บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 641

บทที่ 641 รายชื่อผู้เยี่ยมยุทธ์

บทที่ 641 รายชื่อผู้เยี่ยมยุทธ์

หลังจากที่ยับยั้งความคิดของตนเองแล้ว เฉินซีก็มองไปรอบ ๆ จากนั้นเขาก็ควบคุมแรงกระตุ้นที่ปรารถนาจะขัดเกลาเส้นเอ็นเทพอสูร ก่อนที่ในที่สุดจะวางมันลงในเจดีย์บำเพ็ญทุกข์

มีคนมากมายที่นี่ ดังนั้นหากเขาขัดเกลาสมบัติเช่นเส้นเอ็นเทพอสูรที่นี่ คงเป็นการยากที่จะหลีกเลี่ยงการสังเกตเห็น และมันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่แน่

หือ!?

เฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหลับตาลง และนั่งขัดสมาธิอยู่ที่เบื้องหน้าของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณน้ำแข็งเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ จากนั้นจึงทำความเข้าใจต่อร่องรอยของมหาเต๋าแห่งวารีที่เล็ดลอดออกมาจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณน้ำแข็งนี้คู่ควรกับการที่เป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ถือกำเนิดในยุคบรรพกาลโดยแท้ เพราะเพียงชั่วพริบตา เฉินซีก็รู้สึกถึงเต๋ารู้แจ้งแห่งวารีที่ถาโถมเข้าสู่จิตใจของเขาอย่างมากมายและไร้ที่ติ อีกทั้งยังทำให้ความเข้าใจต่อเต๋ารู้แจ้งแห่งวารีลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ความรู้สึกเช่นนี้ราวกับว่าเขาจมอยู่ในน้ำที่ไหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และทุก ๆ ส่วนของร่างกายก็สามารถรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของน้ำได้อย่างชัดเจนและสมบูรณ์แบบ บางครั้งมันก็ไหลเชี่ยว บางครั้งมันก็ไหลริน บางครั้งมันก็ถาโถม และมันก็แสดงลักษณะของน้ำได้อย่างชัดเจน

ไม่มีสิ่งใดในโลกที่อ่อนโยนกว่าน้ำ และไม่มีการป้องกันใดที่ทำลายไม่ได้

เพียงประโยคเดียวก็ครอบคลุมความลึกล้ำทั้งหมดของมหาเต๋าแห่งวารี น้ำนั้นอ่อนโยนโดยธรรมชาติ แต่เมื่อมันรุนแรง มันก็สามารถทำลายภูเขาและทำให้โลกจมน้ำได้ ซึ่งมันก็นับได้ว่าเชี่ยวชาญในการโจมตีเช่นกัน

แต่ในเวลาไม่นาน เฉินซีก็สังเกตเห็นว่าความลึกล้ำของน้ำที่เขาสัมผัสได้นั้น ลึกซึ้ง ลึกล้ำ และกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งกว่าที่เขาจะสามารถเข้าใจได้ และมันก็ครอบคลุมทุกสิ่งในโลก

ชายหนุ่มสามารถสัมผัสได้ว่า กลิ่นอายของน้ำนี้แฝงไปด้วยการหมุนเวียนของหยินและหยาง ซึ่งเปรียบเสมือนกับแสงสว่างและความมืด มันมีทั้งความหนักแน่นและความอ่อนโยนไปพร้อม ๆ กัน… ทำให้มันไร้ที่ติและสมบูรณ์ยิ่งขึ้น

“สรรพสิ่งล้วนถูกแบ่งออกเป็นหยินและหยาง แล้ววารีนี้จะถูกยกเว้นได้อย่างไรกัน? ในเมื่อมีวารีหยินสุดขั้ว ก็ย่อมมีวารีหยางสุดขั้วเช่นกัน วารีจากธาตุทองมีความยืนหยุดและเหนียวแน่น วารีจากธาตุไม้นั้นหลอมรวมรากฐาน…”

ความเข้าใจมากมายได้พรั่งพรูเข้าสู่หัวใจของเฉินซีเหมือนสายน้ำ ทำให้เขาจมดิ่งสู่สถานะที่ไร้ตัวตนต่อการรู้แจ้งถึงเต๋า ซึ่งความเข้าใจต่อมหาเต๋าวารีก็พุ่งทะยานพร้อม ๆ กับสิ่งนี้

หนึ่งวันผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น คลื่นเสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามา และมันก็ตามมาด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เฉินซีตื่นขึ้นจากสถานะที่ลึกซึ้งของเขาในทันที

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้เขารู้สึกได้ ว่าถ้าตนเองยังคงทำสมาธิเพื่อทำความเข้าใจ ก็คงไม่ถึงหนึ่งเดือนที่เขาจะบรรลุความเข้าใจในเต๋ารู้แจ้งแห่งวารีจนถ่องแท้ ทว่าตอนนี้มันกลับถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน ดังนั้นในใจของเขาจึงรู้สึกไม่ยินดีเลยสักนิด

“ใครกันที่บังอาจทำลายการบ่มเพาะของข้าเช่นนี้ ?! นี่พวกมันไม่รู้หรือ ว่าห้ามส่งเสียงดังที่หน้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณน้ำแข็ง?” เฉินซีพึมพำในใจ แต่เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเมื่อเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ เพราะแท้จริงแล้ว นั่นคืออันเวยที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา!

นางมีผมอันงดงามที่ปล่อยสยายลงมาบนไหล่ ผิวที่ขาวกระจ่างราวกับปุยหิมะ รูปลักษณ์ที่งดงาม อีกทั้งยังมีรูปร่างที่เพรียวบางและสง่าราวกับลายเส้นที่ยอดจิตรกรวาดไว้ได้อย่างสวยงามและสมบูรณ์แบบ กลิ่นอายอันไร้ตัวตนและไม่ธรรมดาของนาง ดลบัลดาลให้หญิงสาวดูเหมือนกับเทพธิดาที่เดินมาจากขอบฟ้า ซึ่งเปล่งประกายและสุกสกาวยิ่ง

หญิงงามผู้นี้มีรูปโฉมและรูปลักษณ์ที่สามารถพลิกอาณาจักรได้เพียงนางเดินผ่าน และนางก็ทำให้เกิดความปั่นป่วนแก่บริเวณโดยรอบในทันที

เหล่าผู้บ่มเพาะที่แต่เดิมกำลังทำสมาธิเพื่อทำความเข้าใจ ต่างก็ไม่พอใจที่ถูกรบกวน แต่เมื่อเห็นหญิงงามเช่นนี้ปรากฏขึ้น พวกเขาก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ และความไม่พอใจที่ผุดขึ้นในใจก็พลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย ในขณะที่ดวงตาของพวกก็เริ่มลุกโชนด้วยแรงปรารถนา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินซีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตัวเอง ไม่น่าแปลกใจที่เสียงโห่ร้องจะดังขึ้น หญิงงามอย่างอันเวยผู้งดงามราวกับเทพธิดาบนสวรรค์ ย่อมดลบันดาลให้เกิดความปั่นป่วนไม่ว่านางจะไปที่ใดก็ตามอยู่แล้ว!

“ข้าคงไม่ได้รบกวนต่อการทำความเข้าใจของเจ้าใช่หรือไม่?” อันเวยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด