ปราศจากความกังวลลอยอยู่ในบริเวณโดยรอบของพื้นที่ประมูล และดูเหมือนว่ามันจะปรากฏขึ้นมาในบรรยากาศที่เงียบงันเช่นนี้อย่างกะทันหัน เนื่องจากมันได้พุ่งตรงไปยังหัวใจของทุกคน

ผู้คนรวมถึงซูเจี้ยนคงแห่งนิกายสวรรค์ปฐพีล้วนตกตะลึง จากนั้นเขาก็หัวเราะเบา ๆ กับตัวเองพร้อมกับส่ายศีรษะ “ที่ข้าแสดงออกมาเช่นนี้ ก็เพื่อยับยั้งความเย่อหยิ่งของตระกูลซือคง แต่เมื่อมีผู้อื่นกล้าก้าวเข้ามาแทรกแซง คนผู้นั้นจะตกเป็นเป้าหมายตระกูลซือคง เพื่อระบายความโกรธแค้นของพวกเขา เฮ้อ อนิจจา คนสมัยนี้ไม่ต้องการแม้แต่ชีวิตก็เพียงเพื่อชื่อเสียง…”

“ท่านต้องการที่จะแข่งเสนอราคาให้ถึงที่สุดกับตระกูลซือคงหรอกหรือ?” ย่าชิงถามในห้องรับรองพิเศษ

“ข้านึกว่าท่านจะตำหนิว่าข้าอยากมีชื่อเสียงเสียอีก” เฉินซีกล่าวด้วยความเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อและกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าข้าจะแข่งเสนอราคากับเขาจนถึงที่สุด แต่โอสถกำจายล้ำนั้นสำคัญสำหรับข้ามาก แน่นอน ถ้ามันเกินขอบเขตที่ข้าทนได้ ข้าก็จะหยุดอย่างเด็ดขาด”

ย่าชิงหัวเราะ “ท่านนี่กล้าหาญจริง ๆ แม้แต่ตระกูลซือคง ท่านก็ไม่ไว้หน้า ข้าสามารถให้ท่านยืมโอสถกลั่นแรกเริ่มได้ ถ้าท่านต้องการโอสถนี้จริง ๆ ท่านคิดว่าอย่างไรบ้าง”

“มันต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์” เฉินซีกล่าวหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ย่าชิงพยักหน้าและไม่กล่าวอะไรต่อ

“เจ้าเด็กนั่น!” ในห้องรับรองพิเศษอีกห้องหนึ่ง ซือคงเหินจดจำได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือคนที่เคยแข่งเสนอราคากับเขาเพื่อกระบองหนามของนิกายป้ายเหล็ก

“เป็นมันอีกแล้ว! ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้าเด็กบัดซบคนนี้ มันก็ไม่อาจระบายความเกลียดชังในใจของข้าได้!” ใบหน้าของซือคงฮวาเต็มไปด้วยความดุร้าย ในขณะที่เขากัดฟันแน่น

“ราคาของมันมาถึงเก้าแสนห้าหมื่นเม็ดแล้ว เราวางมือจากโอสถกำจายล้ำนี้เถอะ มันไม่คุ้มกับราคาเช่นนี้” ซือคงเหินกล่าว

“ไม่! หากวันนี้ข้าไม่ระงับความเย่อหยิ่งของเจ้าเด็กนี่ ข้าคงไม่สามารถทนกับความแค้นในใจได้! เจ้าได้อย่ากังวล เมื่อเราออกจากหอขุมทรัพย์สวรรค์ ข้าจะทำให้มันชดใช้ในสิ่งที่ข้าต้องจ่ายไปในตอนนี้!” หลังจากที่ซือคงเหินกล่าวด้วยท่าทางดุร้าย เขาก็เสนอราคาอีกครั้ง “เก้าแสนหกหมื่นเม็ด!”

“เก้าแสนเจ็ดหมื่นเม็ด!”

“เก้าแสนแปดหมื่นเม็ด!”

“หนึ่งล้านเม็ด!” เฉินซีเสนอราคาที่หนึ่งล้านโดยตรง เนื่องจากหลังจากที่เขาซื้อวารีศักดิ์สิทธิ์ชำระไอมารและกระบองหนามแล้ว เขาเหลือโอสถกลั่นแรกเริ่มอีกเพียงหนึ่งล้านเม็ด และถ้าการเสนอราคาสูงไปมากกว่านี้ เขาก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวางมือไปจากโอสถนี้

ทว่าเขาก็ไม่รู้ว่าทรัพย์สินของซือคงฮวาและซือคงเหินก็ถึงขีดจำกัดแล้วเช่นเดียวกัน

“ยอมแพ้เถอะ ราคานี้เกินมูลค่าที่แท้จริงของโอสถกำจายล้ำไปมากแล้ว หากเจ้าเสนอราคาต่อไป เจ้าจะเป็นแค่คนโง่เขลาที่จ่ายเงินมากเกินไป และในที่สุดมันก็จะเป็นประโยชน์ต่อหอขุมทรัพย์สวรรค์เท่านั้น” ซือคงเหินกล่าวอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ยอม!” เส้นประสาทที่หน้าผากของซือคงฮวาปูดขึ้นและดูน่ากลัวอย่างยิ่ง ขณะที่หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะเอาชนะเจ้าเด็กบัดซบคนนี้ไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ!”

“แล้วเจ้าจะทำอย่างไรล่ะ?” ซือคงเหินรู้สึกอย่างคลุมเครือว่ามีสิ่งผิดปกติกำลังจะเกิดขึ้น

“ข้าต้องการเสนอราคา! ข้าต้องการทำลายไอ้สารเลวนี่ในคราวเดียว และข้าจะไม่เสียเวลากับมันอีกต่อไป!” ในขณะที่เขากล่าว ซือคงฮวาก็ยืนขึ้นทันทีและตะโกนออกมาเสียงดังว่า “หนึ่งล้านสองแสนเม็ด!”

ทันใดนั้น คลื่นของการหายใจก็ดังขึ้นในบริเวณโดยรอบ โอสถกำจายล้ำนี้อย่างมากก็มีมูลค่าสูงสุดประมาณแปดแสนเม็ด แต่การเสนอราคาที่ดุเดือดจนมันขึ้นไปถึงเก้าแสนห้าหมื่นเม็ด ก็ทำให้พวกเขารู้สึกมึนงงสับสนแล้ว

อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับไม่เคยคาดคิดมาก่อน ไม่เพียงแต่ราคาจะพุ่งสูงขึ้นเท่านั้น แต่ยังเพิ่มอย่างก้าวกระโดดจนถึงหนึ่งล้านสองแสนเม็ดอีกเช่นกัน

อื้อหือ! หนึ่งล้านสองแสนเม็ด! นั่นเป็นจำนวนที่เพียงพอสำหรับซื้อสมบัติวิเศษระดับปฐพีขั้นสุดยอดเกือบสิบชิ้น!

“ฮ่า ๆๆ มาสิเจ้าหนู เสนอราคาซะ! เจ้าต้องการที่จะสู้กับข้ามิใช่หรือ? เจ้าไม่ต้องกลัว!” เมื่อซือคงฮวาเห็นว่าเสียงที่น่ารังเกียจได้เงียบลง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง และรู้สึกว่าไม่เคยมีช่วงเวลาใดในชีวิตของเขาที่น่าพึงพอใจเท่านี้มาก่อน

“ข้าตั้งใจจะยอมแพ้เมื่อราคาเกินหนึ่งล้านเม็ด แต่ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่านายน้อยซือคงจะกล้าหาญและฟุ่มเฟือยมากขนาดนี้ ตามที่คาดไว้ ด้วยอำนาจของตระกูลซือคง เจ้ามีความมั่งคั่งที่น่าตกตะลึง ซึ่งทำให้ข้าเปิดโลกทัศน์ได้กว้างขึ้นและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรู้สึกชื่นชม โอสถกำจายล้ำนี้จะเป็นของนายน้อยซือคง” น้ำเสียงของเฉินซีฟังดูเฉยเมย แต่เมื่อทุกคนได้ยิน พวกเขายังคงรู้สึกว่ามันมีความเหน็บแนมแฝงอยู่ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้น เฉินซีไม่ได้ตั้งใจจะประมูลเพื่อโอสถกำจายล้ำนี้ และเขาก็เพียงแค่ตรวจสอบความมั่งคั่งของซือคงฮวา

“ยอมแพ้เมื่อเกินหนึ่งล้านเม็ดหรือ?” ซือคงฮวารู้สึกตกตะลึงในขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งค้างทันที เขาราวกับถูกฟ้าผ่าขณะที่จิตใจของเขาสั่นไหว จากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นสะท้านเมื่อเลือดได้ทะลักจากคอของเขาจนเต็มปากด้วยความโกรธสุดขีดและเขาแทบจะสำรอกออกมา

โดนหลอกอีกแล้ว!

มารดามัน! ข้าโดนหลอกอีกแล้ว!

เมื่อเขานึกถึงว่าตนเองเคยถูกซูเจี้ยนคงหลอกมาก่อนและตอนนี้ก็ถูกเฉินซีหลอกอีกครั้ง ซือคงฮวาถึงกับอยากฆ่าตัวตาย ‘น่าชิงชัง น่าชิงชังเสียจริง ๆ…’