บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 103

บทที่ 103 ชี้ให้เจ้าเห็นทางสว่าง

ขุนนางใหญ่ทุกคนในตำหนักไท่เหอมองออกทะลุปรุโปร่ง ฉินเทียนหู่เป็นเสนาบดีกรมกลาโหม เขาอาจจะเชี่ยวชาญด้านกลยุทธ์รวบรวมกองกำลังป้องกัน ทว่ากลยุทธ์ระดมทุนทางทหารนั้นมิใช่สิ่งที่เขาจะทำได้เลย

ไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้ว่ากลยุทธ์การระดมทุนอันยอดเยี่ยมที่ทำให้ฝ่าบาทแย้มพระโอษฐ์นั้น ต้องถูกคิดค้นขึ้นโดยฉินเฟิงอย่างแน่นอน ส่วนสาเหตุที่เขาผลักคุณูปการนี้ให้กับฉินเทียนหู่ก็เพียงเพื่อช่วยให้บิดาได้เก็บเกี่ยวทุนทางการเมือง

ชั่วขณะหนึ่งบรรดาขุนนางใหญ่มีความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าจะอิจฉาหรือว่าจะริษยาดี

ว่ากันว่าฉินเฟิงเป็นหัวหน้าของสี่จอมวายร้ายแห่งเมืองหลวง เป็นคนขี้โกงที่สุดในบรรดานายน้อยเสเพล และเป็นคนฟุ่มเฟือยที่สุดในบรรดาคนไร้เหตุผล กล่าวได้ว่ามีชื่อเสียงเหม็นโฉ่ยิ่ง

แต่เมื่อมองดูฉินเฟิงในยามนี้และคิดถึงบุตรชายของตนแล้ว พวกเขาเห็นความด้อยกว่าของเด็กที่บ้านอย่างเห็นได้ชัด

สำหรับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกลยุทธ์การระดมทุนอันยอดเยี่ยมนี้ไม่แตกต่างกับการส่งถ่านกลางหิมะ*[1] ไม่ว่าจะเป็นฉินเฟิงหรือฉินเทียนหู่ที่รับคุณูปการ ก็ไม่จำเป็นต้องสืบเสาะลงไปแต่อย่างใด ดังคำกล่าวที่ว่า พี่น้องร่วมมือกันต่อสู้กับเสือ บิดาคอยกำกับดูแลบุตรชายออกรบ ตระกูลฉินแต่เดิมรุ่งเรืองก็รุ่งเรืองร่วมกัน ล่มจมก็ล่มจมร่วมกันอยู่แล้ว

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงโบกพระหัตถ์ทันที “ถ่ายทอดพระราชโองการ เจิ้นตกรางวัลเสนาบดีกรมกลาโหมด้วยผ้าแพรห้าร้อยพับ และเงินหนึ่งหมื่นตำลึงเงิน”

รางวัลพระราชทานเหล่านี้อาจไม่ได้มากมาย ทว่าเมื่อเป็นรางวัลพระราชทานจากฮ่องเต้ ความหมายย่อมพิเศษอย่างยิ่ง

ฉินเทียนหู่ตื่นตะลึงเพราะได้รับความเมตตาที่คาดคิดไม่ถึง จึงรีบคุกเข่าคำนับอย่างรวดเร็ว “เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้ กระหม่อมฉินเทียนหู่น้อมรับพระราชโองการพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงราวกับได้รับสมบัติ เขามอบกลยุทธ์การระดมทุนที่ยอดเยี่ยมให้กับหลี่จ้าน และกำชับให้เก็บรักษาอย่างดี หากมีปัญหาแม้เพียงเล็กน้อยให้มาแจ้งทันที จากนั้นก็ประกาศเสียงดังต่อหน้าขุนนางบุ๋นบู๊ทุกคนว่า “สงครามในเป่ยตี๋ได้รับการตัดสินแล้ว เสนาบดีกรมกลาโหมฉินเทียนหู่จะเป็นผู้รับผิดชอบ ใครก็ตามที่ขัดขวางสงครามในเป่ยตี๋จะถูกลงโทษในโทษฐานสมคบคิดกับศัตรู!”

ขุนนางฝ่ายสนับสนุนสงครามรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ในที่สุดการสงครามที่ผลักดันมาเป็นเวลาหลายเดือนก็ได้รับการยืนยัน ขุนนางทุกคนคุกเข่าลง และตะโกนสรรเสริญความปราดเปรื่องของฮ่องเต้

ภายในใจของทุกคนรู้ดีว่า ฉินเฟิงเป็นผู้ที่ทำให้การเปิดฉากสงครามเป็นไปตามแผน

ทันทีที่ทุกคนก้าวเท้าออกจากตำหนักไท่เหอ พวกเขาก็เข้ามาล้อมรอบฉินเทียนหู่ทันที

ถ้อยคำสรรเสริญเยินยอทุกประเภทดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง

“ใต้เท้าฉินเป็นบิดาพยัคฆ์ไร้บุตรสุนัขโดยแท้ หากมิใช่เพราะฉินเฟิงโต้คารมกับกลุ่มบัณฑิตขงจื๊อ และใต้เท้าฉินนำเสนอกลยุทธ์การระดมทุนอันยอดเยี่ยม เกรงว่าสงครามกับเป่ยตี๋คงอยู่อีกห่างไกล ขุนนางผู้นี้เคารพเลื่อมใสนัก”

“ฮ่า ๆ สะใจนัก! เดิมคิดว่ากรมคลังถึงขนาดพาเฉิงหยินกับเหล่าบัณฑิตขงจื๊อมา สงครามครั้งนี้ย่อมถูกแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว ไม่คาดคิดว่า นายน้อยฉินจะพลิกกระแสคลื่น และช่วยประคองหอสูงไม่ให้ล้มเอียงได้สำเร็จ”

“ขอแสดงความยินดีกับใต้เท้า ยินดีด้วยขอรับใต้เท้า มีใต้เท้ากำกับดูแลสงครามไม่เพียงแต่เป็นโชคดีของต้าเหลียงเราเท่านั้น แต่ยังเป็นโชคดีของประชาชนทุกคนด้วย”

เมื่อต้องเผชิญกับคำชมทุกประเภท แม้แต่ฉินเทียนหู่ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ในขณะที่คำนับขอบคุณเพื่อนร่วมงาน เขาก็ขยิบตาให้ฉินเฟิงซึ่งกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ไกล ๆ ส่งสัญญาณให้บุตรชายไสหัวกลับจวนไปโดยเร็ว ที่นี่คือพระราชวัง อย่ารนหาไฟใส่ตัว

หารู้ไม่ว่าฉินเฟิงไม่สนใจสิ่งที่เรียกว่าพระราชวังแห่งนี้เลยสักนิด

ดังคำกล่าวที่ว่า ประตูวังดุจดั่งทะเลลึก นับตั้งแต่นี้ตัวข้าเป็นเพียงผู้สัญจรผ่านมา สถานที่ที่ขาดน้ำใจมนุษย์เช่นนี้ ไม่ว่าจะงดงามและน่าเกรงขามเพียงใดก็ยากที่จะดึงดูดฉินเฟิง

รังทองและรังเงินก็ไม่สู้รังสุนัขของเขา*[2]

ว่าแล้ว พูดถึงก็มาจนได้… นางกำนัลในพระราชวังแห่งนี้หน้าตางดงามไม่แพ้กันเลย

เขาอุตส่าห์ช่วยต้าเหลียงแก้ไขปัญหาใหญ่โตเพียงนี้ได้ ไยฮ่องเต้เฒ่านั่นไม่รู้จักพระราชทานนางกำนัลสักสองสามคนให้เขาเสียบ้าง ช่างไร้เหตุผลจริง ๆ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน