บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 538

บทที่ 538 หลังสงครามสิ้นสุด

บทที่ 538 หลังสงครามสิ้นสุด

การต่อสู้ปิดฉากลงพร้อมกับการตายของจักรพรรดิภูตผีหลีหวงและผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งสามคนที่มาถึงสมรภูมิบรรพกาล

ผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต่าง ๆ รวมไปถึงทูตแห่งแดนภวังค์ทมิฬได้กลับมายังที่พักของตนเพื่อพักฟื้นและพักผ่อนอยู่นาน ทำให้เมืองบรรพกาลอันกว้างใหญ่เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวเย็นยะเยือกเท่านั้น

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

เมืองบรรพกาล ณ อาณาเขตทางตะวันออกเฉียงเหนือ

ยามพลบค่ำวันที่สอง เฉินซีตื่นขึ้นมาในห้องกว้าง

เขาลุกขึ้นจากเตียงพลางยกแขนขึ้น ทว่ารู้สึกอ่อนแรงเล็กน้อย เห็นได้ว่าเขาใช้พละกำลังมากเกินไป โชคดีที่สภาพร่างกายแข็งแรงเพียงพอ ดังนั้นจึงไม่มีสัญญาณว่าพลังชีวิตจะเหือดแห้งหรือแก่นสารจะถูกทำลาย มิฉะนั้น การฟื้นฟูร่างกายจนแข็งแรงสมบูรณ์เหมือนเดิมคงไม่ใช่เรื่องง่าย

หลังจากนั้น เฉินซีก็ดูจะคิดอะไรบางอย่างได้ในทันใด เขายกมือขึ้นแตะหน้าอกของตัวเองพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อสังเกตเห็นว่าหม้อใบจิ๋วยังอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น เหตุการณ์มากมายที่เพิ่งเกิดขึ้นได้หลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเขา

ในวันนั้น หม้อใบจิ๋วได้ฉายแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา มันพาเขาขึ้นไปบนเวหาเพื่อต่อกรกับจักรพรรดิภูตผีหลีหวงและพรรคพวก ในเวลานั้น สติของเขายังคงอยู่ มีเพียงร่างกายของเขาเท่านั้นที่ถูกมันควบคุม

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขาเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้น พลังและวิชาอันทรงพลังที่หม้อใบนั้นแสดงออกมาทั้งหมดทำให้เขาตื่นเต้นจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก

ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงที่สุดก็คือภูมิหลังของมัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสมบัติที่ได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจจะมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ หม้อใบจิ๋วไม่เพียงได้เห็นการเดินทางของเหล่าทวยเทพมาก่อน แม้แต่สมรภูมิบรรพกาลก็สร้างขึ้นโดยมันผู้เดียว หม้อใบจิ๋วนั้นเหมือนกับเทพเจ้าผู้น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก!

“ขอบคุณนะ…” ฝ่ามือของชายหนุ่มลูบหม้อใบนั้นเบา ๆ ขณะที่พึมพำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ทว่าไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากหม้อใบจิ๋ว มันตกอยู่ในความเงียบงันเหมือนกับคราที่เขาได้รับสมบัติครั้งแรก

เฉินซีทราบว่าหม้อใบจิ๋วไม่ได้ทอดทิ้งเขาเพราะสัมผัสได้ว่าจิตสำนึกของมันยังคงอยู่ ส่วนเงาที่ทุกคนเห็นในวันนั้น มันเป็นเพียงสิ่งที่หม้อใบจิ๋วตั้งใจทำเพราะกังวลว่ามันจะนำภัยพิบัติมาสู่เขา

เพราะอย่างไรแล้ว ทุกคนก็ได้เห็นหม้อหยกใบนี้เมื่อกำลังต่อสู้กับหลีหวงและพรรคพวกและสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของมัน ดังนั้นมันคงจะกลายเป็นจุดดึงดูดความโลภมาอย่างแน่นอน หากยังอยู่กับเฉินซีต่อไป

ความมั่งคั่งของคนผู้หนึ่งพังพินาศลงด้วยความโลภของผู้อื่น

หากข่าวลือเกี่ยวกับสมบัติทรงอำนาจกับการดำรงอยู่อันน่าเกรงขามที่สร้างทั้งสมรภูมิบรรพกาลด้วยตัวเองถูกเผยแพร่ออกไป มันอาจพาผู้ยิ่งใหญ่ทั่วทั้งภพที่สามออกมาเพื่อแย่งชิงมันจากเขาก็เป็นได้!

ดังนั้นหม้อใบจิ๋วจึงได้คิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะทำสิ่งนี้ มันได้แก้ไขปัญหามากมายให้กับเฉินซีได้อย่างเหลือเชื่อ

สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของหม้อใบจิ๋วอย่างยิ่ง แม้ว่ามันจะช่วยเหลือเขาโดยอาศัยกฎสมดุลแห่งแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันเสมอ ทว่าความช่วยเหลือนี้ย่อมเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่ชื่นชอบอย่างแน่นอน ดังนั้นเฉินซีจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

เฉินซีผลักประตูห้องและมาถึงลานกว้าง

ลานกว้างนั้นรกไปด้วยวัชพืชเช่นเดิม ขณะที่ดอกไม้ป่าผลิบานอยู่ตลอดทางภายใต้ลมหนาวที่พัดผ่าน

ก๊อก! ก๊อก!

หลังจากยืนอยู่ในลานกว้างได้ครู่หนึ่ง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก

เฉินซีถอนสายตาพลางเอ่ยขึ้นว่า “เข้ามาสิ”

ไม่นานนัก คนกลุ่มหนึ่งก็ผลักประตูเข้ามา เป็นเจิ้นหลิวชิง ฟ่านอวิ๋นหลานและพวกพ้อง

“เฉินซี เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” เจิ้นหลิวชิงยิ้มพลางเฝ้าดูชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง ความสุขเล็กน้อยฉายวาบขึ้นบนใบหน้าของนาง เมื่อเห็นว่าเขาสบายดี

เฉินซียิ้มบาง จากนั้นสายตาของเขาก็กวาดมองผ่านทุกคนก่อนที่จะเอ่ยว่า “ข้าสบายดี”

ไม่มีผู้ใดในราชวงศ์ซ่งสูญเสียในศึกครั้งนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการปรากฏตัวของอวิ๋นหลานเซิง แต่ที่สำคัญที่สุดเป็นเพราะได้รับความช่วยเหลือจากวิปลาสหลิ่ว

อาจเป็นเพราะความกังวล วิปลาสหลิ่วจึงเฝ้าดูแลพวกเขาทั้งหมดเป็นพิเศษในระหว่างการต่อสู้กับกองทัพมรณะ และด้วยการปกป้องจากผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีที่น่าเกรงขามเช่นเขา จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีผู้ล้มตายในหมู่พวกเขา

ทว่าชะตากรรมของบรรดาศิษย์จากต่างราชวงศ์นั้นช่างน่าสลดใจยิ่งนัก

หลังจากการต่อสู้ยุติลงเมื่อวานนี้ มีคนได้นับจำนวนคนของพวกเขาและพบว่ามีคนเพียงร้อยกว่าคนจากราชวงศ์ต่าง ๆ ที่รอดชีวิต และมีจำนวนผู้เสียชีวิตถึงร้อยละเจ็ดสิบของจำนวนคนทั้งหมด!

แม้แต่สามราชวงศ์ชั้นนำและตระกูลอันทรงเกียรติก็ยังสูญเสียคนไปจำนวนมาก ขณะที่ไม่มีผู้ใดในราชวงศ์ซ่งล้มตาย ซึ่งเป็นเรื่องพิเศษที่ไม่มีที่ใดอื่น