บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 757

บทที่ 757 ร่างของบิดา

บทที่ 757 ร่างของบิดา

ผู้อาวุโสเลี่ยเผิงได้ประกาศคำตัดสินสุดท้ายออกมาแล้ว

จนกระทั่งนางออกจากโถงพินิจกระบี่มาไกลแล้ว จิตใจของไป๋หลี่เยียนก็ยังคงอยู่ในภวังค์สับสน นางพึมพำพูดประโยคซ้ำ ๆ กับตัวเองไปตลอดทาง “เป็นไปได้อย่างไร? มันเป็นไปได้อย่างไร?”

หัวใจของเหล่าศิษย์จากเขาวิญญาณนิรันดร์ที่อยู่ข้าง ๆ ล้วนอัดอั้น พวกเขาต่างพากันถอนหายใจ

หลังจากออกมายังโลกภายนอก ทุกคนได้เวียนไปเยี่ยมเยียนกองกำลังมากมายระหว่างทาง ซึ่งทุกที่ต่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งได้รับความเคารพในฐานะแขกผู้มีเกียรติ และได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่

สิ่งนี้ได้กระตุ้นความเย่อหยิ่งในใจของพวกเขา ทำให้ศิษย์จากเขาวิญญาณรู้สึกว่านอกจากกองกำลังเพียงหยิบมือในแดนไร้นาม และสรวงสวรรค์สงบเงียบแล้ว กองกำลังอื่น ๆ ในโลกใบนี้ก็ไม่มีที่ใดมีค่าพอที่จะได้รับการกล่าวถึงอีก!

แต่ใครจะคิดว่าทันทีที่มาถึงนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง พวกเขาจะวิ่งชนกำแพงครั้งแล้วครั้งเล่า ประสบกับความพ่ายแพ้ซ้ำซาก ไม่เพียงศิษย์พี่ฟางจิ้งเลวี่ยกับศิษย์พี่ลู่ผิงจะพ่ายแพ้ลงอย่างน่าสังเวชด้วยน้ำมือของคู่ต่อสู้ แม้กระทั่งองค์หญิงไป๋หลี่ก็ยังต้องสูญเสียเงินจำนวนมากไปเพราะเหตุนี้ ทั้งยังต้องก้มศีรษะและยอมรับความผิดพลาดต่อผู้อาวุโสของอีกฝ่าย …เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้พวกเขารู้สึกราวกับมีเข็มทิ่มแทงหัวใจ ความภาคภูมิใจที่เคยมีพังทลายลงในทันที!

ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาเสียใจและตื่นตระหนกที่สุดคือ มรดกสูงสุดของนิกายพวกเขาได้รั่วไหลออกมาจริง ๆ ซึ่งหากข่าวนี้ถูกเผยแพร่ส่งต่อกลับไปถึงนิกาย มันย่อมกระตุ้นความโกรธของพวกผู้อาวุโสระดับสูงอย่างแน่นอน และพวกเขาคงไม่สามารถหลีกเลี่ยง ทุกคนย่อมได้รับผลกระทบและถูกลงโทษไปตาม ๆ กัน…

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของศิษย์เหล่านี้ก็ล้วนดูมืดมน ราวกับไก่อ่อนที่พ่ายแพ้จนต้องกระสับกระส่าย

และเรื่องทั้งหมดนี้เกิดจากคนเพียงคนเดียว…เฉินซี!

พวกเขาเชื่อมั่นว่า หากเฉินซีผู้ชั่วร้ายคนนี้ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ในโถงพินิจกระบี่เมื่อเจ็ดวันก่อน หรือร่วมการเดิมพันในวันนี้ เหตุการณ์ที่น่าผิดหวังทั้งหมดนี้คงจะไม่เกิดขึ้น!

“เป็นไปได้อย่างไร… มันเป็นไปได้อย่างไร…” ไป๋หลี่เยียนยังคงพึมพำด้วยสีหน้าว่างเปล่าไปตลอดทางจนพวกเขาออกจากนิกายกระบี่เก้าเรืองรองไป ราวกับว่าจิตใจของนางได้ล่องลอยไปไกลแสนไกล

“องค์หญิง พระองค์เป็นอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ในที่สุดก็มีคนอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

สิ่งนี้ทำให้หญิงสาวพลันสะดุ้งตื่นขึ้นจากภวังค์ ท่าทีของหญิงสาวเปลี่ยนกลับมาเป็นเฉียบขาดและเด็ดเดี่ยว “ข้าตัดสินใจแล้ว จนกว่าข้าจะตรวจสอบเจอว่าเฉินซีเข้าใจเต๋ารู้แจ้งนิรันดร์ได้อย่างไร ข้าสาบานว่าจะไม่กลับไปที่นิกายเด็ดขาด!”

…

ในขณะนี้ เฉินซีกำลังมองไปยังชุดเกราะขนนกหมอกใต้พิภพในมืออย่างประหลาดใจ พลางถอนหายใจด้วยความชื่นชม

สมบัติอมตะชิ้นนี้ได้รับการขัดเกลาจากวัตถุดิบอมตะ ‘ไหมขนนกหมอกใต้พิภพ’ และมีข้อจำกัดที่ผู้บ่มเพาะวางไว้อยู่ถึงสามสิบหกประการ ซึ่งมันไม่เพียงจะสามารถแปลงเป็นเสื้อผ้าที่มีรูปลักษณ์แตกต่างกันเมื่อสวมใส่เท่านั้น มันยังมีความสามารถในการป้องกันที่น่าตกตะลึงอย่างมาก ซึ่งเพียงพอที่จะต้านทานการโจมตีอย่างเต็มกำลังของผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีได้โดยไม่แตกหัก!

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะวัสดุที่ใช้สำหรับสร้างสมบัติอมตะชิ้นนี้ ‘ไหมขนนกหมอกใต้พิภพ’ ที่ผลิตมาจากหนอนไหมหมอกใต้พิภพ แมลงศักดิ์สิทธิ์ในยุคบรรพกาล และแม้ว่าหนอนไหมหมอกใต้พิภพจะมีอายุได้เพียงหนึ่งวัน แต่ความแข็งแกร่งของพวกมันนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง ทันทีที่พวกมันเกิดมา ก็มีพลังพอจะฉีกฟ้าดินออกจากกันแล้ว จึงนับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อัศจรรย์และน่าเกรงขามยิ่งนัก!

ในชั่วพริบตา ก่อนที่พวกมันกำลังจะตาย เส้นไหมชนิดหนึ่งจะก่อตัวขึ้นภายในศพของพวกมัน …เส้นไหมนั้นละเอียดบางเบาราวกับลำแสงและยาวน้อยกว่าสามฉื่อ แต่มันเป็นวัสดุอมตะที่หายากมาก ทนต่อลมและไฟ มีความยืดหยุ่นสูง มันจึงถือเป็นสมบัติอมตะ โดยไม่ต้องแม้แต่ปรับแต่ง!

ยิ่งกว่านั้น หากไม่รวบรวมเส้นไหมประเภทนี้ให้ทันเวลา มันจะหายไปภายในเวลาสามอึดใจเท่านั้น ดังนั้นวัสดุอมตะประเภทนี้จึงหายากมากอย่างยิ่ง!

เพียงเท่านี้ เราก็สามารถรู้ได้แล้วว่าไหมขนนกหมอกใต้พิภพนี้มีค่าเพียงใด

“เฉินซี เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?” ผู้อาวุโสเลี่ยเผิงที่อยู่ใกล้ ๆ ลูบเคราของเขาในขณะยิ้ม

“สมบัติล้ำค่า” เฉินซีตอบอย่างจริงจัง

เลี่ยเผิงได้มอบชุดเกราะนี้ให้กับเขา กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ นับจากนี้เป็นต้นไป เฉินซีก็จะมีการป้องกันที่ทรงพลังเป็นพิเศษเพิ่มขึ้นอีกชั้นหนึ่ง และมันก็ไม่ต่างจากการมีชีวิตที่สองเลย เพราะถึงอย่างไร สิ่งนี้ก็เป็นสมบัติอมตะ!!

“กระบี่เซียนประกายหิมะนี้…” เลี่ยเผิงกล่าวขึ้น

ทว่าก่อนที่ชายชราจะทันได้พูดจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยทัศนคติที่แน่วแน่ของเฉินซี “ท่านอาจารย์ลุง ข้ารับกระบี่เล่มนี้ไว้ไม่ได้ขอรับ!”

เลี่ยเผิงชะงักไป จากนั้นเจ้าตัวก็ถอนหายใจ “เจ้าหนูน้อย เจ้ารู้จักขอบเขต เป็นคนชอบธรรม และมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งยิ่งนัก ข้าเลี่ยเผิงไม่เคยเห็นใครโดดเด่นได้เท่าเจ้ามาก่อน นับตั้งแต่ข้าทำหน้าที่เป็นผู้คุมกฎของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองมา”

ขณะที่พูด ชายชราก็ตบไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ “ในยามนี้ จงฝึกฝนเงียบ ๆ อยู่ภายในนิกายไปก่อนเถิด ไม่ว่าลมและฝนข้างนอกจะแรงแค่ไหน มันก็ไม่อาจพัดเข้ามาในอาณาเขตของเราได้”

เฉินซีตกตะลึงและพยักหน้า

…

สามวันต่อมา

เวินหัวถิงผู้เป็นประมุขนิกายได้กลับมา และเรียกรวมตัวกลุ่มผู้อาวุโสเพื่อไปหารือเกี่ยวกับประเด็นต่าง ๆ ที่ยอดเขาสัประยุทธ์

ในวันนั้น ศิษย์ทุกคนของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองก็ได้ยินถึงข่าวการปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพในแดนภวังค์ทมิฬ ที่เป็นเหมือนสัญญาณบอกเหตุถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของทั้งสามภพ ทำให้ทั่วทั้งโลกต้องตกตะลึง นิกายเซียนที่ยิ่งใหญ่ทั้งสิบนิกายกับนิกายอสูรทั้งหก หรือแม้แต่นิกายซ่อนเร้นบางแห่งก็ได้เริ่มดำเนินการหลายอย่าง พวกเขาส่งผู้เยี่ยมยุทธ์ออกลาดตระเวนไปทั่วโลก เพื่อสืบหาที่อยู่ของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพ!

ในตอนค่ำ เฉินซีที่ถูกเรียกตัวได้มุ่งหน้าไปยังยอดเขาสัประยุทธ์

ในห้องโถงใหญ่อันโอ่อ่านั้นมีเพียงเวินหัวถิงคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ด้านใน เขาสวมมงกุฎทรงสูงและเสื้อผ้าโบราณ คิ้วของอีกฝ่ายโก่งดั่งยอดเขา แสงศักดิ์สิทธิ์ไหลเวียนอยู่ภายในดวงตาของเจ้าตัวดูราวกับหุบเหว ณ ก้นบึ้งของมหาสมุทร

หลังจากคำนับทักทายอีกฝ่ายแล้ว ชายหนุ่มก็ยืนรออยู่ด้านข้างด้วยความเคารพ หากแต่ในใจของเขากลับกระสับกระส่ายไม่น้อย

ชายหนุ่มทราบมาว่าทันทีที่ประมุขนิกายกลับมา อีกฝ่ายก็เรียกตัวเขามาในทันที ดังนั้นมันจะต้องมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเฉินหลิงจวินผู้เป็นบิดาของเขาอย่างแน่นอน!

แน่นอนว่าเวินหัวถิงไม่เสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระอะไรให้มากมาย เพียงส่งแผ่นหยกให้เฉินซีโดยตรง “บิดาของเจ้าทิ้งสิ่งนี้เอาไว้ ดูเอาเถิด”

โอม!

เฉินซีเปิดใช้งานแผ่นหยก ทันใดนั้นร่างของคนผู้หนึ่งพลันปรากฏขึ้น

พื้นหลังของฉากที่บันทึกอยู่ภายในนั้นเป็นพื้นที่มืดและเงียบสนิท โดยมีร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงใจกลางอย่างภาคภูมิ พร้อมกับแผ่ความรู้สึกกดดันออกมาเบาบาง

นี่คือชายวัยกลางคนที่มีคิ้วรูปทรงเหมือนกระบี่ และมีภาพลักษณ์ดูเข้มแข็งแน่วแน่ เขายืนเอามือไพล่หลัง เปล่งกลิ่นอายที่เป็นอิสระและไม่สั่นคลอนออกมา