บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 527

บทที่ 527 โทสะที่ลุกโชน

บทที่ 527 โทสะที่ลุกโชน

ที่แห่งนี้เป็นห้องโถงที่พบได้ทั่วไปในเมืองบรรพกาล ชายคาของมันมีรอยด่างและทรุดโทรม อีกทั้งยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายโบราณ

อย่างไรก็ตาม บรรยากาศภายในห้องโถงกลับแตกต่างออกไป

กระถางธูปที่มีรูปร่างเป็นสัตว์มงคลได้ปล่อยควันและกลิ่นหอมฟุ้งขึ้นไปในอากาศ

พื้นถูกปูด้วยพรมหรูหราสีแดงเข้ม ผนังถูกแขวนด้วยโคมไฟรูปหยดน้ำ ซึ่งสาดส่องลำแสงอันนุ่มนวลที่ทำให้จิตใจรู้สึกสดชื่นและอิ่มเอม

ตรงกลางห้องโถงมีโต๊ะที่สร้างจากหยกสีเขียวเข้มที่กะดำกะด่าง

ปิงซื่อเทียนนั่งอยู่ที่ด้านหน้าโต๊ะ ดวงตาของเขามีสีดำสนิทดุจท้องฟ้ายามค่ำคืนซึ่งลึกล้ำดั่งภาพมายา ใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ

บนโต๊ะมีกระดานหมากล้อมวางไว้อยู่

เขาถือจอกหยกใสและจิบสุราขณะเดินหมากล้อมสีขาวดำอย่างมีความสุขไร้กังวล

หลังจากที่พวกเขาออกจากศิลาจารึกวิญญาณแห่งการต่อสู้ของจักรพรรดิสงครามแล้ว อวิ๋นหลานเซิงก็พาเขามาที่นี่แทนที่จะเป็นอาณาเขตทางตะวันออกเฉียงเหนือที่ชิงซิ่วอี้อาศัยอยู่

แม้ว่าจะรู้สึกพิกล แต่ปิงซื่อเทียนก็ไม่ได้เอ่ยสักถาม

“ข้าเฝ้ารอนางมาหลายปีแล้ว แล้วเหตุใดข้าถึงไม่รอต่อไปอีกสักพักล่ะ?”

เขากลับมีความสุขกับการกระทำนี้มาก เนื่องจากรู้สึกถึงความคาดหวัง ความตื่นเต้น และความกังวลใจ ทำให้จิตใจที่ถูกขัดเกลาจนสงบนิ่งของเขาอดไม่ได้ที่จะบังเกิดระลอกคลื่นแห่งความหวั่นไหวอยู่เล็กน้อย

หากเขาอยู่ในสนามรบ คลื่นลูกนี้อาจทำให้เขาเผชิญกับหายนะได้ แต่ตอนนี้มันกลับแตกต่างออกไป เพราะนี่คือสมรภูมิบรรพกาล และไม่มีอะไรที่สามารถคุกคามเขาได้ ดังนั้นเจ้าตัวจึงเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกต่าง ๆ ที่ระลอกคลื่นนี้มอบให้แก่ตนได้อย่างปลอดภัย และกระทั่งรู้สึกอิ่มเอมใจ

เขารู้สึกราวกับได้ย้อนเวลากลับไปสู่วัยหนุ่มสาวในเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งความคิดอ่านของเขาได้เปลี่ยนไปเพียงเพื่อคนคนหนึ่ง

กึก! กึก! กึก!

เสียงที่คมชัดของตัวหมากซึ่งกระทบกับกระดานหมากล้อมดังก้องออกมาและมันสอดคล้องกับความรู้สึกในตอนนี้ของปิงซื่อเทียน แม้ว่าความคิดของเขาจะไม่สงบ แต่ก็ทำโดยไม่เสียใจแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับการวางหมากของเขา

อวิ๋นหลานเซิงที่อยู่ใกล้เคียงทอดถอนหายใจเมื่อเห็นฉากนี้ และปากที่อ้าค้างของเขาก็หุบลงในครู่ต่อมา เนื่องจากไม่รู้ว่าจะอธิบายกับปิงซื่อเทียนอย่างไรดี

อันที่จริง เขารู้สึกลังเลที่จะกล่าวหลายต่อหลายครั้งนับตั้งแต่ได้เข้ามาในห้องโถงนี้ และดูเขาอยากจะกล่าวเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจทำได้ ราวกับมีบางสิ่งที่ยากจะเปิดเผย ซึ่งเขาก็เกรงว่าจะทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบที่หาได้ยากเช่นนี้

“ศิษย์น้องอวิ๋น มาเล่นกับข้าสักรอบได้หรือไม่?” ทันใดนั้น ปิงซื่อเทียนก็เงยหน้าขึ้นและเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

อวิ๋นหลานเซิงส่ายหน้า เพราะเขาไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นในตอนนี้

ปิงซื่อเทียนยิ้มในขณะที่นิ้วเรียวขาวของเขากำลังเล่นกับหมากขาวดำในมือ จากนั้นจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ว่ามาเถอะ สิ่งใดที่ทำให้เจ้าต้องตกที่นั่งลำบากเช่นนี้”

อวิ๋นหลานเซิงเม้มริมฝีปากแน่น เขาพยายามดิ้นรนในใจอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่จะไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและกล่าวว่า “ศิษย์พี่ปิงเรื่องนี้สำคัญเกินไป ข้าเกรงว่า…”

“ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล” ปิงซื่อเทียนส่ายหน้าเบา ๆ และกล่าวว่า“ ให้ข้าเดาว่ามันเกี่ยวข้องกับศิษย์พี่หญิงชิงใช่หรือไม่”

อวิ๋นหลานเซิงตกตะลึงดุจถูกสายฟ้าฟาด จากนั้นจึงจ้องมองไปยังชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ข้างหน้าและสังเกตเห็นว่า ชายหนุ่มคนนี้มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน มีสีหน้าที่นิ่งสงบ ซึ่งต่อให้ท้องฟ้าจะถล่มก็ไม่อาจทำให้เขาต้องบูดบึ้งได้

สิ่งนี้ทำให้เขาลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

‘จริงสิ ศิษย์พี่ปิงเป็นเซียนสวรรค์แล้วในตอนนี้ ดังนั้นเรื่องความรักจะส่งผลต่อสภาพจิตใจของเขาได้อย่างไรกัน?’

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ลังเลอีกต่อไปและถอนหายใจ “ศิษย์พี่ปิง ท่านเดาถูกแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศิษย์พี่หญิงชิง ซึ่งในชาตินี้ของนางนั้น… นางมีคนในใจแล้ว”

ขณะที่กล่าว เขามักจะให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของชายตรงหน้า และเขาก็ไม่เห็นแววความโกรธบนใบหน้าของปิงซื่อเทียน จึงทำให้เจ้าตัวรู้สึกโล่งใจมากยิ่งขึ้น

“ข้าไม่เคยนึกเลยว่าคนที่หยิ่งยโสอย่างศิษย์พี่หญิงชิงจะมีคนรักแล้ว” หนุ่มรูปงามหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับเหยียดยิ้มหยันให้ตัวเองที่มุมปาก

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เหล่าอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมและโดดเด่นที่อยู่ในแดนภวังค์ทมิฬ ต่างก็ตกหลุมรักในความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ของนาง แต่กลับไม่มีใครสักคนที่สามารถสั่นคลอนหัวใจของนางได้ แต่ตอนนี้กลับมีคนที่สามารถสะเดาะกลอนที่ปิดผนึกหัวใจของนางได้แล้ว สรรพสิ่งบนโลกนี้ช่างไม่อาจคาดเดาได้จริง ๆ”

อวิ๋นหลานเซิงดูจะรำลึกถึงเหตุการณ์มากมายในอดีตขึ้นมาได้ และสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยอารมณ์เว้าวอนเช่นกัน

ดวงตาของปิงซื่อเทียนเต็มไปด้วยความมั่นใจในขณะที่เขาส่ายศีรษะและกล่าวว่า “ศิษย์น้องอวิ๋นกังวลมากเกินไปแล้ว เมื่อศิษย์พี่หญิงชิงได้ฟื้นคืนความทรงจำของชาติก่อนแล้ว นางก็จะตระหนักได้ว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถแทนที่ตำแหน่งของข้าในหัวใจของนางได้ ส่วนคนรักคนนั้นก็เป็นเพียงภาพลวงตาในที่สุด”

เมื่อเห็นปิงซื่อเทียนแสดงท่าทางเช่นนี้ หัวใจของอวิ๋นหลานเซิงก็ยิ่งดิ่งลง เขาจึงถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ศิษย์พี่ปิง แต่สถานการณ์ในครั้งนี้แตกต่างออกไป ศิษย์พี่หญิงชิงมี…มี…”

เห็นได้ชัดว่าปิงซื่อเทียนตกตะลึง และเขากล่าวพร้อมกับขมวดคิ้วว่า “ศิษย์น้องอวิ๋น ตอนนี้เจ้าได้บรรลุขอบเขตเซียนปฐพีระดับที่แปดแล้ว แต่กลับแสดงความโลเลและขาดความมั่นใจมากเช่นนี้ มันช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก”

น้ำเสียงของชายหนุ่มมีแววการตำหนิอย่างรุนแรง

อวิ๋นหลานเซิงหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เขาจะกัดฟันและกล่าวว่า “ว่ากันว่า เมื่อตอนที่ศิษย์พี่หญิงอยู่ในราชวงศ์ซ่ง นางได้ให้กำเนิดบุตรชายของชายหนุ่มผู้นั้น… ”

ตู้ม!

ก่อนที่จะทันได้กล่าวจบ โต๊ะหยกที่อยู่ตรงหน้าปิงซื่อเทียนก็ระเบิดอย่างกะทันหัน ทำให้ชิ้นส่วนต่าง ๆ กระเด็นออกไปทุกทิศทุกทาง อีกทั้งยังส่งเสียงอึกทึกไปทั่วทั้งห้อง