บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 978

บทที่ 978 เข็มทิศวิญญาณหวนกลับ

บทที่ 978 เข็มทิศวิญญาณหวนกลับ

เส้นทางหมื่นดารากำลังโกลาหลยิ่ง

เสียงร้องหวีดแหลมน่าเวทนา เลือดสีแดงฉาน กระแสปราณเซียนคลั่ง และแสงสว่างจ้ากำลังม้วนตัวรวมกันดั่งคลื่นเข้าโอบล้อมฟ้าดิน

ราวกับมีไฟชำระลงมาล้างผลาญเลยทีเดียว!

มีทหารองครักษ์วิญญาณเจียงทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบเก้านายประจำการอยู่ที่นี่ และมีแม่ทัพอยู่สามนาย ทหารองครักษ์วิญญาณเจียงแต่ละนายมีความแข็งแกร่งไม่ได้ด้อยไปกว่าขอบเขตเซียนปฐพีระดับห้า ขณะที่แม่ทัพแต่ละนายอยู่ขอบเขตเซียนปฐพีระดับแปด

หากนำกองกำลังเช่นนี้มาไว้ในแดนภวังค์ทมิฬก็คงมากพอที่จะทำให้สิบนิกายเซียนต้องรู้สึกเกรงกลัวได้ ทว่าตอนนี้ฝั่งกองทัพกลับถูกฆ่าสังหารจนแทบสิ้น!

และคนลงมือมีเพียงแค่สองคนเท่านั้น!

คนหนึ่งคือบุรุษหล่อเหลาผู้มีพลังสะท้านฟ้า อีกคนคือสตรีผู้งดงามหาที่ใดเปรียบ ซึ่งมีวิชาไม่เป็นสองรองใคร

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ เว่ยหลาน เว่ยเซียวเฟิง และชายชราในชุดคลุมปักก็ชะงักไป พวกเขาแทบลืมหายใจ

พลังเช่นนี้จะนับว่าสะท้านไปทั้งใต้หล้าเลยก็ยังได้!

“ราชาฉู่เจียงคงจะไม่ผนึกเส้นทางหมื่นดารา และใช้กองกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อรับมือกับคนสองคนนี้หรอกกระมัง?” ผ่านไปชั่วอึดใจหนึ่ง เว่ยหลานก็เอ่ยเสียงประหลาดใจ นัยน์ตาระยับไปด้วยแววฉลาดเฉลียว

แท้จริงแล้วไม่จำเป็นต้องมีใครตอบคำถามนี้เลย เพราะนางรู้ดีว่าการคาดเดานี้คงไม่ห่างจากความจริงเท่าไร

…ในยมโลก แม้กระทั่งหกวิถีสังสารวัฏ โถงน้ำพุยมโลก โถงยายเฒ่าเมิ่ง และมหาอำนาจอื่นที่มีอำนาจใกล้เคียงกัน ก็ยังไม่คิดเข้าปะทะกับราชานรกองค์ที่สองหรือราชาฉู่เจียงง่าย ๆ หากไม่มีทางเลือกอื่น

กลับกันแล้ว คนทั้งสองเมื่อมาถึงเส้นทางหมื่นดาราก็ลงมือสังหารโหดในทันที ท่าทีหยิ่งยโสเช่นนี้… เห็นทีคงมีแต่ศัตรูของราชาฉู่เจียงเท่านั้นที่จะแสดงออกมาได้!

“ก็คงจะเป็นแบบนั้น มากันแค่สอง แต่กลับกล้าบุกผ่านเส้นทางหมื่นดารา ไม่แปลกที่ราชาฉู่เจียงจะเตรียมรับมือไว้เช่นนั้น” ชายชราถอนหายใจเล็กน้อย ใบหน้าเผยความตกใจอยู่บ้าง

เว่ยเซียวเฟิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่หญิงกับลุงอวิ๋นมีท่าทีเช่นนั้น เขาเม้มปากก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “หึ! สังหารลูกน้องราชาฉู่เจียงได้แล้วมันอย่างไร? ข้ารู้ดีว่าราชาฉู่เจียงเป็นเซียนทองคำ หากเขาจะลงมือจริงก็คงฆ่าทั้งสองคนได้ไม่ต่างจากการบี้มด”

เว่ยหลานกับชายชราเหลือบมองกันก่อนจะถอนหายใจอยู่ภายใน คนทั้งสองนี้ย่อมเทียบกับราชาฉู่เจียงไม่ได้ แต่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนอื่น ๆ สามารถเทียบได้หรือไม่?

โดยเฉพาะกับชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนนั้น เรียกได้ว่าเป็นผู้คุมสถานการณ์ทั้งหมดไว้ กวาดล้างศัตรูตรงหน้าได้ง่ายดายราวกับบี้มด อีกทั้งยังไม่มีใครรับมือการโจมตีของเขาได้ ในทั่วทั้งยมโลกแห่งนี้ จะสามารถหาขอบเขตเซียนปฐพีระดับยอดราชันเช่นนี้ได้ที่ไหนอีก?

“พี่หญิง ข้าคิดแผนดี ๆ ได้อย่างหนึ่ง เหตุใดเราไม่ไปช่วยทหารองครักษ์วิญญาณเจียงเล่า? เช่นนี้หากเราจับตัวทั้งสองคนนั้นได้ ก็จะสามารถเดินทางเข้าทางหมื่นดาราได้อย่างราบรื่น ทั้งยังไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้เข้าเป็นศิษย์ของราชาเปี้ยนเฉิงอีกด้วย “ เว่ยเซียวเฟิงเอ่ยเสียงขึ้นด้วยความตื่นเต้น

เพียะ!

เสียงพูดยังไม่ทันสิ้น เว่ยหลานก็ยับยั้งไปโกรธในใจไว้ไม่ได้ ยกมือขึ้นตบหน้าเว่ยเซียวเฟิงแล้วตำหนิเสียงขรึมว่า “หุบปากเสีย! อยากให้คนอื่นถูกฝังไปพร้อมกับเจ้าหรือไร!?”

เว่ยเซียวเฟิงอึ้งไป ยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่ปวดแสบปวดร้อนพลางมองพี่หญิงที่รักและตามใจเขามากที่สุดด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “พี่หญิง ท่าน…ตบข้าหรือ?”

อันที่จริงเว่ยหลานเองก็ปวดใจที่ตบน้องชายตนเองเช่นกัน แต่นางก็ยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “นี่ข้าช่วยเจ้าอยู่นะ! น้องเจ็ด เจ้าเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว หากเมื่อก่อนพูดเช่นนี้ก็ยังบอกว่าเด็กเกินจึงไม่รู้ความ แต่ตอนนี้ข้าเกรงว่าคำพูดของเจ้าจะนำภัยมาให้!”

เว่ยเซียวเฟิงส่งสายตามองเว่ยหลานพลางกัดฟัน ก่อนจะหันไปมองชายชรา “ท่านลุงอวิ๋นจู ท่านก็คิดเช่นนี้หรือ?”

ชายชราเม้มปากนิ่ง ซึ่งก็เป็นการยอมรับกลาย ๆ

ซึ่งนี่ทำให้เว่ยเซียวเฟิงยิ่งโกรธเคืองกว่าเก่า ความถือดีในคนหนุ่มวัยแรกรุ่นทำให้เขาไม่ยอมรับความผิดของตนเอง ดังนั้นจึงตะโกนขึ้นว่า “พี่หญิง พวกนั้นก็แค่ขอบเขตเซียนปฐพีสองคนเองไม่ใช่หรือไร? ตระกูลเว่ยของเราจำเป็นต้องกลัวด้วยหรือ? ท่านตบข้าเพียงเพราะคำพูดแค่ไม่กี่คำ ข้าไม่ยอมรับแน่!”

“เจ้า…” เว่ยหลานโกรธจนร่างสั่นเทิ้ม นางไม่เคยคิดเลยว่าน้องชายที่ปกติฉลาดเฉลียวจะโง่เง่าได้ถึงขนาดนี้

“คุณหนูโปรดระงับความโกรธลงก่อนเถิดขอรับ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายออกมานอกตระกูล ยังไม่รู้ความเป็นไปของโลกภายนอกเท่าไรนัก” ชายชรารีบปลอบ

“ไม่รู้ความเป็นไปของโลกภายนอก?” เว่ยหลานยังไม่ทันหายโกรธ เว่ยเซียวเฟิงชูคอตะโกนเสียงดัง “พวกท่านก็เอาแต่ดูถูกข้า! ข้าทนไม่ไหวแล้วนะ!”

ว่าแล้วเขาก็หันไปตะโกนเสียงขรึม “องครักษ์ข้าอยู่ไหน? มากับข้าแล้วไปช่วยทหารองครักษ์วิญญาณเจียงสังหารไอ้สารเลวสองตัวนั่นซะ! ให้มันได้รู้ซึ้งถึงอำนาจตระกูลเว่ยของเรา!”

น้ำเสียงเขายังไม่ทันแตกหนุ่มจึงมีโทนสูงพอสมควร เผยให้เห็นถึงความโกรธสะท้อนไปทั่ว

แต่น่าประหลาดที่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย!

เช่นนี้ยิ่งทำให้เว่ยเซียวเฟิงโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเก่า รู้สึกว่าถูกท้าทายอำนาจยิ่งนัก เขาโกรธจนตัวสั่นแล้วคำรามเสียงดังลั่น “คนอื่นไปไหนกันหมด? ตายไปกันหมดแล้วหรือไร?!”

“พอได้แล้ว!” เว่ยหลานเงื้อมือจะตบเขาอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าน้องชายโกรธเกรี้ยวและไม่ยอมใครเช่นนั้น นางก็อดรู้สึกลังเลไม่ได้จึงตบเขาไม่ลง

“บัดซบ! พวกเจ้าทุกคนมันบัดซบ!” เว่ยเซียวเฟิงอกตัญญูยิ่งนัก ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปหมดแล้วในเวลานี้