บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 412

บทที่ 412 เพื่อคว้าชัยชนะ

บทที่ 412 เพื่อคว้าชัยชนะ

กระจกแห่งการแลกเปลี่ยนถือเป็นสมบัติที่น่าอัศจรรย์และพิเศษ วิธีการใช้กระจกบานนั้นก็เรียบง่ายยิ่ง มันสามารถแสดงภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดยิบ

แม้ผู้ครอบครองกระจกแห่งการแลกเปลี่ยนจะอยู่ห่างออกไปร้อยล้านลี้ คนผู้นั้นก็ยังสามารถเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ผ่านกระจกราวกับว่าอยู่ที่นี่

ริ้วแสงไหลผ่าน เด็กในกระจกแห่งการแลกเปลี่ยนมองเห็นเฉินซีอย่างชัดเจนจึงตกตะลึงเล็กน้อย เขาเบิกตากว้างในขณะที่ใบหน้าเล็กและอ่อนเยาว์เผยให้เห็นร่องรอยความสะดุ้งตกใจ

คิ้วของเขาดำสนิท มีรูปทรงเหมือนกระบี่ ดวงตาดำขลับเผยความใสซื่อ รูปร่างหน้าตาสดใสและหล่อเหลา ท่าทางตกใจที่เขาเผยออกมานั้นคล้ายกับเฉินซีที่กำลังตกตะลึงอย่างมาก

เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของพวกเขา และในจังหวะหนึ่งก็ถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก

“เขา… เขา…” เฉินซีงงงวยจนสมองตื้อ รูปร่างหน้าตาของเด็กคนนี้คล้ายกับเขาอย่างยิ่ง และเมื่อเห็นเด็กผู้นี้ ก็รู้สึกราวกับว่ากำลังเห็นตัวเองในร่างเด็ก มันช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน

ทว่าเมื่อชายหนุ่มสบตากับเด็กคนนี้และเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของอีกฝ่าย หัวใจของเขาก็เจ็บปวดรวดร้าวอย่างไร้เหตุผล ราวกับมวลความรู้สึกอันซับซ้อนกำลังพรั่งพรูออกมา มีทั้งความสุข ความตกตะลึง ความงุนงง… ปะปนกันจนยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด

ฟิ้ว!

ชิงซิ่วอี้เก็บกระจกแห่งการแลกเปลี่ยนพลางกล่าวโดยไม่ใส่อารมณ์ “ย่อมใช่ เขาคือลูกชายของข้า”

“ไม่! เขาควรจะเป็นลูกชายของข้า!” เฉินซีพลันฟื้นจากความรู้สึกซับซ้อนและพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะการปรากฏตัวของเด็กผู้นี้ ความสุขุมในก้นบึ้งของหัวใจของเขาจึงถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง

ชิงซิ่วอี้จ้องมองเฉินซีและเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “ข้ายอมรับว่าเจ้าพูดถูก แต่ตราบใดที่เจ้าดับสูญ เขาก็จะเป็นลูกของข้าเพียงผู้เดียวและจะไม่เกี่ยวข้องกับใครอื่น”

ทั่วทั้งร่างของเฉินซีสั่นสะท้านพร้อมกับสีหน้ามึนงงเมื่อเขาได้ยินชิงซิ่วอี้ยอมรับว่า เด็กคนนั้นคือคนในสายเลือดของเขา ความรู้สึกปรีดา ตื่นเต้น และเหลือเชื่อก็ผุดขึ้นมา ‘ข้าก็มีลูกชายจริง ๆ หรือ?!’

ไม่ใช่แค่เฉินซีเท่านั้น เมื่อพวกเขาได้ยินชิงซิ่วอี้ยอมรับว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของนางกับเฉินซี ผู้คนรวมถึงผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีต่างมึนงงและตกใจสุดขีด

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า ภาพอันน่าตกตะลึงเช่นนี้จะเกิดขึ้นจริงในระหว่างศึกครั้งสุดท้ายของการชุมนุมดาวรุ่ง โดยเฉพาะชิงซิ่วอี้ผู้สูงส่งราวกับหญิงพรหมจรรย์แห่งสรวงสวรรค์ในหัวใจของผู้บ่มเพาะรุ่นเยาว์นับไม่ถ้วน จะมีลูกกับเฉินซีแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นลูกของพวกเขามีอายุประมาณสี่ห้าขวบแล้ว

ความจริงนี้ช่างไร้เหตุผล โหดร้าย และทำให้หัวใจของชายหนุ่มนับไม่ถ้วนแตกเป็นเสี่ยง ๆ แม้แต่ผู้บ่มเพาะที่น่าเกรงขามยังไม่อาจเชื่อสายตาของตนเอง

“ไม่ใช่ว่าเขาเป็นอริกับชิงซิ่วอี้หรอกหรือ เหตุใดจึง…” ดวงตาของเจิ้นหลิวชิงเบิกกว้างคล้ายกับจานรองขณะที่ใบหน้าอันสวยบริสุทธิ์ของนางแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

การแสดงออกของย่าชิงและหญิงสาวคนอื่นก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก พวกนางไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเฉินซีจะเลือกชิงซิ่วอี้เป็นคู่ชีวิตและยังมีบุตรกันอีกด้วย

ในอีกด้านหนึ่ง นักพรตเต๋าหลงเหอ บรรพชนแห่งนิกายกระเรียนพิสุทธิ์โกรธเกรี้ยวจนใบหน้าดำคล้ำเครียด เขากัดฟันในขณะที่ใบหน้ากระตุกอย่างรุนแรง ‘ศิษย์ที่ข้าภาคภูมิใจที่สุดมีลูกกับคนที่ข้าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการสังหาร! ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังเพิ่งมารู้เอาป่านนี้!’

…