บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 873

บทที่ 873 เซียนสวรรค์สองคน

บทที่ 873 เซียนสวรรค์สองคน

อานุภาพของกระบวนท่านี้รุนแรงมาก แสงแห่งการทำลายล้างส่องประกายเจิดจ้า ก่อตัวเป็นผนึกที่สั่นสะเทือนเหมยชิงหยวนจนปราณแท้ที่ปกป้องร่างกายของเขาพังทลายลง ยิ่งกว่านั้น สีหน้าของเจ้าตัวยังกลายเป็นดุร้าย ในขณะที่ตัวคนคำรามออกมา

ถึงกระนั้น ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ตาม มันกลับไร้ประโยชน์ เพราะเข่าของเหมยชิงหยวนถูกกดทับด้วยแรงกดดันมหาศาล จนเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินซี!

“เขาคุกเข่าแล้ว!”

“เฉินซี… ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก!”

“เหมยชิงหยวนนั้นเอาแต่ใจและหยิ่งยโสโอหังยิ่ง เพราะเขาเป็นลูกหลานของตัวตนยิ่งใหญ่จากภพเซียน แต่ตอนนี้เขากลับถูกบังคับให้คุกเข่าแทน ทั้งยังทำต่อหน้าผู้คนมากมายเสียด้วย แม้ว่าเขาจะกลับไปยังภพเซียน ก็คงไม่อาจเงยหน้าสู้ฟ้าได้อีก!”

“ฮ่า ๆ! ประเสริฐ! เขาคิดว่าตนเองจะอยู่เหนือกฎเกณฑ์ในภพมนุษย์ได้หรือ? ทั้งที่เขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเฉินซีได้แม้แต่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ! เขาควรสำนึกได้แล้ว …ว่าไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือเซียน จะเป็นการดีกว่าหากรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเสียบ้าง!”

ฝูงชนที่อยู่ทางข้างนอกห้องโถงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่ศิษย์ชั้นยอดทุกคนต่างรู้สึกพึงพอใจ หลังจากที่ได้เห็นเฉินซีกดดันเหมยชิงหยวนจนถึงขั้นคุกเข่า

ส่วนเวินหัวถิงกับเลี่ยเผิงก็อ้าปากค้างเช่นกัน และพวกเขาก็ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง!

“ไอ้สารเลว!” ดวงตาของเหมยชิงหยวนเกือบจะถลนออกมา และเขากำลังจะเป็นบ้า เมื่อความอัปยศอดสูอันไร้ขอบเขตพุ่งออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ ใบหน้าของเจ้าตัวพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงอมม่วงจากความโกรธแค้น และคำรามว่า “เฉินซีมันจบแล้ว! เจ้าจบสิ้นแล้ว! นับจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือศัตรูตัวฉกาจของข้าเหมยชิงหยวน และไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถช่วยเจ้าได้! ไม่มีใครสักคน!”

เฉินซีขมวดคิ้ว ในขณะที่จิตสังหารฉายชัดในดวงตาของเขา หากชายหนุ่มอยู่ในภพยันต์อักขระ เขาคงฆ่าไอ้สารเลวคนนี้ได้อย่างอิสระ แต่หลังจากกลับมายังนิกาย เขาต้องไตร่ตรองหลายสิ่งหลายอย่าง ซึ่งทำให้เขาต้องอดกลั้นและกลายเป็นลังเลแทน

เฉินซีไม่ชอบความรู้สึกเช่นนี้เลย…

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ชายหนุ่มต้องการละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง และล้างบางไอ้สารเลวพวกนี้ให้หมดสิ้น เพราะคนพวกนี้ทำให้เขาซึ่งเป็นผู้อาวุโสของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง กลายเป็นศัตรูของนิกายตัวเอง! อีกทั้งมันยังลามไปเกี่ยวข้องกับทุกคนจากยอดเขาจรัสตะวันตกอีก สิ่งนี้ทำให้ความอดทนของเขาพังทลาย

“ฮ่า ๆ! เป็นอะไรไป ไอ้สารเลว? ถ้าเจ้าแน่จริงก็ฆ่าข้าซะ! เข้ามา!” ดวงตาของเหมยชิงหยวนเต็มไปด้วยความคับแค้น ขณะที่ใบหน้าบิดเบี้ยว และร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งด้วยเสียงแหลมสูง

เหมยชิงหยวนตัดสินใจแล้วว่า เมื่อหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้ เขาจะหาโอกาสกระชากเส้นเอ็นและถลกผิวหนังของมดปลวกตัวจ้อยนี่ออกมา ก่อนจะทรมานมัน ทำให้มันอยู่ไม่สู้ตาย!

…เขาต้องการตอบแทนความอัปยศอดสูทั้งหมดที่ได้รับในวันนี้เป็นพันเท่า!!!

เพียะ!

เฉินซีตบหน้าเหมยชิงหยวนโดยไม่ลังเล เขาตบอีกฝ่ายจนเลือดพุ่งออกจากปากและจมูก ก่อนที่ชายหนุ่มจะกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “อยากตายหรือ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”

“เจ้า…เจ้า…เจ้า… ข้าจะฆ่าเจ้า! จะฆ่าเจ้า!” เหมยชิงหยวนกัดฟันด้วยความเกลียดชัง จนฟันของเขาแทบใกล้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ตัวคนดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ภายใต้การสยบอย่างเด็ดขาดของเฉินซี มันกลับเป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์ที่สุด!

เพียะ!

เสียงตบดังก้องออกมาอีกระลอก

“หุบปาก! ใครให้เจ้ากล้าขัดขืนกัน?” ใบหน้าของเฉินซีสงบนิ่ง เขาออกแรงอย่างเหมาะสม และตบเหมยชิงหยวนจนศีรษะของอีกฝ่ายปวดบวมเหมือนหัวหมู ในขณะที่อีกฝ่ายร้องเสียงแหลมที่ฟังดูเหมือนหมูที่ถูกเชือดออกมาไม่หยุด

เมื่อเห็นฉากนี้ แม้แต่เวินหัวถิงก็ทนดูต่อไปไม่ได้ จากนั้นเขาจึงกล่าวว่า “เฉินซี เป็นการดีหากรู้ว่าเมื่อใดควรหยุด” ความหมายในคำกล่าวของประมุขนิกายก็คือ เด็กคนนี้มีคนหนุนหลังอยู่ และถ้าเฉินซีทำให้คนเหล่านี้ขุ่นเคือง มันก็จะไม่เป็นผลดีต่อเฉินซี

“รู้ว่าเมื่อใดควรหยุด? ไม่มีทาง!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความเย่อหยิ่งเอาแต่ใจของเหมยชิงหยวนพลันเพิ่มขึ้น จากนั้นเขาก็ร้องออกมาด้วยเสียงแหลม “เจ้าก็เช่นกัน ผู้เฒ่าเวิน! เจ้าปล่อยให้ศิษย์คนหนึ่งทำให้นายน้อยผู้นี้ต้องอับอาย ความผิดของเจ้าช่างสมควรตาย! ตอนนี้นายน้อยผู้นี้จะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย จับกุมเฉินซีซะ และนายน้อยคนนี้จะไม่ถือสาเรื่องนี้! มิฉะนั้น ก็รอชดใช้ความผิดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ซะ!”

เพียะ!

เฉินซีตบเหมยชิงหยวนอีกครั้ง ทำให้ฟันที่ผสมกับเลือดกระเด็นลงบนพื้น และศีรษะของเหมยชิงหยวนก็โงนเงนไปมา จนเขาเห็นดวงดาวสีทองหมุนวน

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าในที่สุด ไอ้สารเลวนี้ก็เข้าใจสถานการณ์อย่างชัดเจนและหุบปากอย่างเชื่อฟัง เฉินซีจึงเงยหน้าขึ้นมองเวินหัวถิง ก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “ท่านประมุข ข้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้ทั้งหมด ท่านไม่จำเป็นต้องมาพัวพันกับข้าไปมากกว่านี้”

“ไร้สาระ!”

ในที่สุด ใบหน้าของเวินหัวถิงก็เผยความโกรธขึ้ง เขาตำหนิอีกฝ่ายว่า “จงจำไว้! แม้ว่าท้องฟ้าจะพังทลาย เจ้าก็ยังเป็นศิษย์ของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง แล้วผู้อาวุโสอย่างข้าจะนิ่งเฉยได้อย่างไร!?”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ร่างกายของเขาก็เปล่งกลิ่นอายที่สูงส่งและเย่อหยิ่งออกมา ด้วยเจ้าตัวเลิกอดกลั้น เลิกลังเล เลิกกังวลถึงผลดีผลเสีย และเผยอำนาจซึ่งเต็มไปด้วยศักดิ์ศรีของจ้าวผู้ปกครองออกมา!

“ยังจำสิ่งที่ข้ากล่าวตอนที่เจ้าเข้ามาที่นิกายเป็นครั้งแรกได้หรือไม่? นิกายกระบี่เก้าเรืองรองของเราก่อตั้งขึ้นด้วยกระบี่ ถือกระบี่และหัวใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แล้วก้าวไปข้างหน้าด้วยจิตวิญญาณที่มุ่งมั่น หากข้าสูญเสียจิตวิญญาณนี้ไป อีกทั้งยังไม่สามารถดูแลศิษย์ในนิกายของตนได้ ข้าก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งประมุขนิกายอีกต่อไป!”