บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 423

บทที่ 423 พ่อลูก

บทที่ 423 พ่อลูก

ทันใดนั้น ทุกคนในห้องก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงใสไพเราะและฟังดูอ่อนวัยดังขึ้น เฉินอันหรือ?

ฟึ่บ!

ทุกคนพุ่งออกมาจากห้องไปทันที

เฉินซีตื่นเต้นจนอยากจะคลานลงจากเตียง แต่น่าเสียดายที่ในร่างไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงสักนิด เขาดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง แต่นอกจากความเจ็บปวดที่แล่นแปลบในใจแล้ว เขาก็ยกไม่ขึ้นสักนิ้ว

“โอ้โห! เป็นเจ้าเด็กหน้ามนเสียจริง!”

“เขาหล่อจริง ๆ คิ้วกับจมูกเหมือนเฉินซี ตากับปากเหมือนแม่เลย ทั้งผิวยังดูเปล่งปลั่งและประณีตนัก งามกว่าเด็กผู้หญิงด้วยซ้ำ”

“ขอดูหน่อย ขอข้าดูหน่อย”

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงอุทานแห่งความชื่นชมก็ดังขึ้นจากด้านนอก ทำให้ใจของเฉินซีแทบลุกไหม้ด้วยความร้อนใจ รู้สึกราวกับถูกกรงเล็บร้อน ๆ ครูด กระวนกระวายจนอยากงอกตาอีกคู่หนึ่งขึ้นมาเสียให้ได้

ตอนที่เฉินซีรู้สึกกระวนกระวายสุดขีดนั่นเอง ทุกคนก็เดินล้อมเด็กชายคนหนึ่งเข้าห้องมา

เด็กชายคนนี้อายุประมาณสี่ห้าขวบ สวมชุดผ้าไหมสีขาวปักลาย เขามีคิ้วคมกริบ นัยน์ตาระยับดั่งดวงดาว ริมฝีปากสีแดงเข้ม และฟันขาวคู่หนึ่ง ที่หว่างคิ้วเต็มไปด้วยจิตวิญญาณกล้าหาญและสติปัญญาไม่ธรรมดา

แม้จะยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้มีนิสัยซุกซน ดูสงบสุขุมนัก ขณะนี้ ยามทุกคนล้อมรอบเขาเหมือนดาวล้อมเดือน เขาก็ไม่ได้เขินอายแต่อย่างใด ทั้งยังไม่เผยความเย่อหยิ่งและพอใจอีกด้วย เขามีท่าทางดูสุขุมนุ่มลึก ไม่เย่อหยิ่งและไม่ใจร้อน ทุกย่างก้าวมีกลิ่นอายไม่สนโลกอย่างชิงซิ่วอี้เจืออยู่บาง ๆ

สหายตัวน้อยผู้นี้ย่อมเป็นเฉินอัน

เฉินซีตกตะลึงทันทีที่เห็นเฉินอัน ราวกับได้เห็นสิ่งที่ล้ำค่าและงดงามที่สุดในใต้หล้า นัยน์ตาคละเคล้าไปด้วยความสุข ความปลาบปลื้ม ความตกตะลึง และความมึนงง ไม่อาจตั้งสติได้อยู่นาน

ยามเฉินซีจ้องมองเขา เฉินอันน้อยก็จ้องกลับเช่นกัน สายตาของอีกฝ่ายลึกล้ำ มีชีวิตชีวา และมีร่องรอยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไร้ความตื่นเต้นที่เฉินซีจินตนาการไว้

ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นสิ่งที่แท้จริงที่สุดก็เป็นได้

ตั้งแต่วันที่เกิดมาก็ไม่เคยสัมผัสความรักของพ่อ ไม่เคยรู้ว่ามีคนอีกคนที่ใกล้ชิดมากที่สุดอยู่ และคนคนนั้นคือ ‘พ่อ’

แม้จะถูกท่านแม่พาตัวมาที่นี่เพื่อมาทำความรู้จักบิดาตน และได้พบหน้าเฉินซีแล้ว เขาก็เพียงแค่สงสัย แต่ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจอะไร

เมื่อเฉินซีสังเกตเห็นความไม่คุ้นเคยและความสงสัยในสายตาเฉินอัน ความเศร้าและความเจ็บปวดระลอกหนึ่งก็พลันพวยพุ่งขึ้นมาในใจอย่างไร้เหตุผล ‘บางทีแต่ก่อน อันเอ๋อร์อาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าข้ามีตัวตนอยู่?’

“ข้าขอทราบได้ไหมว่าท่านลุงเป็นท่านพ่อของข้าหรือไม่?” เฉินอันพูดออกมาด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ สีหน้าจริงจัง ทั้งยังมีท่าทางสุภาพมาก ทำให้ดูราวกับไม่ได้กำลังพบหน้าบุคคลอันเป็นที่รัก แต่กำลังพูดอย่างเคร่งขรึมกับผู้อาวุโส

“ใช่แล้ว!” เฉินซีตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ชายหนุ่มรู้ว่าในเมื่อหลายปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยพบหน้ากัน ย่อมต้องมีความไม่คุ้นเคยและเส้นกั้นระหว่างเขากับอันเอ๋อร์ แต่เขาเชื่อมั่นว่า ตราบใดที่เจ้าตัวเล็กยังอยู่เคียงข้างตน อุปสรรคนี้ก็จะถูกกำจัดไป และเฉินอันก็คงสัมผัสถึงความรักความห่วงใยจากเขาได้

“ท่านแม่บอกข้าว่าต่อไปท่านจะดูแลข้าเป็นอย่างดีใช่ไหมขอรับ?” เฉินอันเบิกตาโตมองตรงไปยังเฉินซี และยังคงพูดเสียงจริงจัง

“ใช่!” เฉินซีตอบเสียงหนักแน่น จากนั้นเขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หลังจากลังเลอยู่นาน ชายหนุ่มพลันถามขึ้นว่า “หรือเจ้าไม่เต็มใจจะแยกจากแม่เจ้าหรือ?”

เฉินอันเงียบไป ดวงตาดูแดงก่ำเหมือนน้ำตากำลังจะไหลริน

เฉินซีที่เห็นดังนั้นแล้วก็อยากตบหน้าตนเองนัก ‘อันเอ๋อร์เพิ่งจากกับชิงซิ่วอี้ ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ข้ากลับยังเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก โง่เง่าจริง ๆ’