บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 967

บทที่ 967 เป็นดั่งเม็ดหมากในกำมือ

บทที่ 967 เป็นดั่งเม็ดหมากในกำมือ

ณ ศาลารับรองแขกผู้มีเกียรติ จวนตระกูลชุย

ชุยฟางหู่จากไปอย่างเร่งรีบ หลังจากที่เขาพาเฉินซีกับเป้ยหลิงมาที่นี่ เขาในฐานะสมาชิกระดับสูงของตระกูลชุยจึงจำเป็นต้องเข้าร่วมพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษ

ภายในศาลาที่ว่างเปล่าและหรูหราแห่งนี้ จึงมีเพียงเฉินซีและเป้ยหลิงเท่านั้นที่ยังคงอยู่

เฉินซีถือถ้วยชาและจิบมันเงียบ ๆ ขณะที่เขาหวนนึกถึงรายละเอียดทั้งหมดตั้งแต่พวกตนเข้ามาในจวนตระกูลชุย

“ข้า…” เป้ยหลิงที่อยู่ใกล้ ๆ ลังเลอยู่นาน และนางตระหนักว่า การกล่าวความในใจของตนออกมานั้นยากเย็นยิ่ง

ตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในศาลารับรองแขกผู้มีเกียรติ สตรีผู้เยือกเย็นคนนี้ก็ดูเหมือนจะมีบางอย่างกำลังถ่วงอยู่ในใจ เฉินซีในเวลานี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวเป็นเช่นนี้ “มีเพียงเจ้ากับข้าเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นอย่าได้ลังเลที่จะกล่าวความในใจของเจ้าออกมาเลย”

รอมยิ้มเย้ยหยันตัวเองปรากฏบนริมฝีปากแดงระเรื่อของเป้ยหลิง และหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวข้าอ่อนไหวเกินไปหรือไม่ แต่ข้ากลับมีความรู้สึกว่าชิงหนิงนั่นเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป และมันทำให้ข้ารู้สึกไม่คุ้นเคยกับนางเอาซะเลย”

“นางเปลี่ยนไปจริง ๆ” เฉินซีพยักหน้าและกล่าวว่า “แต่มันก็สมเหตุสมผลดีเมื่อเจ้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ …นางอายุเพียงสิบสองปี แต่กลับต้องประสบกับความยากลำบากมากมาย แล้วนางจะเป็นเหมือนในอดีตได้อย่างไร?”

เป้ยหลิงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองชายหนุ่ม ก่อนที่นางจะกล่าวทันทีว่า “เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าหลังจากที่เราเข้าไปในเมืองภูษาไหมม่วง ผลลัพธ์ก็จะเป็นเหมือนเดิม แม้ว่าเราจะไม่อยู่ที่นั่นก็ตาม”

เฉินซีตกตะลึงและนิ่งเงียบไป เพราะนี่เป็นคำถามที่เขาได้ใคร่ครวญก่อนหน้านี้

ก่อนหน้านี้ บรรพบุรุษของตระกูลชุย ชุยเจิ้นคงและผู้อาวุโสทั้งหมดของตระกูลชุยได้ปรากฏตัวขึ้น จากนั้นพวกเขาก็จับกุมตัวชุยฟางจวิน ซึ่งเป็นผู้อาวุโสรอง ก่อนจะจัดการวานรผีพันเนตร โหวจ่าน การกระทำเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ถูกผู้อาวุโสของตระกูลชุยสังเกตเห็นเมื่อนานมาแล้ว

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เฉินซีรู้สึกอึดอัดใจ ดังนั้นเขาจึงใคร่ครวญเรื่องนี้เงียบ ๆ มาตั้งแต่ที่เข้ามาในศาลารับรองแขกผู้มีเกียรติ ซึ่งเมื่อเป้ยหลิงได้กล่าวจี้ใจดำในยามนี้ ในที่สุดชายหนุ่มก็ตระหนักได้ว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นดูจะเป็นเรื่องถูกต้อง…

“อันที่จริง ข้ารู้สึกเหมือนถูกหลอก” คิ้วงามของเป้ยหลิงขมวดเข้าหากัน ขณะที่นางไตร่ตรองเป็นเวลานาน ก่อนจะกล่าวข้อสรุปออกมา

เฉินซีเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว โดยไม่ได้กล่าวอะไรอีก

ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าดังมาจากทางด้านนอกของศาลารับรองแขกผู้มีเกียรติ และชายชราผอมแห้งหลังค่อมที่มีผมสีเขียวหยกก็เดินมาพร้อมกับไม้เท้าในมือ

นั่นคือเหวินเซี่ยวเฟิงนั่นเอง

“สหายเต๋า ขอบพระคุณที่ช่วยเหลือ” เหวินเซี่ยวเฟิงยิ้มขณะที่กล่าว

เป้ยหลิงตกตะลึงและมองไปยังเฉินซี

ชายหนุ่มกลับกล่าวอย่างใจเย็นแทนว่า “อย่าได้เข้าใจผิด ผู้อาวุโสเหวินผู้นี้ไม่เหมือนกับผู้อาวุโสรองนั่น มิฉะนั้น เมื่อข้าแลกหมัดกับผู้อาวุโสเหวินก่อนหน้านี้ ข้าคงไม่สามารถผ่านมันมาได้ง่าย ๆ”

เหวินเซี่ยวเฟิงหัวเราะลั่นทันที จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “สหายเต๋าถ่อมตัวแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า แม้ว่าข้าจะไม่ยั้งมือไว้ แต่ข้าก็คงจะเทียบเคียงเจ้าไม่ได้หรอก”

เขากำลังกล่าวความจริง เพราะแม้จะแลกหมัดเพียงครั้งเดียวกับเฉินซี แต่ความแข็งแกร่งที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ของชายหนุ่ม ก็ทำให้เหวินเซี่ยวเฟิงรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย

สำหรับตัวประหลาดเฒ่าอย่างเขาซึ่งเป็นเศษเสี้ยวของไม้เนตรวิญญาณหยกนภาที่บรรลุเต๋าแล้ว ความรู้สึกเช่นนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้

ดังนั้นชายชราจึงไม่กล้าวางท่าเมื่อกล่าวกับเฉินซี และไม่กล้าถือตัวว่าเป็นผู้อาวุโสกว่า

ในที่สุด เป้ยหลิงก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เหวินเซี่ยวเฟิงกับชุยฟางจวินไม่ได้ทำงานร่วมกัน อีกทั้งชายชราคนนี้ยังตั้งใจที่จะแพ้ในการต่อสู้ก่อนหน้านี้!

‘ดังนั้นชายชราคนนี้ก็เป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นกัน…’

ในใจของเป้ยหลิงดูจะถือว่าเหวินเซี่ยวเฟิงเป็นคนจำพวกเดียวกันกับโหวจ่านเสียแล้ว

หลังจากที่พวกเขานั่งลงแล้ว เฉินซีก็ถามขึ้น “ผู้อาวุโสเหวิน ท่านไม่ได้เข้าร่วมพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษกับพวกเขาหรือ?”

“ข้าเป็นเพียงผู้ได้รับเชิญ และหาใช่คนของตระกูลชุยไม่ ดังนั้นข้าย่อมไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วม” เหวินเซี่ยวเฟิงส่ายศีรษะ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ข้าต้องขอบคุณสหายเต๋าที่ช่วยพาคุณหนูกลับมาได้อย่างปลอดภัยในครั้งนี้ ข้าได้รับคำมั่นจากท่านบรรพบุรุษแล้ว และเจ้าทั้งคู่สามารถยื่นคำขอใดก็ได้ตามสบาย จงถือว่ามันเป็นสินน้ำใจเล็ก ๆ ของตระกูลชุยข้า ข้าหวังว่าเจ้าทั้งคู่จะยอมรับสิ่งนี้ด้วยความยินดี”

คิ้วของเฉินซีเลิกขึ้น

เป้ยหลิงไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ และกล่าวอย่างเย็นชาทันทีว่า “นี่ตระกูลชุยของพวกเจ้าคิดว่า เราพาคุณหนูชุยกลับมาส่งเพื่อของตอบแทนบางอย่างหรือ?”

สิ่งที่นางกังวลคือ พวกเขาดูจะมองเรื่องทั้งหมดนี้เป็นการแลกเปลี่ยน และตั้งใจจะขับไล่แขกทุกคนออกไปหลังจากการแลกเปลี่ยนเสร็จสิ้น ซึ่งสิ่งนี้ทำให้นางผิดหวังอย่างยิ่ง

เหวินเซี่ยวเฟิงดูเหมือนจะคาดหวังฉากนี้ตั้งแต่เริ่มต้น เขาจึงอธิบายทันทีว่า “สหายเต๋า เจ้าเข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นเพียงเจตนาดีของตระกูลชุยและข้า เราแค่กลัวจะละเลยเจ้าสองคน และเราไม่มีเจตนาอื่นอย่างแน่นอน…”

คิ้วงามของเป้ยหลิงขมวดเข้าหากัน และกำลังจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมา ทว่ากลับถูกเฉินซีขัดจังหวะเสียก่อน

“ผู้เฒ่าเหวิน ไม่จำเป็นต้องขอบคุณใด ๆ หรอกขอรับ” เฉินซีกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่าตระกูลชุยจะจัดการกับชุยฟางจวินอย่างไร?”

เหวินเซี่ยวเฟิงครุ่นคิดอย่างหนักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย และกล่าวว่า “อันที่จริง ชะตากรรมของผู้อาวุโสรองถูกกำหนดมานานแล้ว และเขาก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป หลังจากที่คุณหนูกลับมาแล้ว”