บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1034
บทที่ 1034 วีรบุรุษยามบั้นปลายชีวิต
เสียงของอู๋ฟางซวี่ดังก้องไปทั่วท้องพระโรง
“ข้าสมควรตายหมื่นครั้งก็ไม่อาจพ้นความผิด แต่ขอให้ฝ่าบาททรงคำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ”
เมื่อได้ยิน ฮ่องเต้เป่ยตี๋ทรงหัวเราะเย็นวาบ “ประโยชน์ส่วนรวม? บัดนี้ยังมีประโยชน์ส่วนรวมอะไรอีก”
“แผ่นดินเป่นตี๋อันกว้างใหญ่ไพศาลบัดนี้ตกอยู่ในมือของโจร กระทั่งเมืองหลวงก็ถูกยึดครอง แผ่นดินอันยิ่งใหญ่เหลือเพียงข้าที่ถูกล้อมในเมืองร้าง นับเป็นความโชคร้ายและน่าเศร้าสิ้นดี”
“เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ เจ้ากลับมาบอกข้าให้คำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวม เจ้าลองบอกมาสิว่า ประโยชน์ส่วนรวมที่ว่าคืออะไรกันแน่!”
“เจ้าคิดจะให้ข้าจำนนอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้ขัดขวางพวกเจ้าในการเลื่อนตำแหน่งและยศหรือ”
เผชิญหน้ากับคำพูดอันแหลมคมของฮ่องเต้เป่ยตี๋ อู๋ฟางซวี่เหมือนจะอับอายอย่างยิ่ง แต่เพื่อตนเองและเพื่อประชาชนของแผ่นดินเป่ยตี๋ เขาจำเป็นต้องพยายามห้ามปราม
อู๋ฟางซวี่คุกเข่า ก้มหน้าจรดพื้น ราวกับว่าไม่แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ นอบน้อมอย่างที่สุด
“ฝ่าบาททรงยึดพระราชวัง นอกจากเพิ่มความสูญเสียแล้ว ไม่มีความหมายใด ๆ อีกเลย”
“บัดนี้เมืองหลวงถูกล้อมไว้ราวกับถังเหล็ก แทงเข็มก็ไม่เข้า เทน้ำก็ไม่ได้ คนข้างนอกเข้าไม่ได้ คนข้างในก็ออกไม่ได้”
“แม้พระราชวังจะแข็งแกร่ง แต่การเปิดเมืองยอมจำนนก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น”
ฉินเฟิงส่งข้ามาทูลเตือนฝ่าบาทก็เพราะเขาไม่อาจรอนานได้ หวังว่าฝ่าบาทจะพิจารณาสถานการณ์ และยุติสงครามยืดเยื้อนี้โดยเร็ว
“การกระทำนี้มิเพียงดีต่อฝ่าบาท แต่ยังดีต่อประชาชนเมืองหลวงยิ่งนัก”
ฮ่องเต้เป่ยตี๋ไม่ยอมรับ เขาทรงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้าง ตวาดอย่างดุดัน
“ดีต่อข้าหรือดีต่อพวกเจ้ากบฏ ยังต้องสอบถามอีกหรือ?”
“ข้าในฐานะฮ่องเต้แห่งแผ่นดินจะยอมมอบแผ่นดินอันยิ่งใหญ่นี้ให้ผู้อื่นได้อย่างไร!”
“แม้ร่างข้าจะต้องระเบิดกระจุยกระจาย ข้าก็จะไม่ยอมมีชีวิตอยู่อย่างขลาดเขลา”
เห็นฮ่องเต้เป่ยตี๋มีท่าทีแน่วแน่ อู๋ฟางซวี่ก็ไม่หวังอะไรอีก เขาลุกขึ้นยืนและมองหน้าฮ่องเต้เป่ยตี๋
“พระองค์คิดจริง ๆ หรือว่าการป้องกันเมืองที่ถูกล้อมจนสิ้นหวังนี้คือความยิ่งใหญ่ และการยอมจำนนคือการกระทำของคนขลาด”
“ตรงกันข้ามเสียอีก! หากใต้เท้าสามารถปล่อยวางได้ และยอมจำนนอย่างสง่างาม นั่นต่างหากคือความยิ่งใหญ่แท้จริง การกระทำเช่นนี้ไม่เพียงแต่จะรักษาราชวงศ์จิ่งไว้ แต่ยังช่วยให้ประชาชนนับล้านของเป่ยตี๋พ้นจากความทุกข์ยากแห่งสงครามได้อย่างสิ้นเชิง”
“บัดนี้ชาวเมืองเมืองหลวงกำลังจับตา แม้ว่าฉินเฟิงจะนำกองทัพเข้าสู่เมืองแล้ว พวกเขาก็ยังไม่กล้าออกจากบ้าน เหตุใดเล่าก็เพราะในใจยังคำนึงถึงฝ่าบาท”
“ตราบใดที่ฝ่าบาทยังไม่เสด็จออกจากวัง ชาวเมืองเมืองหลวงก็จะไม่พบความสงบสุข”
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าฉินเฟิงจะไม่รอจนกระทั่งใต้เท้าหมดลมหายใจ หากฝาาบาทยังคงยืนกรานที่จะอยู่ภายในพระราชวัง ไม่เกินสองเดือนฉินเฟิงก็จะบุกโจมตีพระราชวังอย่างแน่นอน”
“เมื่อถึงเวลานั้น มิเพียงแต่ราชวงศ์จิ่งจะถูกสังหาร ทหารรักษาพระองค์ทั้งหมดในพระราชวังก็จะพบจุดจบเช่นกัน และชาวเมืองเมืองหลวงก็จะถูกพันธนาการเข้าสู่สงคราม”
เมื่อได้ฟังคำปราศรัยอันแรงกล้าของอู๋ฟางซวี่ฮ่องเต้เป่ยตี๋กลับนิ่งเงียบ
เขาไม่สนใจชีวิตและความตายของตนเอง แต่กลับไม่อาจไม่ใส่ใจราชวงศ์จิ่งและประชาชน
ความจริงเรื่องเหล่านี้ฮ่องเต้เป่ยตี๋คิดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เพียงแต่เขาไม่อาจก้าวข้ามผ่านความรู้สึกในใจไปได้
กระทั่งขณะนี้ เผชิญหน้ากับคำตำหนิของอู๋ฟางซวี่เขาก็ยังคงคลี่คลายความรู้สึกในใจไม่ได้
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ