บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 739

บทที่ 739 ไป๋หลี่เยียน

บทที่ 739 ไป๋หลี่เยียน

แดนไร้นามและสรวงสวรรค์สงบเงียบ

มีตำนานมากมายเกี่ยวกับสถานที่ลึกลับทั้งสองแห่งนี้ ทว่าตำนานเหล่านี้กลับฟังดูไร้สาระยิ่งนัก ใครบางคนเคยกล่าวติดตลกว่าพวกมันคือสอง ‘ภพเซียนจิ๋ว’ ที่เปิดขึ้นในภพมนุษย์ มีทวยเทพ เซียน และนักปราชญ์จำนวนมากที่หลบหนีจากสังสารวัฏ!

แต่ไม่ว่าข่าวลือจะเป็นจริงหรือไม่ สถานที่ลึกลับสองแห่งนี้ได้ถูกย้อมด้วยบรรยากาศลึกลับสุดหยั่งไปแล้ว

แต่เฉินซีก็เข้าใจดีว่า ต่อให้ข่าวลือเหล่านั้นจะกล่าวเกินจริงเล็กน้อย แต่สถานที่ลึกลับทั้งสองแห่งนี้ย่อมเต็มไปด้วยผู้ยิ่งใหญ่จำนวนมากที่น่าเกรงขามไร้ใครเทียบอยู่!

เพราะตอนที่เขาอยู่ในสมรภูมิบรรพกาล เจิ้นหลิวชิง ฟ่านอวิ๋นหลาน หลิงอวี๋ นายน้อยโจว และคนอื่น ๆ ที่เป็นสหายของเขาต่างได้รับเลือกโดยตัวตนยิ่งใหญ่จากสถานที่ลึกลับเหล่านี้ไปเป็นศิษย์

เช่น มหาปราชญ์ย่ำสวรรค์จากแดนไร้นาม หวงเหมยเวิงจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขนนก ฟางจ่านเหมยจากนิกายอสูรสวรรค์แรกกำเนิด และหลวงจีนฉผัสสะจากวัดป่าธยานะ

ตัวตนยิ่งใหญ่เหล่านี้ไม่แม้แต่จะสนใจปิงซื่อเทียน หากไม่ใช่เพราะประกาศิตเซียนสวรรค์ มหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ก็คงลงมือสังหารปิงซื่อเทียนไปแล้ว ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่านิกายที่หนุนหลังเขาอยู่นั้นน่าหวาดกลัวมากแค่ไหน

เขาวิญญาณนิรันดร์คือกองกำลังอันน่าสะพรึงจากสรวงสวรรค์สงบเงียบ

ในตอนนี้ ศิษย์ของเขาวิญญาณนิรันดร์ไม่เพียงได้ก้าวเข้าสู่โลกภายนอกแล้วเท่านั้น พวกเขาถึงขั้นมาเยือนนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ณ โถงพินิจกระบี่ จึงทำให้เฉินซีได้กลิ่นที่ไม่ชอบมาพากลอย่างรุนแรง

แต่ในอึดใจต่อมา เขาพลันหยุดคิดเกี่ยวกับมัน ด้วยในขณะนี้มีปัญหามากมายนักที่เข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของเขา ทั้งเรื่องของเหมิงเหวย การแก้แค้นให้กับพวกศิษย์พี่ และการเข้าพบประมุขนิกาย… มีหลายสิ่งเกินไปที่ชายหนุ่มต้องทำ ดังนั้นไม่ว่าศิษย์ของเขาวิญญาณนิรันดร์จะลึกลับน่าเคารพเพียงใด เขาก็ไม่มีอารมณ์จะไปพบแม้แต่นิดเดียว

“ช่างมันก่อน ข้าคงไม่อาจไปยังโถงพินิจกระบี่ได้” เฉินซีกล่าว “ต้องขอรบกวนให้ศิษย์น้องไปบอกผู้อาวุโสเลี่ยเผิงว่าข้ากำลังจะมุ่งหน้าไปยังยอดเขาสัประยุทธ์เพื่อพบกับประมุขนิกาย”

ศิษย์ชั้นยอดทั้งสองต่างตกตะลึง พวกเขาวิตกยิ่ง “ศิษย์พี่เฉินซี รอเดี๋ยวก่อน!”

เฉินซีขมวดคิ้ว “มีอันใดอีก?”

ศิษย์คนหนึ่งเผยรอยยิ้มขมขื่นแล้วตอบว่า “ศิษย์พี่ หากกล่าวกันตามตรง ศิษย์จากเขาวิญญาณนิรันดร์เหล่านั้นหยิ่งทะนงมาก พวกเขาข่มขู่ว่าจะเอาชนะศิษย์ชั้นยอดที่โดดเด่นที่สุดทุกคนในนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ตอนนี้ การซ้อมต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้นในโถงพินิจกระบี่ เรื่องนี้ข้องเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของพวกเราศิษย์นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ศิษย์พี่ ท่านช่วย…”

ทว่าเฉินซีกลับกล่าวขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้กล่าวจบ “ก็แค่ซ้อมต่อสู้เอง ไม่ใช่สู้ถึงตายเสียหน่อย อีกอย่างยังมีเสิ่นหลางหยา ฉางเล่อ หลงเจิ้นเป่ย อวิ๋นเยี่ย หนิงเจิน และศิษย์พี่คนอื่นบนยอดเขาจรัสเทวะไม่ใช่หรือ?”

มีศิษย์ชั้นยอดบนยอดเขาจรัสเทวะทั้งสิ้นหนึ่งร้อยเก้าคน มีมากกว่ายี่สิบคนที่เป็นผู้ขัดเกลากายา และพวกเขาส่วนใหญ่มาจากยอดเขาจรัสใต้

ในบรรดายี่สิบคนนี้ที่เป็นผู้ขัดเกลากายาสามารถติดอยู่ในห้าอันดับแรกของศิษย์ชั้นยอดได้ พวกเขาล้วนแต่ก็เป็นบุคคลชั้นหนึ่งในยอดเขาจรัสเทวะ ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังครอบครองพลังอันยอดเยี่ยมและมีความสำเร็จในการต่อสู้อันสูงส่ง

ยกตัวอย่างเช่น หนิงเจินที่ชายหนุ่มพูดถึงก่อนหน้านี้คือตัวตนที่ติดสามอันดับแรกในบรรดาศิษย์ผู้ขัดเกลากายา ความแข็งแกร่งของคนผู้นี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าลั่วเชี่ยนหรง อวิ๋นเยี่ย หวังจ้งฮ่วนและคนอื่นแม้แต่นิดเดียว

ส่วนฉางเล่อคือตัวตนในตำนานที่ไม่เพียงอยู่อันดับหนึ่งในบรรดาผู้ขัดเกลากายาเท่านั้น แต่ยังเป็นตัวตนที่มีชื่อเสียงท่ามกลางศิษย์ทั้งหนึ่งร้อยเก้าคนบนยอดเขาจรัสเทวะ!

แต่ความโดดเด่นของคนเหล่านี้กลับถูกบดบังด้วยคนคนเดียว เสิ่นหลางหยา!

เขามาจากตระกูลเสิ่นโบราณ ครอบครองพรสวรรค์อันยอดเยี่ยมกับกุมโชคชะตาอันไร้เทียมทานเอาไว้ กระทั่งตัวเขายังขึ้นชื่อว่าเป็นอัจฉริยะไร้ใครเทียบที่ครอบครองเจตจำนงกับโชคชะตาอันยิ่งใหญ่ และครองอันดับหนึ่งในบรรดาศิษย์ชั้นยอดประจำยอดเขาจรัสเทวะ ชนิดที่ว่าไม่มีใครสามารถสั่นสะเทือนตำแหน่งของเขาได้ในรอบสามสิบปีที่ผ่านมา!

แต่คนผู้นี้กลับปกปิดตัวตนจนดูไม่โดดเด่นมากนัก มักเก็บตัวและไม่ข้องเกี่ยวกับศิษย์คนใด บางที นี่อาจจะเป็นศักดิ์ศรีและความถือตัวอีกแบบหนึ่ง เพราะถึงอย่างไร คงเป็นการยากที่จะผสมโรงเข้าด้วยกันเมื่อความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้อยู่ระดับเดียวกัน

แน่นอนว่า เฉินซีย่อมไม่มีความประทับใจหรือความยินดียินร้ายกับคนผู้นี้ เพราะเขาเคยได้ยินชื่อของคนผู้นี้น้อยครั้งนัก

แต่ด้วยชื่อเสียงของอีกฝ่าย ทำให้เฉินซีเชื่อมั่นว่าเขาคงไม่จำเป็นต้องลงมือซ้อมต่อสู้กับศิษย์ของเขาวิญญาณนิรันดร์ในขณะที่เสิ่นหลางหยายังอยู่!

ดังนั้นชายหนุ่มจึงปฏิเสธอีกครั้ง

หากเป็นเวลาอื่น เขาย่อมไม่ปฏิเสธ ถึงอย่างไร ในฐานะศิษย์ของศิษย์นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ชายหนุ่มจะนิ่งดูดายกับใครบางคนที่กล้ามายั่วยุนิกายได้อย่างไร?

แต่ตอนนี้มีความโกรธและความเกลียดชังสั่งสมอยู่ในใจมากเกินไป ชายหนุ่มในขณะนี้ไม่หวังอะไรมากไปกว่าการบุกเข้าไปในยอดเขาจรัสตะวันออกเพื่อต่อสู้กับเยว่ฉือให้รู้แล้วรู้รอด ดังนั้นเขาจะมามีอารมณ์ซ้อมต่อสู้กับอีกฝ่ายได้อย่างไร? ถ้าเฉินซีไม่สามารถควบคุมความโกรธจนพลั้งมือสังหารอีกฝ่ายขึ้นมาจะทำอย่างไร?

“ศิษย์พี่ฉางเล่อ อวิ๋นเยี่ย หลงเจิ้นเป่ย และหนิงเจินมาถึงนานแล้ว แต่ศิษย์พี่เสิ่นหลางหยาปิดด่านบ่มเพาะ เขาจึงอาจจะไม่สามารถเข้าร่วมได้” ศิษย์คนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยความวิตก

“น่าเสียดาย หากศิษย์พี่เสิ่นหลางหยาอยู่ละก็ ผู้อาวุโสเลี่ยเผิงคงไม่กังวลขนาดนี้” อีกคนถอนหายใจออกมา

“นี่มันช่างน่าปวดหัวนัก” เฉินซีขมวดคิ้ว เขาเพิ่งกลับนิกายมาไม่ถึงหนึ่งเค่อด้วยซ้ำ และมีเรื่องด่วนที่ต้องทำ ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่มีอารมณ์ไปยังโถงพินิจกระบี่ แต่เสิ่นหลางหยากลับเก็บตัวบ่มเพาะในนิกายมาโดยตลอด เมินเฉยต่อเรื่องราวในนิกาย คล้ายกับทำตัวหยิ่งยโสโอหังยิ่งนัก!

ทุกคนมองเฉินซีอย่างวิตก