บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 859

บทที่ 859 ความลับของวิวัฒนาการ

บทที่ 859 ความลับของวิวัฒนาการ

น้ำลายเมฆาครามมังกรเกล็ดทอง

ผงมหากระจ่างเก้าหยิน

สุราเซียนเมามายร้อยค่า

สมบัติหายากนานาชนิดถูกแลกเปลี่ยนจาก ‘ดวงแสงหมื่นสรรพสิ่ง’ ขณะที่ดวงแสงพลังธรรมเทพบนแผ่นป้ายธรรมเทพของพวกกู่หลิวสุ่ยกลับลดลงคนแล้วคนเล่า

ในหมู่พวกเขา มีผู้สืบทอดสายตรงจากสองในสี่ของสี่ตระกูลใหญ่แห่งพิภพยันต์อักขระ ส่วนที่เหลือเป็นหนุ่มสาวจากภพเซียน ดังนั้นแล้วจำนวนพลังธรรมเทพที่พวกเขามีจึงเป็นจำนวนที่น่าทึ่งนัก

แต่ตอนนี้เพียงชั่วพริบตา มันกลับถูกกวาดล้างสิ้น มีเพียงสมบัติหายากสิบเจ็ดชนิดที่ถูกแลกเปลี่ยน และถูกหม้อใบจิ๋วกลืนกินราวกับวัวกำลังเคี้ยวดอกโบตั๋น ไม่ได้รู้สึกผิดชอบชั่วดีแต่อย่างใด

หากฉากนี้ถูกพวกกู่หลิวสุ่ยเห็นเข้า พวกเขาย่อมเสียสติอย่างแน่นอน!

ต้องทราบก่อนว่า แม้กระทั่งฐานะของพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาในการสั่งสมเท่าไร จึงจะสั่งสมพลังธรรมเทพได้มากขนาดนี้ แต่ตอนนี้พวกเขากลับถูกปล้นชิงโดยหม้อใบจิ๋ว …การสูญเสียเช่นนั้นอาจจะแย่ยิ่งกว่าการถูกสังหารด้วยซ้ำ!

โชคดี ที่ยามนี้พวกเขาหมดสติอยู่ จึงไม่ได้เป็นสักขีพยานกับฉากโศกนาฏกรรมนี้ นับว่าเป็นวาสนาอย่างหนึ่ง

วิ้ง!

ขณะกำลังกลืนกินสมบัติหายากจำนวนมาก ทั่วทั้งร่างของหม้อใบจิ๋วพลันเกิดการเปลี่ยนแปลง ร่างที่ดูเหี่ยวแห้งพลันอ้วนท้วมขึ้น ดูกลมเกลี้ยงเกลาขึ้น เหมือนกับบอลยางขนาดเล็ก มันส่องแสงไปทั่ว ดูน่าขบขันไม่เบา จนผู้คนอดอยากจิ้มท้องน้อยด้วยปลายนิ้วไม่ได้

“ในที่สุดก็ควบคุมอารมณ์ได้เสียที…” เสียงของหม้อใบจิ๋วพลันเปลี่ยนไป ไม่เจื้อยแจ้วขี้บ่นอีก มันสงบดุจสระน้ำนิ่ง ปราศจากคลื่น ไม่มีความแปรปรวนทางอารมณ์แม้แต่นิดเดียว

นี่คือหม้อใบจิ๋วดั้งเดิม

ทว่าอึดใจต่อมา มันดูจะตระหนักได้ถึงบางอย่าง จึงสบถออกมาว่า “บัดซบ! เจ้าเด็กนั่นเห็นรูปลักษณ์เดิมของข้าเข้าแล้ว จบกัน ภาพลักษณ์ของข้าในตอนนี้พังหมดแล้ว…”

หลังจากกล่าวเช่นนั้น เสียงของมันพลันสูญสิ้นความรู้สึกของ ‘สัมผัสมนุษย์’ เหมือนก่อนหน้านี้ กลายเป็นแหบแห้งน่าขนลุก ราวกับปราศจากอารมณ์

ตึก!

ในตอนนี้ เฉินซีผู้อยู่บนบันไดหินขั้นที่หนึ่งก็ขยับ เขาย่างเท้าสู่ขั้นที่สอง ความเร็วปานกลาง ให้ความรู้สึกเหมือนกับเดินเล่นในลานบ้าน ดูเป็นธรรมชาติ

ทันทีที่ฝ่าเท้าสัมผัสขั้นบันได พลันมีแสงสว่างเรืองรองอยู่ใต้เท้า ลวดลายดอกบัวเต๋าสีทองผุดขึ้นมา ส่องสว่างบนขั้นบันไดหิน

ตู้ม!

เมื่อดอกบัวสีทองหายไป ความผันผวนแปลกประหลาดที่มองไม่เห็นพลันกระจายตัวออก ก่อระลอกคลื่นที่มองไม่เห็น เข้าปกคลุมทั่วทั้งเจดีย์ต้าเหยี่ยนในทันที!

“ในที่สุดก็ถึงขั้นนี้เสียที…” หม้อใบจิ๋วพึมพำ

…

ณ ชั้นแปดของเจดีย์ต้าเหยี่ยน

เหลียงปิงดูเย็นชา ใบหน้ามีเสน่ห์เป็นประกายซีดเซียว ชุดงดงาม ถูกอาบย้อมไปด้วยคราบโลหิตสีทอง

นางบาดเจ็บ!

จากการต่อสู้อันดุเดือดจนถึงตอนนี้ หลัวจ้านเป่ย ชายในชุดดำ กู่จิ่วเจิน และอินปี้อวิ้นต่างเข้าล้อมโจมตีด้วยอำนาจในขอบเขตเซียนลึกล้ำ ทำให้นางและเถิงหลานค่อย ๆ เสียเปรียบอย่างช้า ๆ

การเกิดบาดแผลจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่นางก็ยังแข็งแกร่งไม่เบา แม้จะเสียเปรียบ แต่แส้ยาวสีดำในมือบางกลับยังคงชี้ไปที่สวรรค์และโลก แผ่กลิ่นอายสังหารทำลายล้างอันไร้เทียมทานออกมาไม่หยุด

เทียบกับนางแล้ว เถิงหลานได้รับบาดแผลสาหัสยิ่งกว่า คราบโลหิตที่มุมปากยังคงไหลลงมา ใบหน้าของเขาซีดจนแทบจะโปร่งใส แม้กระทั่งกลิ่นอายยังให้ความรู้สึกเหมือนกับรั้งสุดปลายศร

เหลียงปิงรู้ดีว่าที่ท่านลุงหลานโดนเล่นงานอย่างหนัก เป็นเพราะนาง หลายครั้งที่ตกอยู่ในอันตราย เป็นท่านลุงหลานที่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยนางเอาไว้…

“คุณหนูใหญ่ ข้าคงไม่อาจต้านรับได้อีก ดังนั้นคุณหนูช่วยสัญญากับข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?” เสียงของเถิงหลานดังใกล้หูของนาง

“ลุงหลาน อย่าพูดจาเหลวไหล!” เหลียงปิงตวาด แต่ขอบตาของนางกลับแดงก่ำเล็กน้อย ร่างกายถึงขั้นสั่นไหว คล้ายนึกสงสัยว่าตนเองตัดสินใจพลาดไปหรือเปล่า

“คุณหนูใหญ่ ท่านได้รับการดูแลจากข้าตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ว่าจะเป็นคนเลือดร้อนหรือเย็นชาเพียงใด แต่ในสายตาข้า ท่านก็เป็นดั่งลูกในไส้ของข้า ฉลาด กล้าหาญ ปราดเปรื่อง งดงาม… เป็นสาวน้อยที่สมบูรณ์แบบ คำสั่งของท่าน ข้าไม่เคยปฏิเสธ แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งเดียวที่ท่านต้องฟังข้า เข้าใจหรือไม่?”

เถิงหลานต่อสู้กับศัตรูอย่างดุเดือดไปพลาง กล่าวด้วยเสียงแหบพร่าไปพลาง คราบโลหิตที่มุมปากยิ่งไหลมาก จนย้อมไปทั้งชุด ดูน่าตกตะลึงนัก

“ลุงหลาน พูดมาเลย” เหลียงปิงกัดฟัน พยายามเค้นคำพูดออกมาจากริมฝีปาก เปลวเพลิงโทสะในดวงตาลุกโชน ทันใดนั้นนางก็เริ่มเกลียดชังตัวเองขึ้นมา

ถ้าไม่ใช่เพราะความพลั้งเผลอ รวมถึงความดื้อรั้น เรื่องทั้งหมดในวันนี้จะเกิดขึ้นหรือ?

“มีชีวิตอยู่ต่อไป!” เถินหลางปัดป้องการโจมตีจากชายชุดดำด้วยฝ่ามือ ทว่าก็ยังถูกกระแทกจนกระอักโลหิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่ตัวคนกลับยังคงพุ่งไปข้างหน้า ไม่เต็มใจที่จะล่าถอย

“มีชีวิตอยู่ต่อไปหรือ?” มีความขมขื่นแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเหลียงปิง หรือนี่จะเป็นจุดจบของนางแล้ว?

“ใช่แล้ว มีชีวิต! หลังจากนั้นฟังคำพูดข้าให้ดี รีบไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้าจะต่อสู้เพื่อเปิดโอกาสให้ และท่านต้องเชื่อฟัง!”