บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 715

บทที่ 715 นายน้อยที่เอาแต่ใจ

บทที่ 715 นายน้อยที่เอาแต่ใจ

ในฐานะที่เป็นร้านอาหารชื่อดั่งในเมืองหลีหั่ว คนที่สามารถเป็นลูกค้าของที่นี่ได้จะต้องเป็นผู้มั่งคั่งหรือผู้สูงศักดิ์เท่านั้น

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มีเพียงคนที่มีพลังและทรัพย์สินเท่านั้นที่สามารถซื้ออาหารและสุราราคาแพงของที่นี่ได้

ยิ่งกว่านั้น ผู้มีทรัพย์สินและความแข็งแกร่งมักจะให้ความสำคัญกับการกิริยามารยาทเป็นอย่างมาก ถึงแม้พวกเขาจะหยิ่งผยอง แต่เมื่อสนทนาก็จะไม่ส่งเสียงดังเซ็งแซ่เหมือนผู้คนในตลาด

ตัวอย่างเช่น แม้ก่อนหน้านี้บรรยากาศในห้องโถงจะสงบยิ่ง แต่เมื่อมีเสียงสนทนาดังขึ้น ก็จะไม่มีใครสักคนเอะอะโวยวาย และมีเสียงโห่ร้องเพียงชั่วครู่เมื่อเยี่ยนสือซานมาถึงเท่านั้น

แต่เพียงชั่วครู่ หลังจากที่ชายหนุ่มนั่งที่โต๊ะของซูชิงเยียนแล้ว บรรยากาศก็กลับมาสงบอีกครั้ง

ทว่าตอนนี้กลับมีใครบางคนส่งเสียงดังเข้ามาในห้องโถง ทั้งที่ตัวเขายังไม่ได้เข้ามาในห้องโถงเลยด้วยซ้ำ และมันก็ดังมาก จนทำให้หลายคนแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา

“ไร้สาระ! โรงเตี๊ยมเซียนระเริงเป็นสถานที่ที่ทุกคนสามารถมาได้มิใช่หรือ?” มีคนขมวดคิ้วและแสดงความไม่พอใจ

“จากน้ำเสียงของเขาดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจในตัวเองมาก หรือว่ามาจากกองกำลังที่ยิ่งใหญ่? แต่เหตุใดคนผู้นี้ถึงไม่รู้จักสำรวมกิริยาและพูดจาเสียงดังเช่นนี้?” ใครบางคนดูจะหลงทางในความคิด

“เหตุใดถึงเป็นคนผู้นี้อีกแล้ว…”

เฉินซีพลันรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า เพราะแค่ฟังเสียงของคนผู้นี้ เขาก็รู้ว่าผู้มาเยือนคือใคร!

สายตาหลายคู่จดจ้องไปที่ทางเข้า เพราะพวกเขาต้องการดูว่าเป็นผู้ใดที่กล้ารบกวนผู้อื่นอย่างไร้ยางอาย

ในไม่ช้า ไป๋กู้หนานที่สวมเสื้อคลุมปักลายก็เดินเข้ามาในห้องโถงด้วยความร่าเริงแจ่มใส ตัวคนยังถือพัดสีขาวที่เคลือบด้วยทองและมีภาพวาดเสมือนจริงของสาวงามสิบแปดคนอยู่บนนั้น เขาเดินส่ายอาด ๆ เข้ามาราวกับไม่มีใครอยู่ที่นี่

“นะ…นายน้อยไป๋!?”

“ใครกัน?”

“จะมีผู้ใดได้อีก? ไป๋กู้หนานจากตระกูลไป๋แห่งเทือกเขาหนามม่วง นายน้อยผู้เอาแต่ใจซึ่งมีชื่อเสียงในโลกแห่งการบ่มเพาะ ผู้คนเรียกเขาว่า ‘ภูตผีคร่ำครวญ’ อีกทั้งเขายังหยิ่งยโสและเอาแต่ใจเป็นอย่างยิ่ง”

“ที่แท้ก็เขา! ไม่แปลกใจ ไม่แปลกใจเลย!”

ทุกคนเข้าใจทันทีเมื่อเห็นไป๋กู้หนาน และความรู้สึกไม่พอใจในใจของพวกเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เพราะพวกเขาจะกล้าไม่พอใจเมื่อเผชิญหน้ากับคนอย่างไป๋กู้หนานได้อย่างไร?

เป็นดั่งสุภาษิตที่ว่า นามของผู้ยิ่งใหญ่เปรียบเสมือนเงาของต้นไม้ แต่ชื่อเสียงส่วนใหญ่ของไป๋กู้หนานนั้นเบนไปในเชิงเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ ซึ่งถือได้ว่าเป็นตัวประหลาดในโลกแห่งการบ่มเพาะ!

“โอ้! มีสาวงามมากมายเชียว!” ทันทีที่เข้ามา ชายหนุ่มไม่มีเวลาแม้จะกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทว่าเจ้าตัวก็ยังสังเกตเห็นหญิงสาวที่บอบบางและงดงามที่โต๊ะของซูชิงเยียน ก่อนที่ดวงตาของไป๋กู้หนานจะสว่างขึ้นทันที จากนั้นมันจึงค่อยหรี่ลง

เพราะไป๋กู้หนานสังเกตเห็นเยี่ยนสือซานซึ่งนั่งอยู่ที่นั่นด้วย และคนผู้นี้ก็ขึ้นชื่อเรื่องคลั่งการต่อสู้ ทำให้ไป๋กู้หนานผู้ไม่กลัวฟ้าไม่เกรงดินรู้สึกว้าวุ่นใจ

แม้จะเอาแต่ใจ แต่เขาก็ยังมีความสามารถในการแยกแยะในระดับหนึ่ง ไม่เช่นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าตัวจะหยิ่งยโสมาจนถึงทุกวันนี้ ดังนั้นไป๋กู้หนานจึงล้มเลิกความคิดที่จะพูดคุยกับสาวงามเหล่านั้นทันที

เขาเพียงหันไปรอบ ๆ ก่อนจะจ้องมองไปยังเฉินซี จากนั้นจึงรีบก้าวอาด ๆ เข้ามา

“ช่างน่ากลัวเหลือเกิน! ข้าได้ยินมาว่าไป๋กู้หนานนั้นหยิ่งยโส เอาแต่ใจและมากด้วยตัณหา ข้ากังวลมากว่าเขาจะเข้ามาพัวพันกับเรายามที่เห็นพวกเราเข้า” หญิงสาวที่โต๊ะของซูชิงเยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแย้มยิ้มออกมา

“เจ้าจะกลัวอันใดอีก ไม่เห็นหรือว่าเขาจากไปแล้ว?” ดวงตาของศิษย์พี่เหวินวูบไหว ขณะที่นางเหลือบมองเยี่ยนสือซานและยิ้มออกมาจาง ๆ “แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะพี่เยี่ยนอยู่ด้วย และมีเพียงคนอย่างพี่เยี่ยนเท่านั้นที่สามารถสยบไป๋กู้หนานได้” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยคำเยินยออย่างชัดเจน

ทว่าเยี่ยนสือซานเพียงยิ้มบาง ๆ และโบกมือ “ก็แค่เรื่องเล็กน้อย อย่าได้กล่าวถึงเลย เพราะนับตั้งแต่ข้าเยี่ยนสือซานอยู่ที่นี่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกศิษย์น้องหญิงทุกคนของเจ้าเด็ดขาด”

ศิษย์พี่เหวินหัวเราะคิกคัก “ ข้าคิดว่าพี่เยี่ยนคงไม่ต้องการให้ใครรังแกศิษย์น้องซูเป็นพิเศษกระมัง?”

เยี่ยนสือซานยิ้มและไม่ปฏิเสธ เขาเพียงจ้องมองไปที่ซูชิงเยียนที่อยู่ใกล้เคียง โดยไม่คิดจะปิดบังความชมชอบแม้แต่น้อย

ทว่าซูชิงเยียนยังคงเงียบ ในขณะที่ใบหน้าของนางกลับดูเหมือนน้ำนิ่งในบ่อร้าง คล้ายหญิงสาวจะไม่รับรู้ถึงสิ่งใดเลย

…

“พี่เฉิน เจ้าอยู่ที่นี่จริง ๆ” ในอีกด้านหนึ่ง ไป๋กู้หนานพลันเดินมาที่โต๊ะของเฉินซีด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนเต็มใบหน้า

“เจ้าต้องการอะไร?” เฉินซีขมวดคิ้วและไม่ได้ลุกขึ้นมาทักทาย

“โธ่ พี่เฉิน ข้ามาที่เมืองหลีหั่วเพียงลำพัง และรู้สึกว้าเหว่เปลี่ยวเหงายิ่งนัก ดังนั้นเมื่อพบคนคุ้นเคยเช่นท่าน ข้าจึงต้องการดื่มให้สาแก่ใจเสียหน่อย” ไป๋กู้หนานนั่งข้างเฉินซีขณะที่เขากล่าว และอีกฝ่ายก็ไม่แม้แต่จะคิดว่าตนเองเป็นคนนอก

“เจ้าคงไม่ได้มาที่เมืองนี้คนเดียวกระมัง? ไม่เช่นนั้น เจ้าจะมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร?”เฉินซีลูบคิ้วของเขาและรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เพราะคนผู้นี้เหมือนดั่งปูนที่ติดตัวไปทุกที่ที่ไป

“เอ่อ ข้าพาคนของข้ามาด้วย” ไป๋กู้หนานหัวเราะด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “พี่เฉิน เหตุใดท่านถึงไม่สั่งอาหารที่ชื่อว่า ‘ปาฏิหาริย์เฉิดฉาย’ เล่า นั่นคืออาหารจานพิเศษของโรงเตี๊ยมเซียนระเริงเชียวนะ และมันน่าเสียดายอย่างยิ่งหากไม่ได้ลิ้มลอง”

“ผู้ดูแลบอกว่าหมดแล้ว อาหารจานนี้มีจำนวนจำกัดและเราไม่สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลเป็นพิเศษได้” เสี่ยวเฉินที่อยู่ใกล้เคียงฉวยโอกาสกล่าวก่อน นางยังเด็กแต่ซุกซนมาก และเด็กหญิงก็ยังจำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้อย่างแม่นยำยิ่ง