บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1100

บทที่ 1100 คางคกน่ารำคาญ

หลี่เถาแข็งค้างอยู่หน้าประตูศาลว่าการอำเภอดวงตาเบิกกว้าง ราวกับถูกสายฟ้าฟาดใส่ศีรษะ สมองมึนงงไปหมด

กองทหารม้าทมิฬ…

กองทัพอันเกรียงไกรที่ติดตามฉินเฟิงออกรบในสนามรบ ผลักดันกองทัพเป่ยตี๋กลับไป และปกป้องประตูเมืองไว้ได้

กองทัพที่ผ่านการสู้รบอันโหดร้ายที่สุด และเป็นกองทัพเดียวในบรรดากองกำลังทั้งหมดที่ถอนกำลังกลับมาได้อย่างเป็นระเบียบ

กองทัพที่เป็นตัวแทนพลังอันยิ่งใหญ่ที่สุดของฉินเฟิง

กลับมาปรากฏตัวที่อำเภอหมิง

นั่นหมายความว่า ชายผู้สร้างกองทหารม้าทมิฬ องครักษ์ค่ายเทียนจี องครักษ์เสื้อแพรและผู้ที่พลิกผันทั้งเป่ยตี๋กำลังยืนอยู่บนผืนดินอำเภอหมิง

หรือพูดอีกอย่างว่า… เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม อยู่ในศาลว่าการอำเภอนี่เอง

เมื่อนึกถึงข่าวต่าง ๆ ที่เจ้าหน้าที่ศาลเปิดเผย ความคิดที่น่าสะพรึงกลัวก็ผุดขึ้นในสมองของหลี่เถา

คนที่สังหารหวังฉีก็คือฉินเฟิงและคนที่จะถูกสังหารคนต่อไปก็คือหวังหยวนลี่

หลี่เถารู้ดีว่าฉินเฟิงผู้ที่รังเกียจคำว่า ‘ตระกูลผู้มีอิทธิพล’ ที่สุด จะไม่มีทางหยุดการสังหารลงเพียงเท่านี้

ในหัวของหลี่เถาผุดความคิดที่จะหนีออกจากอำเภอหมิง เพื่อไปรายงานข่าวให้เจ้าเมืองทราบ

แต่เขาอยู่ใกล้กองทหารม้าทมิฬมากเกินไป สายตาอันเยียบเย็นของกองทหารม้าทมิฬจับจ้องอยู่ที่หลี่เถาแล้ว อย่าว่าแต่จะหนีออกจากอำเภอหมิงเลย ต่อให้เจ้าเมืองส่งกองทัพมาช่วย ก็ไม่มีทางพาเขาออกจากอำเภอหมิงได้

หลังจากต่อสู้กับความคิดตัวเองอยู่นาน ในที่สุดหลี่เถาก็ฝืนใจก้าวเท้าอันหนักอึ้งเดินผ่านประตูศาลว่าการอำเภอเข้าไปทีละก้าว

เมื่อเห็นฉินเฟิงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าสงบนิ่ง เหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังของหลี่เถา

ครั้งก่อนตอนที่หลี่เถาเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อรายงานตัว เขาเคยมีโอกาสได้พบฉินเฟิงหนึ่งครั้ง หน้าตาของฉินเฟิงได้ประทับตราอยู่ในใจของหลี่เถา ไม่อาจลบเลือนได้

ต่อให้ฉินเฟิงกลายเป็นเถ้าถ่าน หลี่เถาก็จะจำไม่ผิด

“ผู้ว่าการมณฑลมาแล้ว!”

พร้อมกับเสียงประกาศของเจ้าหน้าที่ศาล สายตาทุกคูในที่นั้นก็จับจ้องมาที่หลี่เถา รวมถึงฉินเฟิงด้วย

เมื่อรู้สึกถึงสายตาของฉินเฟิง หลี่เถารู้สึกราวกับขาทั้งสองข้างหนักเป็นพันชั่ง

ขณะที่เขากำลังจะคำนับ เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของหวังหยวนลี่ก็ดังก้องไปทั่วศาลว่าการอำเภอเสียงหัวเราะนี้สำหรับหลี่เถาแล้ว เหมือนเสียงเพลงสังหาร จนทำให้เขาแข็งทื่อไปทั้งร่าง

“ฮ่า ๆๆ! ผู้ว่าการมณฑลในที่สุดท่านก็มาแล้ว”

“พวกเจ้าดูให้ดี คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเจ้านี่ ก็คือผู้ว่าการมณฑลท้องถิ่น ใต้เท้าหลี่เถานั่นเอง!”

หวังหยวนลี่จ้องมองฉินเฟิงอย่างดุร้าย พูดทีละคำ “ยังยืนเฉยอยู่ทำไม? ลงมาคุกเข่าคำนับใต้เท้าหลี่สิ!”

“หากใต้เท้าหลี่พึงพอใจ บางทีอาจจะปล่อยเจ้าไปก็ได้”

“แต่หากไม่เป็นเช่นนั้น วันนี้ปีหน้าก็จะเป็นวันตายของเจ้า”

หวังหยวนลี่รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่สุด ในที่สุดก็จะได้แก้แค้นให้บุตรชายเสียที ไม่ว่าชายตรงหน้าผู้นี้จะเป็นใคร บนผืนแผ่นดินนี้ก็ไม่มีทางมีตำแหน่งสูงกว่าหลี่เถาได้

แม้จะมีความเป็นไปได้หนึ่งในหมื่น แต่เหนือหลี่เถาขึ้นไปก็ยังมีเจ้าเมืองอีกคน

เมื่อนึกถึงฐานหลังอันแข็งแกร่งที่แทบจะไม่มีทางพ่ายแพ้ของตน หวังหยวนลี่ก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น สายตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

บนผืนแผ่นดินนี้ ไม่มีใครจะมีค่ามากไปกว่าเขา

เห็นฉินเฟิงไม่พูดจา หวังหยวนลี่ยิ่งเหิมเกริ่มขึ้น “ตกใจจนพูดไม่ออกแล้วสินะ? เจ้าบอกว่าหยิ่งผยองนักไม่ใช่หรือ พอเจอขุนนางตัวจริงทำไมถึงเงียบไปล่ะ?”

“คนอย่างพวกเจ้านี่ ข้าเห็นมามากแล้ว!”

“ข้าให้โอกาสเจ้าคุกเข่าโขกศีรษะแล้ว เมื่อเจ้าไม่รู้จักถนอมโอกาส ก็…”

ในขณะที่หวังหยวนลี่กำลังข่มขู่อย่างไม่ยั้ง เสียงของหลี่เถาก็ลอยแผ่วมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน