บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 687

บทที่ 687 สุนัขทมิฬเฝ้านรก

บทที่ 687 สุนัขทมิฬเฝ้านรก

ร่างบางของเสี่ยวเฉินเอนลงสู่อ้อมแขนเฉินซี และในที่สุดนางก็หยุดร้องไห้

ทว่าโม่ย่ากับเด็กคนอื่น ๆ ยังจ้องเฉินซีด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ไม่ปิดบังความเกลียดชังสักนิด ทำให้เหมิงเหวยที่อยู่ใกล้เคียงรู้สึกเวียนหัว

ในช่วงครึ่งเดือนที่เฉินซีมาอยู่ด้วย เขาจะนอนอยู่บนเตียงเสมอ ถึงแม้ว่าจะกินอาหารน้อย แต่ก็ยังทำให้อาหารที่เก็บไว้ลดลงไปมากอยู่ดี อีกทั้งยังต้องเสียตัวยาต่าง ๆ เพื่อใช้รักษาด้วย

ตามแผนเดิมแล้ว ทั้งอาหารและยาจะเลี้ยงคนทั้งกลุ่มได้ราวหนึ่งเดือน แต่เพราะมีเฉินซี ตอนนี้จึงอยู่ได้เพียงครึ่งเดือน

หากในอีกครึ่งเดือนไม่ไปเติมเสบียง พวกเขาก็คงจะต้องอดอาหารกันถ้วนหน้า หรืออาจจะอดตายก่อนจะถึงจุดหมายก็เป็นได้

กระทั่งเหมิงเหวยยังเป็นห่วงเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงเข้าใจเหตุผลที่โม่ย่าอารมณ์ไม่ดีในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้

เฉินซีหัวเราะเสียงขื่น มองสายตาไม่เป็นมิตรที่พุ่งตรงมาที่ตนเอง จากนั้นก็หันไปมองเหมิงเหวย “พี่เหมิงเหวย เผ่าท่านมักออกล่าที่ใดยามอาหารหมดหรือ?”

หลายวันที่ผ่านมา ชายหนุ่มได้กินอาหารไปมากจริง ๆ และนั่นก็เพื่อทำให้ฟื้นคืนพลัง เขาจึงพบว่าอาหารทุกอย่างเป็นซุปจากผงเนื้อแห้งและกระดูก จึงคาดคะเนว่าเผ่านี้หาอาหารจากการออกล่า

“เจ้า… อยากช่วยพวกเราออกหาอาหารหรือ?” เหมิงเหวยประหลาดใจ จากนั้นมองเฉินซีแปลก ๆ แล้วขมวดคิ้ว “น้องเฉินซี เจ้าควรวางใจ พักฟื้นอยู่ในกระโจมก่อนเถอะ โม่ย่าโกรธจึงพูดเช่นนั้น แต่อย่าได้คิดมากเลย”

เขาคิดว่าเฉินซีเอ่ยด้วยความโกรธ และคาดคะเนไว้นานแล้วว่าอาการบาดเจ็บของเฉินซีหนักเกินไป แทบเรียกได้ว่าพิการ ไม่ต้องพูดเรื่องออกล่า เดินให้ปกติยังยาก!

“หึ! ปล่อยเขาไปสิ เขาอยากตายจะไปห้ามทำไม?” โม่ย่าเอ่ยเสียงเย็น ในใจอยากให้อีกฝ่ายตาย ๆ ไปเสีย

“เอาล่ะ โม่ย่า ใจเย็นลงก่อนแล้วอย่าสร้างปัญหาอีกเลยนะ?” เหมิงเหวยมุ่นคิ้ว ใบหน้าแข็งกร้าวเผยแววภูมิฐาน

โม่ย่าที่เห็นดังนั้นก็ได้ส่งเสียงไม่พอใจ หญิงสาวยังคงต่อว่าออกมาไม่หยุด เช่นเดียวกับสายตาที่มองไปยังเฉินซีก็ยิ่งเผยความเกลียดชังกว่าเก่า

กระทั่งพวกหนุ่มสาวและเด็กพวกนั้นยังมีสีหน้าเหยียดหยัน

ทุกคนฝึกฝนมาตั้งแต่เล็ก เคารพผู้แข็งแกร่ง เฉินซีผู้อ่อนเปลี้ยนี้ไม่เพียงจะมาผลาญอาหารและยาของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังทำทีเป็นแข็งแกร่งอีก ทุกคนจึงยิ่งไม่ชอบใจ

เฉินซีที่เห็นดังนั้นได้แต่เกาจมูกตนเอง ไม่รู้จะพูดอะไร

“พี่วางใจแล้วพักผ่อนเถอะ หายดีแล้วค่อยออกไปล่าก็ยังทัน” เสี่ยวเฉินเอนร่างลงในอ้อมแขนเฉินซี เอ่ยเสียงเบา นัยน์ตากลมโตดูปลอบโยน

เฉินซีไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาจึงเอ่ยเสียงเบาขึ้น “เสี่ยวเฉิน ข้าเบื่อจะอยู่ในกระโจมแล้ว เหตุใดเจ้าไม่พาข้าไปเดินแถวนี้สักหน่อยเล่า?”

“ได้สิ!” เด็กหญิงพยักหน้าอย่างแข็งขัน

เฉินซีคลี่ยิ้มให้พลางลูบผมหนาสีดำขลับของเด็กสาว

“น้องเฉินซี เจ้าอย่าได้ไปไกลนักเล่า เดินคลายเบื่ออยู่แถวนี้ก็พอ” ก่อนจาก เหมิงเหวยยังเอ่ยเตือนอย่างหวังดี เหมือนกังวลว่าเฉินซีจะถูกอสูรดุร้ายลากไป

เฉินซีพยักหน้า จากนั้นจับมือเสี่ยวเฉินแล้วพากันเดินออกไป

“เหตุใดเราไม่ตามพวกนั้นไปแล้วสังหารขยะนั่นทิ้งเสียเลยเล่า?” โม่ย่ามองร่างที่เลือนหายไปของเฉินซี ใบหน้างามเผยความลังเลออกมา

“โม่ย่า ท่านนักบวชเรียกเขาไปพบคืนนี้ หากจู่ ๆ อีกฝ่ายหายตัวไป เจ้ารับผลที่ตามมาไม่ไหวแน่” เหมิงเหวยเหลือบมองโม่ย่า เหมือนทั้งเตือนทั้งแนะ “อย่างไรก็เสียทั้งข้าวทั้งยากับเขาไปมากแล้ว ไว้หากท่านนักบวชมั่นใจแล้วว่าเขาไร้ประโยชน์ ถึงตอนนั้นก็ค่อย…”

“จัดการได้ตามใจข้า?” โม่ย่าตาเป็นประกาย

เหมิงเหวยโบกมือไม่กล่าวอะไรอีก แต่กลับถอนหายใจอยู่ภายในใจ

…

นรกขุมที่เก้าเป็นสถานที่แสนประหลาด มีท้องฟ้าสีเทาเข้มอยู่ตลอด ราวกับมีหมอกควันหนาฟุ้งกระจายอยู่ ไม่อาจเห็นตะวัน จันทรา และดวงดาวได้เลย

อีกทั้งกฎแห่งเต๋าสวรรค์ที่นี่ยังมีไม่มาก แทบสัมผัสไม่ได้ ราวกับเต๋าแห่งสวรรค์ได้ละทิ้งที่นี่ไปแล้ว

ส่วนสภาพแวดล้อมก็ยิ่งไม่เอื้ออำนวย ทุกแห่งปกคลุมไปด้วยหินเหมือนทะเลทราย ไม่มีดอกไม้ พืช หรือต้นไม้ ไร้ความมีชีวิตชีวาอย่างสิ้นเชิง ทำให้รู้สึกกดดันอย่างมาก

‘ผู้เหลือรอดแห่งนรกขุมที่เก้า สถานที่รกร้าง… ที่นี่ประหลาดแท้!’ เฉินซีถอนใจก่อนจะเดินไปกับเสี่ยวเฉิน ห่างออกมาจากกระโจมแล้ว

“พี่จะพาข้าไปไหนหรือ?” เสี่ยวเฉินเงยหน้าเล็กขึ้นถาม

“ถึงแล้วก็รู้เอง” เฉินซีเอ่ยพลางยิ้ม ยามเห็นเสี่ยวเฉิน มันก็ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงซีซีสมัยยังเด็ก เพราะนางทั้งน่ารักและงดงามเหมือนกัน เวลาผ่านไปหลายปี ซีซีคงจะกลายเป็นหญิงงามแล้วกระมัง?

“พี่คงไม่ได้พาข้าไปหาอาหารหรอกใช่หรือไม่?” เสี่ยวเฉินพลันเอ่ยขึ้นเสียงเบา แต่นัยน์ตากลมโตกลับไร้ซึ่งความหวาดกลัว จะมีก็เพียงความตื่นเต้น ความอยากรู้อยากเห็น และกระตือรือร้นแทน

เฉินซีมองเด็กหญิงด้วยความประหลาดใจ ชื่นชมเด็กน้อยอยู่ภายในใจ นางช่างเป็นเจ้าหนูที่ชาญฉลาดนัก!

แกว้ก! แกว้ก!