บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 502

บทที่ 502 เต็มไปด้วยหลุมพราง

บทที่ 502 เต็มไปด้วยหลุมพราง

ฟิ้ว!

เฉินซีพุ่งไปอย่างรวดเร็วตามทิศทางที่อวี๋เซวียนเฉินจากไป จิตสัมผัสเทพของเขาแผ่ออกไปเหมือนตาข่ายเพื่อตรวจหาทุกซอกทุกมุมอย่างระมัดระวัง

การปรากฏตัวขึ้นที่ศิลาจารึกวิญญาณแห่งการต่อสู้ของจักรพรรดิสงครามอย่างฉับพลันของอวี๋เซวียนเฉินก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องแปลกยิ่งนัก ชายหนุ่มกังวลว่าคนผู้นี้กำลังตกหลุมพรางของหวงฝู่ฉางเทียนเช่นกัน และอาจพบจุดจบแบบเดียวกับลู่เซียว

เพราะเขายืนยันได้แล้วว่าหวงฝู่ฉางเทียนอยู่ในเมืองบรรพกาล และตามที่จ้าวชิงเหอกล่าว คนคนนี้อาจรวมกลุ่มกับผู้เยี่ยมยุทธ์ราชวงศ์ต้าเสวียน และกำลังรอซุ่มสังหารสหายของเขา

บางครั้งเฉินซีก็แทบจะไม่อยากเชื่อว่าหวงฝู่ฉางเทียนจะทำสิ่งที่น่ารังเกียจเช่นการทรยศสหายได้ เพราะนี่ถือเป็นเรื่องไร้ยางอายและเลวทรามที่สุด!

“หืม? ข้ามาถึงพื้นที่ทางตอนตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองบรรพกาลแล้ว ตามคำกล่าวของหลิงเจ๋อ พื้นที่แห่งนี้ถูกผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต้าเสวียน ต้าจิ้น ต้าฉินและต้าเฉียนครอบครองเอาไว้แล้ว…” เฉินซีกวาดสายตาออกไปไกล หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่อาจห้ามได้

เพราะอย่างไรแล้วหวงฝู่ฉางเทียนก็กำลังร่วมมือกับกองกำลังของราชวงศ์ต้าเสวียน หากอวี๋เซวียนเฉินเข้ามาภายในพื้นที่นี้จริง สถานการณ์ของอีกฝ่ายในตอนนี้จะต้องเป็นที่น่ากังวลมากทีเดียว

“ช่างมัน ต่อให้เป็นถ้ำมังกร วันนี้ข้าก็จะบุกเข้าไป” เฉินซีสูดหายใจเข้า ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้พร้อมกับพุ่งทะยานไปข้างหน้าดั่งลำแสง

ผ่านไปหนึ่งเค่อ เฉินซีก็หยุดเคลื่อนไหว เขาเหลือบมองไปยังสิ่งก่อสร้างขนาดมหึมาที่อยู่ตรงหน้า

สิ่งก่อสร้างนี้มีขนาดใหญ่โตและงดงาม มันครอบคลุมพื้นที่มหาศาลราวกับพระราชวังพร้อมส่งกลิ่นอายโบราณออกมา ยิ่งกว่านั้น จิตสัมผัสเทพของเขายังจับกลิ่นอายของอวี๋เซวียนเฉินที่ลานเล็กบริเวณหน้าพระราชวังได้

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดสำหรับเฉินซีคือไม่ใช่แค่อวี๋เซวียนเฉินที่อยู่ที่ลานหน้าวังเท่านั้น แต่ฟ่านอวิ๋นหลานก็อยู่ที่นั่นด้วย!

“หรือว่าทั้งสองคนกำลังถูกหวงฝู่ฉางเทียนหลอก?” เฉินซีหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาไม่ได้เตือนทั้งสองคนนั้น แต่กลับใช้ปีกนภาดารกะอย่างเต็มกำลังแทน ทำให้ดูเหมือนเงาโปร่งแสงที่ตรงไปยังสิ่งก่อสร้างได้โดยไม่ให้สุ้มให้เสียงแม้แต่น้อย

…

ภายในลานเล็ก อวี๋เซวียนเฉินหันมองหญิงสาวที่สวมชุดสีแดงซึ่งอยู่ใกล้เคียงกัน นางมีเสน่ห์และงดงามยิ่ง จนอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ “แม่นางฟ่าน เหตุใดจึงมาที่นี่? หรือว่าเจ้าจะได้รับสารจากพี่หวงฝู่เช่นกัน?”

ฟ่านอวิ๋นหลานตกตะลึง จากนั้นจึงส่ายศีรษะพลางกล่าว “ไม่ใช่ ข้าได้ยินว่าเฉินซีและคนอื่น ๆ จะมาที่นี่ ข้าจึงรีบมา”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ คิ้วที่สวยงามของนางก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตากระจ่างใสเจือความกระวนกระวายกวาดมองไปรอบ ๆ

เมื่อครู่ที่ผ่านมา นางได้รับสารจากหวงฝู่ฉางเทียนที่ว่าเฉินซีและพวกพ้องกำลังจะมาถึงเมืองบรรพกาล และขอให้นางมารวมตัวกันที่นี่พร้อมกับทุกคน

แม้ว่านางจะไม่ค่อยสนิทกับหวงฝู่ฉางเทียน แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็มาจากราชวงศ์ซ่งเหมือนกัน ดังนั้นหลังจากที่มาถึงเมืองบรรพกาล พวกเขาก็ควรจะดูแลกันและกัน และเมื่อรวมกับการที่นางรอคอยที่จะได้พบกับเฉินซีแล้ว หญิงสาวจึงไม่ได้สงสัยว่าหวงฝู่ฉางเทียนจะมีแรงจูงใจแอบแฝงหรือไม่และตกลงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ทว่าหลังจากมาถึงที่แห่งนี้ตามที่หวงฝู่ฉางเทียนบอก นางไม่เพียงแต่จะไม่เห็นเฉินซีเท่านั้น ทว่าหญิงสาวไม่เห็นแม้แต่ใครสักคน จึงทำให้นางรู้สึกแปลกชอบกล

ทว่าก่อนที่จะเกิดความสงสัยในใจ อวี๋เซวียนเฉินก็มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำให้นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะในเมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เช่นนั้นมันก็ไม่น่าจะเป็นกลอุบาย

แน่นอนว่า ‘ใบหน้าที่คุ้นเคย’ นี้มีเพียงแค่ใบหน้าเท่านั้นที่คุ้นเคย เพราะฟ่านอวิ๋นหลานไม่เคยสนทนากับอวี๋เซวียนเฉิน แม้แต่ตอนที่อยู่ในราชวงศ์ซ่งก็ไม่เคย ดังนั้นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาเรื่องพูดคุยกันได้ บรรยากาศจึงดูตึงเครียดเล็กน้อย

“ช่างมัน ข้าจะออกไปดูก่อน แล้วจะกลับมาในภายหลัง” ฟ่านอวิ๋นหลานรู้สึกเบื่อหน่ายกับการรอคอย จึงหันหลังกลับด้วยความตั้งใจที่จะจากไป

“แม่นางฟ่าน รอประเดี๋ยว” อวี๋เซวียนเฉินที่อยู่ใกล้เคียงพลันตะโกนออกมา “ข้าคิดว่าเฉินซีและคนอื่น ๆ จะกลับมาในไม่ช้า ถ้าเจ้าออกไปตอนนี้ จะไม่รู้สึกดายหรือถ้าพลาดโอกาสที่จะได้พบพวกเขา?”

ฟ่านอวิ๋นหลานชะงัก จากนั้นจึงกลับไปที่ที่นางยืนอยู่ก่อนหน้านี้อย่างเงียบงัน “ถูกของเจ้า ถ้าข้าพลาดโอกาสที่จะพบกับเฉินซีเล่า? ข้ามาถึงสมรภูมิบรรพกาลนานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เจอกันเลย ฉะนั้นข้าจะไม่พลาดโอกาสนี้ ตราบใดที่ได้พบกัน รออีกสามวันสามวันคืนจะเป็นอะไรไป?”

ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าวิ่งกรูเข้ามาได้ดังขึ้นอยู่ด้านนอกลานเล็ก