บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 4

มันยังไม่ถึงครึ่งวันเสียด้วยซ้ำ ท่านปู่และน้องชายของข้าก็ประสบอุบัติเหตุอย่างนั้นหรือ?

เป็นไปไม่ได้!

ถึงแม้ว่าชาวบ้านทั้งหลายจะเกลียดข้า และกล่าวหาว่าข้าเป็นตัวนำความโชคร้ายตั้งแต่เกิด แต่แค่เห็นหน้าข้าพวกเขาก็ยังรีบหนีไปให้ห่าง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่น่าใช่คนที่ทำให้ปู่และน้องชายของข้าเดือดร้อนเป็นแน่!

เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นศัตรู?

เป็นพวกคนที่สังหารหมู่คนของตระกูลเฉินของข้าไปมากกว่าหนึ่งพันชีวิตในปีนั้นหรือไม่?

แต่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เหตุใดพวกมันถึงไม่สังหารพวกเราไปก่อนหน้านี้? แล้วไยพวกมันจึงต้องรอจนวันนี้?

เฉินซีรู้สึกว่าเลือดลมในร่างกำลังเดือดพล่าน เขาตึงเครียดจนศีรษะแทบระเบิด!

จากนั้นราวกับสัตว์ร้ายคลุ้มคลั่ง เฉินซีพุ่งตัววิ่งห้อสุดฝีเท้ามุ่งไปยังทิศทางประตูเมือง

“ท่านปู่และน้องชายของข้าจะต้องไม่เป็นอะไร… พวกเขาจะต้องไม่เป็น…!!!”

เฉินซีวิ่งไปตะโกนกรีดร้องไปตามถนนโดยไม่สนใจต่อสายตาของผู้ใด

แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาตอนกลางดึก แต่ในเมืองหมอกสนยังคงดูสว่างไสว โคมไฟหลากหลายชนิดถูกติดอยู่ทั่วเมือง

บนถนนนั้นยังคงเต็มไปด้วยผู้คน ทว่าบริเวณที่มีฝูงชนหนาแน่นที่สุดขณะนี้คือบริเวณนอกประตูเมือง

ที่นอกประตูเมืองขณะนี้มีสองร่างดึงดูดความสนใจของผู้คน หนึ่งคือชายชราร่างกายผอมแห้งเหมือนกิ่งไม้นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เสื้อผ้าที่สวมอยู่อาบโชกไปด้วยเลือด ดวงตาคู่นั้นปิดสนิทลงไร้การตอบสนอง ประหนึ่งราวกับว่าเขาได้ตายมาเป็นเวลานานแล้ว

อีกหนึ่งคือที่ข้างกายของชายชรามีเด็กหนุ่มที่อายุราว ๆ สิบสองปีนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้นโดยสภาพไร้แขนขวา เด็กหนุ่มไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ ไม่มีน้ำตาให้เห็นบนใบหน้านั้น แต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มกลับซีดขาวและว่างเปล่าราวกับว่าตัวเขานั้นถูกขโมยวิญญาณออกไปแล้ว

“ข้ารู้จักเด็กคนนี้! เขาคือศิษย์ของสำนักดาบดารานภาเฉินฮ่าว! พวกเราอยู่ในสำนักเดียวกัน!”

“หา! ถ้างั้นเขาก็คือน้องชายของตัวซวยผู้นั้นน่ะสิ! ว่าแต่ชายชราที่นอนอยู่ตรงนั้นใช่ปู่ของเขาหรือไม่?”

“ใช่แล้วเป็นเขา เขาคือผู้นำตระกูลเฉินผู้ซึ่งเคยโด่งดังอย่างมากในเมืองหมอกสนของเรา แต่ในปีนั้นเขาถูกลอบทำร้ายที่นอกเมือง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก! ช่างน่าเห็นใจอย่างแท้จริง!”

…

ฝูงชนสนทนากันเซ็งแซ่แต่ไม่มีผู้ใดยินดีจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือเพราะว่าหนึ่งในนั้นคือน้องชายของตัวซวยและอีกหนึ่งคือปู่ของตัวซวย พวกเขาไม่ต้องการที่จะพบเจอกับความโชคร้าย

“ท…ทุกคนรีบหลีกเร็ว! ตัวซวยมาถึงแล้ว!” เสียงตะโกนแหลมเสียดหูดังขึ้น หลังจากนั้นกลุ่มฝูงชนขนาดใหญ่ได้เปิดทางให้เหมือนกับว่าพวกเขากำลังหลบหนีจากโรคระบาดบางอย่าง

ภายใต้สายตาที่แปลกประหลาดของกลุ่มฝูงชน ร่างผอมแห้งหนึ่งวิ่งปรี่เข้ามาอย่างบ้าคลั่ง แน่นอนว่าทุกคนจำได้ว่าเป็นเฉินซี

“ท่านปู่!!!!!!!!!!”

เฉินซีดวงใจแหลกสลายขณะที่เห็นร่างอันคุ้นเคยนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น มันราวกับมีมีดนับพันเล่มกรีดที่ดวงใจของเขาซ้ำ ๆ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม

เฉินซีหยุดวิ่งเมื่อใกล้ถึงร่างของเฉินเทียนลี่ผู้เป็นปู่ของเขาที่กำลังนอนแน่นิ่งไร้ซึ่งสัญญาณชีพ เขาค่อย ๆ เดินมาหยุดที่ด้านหน้าของศพ ใบหน้าที่เย็นชาของเขายังมิได้แปรเปลี่ยนไป ทว่าดวงตาของเขานั้นแดงก่ำ

“ท่านพี่…” เสียงแหบแห้งและต่ำดังขึ้น ทว่าเฉินซีคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นที่สุด หากเปรียบว่าภาพที่ปู่ของตนเองนอนแน่นิ่งทำให้จิตใจเฉินซีเจ็บปวดราวกับถูดมีดนับพันกรีดแทง เสียงนี้ก็คงไม่ต่างจากค้อนซึ่งทุบซ้ำที่ใจอันแหลกสลายของเฉินซี สายตาของเขาเคลื่อนไปยังน้องชายซึ่งกำลังมองมาที่เขาด้วยดวงตาซึ่งไม่ต่างกับหุ่นเชิดที่ปราศจากจิตวิญญาณ!

ผู้ใดกัน!?

ผู้ใดทำเช่นนี้!?

เฉินซีแทบกระอักเลือดจากความรู้สึกเจ็บปวดอันเหนือบรรยาย เขากำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อฝ่ามือ มีเลือดไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ทว่าเขากลับไม่ได้รู้ตัวเลย

เขาเกลียดตนเองที่อ่อนแอ และชังตนเองเมื่อต้องเผชิญกับการเย้ยหยันและเยาะเย้ยจากผู้คนรอบข้าง แต่เขากลับไม่มีพลังมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงมัน…

สวรรค์บัดซบ!

ถ้าเจ้าต้องการจะลงโทษข้าก็ควรลงโทษข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น! ทำไม! ทำไมเจ้าจึงไม่ยอมปล่อยตระกูลเฉินหรือปู่ของข้าไปสักที!?

ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!!!

โทสะซึ่งอัดแน่นอยู่ในอกของเฉินซีมากมายเสียจนเขาเกือบจะทนไม่ไหวและไม่สามารถควบคุมตนเองได้

พลั่ก!

ทันใดนั้นก่อนที่เฉินซีจะคลุ้มคลั่งเสียสติ เฉินฮ่าวไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดทางจิตใจและกายได้อีกต่อไป ดวงตาของเด็กหนุ่มเหลือกขาว ก่อนเปลือกตาจะปิดลงและทั้งร่างล้มลงไปที่อ้อมแขนของเฉินซี

เฉินซีมองไปที่น้องชายของเขาซึ่งทั้งร่างพาดอยู่ที่แขนอย่างไร้กำลัง เขาเห็นได้ถึงความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดอย่างสุดแสนบนใบหน้าของน้องชาย ภาพนี้ทำให้เฉินซีฟื้นคืนสติจากโทสะที่สุมอยู่ในอกทันที

ท่านปู่ได้ตายไปแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับน้องชายของข้าอีก!

เขาแบกน้องชายของเขาไว้บนบ่าและศพของปู่ของเขาไว้ในอ้อมแขน ขณะที่เดินอย่างโซซัดโซเซเข้าไปในเมืองและเดินกลับบ้าน

“ในที่สุดไอ้ตัวซวยก็ไปสักที เฮ้อ! ดูสิ หลังจากผ่านไปหลายปีเชื้อซวยของมันยังคงไม่เสื่อมเลย! มันยังสามารถทำให้ปู่ของมันตายได้อยู่!”

“ชู่วว… พูดเบา ๆ หน่อย เจ้าอยากตายรึไง? ถ้ามันได้ยินเข้าแล้วโกรธขึ้นมาระวังเจ้าจะถูกมันสาปแช่งให้พบเจอแต่ความโชคร้ายไม่หยุดหย่อนนะโว้ย!”

“ถุย! ว่าแต่ข้าเจ้าเองก็เรียกมันว่าตัวซวยเหมือนกันไม่ใช่รึไง?”

“ฮึ่ม! ใช่ซะที่ไหน!”

“เหอะ! ยังปากแข็งอีก ข้ารู้นะว่าในใจของเจ้าก็กำลังคิดอยู่ว่าถัดไปไอ้ตัวซวยนั่นมันจะต้องทำให้น้องชายของมันตายอย่างแน่นอนถูกไหมล่ะ?”

…

ระหว่างเดินกลับบ้าน เสียงการสนทนาของฝูงชนดังถึงหูของเฉินซีเช่นกัน เสียงสนทนาเหล่านี้เหมือนเข็มเหล็กคมที่ทิ่มแทงลึกลงไปในดวงใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่เฉินซีก็ยังคงสงบเสงี่ยม และเดินต่อไปข้างหน้าเหมือนแผ่นศิลาหน้าหลุมฝังศพที่ผ่านลมฝนมานับไม่ถ้วนแต่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ แม้ความเจ็บปวดทั้งหลายจะมากมายเสียจนไม่อาจบรรยาย แต่เขาไม่อาจล้มได้!

ดูถูกข้าเข้าไป! เหยียดหยามข้าเข้าไป! รังเกียจข้าเข้าไป!