บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 542

บทที่ 542 การลงทัณฑ์ของเซียนสวรรค์

บทที่ 542 การลงทัณฑ์ของเซียนสวรรค์

เซียนสวรรค์!

พวกเขาท่องทะยานไปทั่วจักรวาล เคลื่อนไหวอย่างอิสระอยู่เหนือสวรรค์ทั้งเก้า และมีชีวิตชั่วนิรันดร์ คงอยู่ตลอดทุกยุคทุกสมัย

เซียนสวรรค์!

พวกเขาล้วนเฝ้ามองดูโลกแต่ละใบจากเบื้องบน และควบคุมเคล็ดวิชาที่ลึกลับนับไม่ถ้วนเอาไว้ แล้วพวกเขาจะกลัวข่าวลือและคำนินทาของภพมนุษย์ได้อย่างไร?

การลงมืออย่างกะทันหันของปิงซื่อเทียนในครั้งนี้อาจกล่าวได้ว่าแสดงให้เห็นถึงความหยิ่งยโสของเซียนสวรรค์ได้อย่างดี

ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยอมรับความจริงนี้ได้โดยปริยาย ส่วนเหตุผลนั้นง่ายดายมาก เพราะนี่คือการกระทำของเซียนสวรรค์ ในโลกนี้ เซียนสวรรค์คือทุกสิ่งและเป็นตัวแทนของเจตจำนงสูงสุดที่มิอาจลบหลู่ได้!

แต่ในมุมมองของเฉินซี ปิงซื่อเทียนไม่คู่ควรกับคำว่า ‘เซียนสวรรค์’ เลยแม้เพียงน้อย คนผู้นี้วางอำนาจเหนือทุกสิ่งและเหยียบย่ำทุกสิ่งอย่างไร้เหตุผล ตัวตนเช่นนี้แทนที่จะเรียกว่าเซียน ให้เรียกว่ามารชั่วร้ายดูจะเหมาะเสียกว่า!

การที่ชิงซิ่วอี้ถูกบังคับพาตัวไปในตอนนี้ ทำให้เขาเกลียดชังอีกฝ่ายเข้ากระดูกแล้ว

“ทีนี้ เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?” ปิงซื่อเทียนเอามือไพล่หลังในขณะที่มองไปทางศัตรู ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและท่าทีไม่แยแส

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเฉินซี น้ำเสียงที่สงบของเขามีทั้งความก้าวร้าวและกดข่ม ทั้งยังมีความดูถูกเหยียดหยามประหนึ่งแมวที่กำลังเล่นกับหนู

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเซียนสวรรค์จะไร้ยางอายเช่นนี้ หากรู้ ข้าคงจะยืนมองดูเจ้าตกตายด้วยน้ำมือของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพทั้งสี่คนนั้นไปแล้ว” เฉินซีพูดอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของทุกคนก็เต้นระรัว เพราะสิ่งที่เฉินซีกล่าวมานั้นนับเป็นการเยาะเย้ยปิงซื่อเทียนซึ่ง ๆ หน้าว่า เขาไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณ แต่กลับสร้างปัญหาและข่มเหงผู้มีพระคุณอีก

นี่… ถือเป็นการหมิ่นศักดิ์ศรีของปิงซื่อเทียนยิ่งนัก!

“เกรงว่าอีกเดี๋ยวเด็กคนนี้คงจะต้องทนทุกข์ทรมานแล้ว…” ทันใดนั้น ความคิดเดียวกันนี้ก็เกิดขึ้นในใจของทุกคนอย่างพร้อมเพรียง

“เจ้าช่างโอ้อวดได้ไร้ความละอายจริง ๆ ข้าสงสัยนักว่าซิ่วอี้หลงใหลในตัวเจ้าไปได้อย่างไรกัน” โดยไม่คาดคิด เซียนสวรรค์หนุ่มไม่ได้โกรธเคืองหรือลงมือฆ่าใครเลยสักคน

รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นที่มุมปาก ขณะที่เขาส่ายหน้าและพูดว่า “ด้วยกำลังอันน้อยนิดของเจ้า จะทำอะไรได้ด้วยอย่างนั้นหรือ? หากมีความสามารถจริง ๆ เกรงว่าเจ้าคงจะไม่เฝ้าดูข้าพาตัวซิ่วอี้ไปเฉย ๆ อย่างไร้ประโยชน์หรอกจริงหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเฉินซีก็ดิ่งวูบลงไปชั่วขณะ ดูเหมือนชายผู้นี้จะเดาได้แล้วว่า หม้อใบจิ๋วไม่อาจแสดงพลังเหนือธรรมชาติดังเช่นเมื่อวานได้ ดังนั้นเขาจึงกล้าไร้ยางอายเช่นนี้?

“ในเมื่อเจ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ต่อไปข้าจะชำระหนี้กับเจ้า!” การแสดงออกของปิงซื่อเทียนกลับสู่ท่าทีไม่แยแส ในขณะที่จ้องมองเฉินซีอย่างเย็นชาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารของเขา “ในฐานะผู้บ่มเพาะ เจ้าที่กล้าดูถูกเกียรติของข้าเช่นนี้ สมควรโดนลงโทษอย่างไรดี!?”

ครืนนน!

พร้อมกับจิตสังหารที่พวยพุ่งออกมา โลกทั้งใบก็มืดลงทันที กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งปกคลุมไปทั่วทุกทิศทาง กระแสลมบนท้องฟ้าหมุนวน ความว่างเปล่าส่งเสียงครวญครางประหลาดที่ดูน่ากลัวยิ่ง ทำให้หัวใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นสั่นระริก

และเฉินซีเป็นคนแรกที่ต้องแบกรับความรุนแรงของมัน เขารู้สึกเพียงว่าหัวของเขากำลังส่งเสียงอื้ออึง ร่างกายราวกับถูกกดทับไว้ในเหวอันไร้ก้นบึ้ง จนหายใจลำบากอย่างมาก และไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร เขาก็ไม่สามารถหลบหนีจากการถูกจิตสังหารนี้กักขังเอาไว้ได้เลย

เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้เลย ช่องว่างระหว่างเขากับอีกฝ่ายนั้นมีมากเกินไป แม้จะเป็นเพียงจิตสังหาร แต่คนหนึ่งเป็นเพียงผู้บ่มเพาะ ในขณะที่อีกคนเป็นถึงเซียนสวรรค์ พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันแต่แรกแล้ว ดังนั้นเขาจะหลบหนีพ้นได้อย่างไร?

ใบหน้าของเฉินซีในยามนี้บิดเบี้ยวมาก ดวงตาของเขาแดงก่ำ คุกรุ่นด้วยความโกรธ เขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกขังอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังและเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

“เฉินซี!” เจิ้นหลิวชิงและคนอื่น ๆ หวาดกลัวอย่างมาก แต่พวกเขาทั้งหมดก็ยังคงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันด้วยความตั้งใจที่จะช่วยเหลือ

ทว่าก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้ ปิงซื่อเทียนก็ยกมือขึ้นและและใช้ทักษะเซียนกักขังพวกเขาเอาไว้ ทำให้ไม่มีใครไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป

คนส่วนใหญ่ล้วนแสดงออกว่าไม่สามารถทนดูเรื่องนี้ได้ แต่พวกเขาก็ไม่มีอำนาจหยุดมัน ในเมื่อนี่คือบทลงโทษของเซียนสวรรค์ แล้วใครจะกล้าขัดขวางกัน?

‘เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงอาจหาญยั่วยุผู้เป็นเซียนสวรรค์? เจ้าช่างไม่คิดถึงผลลัพธ์เอาเสียเลย!’ เฟิงเจี้ยนไป๋เย้ยหยันในใจ

‘ช่างน่าพอใจเสียจริง! เพื่อยุติปัญหาทั้งหมดในอนาคต มันคงเป็นการดีที่สุดหากเด็กคนนี้จะถูกฆ่าทิ้งเสีย!’ ในอีกด้านหนึ่ง ซางเชวี่ยเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เขาลอบหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมในใจ

“ศิษย์พี่ปิง เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อย ด้วยสถานะของท่านไยจึงต้องลดตัวไปยุ่งกับเขาด้วย? เห็นแแก่ศิษย์น้องของท่านไว้ชีวิตเขาสักครั้งเถิด” อวิ๋นหลานเซิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดเกลี้ยกล่อมเบา ๆ

ปิงซื่อเทียนขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายกล่าว “ศิษย์น้องอวิ๋น เด็กคนนี้ยั่วโมโหข้าต่อหน้าทุกคน เขาไม่สมควรถูกลงโทษหรือ?”

“ศิษย์พี่ปิง…” อวิ๋นหลานเซิงรีบพูดอย่างร้อนใจ

“ลืมมันไปเถิด” ปิงซื่อเทียนโบกมือเพื่อขัดจังหวะอวิ๋นหลานเซิง “ศิษย์น้องอวิ๋น เพราะเห็นแก่เจ้า วันนี้ข้าจะไม่ฆ่าเขา”