บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1026

บทที่ 1026 ยินดีสองเท่า

ฉินเฟิงมองจิ่งเชียนอิ่งอย่างพินิจพิเคราะห์ และสังเกตเห็นว่าสายตาของจิ่งเชียนอิ่งมีความหลบเลี่ยง แม้เขาจะโง่ แต่ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง

ฉินเฟิงกดเสียงต่ำ ถามอย่างระมัดระวัง “เชียนอิ่งนี่หรือว่า แม้แต่เจ้าก็…”

ก่อนที่ฉินเฟิงจะพูดจบจิ่งเชียนอิ่งก็พยักหน้ารับแล้ว นางกัดริมฝีปากบาง ใช้มือลูบท้อง ถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เฟิงเอ๋อร์ เจ้าจะว่าข้าโชคดี หรือว่า…ร่างกายแข็งแรงเกินไป เพียงแค่ครั้งเดียวครั้งนั้น ก็…”

ฉินเฟิงตกตะลึง ข่าวนี้รุนแรงเกินไปสำหรับเขา

ไม่ใช่ว่าฉินเฟิงไม่อยากรับผิดชอบ แต่เขายังจมอยู่กับความยินดีที่หลี่เซียวหลานตั้งครรภ์ ยังไม่ทันได้สติ ตอนนี้จิ่งเชียนอิ่งก็…

โบราณไว้ไว้ คนเราในชีวิตมีความยินดีสามประการ และการออกดอกออกผลก็เป็นความยินดีอย่างหนึ่ง

เรื่องยินดีนี้จะไม่มีวี่แวว แต่พอมีวี่แววก็จะพรวดพราดมาพร้อมกันทั้งหมด

ฉินเฟิงตื่นเต้น และเขาก็จะตื่นตัวไปอีกพักใหญ่

เขารีบก้มหน้า สังเกตช่วงท้องของจิ่งเชียนอิ่ง เนื่องจากจิ่งเชียนอิ่งสวมเกราะเบา คลุมทับด้วยเสื้อคลุมกันหนาว มองจากภายนอกแทบไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใดเลย

แต่เมื่อฉินเฟิงเลิกชายเสื้อคลุมขึ้นเล็กน้อย มองอย่างใส่ใจ ปรากฏว่าตรงตามที่คาด…มีส่วนนูนออกมาอย่างชัดเจน

ตามการคำนวณเวลา จิ่งเชียนอิ่งย่อมตั้งครรภ์ก่อนหลี่เซียวหลานมานานแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้คาดว่าอีกห้าเดือนเขาก็จะได้เป็นพ่อแล้ว

คิดถึงเรื่องนี้ ฉินเฟิงรู้สึกว่าสมองของตนไม่พอใช้เสียแล้ว

“ข้า… แท้จริงแล้วมีคุณความดีอันใดกัน”

มองท่าทางตกตะลึงของฉินเฟิง จิ่งเชียนอิ่งอุ่นใจ ฉากนี้สำหรับผู้หญิงย่อมส่งผลกระทบรุนแรง

ฉินเฟิงกลับตบหน้าตนเองอย่างกะทันหัน

จิ่งเชียนอิ่งตกใจ รีบคว้ามือเขาด้วยความประหลาดใจ “เฟิงเอ๋อร์ เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?”

สีหน้าฉินเฟิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและตำหนิตนเอง “ข้าช่างเป็นคนไร้ค่านัก ช่วงเวลาที่เจ้าต้องการข้ามากที่สุด ข้ากลับทอดทิ้งเจ้าไว้ที่ซานโจว”

“ข้าช่างเป็นคนเลวจริง ๆ!”

จิ่งเชียนอิ่งทั้งสุขและเป็นห่วง นางรีบปลอบโยน “เรื่องทั้งหมดผ่านไปแล้ว ขอเพียงภายภาคหน้าเจ้าดีต่อข้า ข้าย่อมไม่จดจำความผิดพลาดของเจ้า”

ฉินเฟิงรีบคว้ามือของจิ่งเชียนอิ่งมากุม สาบานด้วยความเด็ดเดี่ยว “หากข้าฉินเฟิงมีเจตนาทรยศเจ้าแม้เพียงนิด ขอให้เบญจอสนีผ่าข้า!”

จิ่งเชียนอิ่งกอดฉินเฟิงแน่น พร้อมปิดปากเขาและร้องไห้ด้วยความดีใจ “ข้าเชื่อเจ้า แต่ต่อไปอย่าได้พูดเช่นนี้อีก!”

“ข้าไม่อาจอยู่โดยปราศจากเจ้า และลูกก็ไม่อาจอยู่โดยไร้บิดา”

ฉินเฟิงผ่อนลมหายใจยาว โอบไหล่จิ่งเชียนอิ่ง ปรารถนาจะประคองนางไว้ในอ้อมมือ

ตอนนี้เอง หลี่จางก็เดินเข้ามา

จิ่งเชียนอิ่งรีบหันหน้าหนี แล้วเช็ดน้ำตา ฉินเฟิงยังคงจมอยู่ในความยินดี แต่เนื่องจากมีผู้คนมากมาย เขาจึงต้องบังคับตนเองให้สงบลง

ยังไม่ทันที่หลี่จางเอ่ยปากฉินเฟิงก็คำนับแล้ว เขาประสานมือคำนับหลี่จางอย่างนอบน้อม

การคำนับนี้ไม่เพียงแสดงความขอบคุณที่หลังจากการติดต่อขาดหาย หลี่จางได้ยกทัพและชนะสงครามนี้ ช่วยปกป้องชีวิตของเขาและคนรอบข้าง

ขณะเดียวกัน ยังเป็นการแสดงความกตัญญูต่อหลี่จางที่ดูแลจิ่งเชียนอิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน