บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 777

บทที่ 777 พื้นที่ลับภายในแอ่งอสนีบาต

บทที่ 777 พื้นที่ลับภายในแอ่งอสนีบาต

เฉินซีที่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในบรรยากาศอย่างฉับพลัน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตัวเองในขณะที่เขาส่ายศีรษะ “ผู้อาวุโส ท่านเข้าใจผิดแล้ว ศิษย์แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น แล้วศิษย์จะกล้าร้องขอสิ่งตอบแทนได้อย่างไร?”

อวี้เฟิงและคนอื่น ๆ ล้วนเข้าใจในทันที สีหน้าของพวกเขาต่างผ่อนคลายลง ตลอดระยะเวลาที่สื่อสารกับเฉินซี ความประทับใจที่อีกฝ่ายมอบให้กับพวกเขานั้นยอดเยี่ยมมาก และดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ใช่คนโลภที่ไม่รู้จักพอ!

“ไม่ได้ ไม่ได้ ในเมื่อเจ้าทำความดีความชอบ ย่อมต้องได้รับการตอบแทน หากครั้งนี้เราไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเจ้า เราก็คงไม่อาจค้นพบวิญญาณอัสนีตนนี้ได้ง่ายดายเป็นแน่ ดังนั้นจงอย่าได้ปฏิเสธเลย” อวี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่แล้ว หลานเฉินซี เจ้าควรยอมรับมัน มิฉะนั้น หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ย่อมทำให้เรานั้นดูตระหนี่เกินไป” ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนอื่น ๆ ต่างก็กล่าวในทำนองเดียวกัน

ดังนั้นเฉินซีจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ตกลง แต่ตอนนี้ศิษย์ไม่ต้องการสมบัติกึ่งอมตะแล้ว”

ขณะที่กล่าว เขาชี้ไปยังวิญญาณอัสนีที่อยู่ระหว่างความเป็นและความตาย พร้อมกล่าวว่า “ถ้าผู้อาวุโสเห็นด้วย ศิษย์ขอเป็นผู้จัดการกับสัตว์ร้ายตัวนี้ได้หรือไม่ขอรับ?”

ทุกคนล้วนตกตะลึง วิญญาณอัสนีนี้ก่อตัวขึ้นจากวิญญาณโลหิต และมีความแข็งแกร่งที่เทียบได้กับขอบเขตเซียนปฐพีระดับที่ห้า แม้ว่าตอนนี้มันจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มันจะกลายเป็นหายนะอย่างแน่นอน หากมันไม่ถูกฆ่าในวันนี้!

ยิ่งไปกว่านั้น วิญญาณอัสนีนี้ก็สยบได้ยาก ซึ่งเหตุผลนั้นง่ายดายมาก ด้วยแม้ว่ามันจะมีสติปัญญา แต่ก็มีนิสัยที่โหดเหี้ยมและรุนแรง มันดูเหมือนมนุษย์แต่ก็ไม่ใช่มนุษย์ เหมือนวิญญาณ แต่ก็ไม่ใช่วิญญาณเช่นกัน และตัวตนเช่นนี้ก็เป็นสิ่งแปลกปลอมที่ทำให้คนรู้สึกวิตกกังวลเมื่อเก็บไว้ข้างกาย!

“ตกลง เราจะให้เจ้าจัดการกับมัน” อวี้เฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจ มันเป็นเพียงวิญญาณโลหิตที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และด้วยความสามารถในปัจจุบันของเฉินซี ชายหนุ่มคงไม่ได้รับบาดเจ็บจากมัน

ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนอื่น ๆ คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วย เท่าที่พวกเขาคาดการณ์ เหตุผลที่เฉินซีต้องการวิญญาณอัสนีนี้คงมีเพียงเหตุผลเดียว นั่นคือชายหนุ่มต้องการปราณโลหิตที่พลุ่งพล่านและวารีอัสนีที่อยู่ภายในร่างกายของมัน!

เราต้องเข้าใจเสียก่อนว่า วัตถุทั้งสองชิ้นนี้ถือได้ว่าเป็นวัตถุหายากที่มีมูลค่าอย่างน่าตกใจ และพวกมันยังมีคุณสมบัติอันน่าเหลื่อเชื่อ เมื่อใช้ในการขัดเกลากายา

หลังจากนั้นไม่นาน อวี้เฟิงและคนอื่น ๆ ก็จากไป โดยตั้งใจว่าจะกลับไปที่นิกายก่อน แล้วค่อยกลับมาขัดเกลาสมบัติวิเศษโกลาหล

แต่เฉินซีกลับเลือกที่จะอยู่ต่อ และเขากำลังจ้องไปที่วิญญาณอัสนีที่อยู่บนพื้นอย่างแน่วแน่ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างใจร้อน

…และมันก็เป็นเช่นเดียวกับที่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคาดการณ์ เฉินซีต้องการปราณโลหิตและวารีอัสนีที่อยู่ในร่างของวิญญาณอัสนีตนนี้นั่นเอง!

ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรเกี่ยวกับปราณโลหิต มันเป็นแหล่งพลังงานของวิญญาณโลหิต และมันก็มีมากมายมหาศาล อีกทั้งความแข็งแกร่งของวิญญาณอัสนีที่อยู่ตรงหน้าชายหนุ่มก็เทียบได้กับขอบเขตเซียนปฐพีระดับห้า ดังนั้นปราณโลหิตในร่างของมันจะต้องมีมหาศาลจนน่าตกใจเป็นแน่!

ในขณะที่วารีอัสนีถูกควบแน่นจากพลังชีวิตที่เกิดขึ้นภายในสายฟ้า และเป็นเรื่องยากมากที่จะได้มา ถึงอย่างไร สายฟ้าก็เป็นตัวแทนของพลังแห่งการลงทัณฑ์จากสวรรค์ และมีคนมากมายต้องการสกัดพลังชีวิตของมันออกมา แต่สิ่งนี้จะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร?

วิญญาณอัสนีถือกำเนิดขึ้นภายในสายฟ้า และวารีอัสนีจำนวนมหาศาลได้ควบแน่นอยู่ภายในร่างของมันเมื่อนานมาแล้ว ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าตราบใดที่มันถูกฆ่า ก็จะสามารถสกัดวารีอัสนีจำนวนมากได้อย่างง่ายดาย

“เจ้าหนู ปล่อยข้าไป แล้วข้าจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาที่ล้ำลึกให้แก่เจ้า แน่นอนว่ามันจะทำให้เจ้าท่องไปในฟ้าดินได้อย่างอิสระ ยืนหยัดอย่างภาคภูมิท่ามกลางจักรวาล มีสถานะสูงสุดและมีอำนาจยิ่งใหญ่!” วิญญาณอัสนีกล่าวโพล่ง ในขณะที่ประกายแห่งความชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ฉายผ่านดวงตาสีแดงเลือดของมัน นอกจากนี้ เสียงที่ทุ้มต่ำของมันยังเปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดที่มีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อ

เคร้ง!

ใบหน้าของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาชักยันต์ศัสตราออกจากฝัก ก่อนจะตัดแขนขวาที่หนาและใหญ่ของมัน ทำให้เลือดหลั่งไหลออกมา ในขณะที่ร่างของวิญญาณตนนั้นสั่นสะท้าน พร้อมกับร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดออกมา

เมื่อเห็นดังนี้ เขาจึงกล่าวอย่างใจเย็นว่า “มนต์สะกดของเจ้าใช้ไม่ได้กับข้าหรอก ดังนั้นข้าแนะนำให้เจ้าตอบคำถามของข้าอย่างเชื่อฟัง มิฉะนั้น ข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้น ๆ จนกว่าจะตาย”

ขณะที่กล่าว ชายหนุ่มก็ยื่นมือออกไปหยิบแขนที่ขาดของวิญญาณอัสนี จากนั้นเขาก็ชโลมด้วยน้ำพุใต้พิภพเพื่อกำจัดความชั่วร้ายที่ติดอยู่บนนั้น ทำให้มันกลายเป็นปราณโลหิตบริสุทธิ์ จากนั้นชายหนุ่มจึงเก็บมันไว้ในเจดีย์บำเพ็ญทุกข์

“น้ำจากน้ำพุใต้พิภพ!” วิญญาณอัสนีทั้งตกใจ โกรธเกรี้ยว และเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ร่างที่แท้จริงของมันคือวิญญาณโลหิต ซึ่งเป็นวิญญาณประเภทหนึ่งที่มีพลังปราณชั่วร้ายและมุ่งร้ายอย่างไร้ขอบเขตผสมอยู่ ดังนั้นมันจึงรู้สึกหวาดกลัวต่อน้ำพุแห่งโลกใต้พิภพมากที่สุด

เดิมทีมันคิดว่า ตราบใดที่สามารถประวิงเวลาไปได้อีกสักระยะหนึ่ง มันก็จะสามารถจัดการเฉินซีได้ในคราวเดียว หากอาการบาดเจ็บทุเลาลง แต่มันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ชายหนุ่มคนนี้จะเด็ดเดี่ยวและไร้ความปรานีมากกว่าชายชราเหล่านั้น คนคนนี้ไม่เพียงจะฟันแขนของมันขาดเท่านั้น แต่ยังมีสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวอย่างน้ำพุใต้พิภพอีกด้วย!

ทว่าเฉินซีไม่สนใจท่าทีของมัน และกล่าวออกมาว่า “บอกข้ามา เจ้าไปได้ผลึกต้นกำเนิดโกลาหลมาจากที่ใด?”

วิญญาณอัสนีตกตะลึง ดูราวกับไม่เคยคาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยถามเรื่องนี้ แต่หลังจากนั้น มันก็เข้าใจและฝืนกล่าวว่า “เจ้าจะปล่อยข้าไปหรือไม่? หากข้ายอมบอก?”

เฉินซีส่ายศีรษะ “เลิกฝันกลางวันเสียที”

วิญญาณอัสนีหัวเราะอย่างน่าสมเพช จากนั้นมันก็ถอนหายใจ “เฮ้อ ไม่นึกเลยว่า หลังจากติดอยู่ที่นี่มาหลายปี และอยู่ห่างจากการบรรลุร่างโกลาหลอีกเพียงก้าวเดียว ผลึกต้นกำเนิดโกลาหลของข้าไม่เพียงจะถูกแย่งชิงไปในท้ายที่สุด ข้ายังถูกข่มเหงโดยผู้น้อยอย่างเจ้าอีกด้วย สวรรค์ช่างตาบอดเสียจริง ๆ!”

เฉินซียังคงไม่ไหวติง และกล่าวอย่างใจเย็นว่า “เจ้าจะบอกหรือไม่?”

วิญญาณอัสนีนิ่งเงียบไปนาน ก่อนที่มันจะกล่าวอย่างหดหู่ว่า “ย่อมได้ ในส่วนลึกที่สุดของแดนจำกัดอัสนีนี้มีแอ่งอสนีบาตที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ โดยแอ่งนี้อยู่ท่ามกลางสายฟ้าราวกับเป็นเกาะเล็ก ๆ ใต้มหาสมุทร ซึ่งมันจะสังเกตเห็นได้ยาก ตัวข้าได้พบเจอมันโดยบังเอิญ และได้รับผลึกต้นกำเนิดโกลาหลมาจากที่นั่น”

คิ้วของเฉินซีเลิกขึ้น “อืม กล่าวต่อสิ”

ไม่รู้ว่าวิญญาณอัสนีจะจำอะไรได้บ้าง แต่ใบหน้าที่ชั่วร้ายและบิดเบี้ยวของมันได้เผยความหวาดกลัวเล็กน้อยที่แวบผ่านขึ้นมาชั่วขณะ ก่อนจะกลับสู่สภาวะปกติ “มีผลึกต้นกำเนิดโกลาหลมากกว่าหนึ่งชิ้นภายในแอ่งอสนีบาตนั้น อย่างน้อยที่สุด เท่าที่ข้าทราบมา ที่นั่นมีผลึกต้นกำเนิดโกลาหลที่สูงถึงสองลี้ราวกับยอดเขาตั้งตระหง่านอยู่ที่นั่น”