บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 516

บทที่ 516 ปรากฏการณ์ที่อุบัติมาจากฟากฟ้า

บทที่ 516 ปรากฏการณ์ที่อุบัติมาจากฟากฟ้า

จู่ ๆ เจิ้นหลิวชิงกับชิงซิ่วอี้ก็ปรากฏตัวขึ้น ในขณะที่สร้างข่ายพลังหยินหยางปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้า!

สิ่งที่ปรากฏขึ้นนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงทันที

เป็นที่ทราบโดยทั่วกันว่าหญิงสาวทั้งสองคนนี้ถูกซางคุนจับตัวไปเมื่อนานมาแล้ว และพวกนางก็กลายเป็นเชลย อีกทั้งยังเป็นสาเหตุที่ทำให้เฉินซีบุกตระกูลซางเพียงลำพังก็เพื่อช่วยเหลือพวกนาง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่เพียงแต่หญิงสาวสองคนนี้จะยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกนางกลับปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือเฉินซีที่กำลังจะตาย เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้จะไม่ทำให้ผู้คนต้องแปลกใจได้อย่างไร

“บัดซบ เป็นไปได้อย่างไรกัน!? เหตุใดเจ้าทั้งคู่ถึงยังมีชีวิตอยู่! แล้วนายน้อยของข้าล่ะ!? หรือว่า…?”

เมื่อมองไปยังชิงซิ่วอี้กับเจิ้นหลิวชิงที่ยืนอยู่กลางอากาศอย่างภาคภูมิ ใบหน้าของซางเชวี่ยก็พลันเปลี่ยนเป็นตกตะลึงและเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เชื่อ จากนั้นเขาก็อุทานด้วยความตกใจ

ผู้คนล้วนมองชายหนุ่มด้วยสายตาสมเพช ราวกับเขาถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง จึงทำให้คนถูกมองรู้สึกขุ่นเคืองอย่างยิ่ง กอปรกับความรู้สึกสิ้นหวังและหมดหนทางก็แทบทำให้เขาเสียสติ

เขาหันหลังกลับและรีบรุดไปหาซางคุนอย่างโซซัดโซเซ

ด้วยไม่อยากเชื่อว่าซางคุนนั้นตายแล้ว เขาจึงไม่สามารถแบกรับผลที่ตามมาได้! และเมื่อคิดถึงใบหน้าอันโกรธเกรี้ยวของผู้อาวุโสในตระกูลยามรู้เรื่องนี้ หัวใจของเขาพลันสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว และซางเชวี่ยก็ไม่ปรารถนาสิ่งใดนอกจากความตายในตอนนี้

ซางคุนเป็นความหวังของตระกูลซางและเป็นผู้สืบทอดที่ผู้อาวุโสในตระกูลให้ความสำคัญ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา แม้ว่าซางเชวี่ยจะสามารถเข้าสู่แดนภวังค์ทมิฬได้ แต่ก็คงไม่อาจหลีกเลี่ยงจากถูกตระกูลซางไล่ล่าได้

เหตุผลนั้นง่ายดายมาก ในฐานะตระกูลอันทรงเกียรติจากอาณาจักรโบราณ ตระกูลซางจึงได้ส่งผู้เยี่ยมยุทธ์อัจฉริยะนับไม่ถ้วนมายังแดนภวังค์ทมิฬ โดยผ่านสมรภูมิบรรพกาลในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คนเหล่านี้หยั่งรากและเติบโตเป็นกองกำลังแห่งแดนภวังค์ทมิฬมานานแล้ว ดังนั้นการลงโทษศิษย์ในตระกูลของพวกเขาก็ง่ายดายเหมือนการเป่าฝุ่น

อันที่จริง ไม่ใช่แค่ตระกูลซางเท่านั้น แม้แต่ราชวงศ์และกองกำลังอื่น ๆ ก็มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้มีอำนาจในแดนภวังค์ทมิฬไม่มากก็น้อย เช่นเดียวกับเหล่าศิษย์ของตระกูลอันทรงเกียรติและราชวงศ์ระดับสูงสุด พวกเขาจะต้องเข้าสู่แดนภวังค์ทมิฬเท่านั้น จึงจะได้รับการส่งเสริมมากมาย ซึ่งนี่คือที่มาของทรัพยากรในกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา

เฉินซีไม่ได้หยุดซางเชวี่ย เนื่องจากเขาไม่มีเรี่ยวแรงพอจะหยุดอีกฝ่าย ในตอนนี้ ตราบใดที่ชายหนุ่มยืนยันได้ว่าชิงซิ่วอี้กับเจิ้นหลิวชิงยังมีชีวิตอยู่ เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญอีกต่อไป

ในทางกลับกัน เฟิงเจี้ยนไป๋ก็ไม่ได้ขัดขวางซางเชวี่ยเช่นกัน ส่วนเหตุผลนั้นง่ายดายมาก เพราะเขาถูกกลิ่นอายของหญิงสาวทั้งสองกดดันลงมา หากเคลื่อนไหวอย่างผลีผลาม เขาจะถูกพวกนางโจมตีอย่างแน่นอน

แม้ว่าจะมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมาก แต่เขาก็ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อยเมื่อเผชิญหน้ากับข่ายหยินหยางบนท้องฟ้าที่ควบแน่นจากพลังงานแห่งแสงและความมืด

ดังนั้นแม้ว่าเฉินซีจะอยู่ห่างจากตนเพียงสิบสองจั้ง แต่เขาก็ไม่กล้าลงมืออย่างผลีผลาม

แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะยอมแพ้ไปเช่นนี้ ไม่ว่าจะเพื่อศักดิ์ศรีของตระกูลเฟิงหรือเพียงเพื่อทำลายเฉินซี เขาต้องตัดสินใจเพื่อที่จะสามารถพลิกสถานการณ์โดยรวมได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อลังเลว่าควรใช้ไพ่ตายหรือไม่ เจิ้นหลิวชิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางอากาศก็กล่าวขึ้นมาทันที

“ข้าคิดว่าตัวเจ้าก็คงตระหนักได้เป็นอย่างดี หากพวกเราสู้กันจนถึงที่สุด ย่อมทำให้เกิดความสูญเสียทั้งสองฝ่าย เพราะเจ้าไม่ได้ตัวคนเดียว แต่เป็นตัวแทนของตระกูลเฟิงทั้งหมด หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับเจ้า ก็คงจะมีกองกำลังมากมายที่ชุบมือเปิบและเหยียบต่ำตระกูลเฟิงอย่างมีความสุขอย่างแน่นอน”

เจิ้นหลิวชิงกล่าวออกมาอย่างคล่องแคล่ว น้ำเสียงของนางเย็นสบายและรื่นหูเหมือนน้ำพุที่ไหลริน

“งั้นปล่อยเฉินซีไปซะ แล้วเราจะถอนตัว เช่นนี้เป็นอย่างไร?”

เฟิงเจี้ยนไป๋เริ่มรู้สึกลังเลทันที เพราะเป็นดั่งที่เจิ้นหลิวชิงกล่าว เขาไม่กังวลว่าการคุกคามของหญิงสาวสองคนนี้จะทำร้ายตนได้ แต่เขาก็ต้องระมัดระวังไม่ให้กองกำลังอื่น ๆ ฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้

เพราะเขาตั้งใจจะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับตระกูลซางก่อนหน้านี้และเข้าควบคุมอาณาเขต แต่ถ้าสิ่งนั้นเกิดขึ้น มันคงเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกหวั่นไหวต่อข้อเสนอของเจิ้นหลิวชิง

“ไม่ได้ มันต้องถูกฆ่า!”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฟิงเจี้ยนไป๋ตัดสินใจได้และตั้งใจจะกล่าว กับชิงซิ่วอี้ซึ่งอยู่อีกฝั่งก็กล่าวขึ้นทันทีและนางก็ปฏิเสธข้อเสนอนี้

เฟิงเจี้ยนไป๋รู้สึกโกรธแค้นทันที

“บัดซบ พวกนางคิดว่าข้าเป็นวัวควายที่รอการเชือด เพียงเพราะไม่ได้กล่าวเองหรือ!?”

“ฟังข้านะ เพื่อเห็นแก่เฉินซี” เจิ้นหลิวชิงมองไปที่ชิงซิ่วอี้และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง ส่วนเฟิงเจี้ยนไป๋ที่กำลังโกรธ นางก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

เพราะนางมั่นใจเป็นอย่างมากว่า เมื่อสถานการณ์ยังไม่ชัดเจนและอาจทำให้ตัวเองต้องเสียประโยชน์ คนที่น่ารังเกียจอย่างเฟิงเจี้ยนไป๋ซึ่งถูกกระตุ้นด้วยผลประโยชน์จะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองถูกความโกรธชักนำอย่างแน่นอน