บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 100

บทที่ 100 ซีเป่ยต้องสงบสุข

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เฉิงหยินทำได้เพียงพูดอย่างใจเย็นว่า “ต้องใช้เงินเท่าไหร่ เป็นเรื่องของกรมคลัง ข้าเพียงเสนอแผนการจัดการเท่านั้น”

ฉินเฟิงแค่นเสียงในใจ คนเก่งแต่ปากแบบนี้เมื่อก่อนเขาเจอมาเยอะแล้ว

สำหรับฉินเฟิงที่ในชีวิตก่อนใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเป็นสุดยอดพนักงานขายแห่งศตวรรษที่ 21 ตาเฒ่านี่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเสียด้วยซ้ำ

ฉินเฟิงเผชิญหน้ากับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง ยกมือขึ้นสูง แล้วกล่าวอย่าไม่ถ่อมตัว แต่ก็ไม่หยิ่งผยอง “ไม่จำเป็นต้องรบกวนใต้เท้ากรมคลัง ข้าคำนวณมาให้แล้ว แถบซีเป่ยมีชาวไร่อ้อยมากกว่าหนึ่งแสนสามหมื่นเจ็ดพันคน ไร่อ้อยที่กระจัดกระจายมีพื้นที่รวมกันมากกว่าสองล้านหมู่ หากต้องการย้ายถิ่นฐานของชาวไร่อ้อย สามารถย้ายจากแถบซีเป่ยไปยังแถบจิ่งอวิ๋นได้ และมีเพียงแถบจิ่งอวิ๋นเท่านั้นที่มีทุ่งโล่งกว้างเหมาะสำหรับการถางเพื่อเพาะปลูกอ้อย

“แต่มีระยะห่างจากถิ่นฐานเดิมถึงหนึ่งพันลี้ นั่นเทียบเท่ากับการขนส่งข้าวจากยุ้งฉางทางใต้ไปยังชายแดนแถบซีเป่ย ถ้าเราขนข้าวให้กับกองทหารชายแดนหนึ่งแสนสามหมื่นนาย ระหว่างทางจะเกิดความสูญเสียมากแค่ไหน? ไม่จำเป็นต้องให้ผู้น้อยบอก ใต้เท้าทุกท่านก็คงทราบดี”

“แม้ว่าวิธีการแก้ไขที่บัณฑิตเฉิงหยินเอ่ยมาจะสมบูรณ์แบบ แต่ตราบใดที่ต้องใช้ทรัพย์สิน ผู้น้อยจะคำนวณให้ท่านเอง”

“สำหรับคนหนึ่งแสนสามหมื่นเจ็ดพันคนที่จะเดินทางหนึ่งพันลี้ คำนวณที่ความเร็วครึ่งหนึ่งของการเดินทัพ ซึ่งหากคิดแบบรวดเร็วที่สุดแล้วยังต้องใช้เวลาถึงหนึ่งเดือนเต็ม พวกเขาจะได้รับเสบียงสามต้านกับอีกสามโต้ว เสบียงราคาโต้วละห้าอีแปะ แค่ค่าเสบียงก็สูงถึงสองหมื่นสองพันหกร้อยห้าตำลึงเงินแล้ว”

เมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้ ดวงตาของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็เป็นประกาย เขาคิดไม่ถึงว่านายน้อยที่กินอยู่สุขสบายจะเข้าใจการดำรงชีวิตของชาวบ้านละเอียดขนาดนี้ เกรงว่าขุนนางกรมคลังหลายคนก็ยังเทียบฉินเฟิงไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ!

ฉินเทียนหู่เองก็ประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน เขาแอบถอนหายใจ ‘เด็กสารเลวคนนี้ เคยไปเยี่ยมชมพื้นที่ผลิตน้ำตาลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! ไม่เช่นนั้น เขาจะรู้เรื่องชาวไร่อ้อยมากขนาดนี้ได้อย่างไรกัน’

น้ำตาลเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมหลักในปัจจุบันของฉินเฟิง ความเป็นความตายของชาวไร่อ้อยนั้นเทียบเท่ากับความเป็นความตายของเขา ชายหนุ่มย่อมต้องเข้าใจสถานการณ์ของพื้นที่ผลิตอ้อยแถบซีเป่ยเป็นอย่างดี

เมื่อเฉิงหยินได้ยินการคำนวณอันชัดเจนของฉินเฟิง ใบหน้าแก่ชราของเขาพลันแข็งทื่อ แต่ยังคงแสร้งทำน้ำเสียงผ่อนคลาย “ก็แค่เงินสองหมื่นตำลึงเงินเท่านั้น ถ้าทำให้ชาวไร่อ้อยหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นคนได้กินอิ่มนอนอุ่น ไยต้องกังวลเล่า”

ฉินเฟิงเอ่ยทักทายบรรพบุรุษของเฉิงหยินในใจ สาปแช่งบัณฑิตที่ทำให้แคว้นต้องตกอยู่ในภาวะวิกฤติ แต่ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความเคารพ “ท่านไม่ต้องรีบร้อนไป”

“แถบจิ่งอวิ๋นเป็นหนึ่งในพื้นที่หลักที่ใช้ปลูกข้าวฟ่าง แม้ว่าจะมีทุ่งโล่งบางแห่งแต่ก็เป็นทุ่งที่สำรองไว้สำหรับเกษตรกรในท้องถิ่น ท้ายที่สุดแล้ว ข้าวฟ่างก็เป็นหนึ่งในห้าธัญพืชซึ่งเป็นอาหารหลักของใต้หล้า”

“หากจะไถที่ปลูกอ้อยก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แน่นอนว่าต้องซื้อแปลงอ้อยตามราคาตลาด ค่าเช่าที่ดินหนึ่งหมู่ต่อปีอยู่ที่แปดร้อยอีแปะ หากต้องการฟื้นฟูขนาดไร่อ้อยให้ใหญ่โตดังเดิม ต้องใช้… โอ้ว ท่านไม่รู้สินะ เช่นนั้น ข้าน้อยผู้นี้จะบอกให้เอง”

ฉินเฟิงไม่สนใจใบหน้าบิดเบี้ยวของเฉิงหยิน เอ่ยจำนวนเงินที่คำนวณออกมาพร้อมรอยยิ้ม “หนึ่งล้านหกแสนตำลึงเงิน!”

“นี่…”

เมื่อได้ยินจำนวนดังกล่าว เฉิงหยินตกใจเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เงินจำนวนนี้ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยสำหรับคลังของแคว้น

บัณฑิตขงจื๊อที่รวมตัวกันรอบ ๆ เฉิงหยินรอไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาเริ่มเอ่ยวิพากษ์วิจารณ์

“ในเมื่อเป็นทุ่งสำรอง ค่าเช่าทุ่งย่อมสามารถจ่ายหลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตได้”

“ใช่แล้ว คนกันเองทั้งนั้น ทำไมต้องคำนวณชัดเจนขนาดนี้กัน”

ฉินเฟิงยังคงยิ้ม แสดงความเคารพอย่างสูงต่อเหล่าบัณฑิตขงจื๊อ แต่จริง ๆ กลับสาปแช่งอยู่ในใจ พวกเจ้าจะไปรู้อะไร!

แต่เนื่องจากพวกเขาหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาแล้ว ฉินเฟิงจึงต้องอธิบาย ไม่เช่นนั้นการโต้วาทีครั้งนี้จะไม่มีความหมาย ชายหนุ่มยกมือขึ้นทันที แล้วเอ่ยต่อว่า “ปัญหาจริง ๆ อยู่ที่ถ้าต้องลงนามในสัญญาหนี้ ใครจะเป็นผู้ลงนามต่างหาก ชาวไร่อ้อยหรือ? พวกเขาอาศัยอยู่ในที่ดินบรรพบุรุษแถบซีเป่ยมาหลายชั่วอายุคน จำต้องเดินทางรอนแรมหลายพันลี้ไปต่างแดน ยังไม่ทันได้ก่อร่างสร้างตัวก็มีหนี้สินเสียแล้ว ลองถามดูสิว่าชาวไร่อ้อยคนไหนจะยินดีจะย้ายถิ่นฐานบ้าง ทว่าหากราชสำนักเป็นผู้ลงนาม ประการแรกจะเพิ่มแรงกดดันต่อคลังของแคว้น ประการที่สองขุนนางระดับล่างก็จะฉ้อโกง แล้วจะแก้ปัญหานี้อย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน